Παγκόσμιο Ιατρικό Επίτευγμα - Αποκλειστικό: H 33χρονη Ζωή είναι νάνος αλλά κατόρθωσε να γεννήσει το δεύτερο υγιέστατο μωρό στον κόσμο με εξωσωματική γονιμοποίηση - Διαβάστε τον... γολγοθά της Ζωής!

Η 33 χρονη γυναίκα "γίγαντας θέλησης" έκανε 15 επώδυνα χειρουργεία γιά να ψηλώσει 40 πόντους , να ερωτευτεί και να παντρευτεί  τον αγαπημένο της 

Μια ιστορία συγκλονιστική - ανθρώπινη που δείχνει την δύναμη της ψυχής

Η μητέρα της Ζωής και ο σύζυγος της Γιάννης διηγούνται με δάκρυα στα μάτια πως συνέβη το μικρό θαύμα

Παγκοσμίως, άλλο ένα παιδί έχει γεννηθεί στο Ισραήλ από γυναίκα με αχονδροπλασία και προεμφυτευτική γενετική διάγνωση. .

«Το πρώτο πράγμα που κοίταξα στον μπέμπη ήταν τα χέρια του και τα πόδια του για να διαπιστώσω αν είναι αλήθεια που είναι ένα υγιές παιδί και δεν πάσχει απο αχονδροπλασία σαν και μένα , δεν είναι νάνος και αν όλα αυτά που έκανα άξιζαν τον κόπο γι’ αυτόν», λέει η Ζωή στην Ειρήνη Νικολοπούλου και συγκλονίζει...

Πότε γνώρισες τον άνδρα σου – καθώς από εκεί ξεκινάει ένα μωρό.....

«Τον γνώρισα το 2003. Ο Γιάννης ήταν από την Αθήνα και είχαμε μια κοινή γνωστή εδώ...γνωριστήκαμε στη γιορτή της...Της είχε μιλήσει για εμένα...και κάπως έτσι έδεσε το γλυκό. Κι από τότε ο Γιάννης πηγαινοερχότανε».
    

Είσαστε 10 χρόνια μαζί...

«Ναι, ήρθε εδώ ένα χρόνο πριν παντρευτούμε»...
   

Παντρευτήκατε πότε;

«Το 2007, βρήκαμε δουλειά εδώ και εγώ και ο Γιάννης (καθότι εγώ δεν ήθελα να φύγω από τον τόπο μου).  Κάτσαμε ένα χρόνο μαζί για να δούμε πως θα είναι η συμβίωση και τελικά όλα πήγαν καλά και το 2007 και συγκεκριμένα τον Οκτώβριο παντρευτήκαμε»

Ήταν ο μεγάλος σου έρωτας ο Γιάννης ή είχες κάποιον άλλον..;

«Είχα κάτι ψιλά αλλά όχι πολύ σοβαρά όμως. Ο Γιάννης είναι ο μεγάλος μου έρωτας. Στο πρόσωπο του Γιάννη βρήκα αυτό που ζήταγα βασικά, έναν ήρεμο άνθρωπο (που είναι ο Γιάννης), συνεννοήσιμο και φυσικά να βρίσκω ανταπόκριση σε αυτά που ζητάω. Ε όλα αυτά είναι ο Γιάννης».

Στα πρώτα χρόνια της σχέσης σου σκεφτόσουν το γάμο;

«Όχι, κοίταγα να περάσω καλά κι αυτό επειδή ήταν πολύ λίγες οι ώρες που ήμασταν μαζί...ερχόταν αυθημερόν και έφευγε. Όταν όμως περνούσαν τα χρόνια και είδα ότι ήμασταν καλά και μπορούσαμε να συνεννοηθούμε άρχισα να το σκέφτομαι. Μετά το συζήτησα και με τη μαμά μου, τον γνώρισε και έδωσε την έγκριση της –αφού διαπίστωσε πως ήταν καλός μαζί μου- και κάπως έτσι όλα πήραν το δρόμο τους».

Στην ουσία έκανες το μωρό έξι χρόνια μετά...

