H Ειρήνη Νικολοπούλου ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΗΣ την Αρκαδία

Ειρήνη μου, είναι μεγάλη μας χαρά που σε φιλοξενούμε στο πρώτο τεύχος του περιοδικού μας για την Γορτυνία. Είναι γνωστή η αγάπη όλων μας στο πρόσωπό σου, εκ μέρους τους σου στέλνω τους εγκάρδιους χαιρετισμούς τους και τις ευχές τους. Θέλω να σε ρωτήσω ξεκινώντας, να μας συστηθείς. Λίγα λόγια για τους δικούς σου και τις παιδικές σου αναμνήσεις από τα Λαγκάδια και τα Τρόπαια. Θαρρώ πως πήρες κάτι από την ομορφιά τους!!
 
Οι αναμνήσεις μου είναι μιας … άλλης εποχής στην κυριολεξία , αφού το πρώτο που έρχεται στο νου μου είναι οι σιδερένιες βρύσες  απ ‘όπου πίναμε νερό και υπήρχαν σε διάφορα σημεία στα Τρόπαια . Εκεί , γύρω από τη βρύση μπροστά στην μεγάλη εκκλησιά και απέναντι από το σπίτι  - πανδοχείο και χασάπικο  του παππού  μου Βασίλη  παίζαμε με τα μικρά παιδιά  του χωριού και κυρίως με τα παιδιά της οικογένειας Γεωργίου που έμεναν ακριβώς απέναντι μας.
 
Ένα άλλο που θυμάμαι είναι τη μαμά μου να έχει βγει στο ψηλό μπαλκόνι του όμορφου τρίπατου πέτρινου σπιτιού και να τινάζει τις βελέντζες μας. Από το ίδιο μπαλκόνι με τη περίτεχνη σιδεριά ,την θυμάμαι πάλι να πετάει κάτω παλιά μπακιρένια κατσαρολικά , όμορφα ξυλόγλυπτα αντικείμενα  και να τα μοιράζει στη γειτονιά , γιατί ο παππούς μου είχε πια μεγαλώσει πολύ και τον  πήραμε στην Αθήνα οπότε … η απερίσκεπτη λατρεμένη μανούλα μου ξεφορτωνόταν πράγματα που αργότερα άρχισαν να μοσχοπουλιούνται σαν .. αντίκες. Μάλιστα μεγάλη πια εγώ , εξ αιτίας αυτής της  χαραγμένης στη μνήμη μου σκηνής πήγα και ξαναπήγα , αγόρασα και ξαναγόρασα τριπολιτσιώτικα και άλλα αρκαδινά παλιά αντικείμενα από ένα εξαιρετικό παλαιοπώλη έξω από την Τρίπολη, Βρούβα , νομίζω τον λένε.
 
Μια άλλη έντονη ανάμνηση που έχω είναι από τις στροφές και τον δύσβατο Αχλαδόκαμπο μέχρι να φτάσουμε στα Τρόπαια. Σαν ζαλισμένα κοτόπουλα , φτάναμε κάθε φορά , ειδικά η αδελφούλα μου μουρμούραγε τόσο ώστε ο μπαμπάς μου είχε προκαθορισμένες πολλές στάσεις , οπότε το ταξίδι κρατούσε και 5 ώρες !
 
Στα Λαγκάδια θα σταματούσαμε κάθε φορά για να επισκεφθούμε τα ξαδέλφια του μπαμπά μου από την πλευρά της γιαγιάς μου Ζωγραφίας Δασκαλάκη . Σε αυτή την εύθραυστη  και συνάμα  κομψη γιαγιά ίσως οφείλω την καλή επιδερμίδα μου  χάχα..
 
Είμαστε και μέχρι σήμερα πολύ δεμένη με την οικογένεια του Θανάση , του Γιώργου  και της Ελένης Δασκαλάκη, παιδιά της Φυλίτσας και του Παναγιώτη , έντιμοι , ντόμπροι και δυναμικοί άνθρωποι.
 
