Μάριος Φραγκούλης: Συνέντευξη εκ βαθέων

O παγκοσμίου φήμης Έλληνας τενόρος μίλησε στον Αλέξανδρο Πρίφτη και στην εφημερίδα «Ο Φιλελεύθερος» της Κύπρου για όλα όσα τον προβληματίζουν σε σχέση με την Ελλάδα, για την καθημερινότητα και τη ζωή του στο εξωτερικό. Το entertv.gr  αλίευσε τη συνέντευξη και σας την παρουσιάζει.

-Νιώθετε νοσταλγία για την πατρίδα, κάθε φορά που προσεγγίζετε κάθε τι που να θυμίζει Ελλάδα;

-Νιώθω πολύ τρυφερά αισθήματα για την Ελλάδα και για οτιδήποτε σχετίζεται μ’ αυτήν. Είμαι Έλληνας, είναι η πατρίδα μου και πάντα τη νοσταλγώ όταν είμαι μακριά. Η Ελλάδα είναι μαγνήτης. Όσο μακριά κι αν είσαι, πάντα αισθάνεσαι ότι κάτι σε τραβάει να γυρίσεις πίσω σ’ αυτήν.

-Νιώσατε ποτέ «υπόλογος» στο εξωτερικό ή στους κύκλους σας-καλλιτεχνικούς και μη- για την Ελλάδα και την εικόνα που δείχνει σήμερα στον υπόλοιπο πλανήτη;

-Ως περήφανος Έλληνας και μιας λογικής «τα εν οίκω μη εν δήμω», δεν ένιωσα ποτέ υπόλογος. Οφείλω όμως να σας ομολογήσω ότι η εικόνα που έδειξε η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια προς τα έξω, με έκανε κι εμένα να ανησυχώ πραγματικά γι’ αυτήν κι ορισμένες φορές να μην αισθάνομαι και τόσο περήφανος. Θέλω, όμως, να κρατήσω μέσα μου μία δυνατή, θετική, καθαρή και ακατέργαστη αγάπη για την χώρα μου που πιστεύω πως και αν η ίδια την εκτιμήσει, θα λάμψει όπως η ίδια της αξίζει.

-Λόγω της  διεθνούς σας καριέρας, έχετε σκεφτεί ποτέ να επιστρέψετε μόνιμα στην Ελλάδα; Που θα θέλατε ιδανικά να μείνετε;

-Το ιδανικό για μένα είναι αυτό που συμβαίνει τα τελευταία χρόνια: Σχεδόν τον μισό χρόνο είμαι στην Ελλάδα και τον άλλο μισό στην Νέα Υόρκη. Βέβαια, την ουσιαστική σύνδεση την έχω με την Ελλάδα. Αυτή είναι η πατρίδα μου και σ’ αυτήν πάντα θα ξαναγυρνώ. Όμως η Αμερική, όπως και κάποια άλλα μέρη του κόσμου που επισκέπτομαι κατά καιρούς, είναι για μένα εξίσου σημαντικά. Η Αμερική είναι ένας τόπος που αγαπώ ιδιαίτερα, πέρασα κάποια από τα φοιτητικά μου χρόνια εκεί και έχω συνδεθεί βαθειά. Είναι ένας τόπος που με ξεκουράζει, και που μου δίνει την δυνατότητα να παρακολουθώ τις τέχνες  από κοντά.

-Είστε ένας καλλιτέχνης που ακολούθησε εξαιρετικές σπουδές στη μουσική και είχε στο πλευρό του σπουδαίους καθηγητές, όπως τον Carlo Bergonzi και τον Alfredo Krauss. Γιατί δεν ασχοληθήκατε με το αμιγώς οπερετικό ρεπερτόριο; Μήπως επειδή για εσάς η μουσική δεν έχει όρια;

-Όντως υπήρξα μαθητής πολύ μεγάλων προσωπικοτήτων της όπερας και έμαθα πολλά και σημαντικά πράγματα από αυτούς. Ήμουν πολύ τυχερός που μπορούσα να αναγνωρίσω το καλό και ποιοτικό, από το ευτελές και μέτριο. Η ζωή μού απέδειξε πως υπάρχουν τόσοι άλλοι δρόμοι και τόσες άλλες δυνατότητες να προσεγγίσεις το κοινό που εσύ ορίζεις- το κοινό δηλαδή που πιστεύεις πως θα σε ακολουθήσει- και αυτό δεν βρίσκεται πάντα ως συνειδητή επιλογή, αλλά ως φυσικό αποτέλεσμα των επιλογών σου στο τραγούδι και της στάσης σου στα μουσικά πράγματα. Σίγουρα δεν αναζητούσα ένα περιορισμένο κλασικό κοινό. Με ενδιέφερε περισσότερο μία πιο απλή, ευρεία σχέση, αρκετά πιο ανθρώπινη και λιγότερο «σοβαρή» από αυτή της όπερας, γιατί έτσι τελικά ήμουν κι εγώ.

-Περιμένατε ποτέ ότι θα γνωρίζατε τόσο μεγάλη επιτυχία και αποδοχή παγκοσμίως;

-Ήμουν πολύ τυχερός. Έκανα σωστές επιλογές, επέλεξα τους συνεργάτες μου. Έφτασα στο σημείο να επιλέγω εγώ ποιο θα είναι το επόμενο βήμα, αλλά σίγουρα η επιτυχία μου δεν είναι ακόμη ούτε τόσο τεράστια ούτε τόσο ευρεία. Έχω ακόμη δουλειά μπροστά και έχω όλη την καλή ενέργεια και διάθεση να την κατακτήσω.