«Έκανα προσπάθειες με τον Γιάννη. Δεν μπορούσε να γίνει κάτι...το άγχος, το ότι το σκεφτόμασταν συνέχεια και οι δύο, δεν ξέρω... Στην συνέχεια με τον γιατρό μου αποφασίσαμε να κάνουμε τη διαδικασία της σπερματέγχυσης αλλά δημιούργησα πολλά ωάρια και φοβήθηκε ο γιατρός και έτσι το αφήσαμε. Στην συνέχεια (σ.σ ο γιατρός ο κ. Κολιόπουλος) μου σύστησε τον κ. Αθανασίου στην Αθήνα. Τον συνάντησα, μιλήσαμε με εξέτασε και έφυγα γιατί δεν είχα έρθει σε επαφή με γιατρό που να κάνει αυτή την δουλειά. Κι όταν με ρωτούσαν πως τον είδα και πως μου φαινότανε, εγώ δεν είχα άλλο μέτρο σύγκρισης για να μπορέσω να πω αν είναι καλός ή δεν μου συμπεριφέρθηκε καλά κ.ο.ε  Κι έκλεισα ραντεβού και με άλλον γιατρό για να δω τι γίνεται...Ε τελικά κατέληξα (φυσικά) στον κ. Αθανασίου».

Με τον κ. Αθανασίου πότε ξεκίνησες...;

«Το καλοκαίρι του 2009. Το πρώτο πράγμα που κάναμε ήταν μια επέμβαση στη μήτρα, γιατί η δικιά μου δεν ήταν καμπυλωτή είχε μια ιδιομορφία όπου έπρεπε να φτιαχτεί για να γίνει στρογγυλή κι αυτό για να μπορέσει να δεχθεί η μήτρα το έμβρυο. Έγινε αυτή επέμβαση και πέτυχε».

Το Σεπτέμβριο του 2009 ξεκίνησα την πρώτη προσπάθεια, δημιουργήθηκαν τα ωοθυλάκια και όταν ήρθε η ώρα να τα μαζέψουμε πήραμε οχτώ, από τα οποία το ένα ήταν υγιή και στην συνέχεια με το σπέρμα του Γιάννη γονιμοποιήθηκε.  Ωστόσο δεν πέτυχε, μετά από λίγο καιρό κάναμε την δεύτερη προσπάθεια και συλλέξαμε 16 ωοθυλάκια από τα οποία γονιμοποιήθηκαν τα 11 και από αυτά υγιή ήταν τα 8 αλλά δύο από αυτά χάθηκαν στην απόψυξη. Στην αρχή χρησιμοποιήσαμε  2 αλλά  δεν πέτυχε ούτε αυτό. Στην συνέχεια μας είχαν μείνει άλλα 3 από τα οποία γεννήθηκε ο γιος μου. Η τελευταία αυτή προσπάθεια έγινε στις 19 Ιουλίου το 2012 και τώρα το Μάρτη του 2013 έφερα στη ζωή το μωρό μου».
   

Μπορείς να μας περιγράψεις λίγο τα συναισθήματα σου;

«Βασικά όταν άκουσα το κλάμα του δεν το πίστεψα στην αρχή νόμιζα ότι από κάπου αλλού ακούγεται αυτό το κλάμα. Και όταν τον είδα και ακούμπησε πάνω μου είπα, «τώρα αυτό είναι δικό μου;» Βασικά γύρναγαν όλα στο μυαλό μου όσα είχα περάσει όλα αυτά τα χρόνια. Τα συναισθήματα ήταν ανάμεικτα...ήταν χαράς και δικαίωσης.  Το πρώτο βράδυ που δεν τον είχα μαζί μου επειδή τον βάλανε στην θερμοκοιτίδα ένιωθα ότι κάτι μου έλειπε, ένα κενό...πως να το περιγράψω. Κοιτούσα την κοιλιά μου και μου έλειπε η αίσθηση του, το κλώτσιμα του. Το πρώτο πράγμα που κοίταξα στον μπέμπη την άλλη μέρα ήταν τα χέρια του και τα πόδια του για να διαπιστώσω αν είναι αλήθεια που είναι ένα υγιές παιδί χωρίς την δική μου αχονδροπλασία και αν όλα αυτά που έκανα άξιζαν τον κόπο γι’ αυτόν».
    
Οι εγχειρήσεις

Ποιος γιατρός σε βοήθησε πολύ για τα χειρουργεία που έκανες για να πάρεις ύψος;
 

«Ήταν ο κ. Πολυζώης στο ΚΑΤ. Δεν ήταν απλά για μένα ένας γιατρός αλλά και πατέρας. Δε θα ξεχάσω ποτέ πως μου φέρθηκε και πόσο με στήριξε. Τον ένιωσα δικό μου άνθρωπο. Στο πρώτο μου χειρουργείο μου έμεινε δίπλα μου για να μη φοβάμαι»...
    
