Η ψυχολόγος Βίκυ Μιχελή επισκέφθηκε ένα καζίνο και γράφει ένα εκπληκτικό άρθρο για όσα είδε, έζησε και την τρόμαξαν στον ναό του τζόγου!

Πρόσφατα επισκέφθηκα γνωστό καζίνο μαζί με δύο φίλες, η μία εκ των οποίων δεν έχει αυτοκίνητο και μας ζητούσε να τη συνοδεύσουμε εκεί. Ο λόγος για τον οποίο ήθελε να πάει ήταν για να ξεχαστεί από τα προβλήματα της. Πώς; Ξοδεύοντας μόλις 800 ευρώ!!! Ποσό ασύλληπτο για το μυαλό μου και φαντάζομαι για το μυαλό πολλών άλλων που μετά βίας καταφέρνουν να τα βγάλουν πέρα.



Η εικόνα στο καζίνο κατά την άποψη μου απελπιστική. Ένας χώρος τεράστιος με πολλά φώτα να αναβοσβήνουν, μονότονοι ήχοι από τα πολλά μηχανήματα που υπόσχονται σίγουρο κέρδος, ο κλιματισμός στο φουλ ζέστη, ό, τι πρέπει για να χάνεις την αίσθηση του χρόνου και αν πηγαίνεις για να παίξεις να βάζεις και να βάζεις χρήματα.

Κατά τη γνώμη για καθημερινή είχε πολύ κόσμο, οι υπάλληλοι που ρώτησα μου είπαν πως ήταν λίγοι. Άνθρωποι όλων των ηλικιών, καθισμένοι σε τραπέζια ή στα μηχανήματα. Άνθρωποι που δεν μπορούσες να διακρίνεις ξεκάθαρα αν στα πρόσωπά τους ήταν ζωγραφισμένο το άγχος, η απογοήτευση ή η μοναξιά. Προσωπικά νομίζω πως ήταν όλα αυτά μαζί. Οι εκφράσεις τους διαφορετικές κάθε φορά, άλλοτε να αγκαλιάζουν το παιχνίδι τους, άλλοτε να το βρίζουν, να του δίνουν φιλάκια, να το παρακαλούν να να να......

Μάλιστα εκείνη την ημέρα λίγο νωρίτερα από την επίσκεψή μας, κάποιος συνάνθρωπος νέος σχετικά σε ηλικία άφησε την τελευταία του πνοή πάνω στο τραπέζι του τζόγου. Ποιος ξέρει έτσι έμελλε να γίνει, η συγκίνηση της στιγμής, η απογοήτευση από τη χασούρα; Κανείς δεν ξέρει παρά μόνο ο ίδιος, το σίγουρο είναι πως κάτι τον κρατούσε μακριά από τους δικούς του ανθρώπους. Κάποια λάθη θα είχαν γίνει στις μεταξύ τους σχέσεις που δεν βρήκαν κάποια λύση.

Μάθαμε κι άλλες πληροφορίες, καθώς ένας γνωστός μου εργάζεται εκεί και δυστυχώς δεν το αφήσαμε σε ησυχία με τις συνεχείς ερωτήσεις μας. Κάπως έπρεπε να περάσει η ώρα μιας και η τρίτη της παρέας ήταν μία από αυτούς που αγκάλιαζε, έβριζε, χάιδευε, παρακαλούσε κλπ το μηχάνημα γιατί ένιωθε ότι ήθελε να της δώσει, λες και της χρωστούσε θα προσθέσω τώρα εγώ.....

Στο μαγαζάκι με τα ψιλικά στο χώρο του καζίνου, είδαμε να πωλούν πιεσόμετρα, λογικό σκεφτήκαμε εδώ μέσα, είναι απαραίτητο με τόση ένταση και συγκίνηση που επικρατεί. Όμως πουλούσε και σίδερα ατμού, πράγμα που μας ξένισε και για άλλη μια φορά μπήκαμε στον πειρασμό να ρωτήσουμε αν έχει αγοράσει ποτέ κανείς. Η απάντηση θετική. Γιατί κάποιος να πάει στο καζίνο και να πάρει σίδερο ατμού;

Το πιο δυσάρεστο που αντίκρυσα στην περιπλάνησή μου εκεί μέσα ήταν η εικόνα νέων ζευγαριών που έπαιζαν με τις ώρες, δεν έριχναν ούτε ένα βλέμμα ο ένας στον άλλο και κοιτούσαν με λατρεία το παιχνίδι τους. Μερικές φορές ο ένας από τους δύο στη χασούρα κοίταζε επικριτικά τον άλλο και τον κατηγορούσε έμμεσα ή άμεσα για την κακοτυχία. Άραγε αυτά τα ζευγάρια έτσι είναι στην καθημερινότητά τους; Αμίλητα και ανέκφραστα;

Τα αίτια για τον εθισμό στον τζόγο με βάση έρευνες που έχουν διεξαχθεί δεν είναι πλήρως καθορισμένα, σίγουρα όμως η μοναξιά, τα οικονομικά βάρη, η έλλειψη σταθερότητας και κατανόησης είναι παράγοντες που ενισχύουν το συγκεκριμένο εθισμό. Το άτομο έστω και με ζημιογόνο τρόπο έχει την ώρα που παίζει ένα στόχο και δεν θα διαφωνήσω με τη φίλη μου ότι μπορεί να ξεχνιέται εκείνη την ώρα, εμάς σίγουρα μας είχε ξεχάσει όσες ώρες έπαιζε. Για εμένα σαν επαγγελματία προσωπικά η εικόνα αυτή που δημιούργησα εκεί μέσα σίγουρα με έκανε να κατανοήσω τη θεωρία πολύ καλύτερα για το συγκεκριμένο θέμα.