Μέχρι να δούμε αγωγό και αέριο θα περάσουν 6 χρόνια... Ως τότε πως θα ζήσουμε; Ένα άρθρο του Γιώργου Κράλογλου

Πιάσαμε πάλι τον χορό και βγάλαμε από τις ντουλάπες τις κελεμπίες για να υποδεχθούμε τον TAP. Βγήκαν στους δρόμους μάλιστα και οι πρώτοι αντιρρησίες... Για να δούμε όμως αγωγό και αέριο θέλουμε έξι χρόνια το λιγότερο... Μέχρι τότε για να ζήσουμε πρέπει να δούμε επενδύσεις με πραγματικές θέσεις εργασίας. Θα τις δούμε;



Άρθρο του Γιώργου Κράλογλου στο Capital.gr

Και όταν μιλάμε για επενδύσεις εννοούμε μόνο αυτές που θα γίνουν επειδή η Ελλάδα προσφέρει ανταγωνιστικό πλεονέκτημα. 

Σήμερα όμως όπου η κυβέρνηση έχει ακόμη ως βασική προτεραιότητα την συντήρηση του κράτους και την εξεύρεση πόρων για την λειτουργία του είναι δύσκολή έως αδύνατη οποιαδήποτε επενδυτική πολιτική με ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα.

Συνεπώς ο μόνος τρόπος προσέλκυσης επενδυτών που μπορούν να ανεχθούν την μιζέρια και την χαμηλή ανταγωνιστικότητα της σημερινής πολιτικής επενδύσεων παραμένει  αυτός των αποκρατικοποιήσεων.

Όλα τα άλλα που συμβαίνουν στον τόπο, συμπεριλαμβανομένων και αυτών που εορτάσαμε και χειροκροτήσαμε το τελευταίο 48ωρο, είναι «μπίζνες».

Αξιόλογες «μπίζνες» αλλά μόνο μπίζνες. 

Εάν σε όλα αυτά προσθέσουμε και τον TAP και  τα σχέδια υποδομών της Cosco μιλάμε για μπίζνες και σχέδια για την επόμενη δεκαετία. 

Είναι όμως άλλο πράγμα οι επενδύσεις και άλλο πράγμα η αναβάθμιση της οικονομίας μέσα από αναπτυξιακά προγράμματα. 

Είναι άλλο πράγμα η εξυπηρέτηση σχεδίων συγκεκριμένων επενδυτών που κάνουν ανακατατάξεις για την ανταγωνιστικότητα τους και άλλο πράγμα η αναβάθμιση της ανταγωνιστικότητας της εθνικής παραγωγής ώστε να προσελκύσουμε επενδύσεις υποσχόμενες οριστικές θέσεις εργασίας και όχι εργοτάξια με ημερομηνία λήξεως. 

Από την άλλη μεριά οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ως χρήσιμη την προσπάθεια της κυβέρνησης και προσωπικά του κ. Α. Σαμαρά να αξιοποιεί οτιδήποτε μπορεί να προκαλέσει αισιοδοξία και θετικό περιβαλλοντικό κλίμα στον τόπο τόσο για το σήμερα όσο και για το αύριο της οικονομίας. 

Κάνει επίσης πολύ καλά ο κ. Σαμαράς και παρακολουθεί προσωπικά τις πρωτοβουλίες επενδύσεων και επιχειρηματιών ανεξάρτητα από το πόσο σοβαρά προσεγγίζουν το τεράστιο κοινωνικό πρόβλημα των ανέργων που θα φθάσουν τα 2.000.000 μέσα στο 2014. 

Εάν όλοι οι πρωθυπουργοί της μεταπολίτευσης από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή μέχρι τον Γιώργο Παπανδρέου συνομιλούσαν με τους επενδυτές και δεν θυσίαζαν τις επενδύσεις στον βωμό του αριστερίστικου προφίλ τους και στον πολιτικό ανταγωνισμό ποιος είναι περισσότερο τριτοκοσμικός από τον άλλο  ίσως είχαμε αποφύγει και τους «κεφαλαιούχους» που αποτέλεσαν τα «νέα τζάκια» γεμίζοντας τις φυλακές. 