Πόσα χειρουργεία έκανες;

«Δέκα – δεκαπέντε», έχω χάσει το λογαριασμό δεν τα θυμάμαι. Να φανταστείτε ότι κάθε Παρασκευή ήμουν στην Αθήνα για να με εξετάσει και να δει την πρόοδο της υγείας μου (σ.σ  ο γιατρός ο κ. Πολυζώης) . Δε με άφησε ποτέ μόνη μου και αυτό το εκτίμησε.  Μπορεί να έφυγε νωρίς ο πατέρας μου αλλά ο Θεός μου έστειλε αυτόν τον άνθρωπο. Σκεφτείτε ότι όταν έκανα τις προσπάθειες για να συλλάβω παιδί μιλάγαμε στο τηλέφωνο να τον ρωτήσω αν μπορώ κι όταν τελικά του ανακοίνωσα πως είμαι σε ενδιαφέρουσα αυτός πέταξε από τη χαρά του».

    
Καθημερινότητα

Στο σχολείο -όταν πήγαινες, είχες αντιμετωπίσει προβλήματα από τους συμμαθητές σου;
 

«Από τους συμμαθητές μου όχι και με βοηθούσαν και ό,τι ήθελα μου το έκαναν. Το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετώπισα ήταν με τους ρομά. Με έσπρωχναν, μου έπαιρναν τα πράγματα».
    
Ποια είναι τα πράγματα της καθημερινότητας που σου δυσκολεύουν τη ζωή;

«Άτομα σαν κι εμένα δεν μπορούν να τρέξουν, τρέχουν αλλά όχι όπως ένας κανονικός άνθρωπος. Σκεφτείτε ότι εγώ στην Αθήνα δεν προλάβαινα να περάσω τα φανάρια, γιατί ο χρόνος του φαναριού είναι πολύ λίγος σε σχέση με αυτόν που χρειαζόμουν εγώ. Το άλλο μεγάλο πρόβλημα είναι με την συγκοινωνία, με τα λεωφορεία δηλαδή...δυσκολεύομαι να ανέβω τα σκαλιά».

Τι δουλειά κάνεις;

«Αυτή τη στιγμή δουλεύω στα ΚΕΠ του δήμου. Βέβαια και εκεί αντιμετωπίζω κάποια προβλήματα, πχ δεν μπορώ να φτάσω κάποιους φακέλους ή να βγάλω φωτοτυπίες».

Ωστόσο μπορείς να κάνεις τη δουλειά σου και να εξυπηρετήσεις τον κόσμο...

«Κανονικά, δεν το συζητάμε αυτό καν. Είμαι χαρούμενη που δουλεύω και που μπορώ να εξυπηρετώ τους συμπολίτες μου».

Το σχολείο το τέλειωσες κανονικά;

«Ναι, τελείωσα το Λύκειο και πέρασα στα ΤΕΙ λογιστικής στην Πάτρα. Εκεί δεν έχω κάποιο πρόβλημα με τους συμφοιτητές ή τους καθηγητές μου. Το μόνο θέμα μου είναι τα λεωφορεία.  Για να ανέβω πρέπει να σκαρφαλώσω. Για να κατέβω πρέπει να πηδάω και αυτό δεν είναι καλό επειδή τραντάζομαι και δεν κάνει για τη μέση μου. Επειδή αργώ έχει τύχει να έχουν κλείσει την πόρτα πάνω μου και να είμαι η μισή μέσα και η μισή έξω...»

Σου παραχωρούν τη θέση τους στο λεωφορείο όμως, ε;

«Όχι, εγώ παραχωρώ τη δικιά μου σε ηλικιωμένους ή σε εγκύους. Εμένα ποτέ δεν μου έχουν παραχωρήσει θέση και όπως καταλαβαίνετε δυσκολεύομαι πολύ γιατί δεν μπορώ να κρατηθώ από τις χειρολαβές γιατί πολύ απλά δεν τις φθάνω».

Η σχέση σου πως είναι με τον Γιάννη;

«Με τον Γιάννη έχω περάσει πολλά. Θα μπορούσαμε να μην είχαμε προχωρήσει γιατί πέρασα δύσκολα με την οικογένεια του κι όμως επειδή πίστεψα σε αυτόν κι αυτός σε εμένα φτάσαμε και κάναμε οικογένεια. Είμαι πολύ υπερήφανη για τον Γιάννη».
    