-Αλήθεια, πως κυλάει μία τυπική σας μέρα; Τι κάνετε; Τι ώρα ξυπνάτε;

-Κοιτάξτε, ζω μία πολύ απλή φυσική ζωή. Μελετώ, ακούω μουσική, περπατώ πολύ, σκέφτομαι, ονειρεύομαι. Δεν χάνω το όραμά μου και προχωρώ μπροστά. Μου αρέσει να ασχολούμαι με πολλά και διάφορα πράγματα: Από νέες ιδέες για δουλειά, μέχρι το πώς να εμπλουτίσω τις αγαπημένες μου καθημερινές σχέσεις. Όλα χρειάζονται τον χρόνο τους και την προσοχή μας.

-Κάνοντας αυτό το επάγγελμα-που σας επιτρέπει να ταξιδεύετε σε πολλά μέρη του κόσμου-δεν μετατρέπεται ταυτόχρονα σε τροχοπέδη για την προσωπική σας ζωή; Μήπως τη θυσιάζετε χάριν της δουλειάς;

-Αν θεωρούσα οτιδήποτε θυσία, δεν θα έκανα αυτή τη δουλειά. Πιστεύω ότι αυτοί που είναι κοντά σου και σ’ αγαπούν πραγματικά, σε κατανοούν, σε υποστηρίζουν, ταξιδεύουν μαζί σου και μεγαλώνουν μαζί σου. Αυτοί είναι οι άνθρωποί σου, οι πιστοί σου φίλοι, η οικογένειά σου και οι καλοί συνεργάτες. Αισθάνομαι πιο μόνος όταν βρίσκομαι ανάμεσα σε πολύ κόσμο, παρά όταν δεν υπάρχει κανείς δίπλα μου.

-Υπάρχουν Έλληνες καλλιτέχνες που να θαυμάζετε;

-Θαυμάζω τις ισχυρές και έντονες προσωπικότητες που, τουλάχιστον στο χώρο μας, έχουν κάνει τη διαφορά: Την Μαρία Κάλλας, τον Μάνο Χατζιδάκι, τον Νίκο Γκάτσο, την Αγνή Μπάλτσα. Τους μεγάλους μας ποιητές όπως ο Καβάφης, ο Ελύτης, ο Σεφέρης. Δεν θα πάω πιο μακριά, αλλά θα έρθω και θα σας αναφέρω και σύγχρονους καλλιτέχνες. Θαυμάζω την Άλκηστη Πρωτοψάλτη για το ήθος της και το γεγονός ότι τόσα χρόνια κράτησε ένα επίπεδο δυνατό και υψηλό. Τον Αλκίνοο Ιωαννίδη, τον συμπατριώτη σας, που ακόμη γράφει υπέροχα τραγούδια και μας ταξιδεύει με την μοναδική του φωνή. Τον αγαπητό νέο Γιώργο Περρή που μόλις έβγαλε τον πρώτο του γαλλικό δίσκο σε όλες τις γαλλόφωνες χώρες του κόσμου και μας κάνει όλους περήφανους. Τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη για τις επιλογές του και την όμορφη Μαρία Ναυπλιώτου. Επίσης θαυμάζω την Μυρτώ Παπαθανασίου που ταξιδεύει στις μεγαλύτερες όπερες του κόσμου.

-Με συγχωρείτε, αλλά αισθανθήκατε καθόλου άβολα την τελευταία φορά που πήγατε για να διασκεδάσετε στα μπουζούκια;

-Έχω καιρό να πάω στα μπουζούκια. Δύσκολοι καιροί!

-Γενικά, θα λέγατε πως είστε εύκολος άνθρωπος, κύριε Φραγκούλη; Αφήνετε τους άλλους να σας προσεγγίσουν;

-Είμαι εύκολος άνθρωπος, αλλά δεν αφήνω κανέναν να με προσεγγίσει πολύ κοντά. Είμαι μιας παλιάς νοοτροπίας-τα εν οίκω μη εν δήμω-και δεν έχει νόημα να μην έχεις στενούς φίλους που να μην γνωρίζουν τι συμβαίνει κεκλεισμένων των θυρών. Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν αντέχω ανούσιες συζητήσεις για προσωπικά άλλων- που δεν τους αφορούν, άλλωστε!

-Ποιες είναι οι αδυναμίες ή τα τρωτά σας σημεία;

-Η τελειομανία μου, μέχρι εκνευριστικού σημείου! Δεν μου αρέσουν οι εκπλήξεις. Από την άλλη, δεν λέω εύκολα «όχι» και είμαι πολύ καταδεκτικός στα παράπονα όλου του κόσμου.

-Πότε ήταν η τελευταία φορά που κλάψατε;

-Την τελευταία φορά που είδα ένα παιδί να ζει σε άθλιες καταστάσεις.

-Έχετε ανεκπλήρωτα όνειρα; Κάτι που θα θέλατε να πραγματοποιήσετε πολύ σύντομα;

-Να παίξω μεγάλους ρόλους στην όπερα και να ταξιδέψει το «Beautiful things» στα πέρατα του κόσμου ως μήνυμα αγάπης και ειρήνης. Να μπορώ, για όσα χρόνια αντέξω, να μοιραστώ τις εμπειρίες μου και τα θετικά μου συναισθήματα με όλο τον κόσμο.

-Από πού αντλείτε αισιοδοξία;

-Από την εσωτερική μου αλήθεια που μέχρι τώρα έχει παραμείνει άφθαρτη. Με αυτήν ως το πιο ισχυρό όπλο, θα φτιάξω το ψηλότερο δέντρο. Κάθε φύλλο, κάθε κλαδί θα είναι κι ένα τραγούδι αγάπης, αισιοδοξίας, χαράς και δύναμης.

Πηγή: www.entertv.gr