Επιδημία οι κλοπές ποδηλάτων στην Ελλάδα - Με ένα κόφτη το ποδήλατο σας ''κάνει φτερά''‏

«Ενας κόφτης και τίποτε άλλο». Αυτός είναι, κατά τη Λένα, ο εξοπλισμός του καλού κλέφτη. «Τι άλλο θες;», λέει. «Συνήθως το λουκέτο είναι από συρματόσχοινο. Το ’κοψες; Το πήρες!». Η Λένα Ζάκα είναι παθούσα. Το ποδήλατό της, ένα Ideal Cityrun, έφυγε απ’ τον πεζόδρομο στο Μαρούσι χωρίς αυτήν στη σέλα. «Πίναμε καφέ και το είδα να περνάει. Σκέφτηκα  “να ένα ποδήλατο σαν το δικό μου”. Μόνο όταν πήγα να το ξεπαρκάρω κατάλαβα πως δεν ήταν “σαν το δικό μου”. Ηταν το δικό μου».

Κάπως έτσι η Λένα συνειδητοποίησε πόσο εύκολο είναι να σου κλέψουν το ποδήλατο στην Αθήνα. «Συζητώντας έμαθα πως σε τρεις γνωστούς μου το έχουν κλέψει από σταθμό του τρένου: ένα από τη Δουκίσσης Πλακεντίας, ένα από την Κηφισιά και ένα από το Μαρούσι. Και διαπίστωσα πως όποιον ποδηλάτη ξέρω έχει πέσει τουλάχιστον μία φορά θύμα κλοπής».

Οσο προχωράει το καλοκαίρι, το φαινόμενο δείχνει να παίρνει διαστάσεις επιδημίας, αναφέρει η Καθημερινή. Στο Μοσχάτο, στον Ταύρο και στη Νέα Σμύρνη όπου ο δήμος πήγε να εγκαινιάσει σύστημα με κοινόχρηστα ποδήλατα, οι... λαθρεπιβάτες τα εξαφάνισαν μέσα στις πρώτες μέρες. Στην Πολυτεχνούπολη, όποιος αφήσει ποδήλατο δεμένο με το κλασικό συρματόσχοινο δύσκολα το βρίσκει στη θέση του. «Ο κόφτης», λέει ο Αλέκος Κ., «κόβει το λουκέτο σε δευτερόλεπτα. Στο σπίτι μου το ποδήλατο το δένω με αλυσίδα μηχανής, που κάνει 150 ευρώ, ενώ το ποδήλατο ολόκληρο το πήρα 400 ευρώ. Αλλά είναι βαριά, ζυγίζει δύο κιλά η αλυσίδα, δεν μπορώ να την κουβαλάω μαζί μου».

Κυρίως γιατί ακόμα και να την κουβαλούσε, δεν θα πει πως οι κλέφτες θα τον άφηναν στην ησυχία του. «Εγώ το ποδήλατό μου το είχα δεμένο με χοντρό πέταλο και δεν μπόρεσαν να το πάρουν ολόκληρο», λέει ο Γιάννης Παπαδάκος. «Κι έτσι πήραν τη σέλα, τον λαιμό, το φανάρι, το ταχύμετρο και τη μία ρόδα. Μου άφησαν τον σκελετό, για να τους θυμάμαι». Αλλά τουλάχιστον, ο Γιάννης γλίτωσε τις βόλτες της απελπισίας στην αναζήτηση του κλεμμένου ποδηλάτου.

Στα γραφεία της Δημοτικής Αστυνομίας, στην οδό Αρμοδίου, από τις 9 το πρωί οι δυστυχείς ποδηλάτες έρχονται με τα πόδια. Στην αποθήκη οι αστυνομικοί φυλούν τα περίπου 500 ποδήλατα που έχουν κατασχέσει κατά καιρούς κι εκείνοι ψάχνουν ανάμεσά τους το δικό τους. «Πρέπει να έχεις αποδείξεις πως σου ανήκει για να το πάρεις πίσω, χωρίς απόδειξη αγοράς και φωτογραφία, δεν σου δίνουν ούτε τη σέλα», λέει ο Αλέκος που πέρασε και από εκεί όταν του έκλεψαν το δικό του ποδήλατο. «Στην Αστυνομία», μου λέει, «κανείς δεν ξέρει πόσα ποδήλατα κλέβονται. Αλλά φταίμε και οι ποδηλάτες. Ούτε αριθμούς πλαισίου κρατάμε ούτε δηλώνουμε τις κλοπές. Εγώ πήγα στο αστυνομικό τμήμα στο Σύνταγμα να δηλώσω την κλοπή και με κοιτούσαν σαν να τους είπα πως μου έκλεψαν τα τσιγάρα μου».