Συνέντευξης της  μάνας...: «Το παιδί της χρώσταγε ο Θεός»

Απαρνήθηκε τα πάντα και κουβάλησε το σταυρό της όλα αυτά τα χρόνια. Η μητέρα της Ζωής ... έζησε την κάθε στιγμή με την κόρη της. Μιλά στην Ειρήνη Νικολοπούλου που της ζητά να θυμηθεί πράγματα από το παρελθόν...Εκείνη φέρνοντας τα στην μνήμη της ξεσπά σε κλάματα. «Το παιδί της το χρώσταγε ο Θεός, δεν μπορείτε να φανταστείτε τι έχει περάσει αυτό το παιδί»...Κι έτσι είναι...Κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει τους αγώνες που έδωσε η Ζωή ...αλλά και η μητέρα της. Που ήταν εκεί στα δεκάδες χειρουργεία της κόρης της. Που ήταν εκεί στις στιγμές που το παιδί της, χτυπημένο ανελέητα από τη μοίρα, ζητούσε ένα χέρι να πιαστεί για να πάρει δύναμη. Και στο τέλος, αυτό που λέει στην Ειρήνη Νικολοπούλου και στο eirinika.gr είναι συγκλονιστικό, «Δεν έκανα τίποτα παραπάνω από αυτό που κάνει μια μάνα για το παιδί της»....Διαβάστε την συνέντευξη που ακολουθεί...

Ήταν όνειρο ζωής για την Ζωή , αυτό το παιδί;

«Ναι, ήταν όνειρο ζωής αυτό το μωρό για την Ζωή  η οποία όμως ήθελε να αποφύγει τις εξωσωματικές. Εγώ δουλεύω στο Νοσοκομείο και πολύ φίλη μου είναι η διευθύντρια μου. Αυτή ήταν κι εκείνη που επέμενε να κάνει η Πηγή εξωσωματική. Άλλωστε το να γεννούσε το ζευγάρι ένα παιδί υγιές ήταν οι πιθανότητες μοιρασμένες 50%-50%

    
Η Ζωή είναι μοναχοκόρη σου;

«Μοναχοπαίδι»

Η αχονδροπλασία συμβαίνει όταν γεννούν μεγάλοι, εσύ όμως την έκανες πολύ μικρή...;

«Κι όμως δεν έχει να κάνει. Οι γιατροί λένε ότι είναι θέμα κληρονομικότητας κι όμως δεν υπήρχε κάποιος από την οικογένεια και από παππούδες ή γιαγιάδες να έχει παρουσιάσει αχονδροπλασία. Βέβαια η κληρονομικότητα κρατάει 7 γενιές. Ωστόσο τότε που την είχα πάει σε γιατρούς εκείνοι μας λέγανε πως η συγκεκριμένη περίπτωση είναι τυχαίο γεγονός, 1 στα 3000 παιδιά.
Εν τω μεταξύ το 1980 γεννήθηκε η Ζωή μου και το 1982 αρρώστησεμε καρκίνο  ο Δημήτρης (σ.σ ο σύζυγος της και πατέρας της Ζωής ). Οπότε πάλεψα μόνη μου . Ποτέ δεν την έκρυψα, όπως κάνανε άλλοι γονείς με ανάλογες περιπτώσεις».
    
Αυτό όμως δεν τη βοήθησε για να χτίσει την προσωπικότητα της;

