Πόλεμος κατά της ανεργίας -η λύση πολιτική και τίποτε άλλο-Ένα άρθρο του Άγη Βερούτη

Γράφει ο Άγης Βερούτης στο www.capital.gr:

Ίσως το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας σήμερα είναι η ανεργία γενικότερα που βρίσκεται στα ιλιγγιώδη επίπεδα άνω του 27% του εργατικού δυναμικού (επισήμως, χωρίς τους ελεύθερους επαγγελματίες που φυτοζωούν αλλά δεν μπορούν να εγγραφούν στα μητρώα των ανέργων), και ειδικότερα εκείνη των νέων που πλησιάζει το 60% και κατά περιοχές ξεπερνά το 70%.



Είναι ασύλληπτη η ψυχολογική πίεση που ασκείται στον άνεργο από το περιβάλλον του, από την κοινωνία, και από τις ίδιες τις ανάγκες της ζωής στις οποίες αδυνατεί να ανταπεξέλθει. Εξίσου μεγάλη ζημιά με τον άνεργο όμως υπόκειται και η κοινωνία, που ουσιαστικά αιμορραγεί τους πλουτοπαραγωγικούς πόρους της απώλειας της εργασίας του ανέργου.

Τα συστατικά του παραγόμενου (και όχι αναδιανεμόμενου) πλούτου είναι οι πρώτες ύλες, η ενέργεια, η γνώση, η γη, το οικονομικό κεφάλαιο και κυρίως η εργασία που συνθέτει τα προηγούμενα σε προϊόντα και υπηρεσίες προσθέτοντας την συνθετική και πολλαπλασιαστική αξία της σε αυτήν των αρχικών συστατικών.

Όμως, η εργασία είναι ιδιάζουσα ως πηγή πλούτου στο ότι είναι αδύνατον να αποθηκευτεί όπως μια πρώτη ύλη, ένα καύσιμο, ή μια επένδυση. Όπως και το έσοδο του ενοικίου ενός μαγαζιού πχ, είναι αδύνατον να ανακτηθεί άπαξ και μείνει ανοίκιαστο για ένα διάστημα, η αξία της εργασίας ενός οκταώρου που πέρασε χωρίς να αξιοποιηθεί σε παραγωγική εργασία, χάνεται για πάντα, υπακούοντας στη μονόδρομη ροή του χρόνου.

Το γεγονός ότι καθημερινά χάνονται στη χώρα μας περισσότερα από 1,5 εκατομμύριο οκτάωρα είναι ίσως το μεγαλύτερο έλλειμμα που θα μπορούσε να έχει η οικονομία μας, πέρα από το ανθρώπινο κόστος που αυτό συνεπάγεται. Το τίμημα της ανεργίας είναι τεράστιο: οικογένειες που δεν θα σχηματιστούν ποτέ, παιδιά που δεν θα γεννηθούν γιατί οι γονείς τους είναι άνεργοι, πτυχία που ποτέ δεν θα τελειώσουν, ζωές ανθρώπων που καταστρέφονται στην κατάθλιψη της μη παραγωγικής ενασχόλησης, υγεία που παραπαίει γιατί οι άνεργοι είναι ανασφάλιστοι και εκείνοι και τα παιδιά τους.

Το ανθρώπινο κόστος της ανεργίας ανταγωνίζεται το κοινωνικό κόστος της.

Η λύση της ανεργίας μπορεί να είναι μόνον πολιτική, και τίποτε άλλο.

Η μείωση της ανεργίας δεν εξαρτάται μόνο από τις μεγάλες επενδύσεις από το εξωτερικό, αλλά και από την βελτίωση των συνθηκών υπό τις οποίες μια μικρομεσαία επιχείρηση μπορεί να προσλάβει έστω και έναν μόνο άνεργο. Αν μάλιστα κάθε μικρομεσαία επιχείρηση διευκολυνθεί να προσλάβει ένα άνεργο, τότε η ανεργία στους νέους πιθανότατα να μηδενιστεί. Αυτό φυσικά θα έχει κόστος στις εισπράξεις του κράτους από φόρους, διότι για να μπορέσουν σήμερα οι μικρομεσαίοι να προσλάβουν νέους εργαζόμενους πρέπει να δοθούν φορολογικά κίνητρα, ώστε να μπορέσουν όχι μόνο να προσλάβουν νέους εργαζόμενους, αλλά και να πληρώνουν εγκαίρως τους ήδη εργαζόμενους σε αυτές.

Κάθε μείωση του κόστους του κράτους θα δώσει τη δυνατότητα να μειωθεί η φαραωνική φορολόγηση του ιδιωτικού τομέα και των πολιτών. Κάθε μείωση της φορολόγησης θα αφήσει περισσότερο διαθέσιμο εισόδημα στις επιχειρήσεις για επενδύσεις, και τους πολίτες για κατανάλωση. Κάθε αύξηση στις επενδύσεις και την κατανάλωση θα γεννήσει νέες θέσεις εργασίας, και θα ανακόψει την απώλεια των υπαρχόντων θέσεων εργασίας.

Είναι εθνικό καθήκον να μειωθεί το κόστος του κράτους, που μετά από απώλεια του 25% του ΑΕΠ και άνω του 27% των συνολικών θέσεων εργασίας, είναι υπέρογκο πλέον για το πορτοφόλι των Ελλήνων. Εθνικό καθήκον τόσο για τους κυβερνώντες, όσο και υπευθυνότητας για την αντιπολίτευση που τορπιλίζει τις προσπάθειες τόσο των κυβερνώντων όσο και του Ελληνικού Λαού να ορθοποδήσει.

Κάθε πολιτική ενέργεια, είτε της κυβέρνησης είτε της αντιπολίτευσης, θα πρέπει να αξιολογείται με βάση τη συνεισφορά της στη δημιουργία ή καταστροφή θέσεων εργασίας. Η κυβέρνηση π.χ., μπορεί να δημιουργήσει εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας σε σύντομο χρόνο, βελτιώνοντας το νομοθετικό περιβάλλον, δίνοντας έναυσμα στην οικοδομή και τα 150 επαγγέλματα που ζουν από αυτήν, διευκολύνοντας τον πολεοδομικό κανονισμό και επεκτείνοντας το σχέδιο πόλης για μικρότερα οικόπεδα σε τουριστικές περιοχές, και απλοποίησης για την αδειοδότηση που να επιτρέπει να χτιστούν ποιοτικά ξενοδοχεία, γήπεδα γκολφ, συνεδριακά κέντρα και παραθεριστικές κατοικίες για τουριστική εκμετάλλευση σε περιοχές μεγάλης τουριστικής αξίας.

Η αντιπολίτευση αντίστοιχα μπορεί να καταστρέψει δεκάδες χιλιάδες δυνητικές θέσεις εργασίας απειλώντας τους υποψήφιους επενδυτές, κλείνοντας λιμάνια και αεροδρόμια, και εντείνοντας την ανασφάλεια της καταστροφής πλούτου σε περίπτωση που έρθουν στην εξουσία, για όσους τολμήσουν να επενδύσουν στο ήδη εύθραυστο κλίμα που υπάρχει σήμερα.

Με βάση αυτό πρέπει να αξιολογείται κάθε πολιτική πράξη σήμερα: πώς συνεισφέρει στον πόλεμο κατά της ανεργίας.