Είναι χρήσιμη η νότα αισιοδοξίας μέσα στην μαυρίλα που μας δέρνει και ως οικονομία και ως κοινωνία αλλά είναι επικίνδυνη κοινωνικά η ελπίδα όταν ξεπερνάει τα όρια. 

Μέχρι εδώ όμως. 

Στην ενέργεια και στους αγωγούς το «έργο» το έχουμε ξαναδεί και με τον Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη. 

Και τότε φορέσαμε τις κελεμπίες. 

Και τότε βγήκαν στους δρόμους με χαρές οι υποστηρικτές του έργου και οι επαγγελματίες αντιρρησίες με την φορεσιά του οικολόγου και τις εντολές των κομμάτων... ενάντια στην καταστροφή της Ελλάδας... 

Ακόμη βουίζουν στα αυτιά μας οι οραματισμοί των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ για αναβάθμιση του ενεργειακού ρόλου της Ελλάδας στα Βαλκάνια. 

Στον ίδιο ρυθμό και η Νέα Δημοκρατία του Κ. Καραμανλή για τις χιλιάδες θέσεις εργασίας και τα κέρδη της Ελλάδας από το «νοίκι» των αγωγών που θα περάσουν από το έδαφός μας και από το ότι θα γίνει ο τροφοδότης φυσικού αερίου της Ευρώπης... και άλλα παρόμοια. 

Ήταν και τότε «μπίζνες» όπως και τώρα. 

Ήταν και τότε πρόωρα σχέδια όπως και τώρα. 

Γιατί ο TAP και η διαδρομή του από την Ελλάδα βαδίζουν στην κόψη του ξυραφιού. 

Γιατί και αυτός ο αγωγός για να γίνει πρέπει να «βγαίνει» οικονομικά... Πρέπει να έχει τόσους πελάτες που να δικαιολογήσουν την νέα διαδρομή του από Ελλάδα στην Νότιο Ιταλία και από εκεί στην Βόρειο και ακολούθως στην Ευρώπη. 

Να «βγαίνει» όχι μόνο με τα σημερινά δεδομένα αλλά εκείνα του 2022 που θα λειτουργήσει (με τις πλέον αισιόδοξες προοπτικές) καθώς, στο μεταξύ, η συγκυρία στην αγορά φυσικού αερίου θα μεταβληθεί αφού από ήδη έχουν ξεκινήσει σκληρά παζάρια σε όλη την Ευρώπη για τις τιμές αερίου που τελικά θα φέρουν τα πάνω-κάτω.

Θα πρέπει ακόμη τα σημερινά αζέρικα αποθέματα φυσικού αερίου να ενισχυθούν και με νέα (εκμεταλλεύσιμα) για να γίνουν και οι τιμές περισσότερο ανταγωνιστικές. 

Για τον λόγο αυτό σήμερα μπορούμε να χαιρόμαστε αλλά μόνο για τα σχέδια που αγγίζουν τα όρια της συμφέρουσας «μπίζνας» αλλά όχι της επένδυσης με λύσεις στην απασχόληση που είναι το ζητούμενο στην οικονομία. 

Εάν λοιπόν χρησιμοποιήσουμε περισσότερο από όσο πρέπει τα σχέδια αυτά (αγωγοί, επιχειρηματικές συνεργασίες, υποδομές υποδομών...) για να δημιουργήσουμε θετικό περιβάλλον προκαλούμε μάλλον περισσότερες υποψίες από αισιοδοξία. 

Καθώς με το κλίμα αυτό μπορούμε ίσως να μιλάμε και για σύννεφα βροχής επενδύσεων αλλά μήπως η πραγματική επιδίωξη είναι να κρύψουμε στο σύννεφο αυτό την πολιτική μας αδυναμία για αποκρατικοποιήσεις που είναι οι μόνες (δυστυχώς εδώ που φθάσαμε) οι οποίες υπόσχονται πραγματικές επενδύσεις;