«Δεν το συζητώ. Θεωρώ πως η Ζωή  είναι πολύ δυνατός χαρακτήρας. Ωστόσο όταν έμεινα μόνη μου και δούλευα στο παρασκευαστήριο είχα έναν πελάτη ο οποίος είχε έρθει από την Ιταλία και του είχα περιγράψει το θέμα με την Ζωή. Το παλληκάρι τότε μου είχε φέρει ένα άρθρο γραμμένο στα ιταλικά, για έναν Ρώσο επιστήμονα που ζούσε στη Βερόνα και είχε ειδικευτεί στην επιμήκυνση των άκρων. Βρήκαμε τρόπο να επικοινωνήσουμε μαζί του, μέσω της πρεσβείας, του στείλαμε φωτογραφίες και μας απάντησε πως όταν το παιδί γίνει 12 ετών τότε θα ξεκινούσαν οι επεμβάσεις αυτές. Πήγαμε στην Βερόνα αλλά τα οικονομικά μου δεν ήταν στην καλύτερη κατάσταση και δεν μου έδιναν χαρτί το οποίο θα μπορούσε να μου καλύψει κάποια έξοδα...Άλλωστε δεν μιλάγαμε για μια απλή επέμβαση να μπεις μέσα να κάτσεις μια εβδομάδα και να φύγεις...Μιλάμε για επεμβάσεις, εξετάσεις που έπρεπε να μείνεις εκεί 6 μήνες ίσως και ένα χρόνο...Δεν γινόταν αυτό. Στην συνέχεια ρωτώντας μάθαμε ότι στο ΚΑΤ υπήρχε ένας ορθοπεδικός που ειδικευόταν στις επιμηκύνσεις. Ο κ. Πολυζώης, ο οποίος δε στάθηκε στην Ζωή  απλά ως θεράπων γιατρός αλλά τολμώ να πω πως ήταν σαν πατέρας της. Ξεκίνησε την πρώτη επέμβαση το 1992 όπου και κάτσαμε 2 μήνες στο Νοσοκομείο, αλλά πηγαίναμε δύο φορές την εβδομάδα με ταξί στην Αθήνα προκειμένου να την βλέπουν οι γιατροί. Το παιδί είχε μηχανήματα στα πόδια του, δεν μπορούσε να μεταφερθεί εύκολα. Είχε τα μηχανήματα στα πόδια όπου γύριζε κάθε έξι ώρες τις βίδες και έπαιρνε μισό χιλιοστό την ημέρα. Ένα χρόνο είχε να περπατήσει. Μετά σιγά-σιγά άλλη επέμβαση, άλλη επέμβαση».

Αυτές οι επεμβάσεις έπρεπε να γίνονται συχνά;

«Κάθε φορά κέρδιζε πόντους. Φανταστείτε ότι την ημέρα -όπως είπα και πριν- έπαιρνε μισό χιλιοστό. Φανταστείτε τι υπομονή και θέληση είχε για να πάρει πέντε πόντους μετά από την κάθε επέμβαση...Τρεις μήνες ξεβίδωνε για να μακρύνει το κόκαλο και άλλους τρεις μήνες περίμενε για να σταθεροποιηθεί και μετά από τρεις ακόμη μήνες το βγάζαμε».
   

Αυτό επί πόσα χρόνια γινόταν;

«Από το 1992 έως το 1996 πάνω από 15 χειρουργεία. Ξεκίνησε από το 1.10 και έφτασε στο 1.55 που είναι τώρα».

Μπράβο, μεγάλη πρόοδος και δείχνει πίστη...

«Η Ζωή μεγάλωσε και ήξερε το πρόβλημα της ,δεν  το απέκρυπτε. Αλλά ταυτόχρονα ήξερε πως θα βγει νικήτρια όπως και τελικά βγήκε. Χαρακτηριστικό είναι ότι μόνη της γύριζε της βίδες στα πόδια της, μόνης της έβγαζε τα καρφιά από τα μηχανήματα».

Λες και τις το χρώσταγε ο Θεός το παιδί...

«Όπως το λέτε...της το χρώσταγε γι’ αυτό της το έδωσε».

Στην αντίληψη μου, μιλώντας μαζί της κατάλαβα πως επρόκειτο για έναν άνθρωπο με προσωπικότητα και με θέληση...

«Ναι η Ζωή έχει ισχυρή προσωπικότητα και είναι και αυτό που λένε οι παλιοί καλής πάστας άνθρωπος. Χαίρομαι που η Ζωή είναι η κόρη μου».

Όλο το team του ιατρού - γυναικολόγου Βασίλη Αθανασίου που έφερε εις πέρας το δυσκολότατο εγχείρημα της επιτυχημένης εξωσωματικής στην Ζωή που πάσχει από αχονδροπλασία - νανισμό και έφερε στον κόσμο ένα υγιέστατο αγοράκι

Όμως εσείς μείνατε μόνη πολύ μικρή και σταθήκατε δίπλα στην Ζωή ...

«Δεν έκανα τίποτα παραπάνω από αυτό που κάνει μια μάνα για το παιδί της»...
&

Συνέντευξη Γιάννη – συζύγου Ζωής: «Είχαμε υποσχεθεί  ο ένας τον άλλον...πως θα το παλέψουμε κι όσο πάει»
    
Ο Γιάννης ερωτεύτηκε την Ζωή . Στάθηκε δίπλα της και πολέμησαν μαζί για να κάνουν...οικογένεια. Στην αρχή είχε να αντιμετωπίσει τους γύρω του που δεν συμφωνούσαν με αυτόν τον γάμο, επειδή ηΖωή έπασχε από αχονδροπλασία...Εκείνος έκλεισε τα αυτιά του, κοίταξε την γυναίκα που αγάπησε στα μάτια, της έσφιξε το χέρι και πέρασαν μια μικρή Οδύσσεια μέχρι να γεννηθεί το παιδί. Παράτησε τα πάντα στην Αθήνα για να ζήσει με την αγαπημένη του στο όμορφο χωριό της Αχαΐας. Ο ίδιος μιλά στην Ειρήνη Νικολοπούλου και στο eirinika.gr για το μικρό θαύμα που συνέβη, ενώ ταυτόχρονα αποκαλύπτει πως ονειρεύεται τη ζωή του με τη γυναίκα του και το γιο του...