Οι κλέφτες των ποδηλάτων, πάλι, παίρνουν τη δουλειά τους πολύ στα σοβαρά. Το πρώτο που μαθαίνεις ψάχνοντας είναι πως τα ποδήλατα κλέβονται με σχέδιο. «Οι σπείρες τα πουλάνε πριν καν τα κλέψουν!», μου λέει ένας νεαρός της Δημοτικής Αστυνομίας στην πλατεία μεταξύ Μενάνδρου και Ζήνωνος. «Τζάμπα ψάχνεις εδώ», κάνει. «Τα πιο πολλά ποδήλατα τα στέλνουν έξω. Το δικό σου ποιος ξέρει πού θα έχει φτάσει τώρα…». Νομίζω πως απλώς προσπαθεί να με ξεφορτωθεί, αλλά στο πρακτορείο παρακάτω, ο γεράκος πίσω απ’ τον πάγκο μοιάζει να συμφωνεί. «Βέβαια, με λεωφορεία φεύγουν πολλά ποδήλατα», λέει όταν τον ρωτάω. «Συνήθως τα φορτώνουν στο βραδινό δρομολόγιο». Και το αστυνομικό δελτίο λέει πως πριν από δύο εβδομάδες πιάστηκαν δύο Γεωργιανοί που έκλεβαν από τους σταθμούς του μετρό ποδήλατα και τα έστελναν στη Γεωργία. «Αλλά βέβαια, δεν φεύγουν όλα τα ποδήλατα έξω. Γιατί υπάρχει και το Σχιστό.

«Πέρασα κι από εκεί όταν μου πήραν το ποδήλατό μου», λέει ο Αλέκος. «Πρέπει να πας νωρίς στο παζάρι, αλλιώς βρίσκεις όλο σαβούρα. Αλλά αν τη στήσεις απ’ την αρχή, βρίσκεις ποδήλατα που κάνουν μέχρι και 1.000 ευρώ. Και τα παίρνεις με μερικά πενηντάρικα». Τον ρωτάω τι θα έκανε αν έβρισκε το δικό του εκεί. «Ας το έβρισκα εγώ», λέει ο Αλέκος, «και θα ερχόμουν ορθοπεταλιά ώς την Αθήνα. Αλλά πού τέτοια τύχη».   

Οι πιάτσες των κλεμμένων

«Στο τέρμα της Ερμού, κάτω από το Θησείο, ένα ποδήλατο μπορεί να το πάρεις με 30 ή 50 ευρώ», λέει ο Αντώνης Μάκας. Είναι ο άνθρωπος που κατάφερε και βρήκε το ποδήλατό του – «ή περίπου», όπως μου διευκρινίζει. «Είναι ίδιο μοντέλο, εξίσου καινούργιο. Θέλω να πιστεύω πως είναι το δικό μου και όχι κάποιου άλλου».  

Ο Αντώνης λέει πως γνώρισε πολύ κόσμο, «ψάχνοντας να πάρω τις ρόδες μου πίσω», αλλά κανείς δεν του θύμισε τον «Κλέφτη των Ποδηλάτων» από την αριστουργηματική ιταλική ταινία. «Είναι πολύ θρασείς οι δικοί μας, κάνουν φιγούρα», λέει. «Στο Γκάζι κόβουν γύρες καβαλώντας τα κλεμμένα ποδήλατα. Αυτός είναι ο κράχτης τους. Οι βόλτες στην ξένη σέλα».

Το ποδήλατο του Αντώνη το πήραν από την πιλοτή της πολυκατοικίας του, στου Γκύζη. «Ενα KTM ήταν. Το κλείδωσα πρόχειρα σε μια σιδερένια κολόνα και μου το πήραν “σηκωτό”». Την επομένη, ξεκίνησε το ψάξιμο. Από την Ομόνοια, που «παλιά ήταν η βασίλισσα του κλεμμένου ποδηλάτου», ώς την πλατεία Βικτωρίας, που «φιλοξενεί στα υπόγειά της το κλεμμένο στοκ». Ο Αντώνης εκπλήσσεται που αυτήν την πιάτσα δεν την ξέρω.

«Αν δεις έξω από ένα μαγαζί ποδήλατο παρατημένο, χωρίς λουκέτο, εκεί γίνεται η δουλειά». Εκεί ήταν που βρήκε ο Αντώνης το ποδήλατο που καβαλάει τώρα. «Κατέληξα σ’ ένα στενό στη Φυλής», λέει. «Μπορεί αυτό το ποδήλατο που πήρα να είναι το δικό μου, αλλά μπορεί και όχι. Βλέπεις, μου το έκλεψαν την τρίτη μέρα που το είχα αγοράσει. Πάντως, αυτό το πήρα 100 ευρώ, ενώ το δικό μου έκανε πάνω από 600. Οπότε, δεν νιώθω κορόιδο τουλάχιστον».