Αυτή ίσως είναι και η εικόνα που έχω συνολικά αλλά και η περηφάνια για την γορτυνιακή μου καταγωγή. Αισθάνομαι να οφείλω στη βουνίσια ρίζα μου ένα ταμπεραμέντο ασυμβίβαστου και ανεξάρτητου ανθρώπου , κάτι που πλήρωσα ακριβά αλλά δεν θα άλλαζα και με τίποτε.
 
Επίσης αυτή την ευθύτητα , το έξω από τα δόντια που  μερικές φορές γύρναγε και σε αποτομία , πάλι στην Αρκαδινή μου φλέβα ,  αποδίδω. Βέβαια θα σταθώ πιο πολύ  από όλα σε τούτο σχετικά με την αρκαδινή ψυχοσύνθεση .:έλαβα τόση αγάπη και τόση τρυφερότητα από τον παππού μου “ Ρηνούλα , ομορφούλα “,με φώναζε  ,όταν μου ζητούσε κάτι ,ανήμπορος πια , πλήρης ημερών , έφυγε στα 96  του . Αυτός ο υπέροχος παππούς  Βασίλης είχε χιούμορ ήταν ένας λεβεντάνθρωπος , με το ρεπούμπλικο του, από εκείνους  που σήμερα σπάνια βρίσκω για να χαρακτηρίσω.
 
Μετά ο μπαμπάς μου , αυτός ο Τροπαιάτης , που είδε θάλασσα για πρώτη φορά στη ζωή του στα 15 του,  ήταν ο πιο δοτικός και άκακος άνθρωπος . Δεν κατάλαβα ποτέ στη μετέπειτα ενήλικη ζωή μου , πως οι μπαμπάδες μπορούσαν να είναι σκληροί , βίαιοι αφού  μεγάλωσα στα ώπα ώπα από ένα μπαμπά που μέχρι και την τελευταία ημέρα του με έλεγε” πρώτη  μου χαρά”, όντας η πρωτότοκη , δεν μου χάλασε ποτέ το χατίρι , δεν ύψωσε ποτέ τη φωνή , δεν σήκωσε ποτέ το χέρι και μόνο μου έλεγε:  “ ότι βιβλίο χρειαστείς , εγώ είμαι εδώ , θα σου το πάρω , δίνοντας προτεραιότητα στη μόρφωση των δύο κοριτσιών του.
 
Ο μπαμπάς μου μαζί με τους  τους τρεις θείους μου τον Γιάννη, τον Παναγιώτη και τον Γιώργο ,δεν ήξερες ποιον να “πρωτοεκμεταλλευθείς” , τόσο “χαλί να τους πατήσεις “ γίνονταν . Αυτή η άνευ όρων αγάπη μου έδωσε δύναμη και αυτοπεποίθηση , δώρα πολύτιμα μιας ολόκληρης ζωής από όλη την γορτυνιακή μου φαμίλια.
 
Πόσο εύκολο είναι για ένα μια γυναίκα, στο δύσκολο δημοσιογραφικό στίβο, να πετύχει επαγγελματικά  όσο εσύ; Ποιο πιστεύεις πως ήταν το κλειδί της επιτυχίας σου;
 
Η αλήθεια είναι ότι γυρίζοντας πίσω το ρολόι του χρόνου, διαπιστώνω ότι μπήκα στη δημοσιογραφία τη στιγμή που άνοιγε το επάγγελμα στις γυναίκες , οπότε οι άνδρες μας έβλεπαν σαν … παλιομισοφόρια , δεν μας πολυεμπιστεύονταν , δεν μας πολυάνοιγαν το δρόμο, μας φλέρταραν πέραν του δέοντος  στη πλειονότητα τους , πάντα με εξαιρέσεις αφού δάσκαλοι μου μοναδικοί ,υπήρξαν ο αείμνηστος  Φρεντυ Γερμανός και ο Λευτέρης Παπαδόπουλος. Βέβαια  στη τηλεόραση μπήκα με προσόντα , σπουδές , γλώσσες , εφόδια γενικά και ειδικά  την επιμονή , το πείσμα και την εργατικότητα μου, θα ήταν δύσκολο να μην πετύχαινα.
 