Πως αισθάνθηκες εσύ όταν ήρθε το μωράκι στον κόσμο;

«Ήμουν σίγουρος πως όλα θα πάνε καλά- γενικά έχω μια τάση να βλέπω αισιόδοξα τα πράγματα- αυτό που έλεγα στην Ζωή συνέχεια ήταν «θα τα καταφέρουμε». Έπρεπε να της δώσω δύναμη γιατί πέρα από όλα ήμασταν μαζί και το παλεύαμε. Σκεφτείτε ότι μέχρι να γεννηθεί ο μπέμπης την ταλαιπωρία μας, τις απογοητεύσεις μας...αλλά με το που κρατάς στην αγκαλιά σου το παιδί τα ξεχνάς όλα...

Κάποιες επεμβάσεις δεν πήγαν καλά στην αρχή...Πόσο δύσκολο ήταν για σένα εκείνη την στιγμή να στηρίξεις τον άνθρωπο σου;

«Σε αυτή τη φάση στηρίζαμε ο ένας τον άλλον...Κι είχαμε υποσχεθεί  ο ένας τον άλλον...πως θα το παλέψουμε κι όσο πάει».

Αντιμετώπισες προκατάληψη από τους γονείς σου, τους φίλους σου, όταν τους ανακοίνωσες πως θα παντρευτείς την Ζωή ;

«Για να είμαι ειλικρινής υπήρχε προκατάληψη, από τους γονείς μου περισσότερο από την μάνα μου. Ο πατέρας μου δεν μου είπε κάτι αρνητικό. Μου αποκρίθηκε αφού τη θες προχώρα...Από τους υπόλοιπους δεν είχα ακούσει κάτι»...

Εσύ πριν προχωρήσετε είχες συζητήσει μαζί της...Ήσουν σίγουρος; Δεδομένου ότι η Ζωή έχει έναν ατσάλινο χαρακτήρα...

«Δεν ξέρω κατά πόσο κάποιος άλλος άνθρωπος θα μπορούσε όλο αυτό που έχει περάσει η Ζωή να το βγάλει εις πέρας. Η Ζωή είναι μοναδικός άνθρωπος τι να λέμε και είναι ο δικός μου άνθρωπος».

Η ζωή της γυναίκας σου και η δικιά σου θα μπορούσε να είναι ένα μήνυμα σε όσους ανθρώπους δοκιμάζονται;

«Σίγουρα, υπάρχει λύση αρκεί να υπάρχει πίστη, να πεις στον εαυτό σου πως θα προχωρήσω με κάθε κόστος και κάθε θυσία»

Ξεπέρασε δύο πράγματα. Το ένα είναι ότι αύξησε το ύψος της και το δεύτερο είναι ότι έφερε στον κόσμο ένα υγιέστατο αγοράκι...

«Σε όλους ακούγεται ως ένα μικρό θαύμα. Θέλετε να το πούμε ιατρικό όπως και να το πείτε είναι θαύμα».

Απ’ ότι μου είπε ο γιατρός είναι το 1ο παιδί που γεννιέται με αυτή τη μέθοδο. Είναι μια ιστορία που πραγματικά πρέπει να κάνει το γύρο του κόσμου...

«Αυτό σκεφτήκαμε κι εμείς. Εκεί έξω είναι δεκάδες άνθρωποι που μπορεί να αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα. Η ιστορία μας τους δείχνει πως υπάρχει λύση και ελπίδα και δεν έχουν χαθεί τα πάντα...»

Το αγοράκι σας πότε θα το βαπτίσετε;

«Υπολογίζουμε το Σεπτέμβρη ή τον Οκτώβρη που ακόμη έχει καλό καιρό».

Πως ονειρεύεστε τη ζωή σας τώρα με το μωρό;

«Θέλουμε να του δώσουμε ό,τι μπορούμε για να φτάσει να αγγίξει και να ζήσει τα όνειρα του, όπως έκανε και η μητέρα του».