Θέλω να μου πεις από την πλούσια σταδιοδρομία σου στην δημοσιογραφία ένα γεγονός που σε σημάδεψε και να το μοιραστείς με τους Γορτυνίους. Μια συνέντευξη ή μια είδηση που σε συγκλόνισε ή σε επηρέασε σημαντικά στην κοσμοθεωρία σου. Ασχολείσαι  με επιτυχία και στον εκδοτικό χώρο. Μίλησε μας λίγο για τις δραστηριότητές σου. Προσωπικά να σου πω πως εντυπωσιάζομαι κάθε φορά που μπαίνω στο προσωπικό σου site (http://www.enikolopoulou.gr). Πέρα από την καλαισθησία του ανατριχιάζω βλέποντας όλες τις προσωπικότητες που έχεις συναντηθεί και καλύψει δημοσιογραφικά. Σου έκανε εντύπωση κάποιος από όλους κι όλες αυτές τις προσωπικότητες μεγάλη εντύπωση;  Δεν ξέρω αν έχεις επισκεφτεί πρόσφατα τα χωριά μας.
 
Είχα την τύχη να γνωρίσω από κοντά προσωπικότητες που σημάδεψαν μια ολόκληρη εικοσιπενταετία της πρόσφατης ιστορίας , είτε στην πολιτική είτε στις τέχνες , στα γράμματα, τον Ευγένιο Ιονέσκο, την. Φρανσουά Σαγκάν , τον Μιτεράν, τη Θάτσερ, τη Μπεναζίρ Μπούτο, τη Κλαούντια Καρντινάλε , τον. Ντε Νιρο, τον Άντονι Κουήν , τον Αραφάτ , το Λεχ Βαλέσα , τον Μπαρόζο, τον Ούλοφ Πάλμε, τον Τομ Χανκς, το Λουτσιάνο Παβαρότι, ωραία πέρασα , με ευλόγησε ο Θεός να έχω τέτοιες  συναντήσεις . Ο καθένας είχε κάτι να μου πει για την Ελλάδα να δηλώσει την λατρεία του για τη χώρα μας , τον θαυμασμό του , αυτό κρατείστε , ήταν όλοι φιλέλληνες -
 
Σήμερα αξιοποιώντας την εμπειρία μου αύτη δημιούργησα το site www. enikolopoulou.gr και μέσα από τις σελίδες των greecelovers και των GREECELOVERSEAS ανοίγω δίαυλο επικοινωνίας με τους ξένους – φίλους της Ελλάδας greecelovers και τους GREECELOVERSEAS Έλληνες του εξωτερικού. Ζητάω και μέσα από τις σελίδες του περιοδικού σας
 
να μας στείλουν τα θετικά τους μηνύματα για να αναδημιουργήσουμε ένα δίκτυο θετικής δημοσιότητας. Μια ερώτηση – μια απάντηση : what is your fondest memory of Greece ? στείλτε στο enikol@hol.gr  ή στο  irene@nikolopoulou .gr
 
Θα θελα αν θέλεις να μοιραστείς μαζί μας τις σκέψεις σου στην ερώτηση, «τι είναι η Γορτυνία για σένα», αφήνοντας την ψυχή σου να μιλήσει για σένα. Τι κουβαλάς στην ψυχή σου για τον τόπο σου
 
Οποίος δεν έχει κάνει πεζοπορία στο Λουσιο ποταμό να φτάσει στη Μονή Φιλοσόφου , δεν έχει αγναντέψει τη θέα από τα Λαγκάδια , δεν έχει περπατήσει με χιόνι στα πετρόχτιστα  δρομάκια του Ελληνικού, της Δημητσάνας , της Στεμνίτσας, όποιος δεν έχει κόψει ίριδες  κατηφορίζοντας στις στροφές προς ΤΡΟΠΑΙΑ , δεν έχει σταθεί στον Λάδωνα , δεν έχει μυρίσει τη γη της Γορτυνίας την άνοιξη , δεν έχει αποκαμωμένος πιει το αφέψημα  του στην ήρεμη Καρύταινα , γλυκά από την Αρκαδιανή ,ε τότε του λείπει από την επίσκεψη του στην Ελλάδα , η ΨΥΧΗ της .