«Δε φοβάμαι το θάνατο, το πόσο θα αργήσει ο Έλληνας να καταλάβει, φοβάμαι…» -Μία αποκαλυπτική συνέντευξη της Κάτιας Δανδουλάκη στον Βαγγέλη Λιακόγκονα- aixmi

Είναι μια από τις κορυφαίες Ελληνίδες ηθοποιούς. Ευγενής, δυναμική, καλλιτέχνης αξιοθαύμαστου επιπέδου.

Η κυρία Κάτια Δανδουλάκη, μπορεί να είναι θυμωμένη και «μουδιασμένη», όπως οι περισσότεροι, παραμένει όμως αισιόδοξη. Πιστεύει ότι θα βγούμε απ’ την κρίση, αλλά υπογραμμίζει ότι δεν υπάρχει δικαιοσύνη στην κατανομή των βαρών. Για τον Σαμαρά λέει ότι προσπαθεί, για τον Τσίπρα ότι δεν προτείνει τίποτα συγκεκριμένο. Αναπολεί τον «γέρο» Καραμανλή, τον Ανδρέα, τον Σημίτη… Και δεν κρύβει ότι εξοργίστηκε όταν δεν προφυλακίστηκαν Κασιδιάρης, Παναγιώταρος και Μίχος.

 Η μεγάλη κυρία του θεάτρου μιλά για τον συνοδοιπόρο της ζωής της Μάριο Πλωρίτη, αλλά και τους Ντασέν, Κακογιάννη, Φώσκολο, Σμαραγδή, για τις Λαμπέτη, Καρέζη, Βουγιουκλάκη, επισημαίνοντας το μεγάλο «μέγεθός» τους.

Η συνέντευξη μαζί της, μια πολύτιμη εμπειρία… γράφει  ο Βαγγέλης Λιακόγκονας στο aixmi.gr

- Πριν τρεις εβδομάδες, ένας αντιφασίστας μουσικός μαχαιρώνεται στο Κερατσίνι. Αποδεικνύεται ότι πίσω από τη δολοφονία του βρίσκεται ένα κοινοβουλευτικό κόμμα. Μαζί του, βρίσκονται και οι 500 χιλιάδες ψηφοφόροι του;

 Δεν θα το έλεγα. Αν υπήρχε η κατάλληλη Παιδεία, αν εκπαιδεύονταν σωστά τα παιδιά, θα ήξεραν τι ψηφίζουν. Αυτή τη στιγμή, έτσι όπως οδηγήθηκε ο λαός τα τελευταία 10-15 χρόνια, να ζει δηλαδή μέσα σε αυτή την ευμάρεια (κάτι που σε όλους βεβαίως άρεσε), με τη λάθος διαχείριση που όλοι ξέρουμε, ο κόσμος έφτασε στην απελπισία. Τα φασιστικά και ναζιστικά κόμματα προκύπτουν μέσα από ακραίες καταστάσεις. Έχουν πολύ μεγάλη ευθύνη αυτοί που ηγούνται του λαού, οι πολιτικοί.

 Όταν υπάρχουν φοβισμένοι άνθρωποι, μεγάλης ηλικίας κυρίως, και αισθάνονται ασφάλεια μόλις κάποιος έρχεται και τους καθαρίζει τη γειτονιά (κάτι που δεν κάνει η Πολιτεία), ακόμα κι αν το κάνει δέρνοντας και κλωτσώντας, τίθεται το ερώτημα: «Ποιός με προστατεύει; Ε, αυτός είναι ο καλός άνθρωπος». Έτσι σκέφτεται ο μεγάλος, απροστάτευτος πολίτης…

 Τώρα, σε ό,τι αφορά τους νέους που επέλεξαν να ψηφίσουν κάτι τέτοιο, πρόκειται για παιδιά, τα οποία από μικρά έβλεπαν τους γονείς να δουλεύουν ασταμάτητα για να τα βγάλουν πέρα. Τα παιδιά αυτά γίνονται εύκολος στόχος όσων γνωρίζουν πώς να τα προσηλυτίσουν, όπως γινόταν παλιά με τους γενίτσαρους.

 Δε θα έλεγα, λοιπόν, ότι είναι ένοχοι όλοι οι ψηφοφόροι. Ένοχο είναι το σύστημα και όλοι εμείς που το ανεχτήκαμε. Φτάσαμε να διαλύσουμε μια χώρα που ήταν το έμβλημα του Πολιτισμού…

  Εξοργίστηκα που δεν προφυλάκισαν Κασιδιάρη & σία

- Υπήρξαν μεγάλες αντιδράσεις από το γεγονός ότι δεν προφυλακίστηκαν Κασιδιάρης, Παναγιώταρος και Μίχος. Πώς εισέπραξες εσύ το γεγονός αυτό;

 Θα σου πω κάτι λεπτό, Βαγγέλη. Κι εγώ εξοργίστηκα, όπως όλοι μας. Και είπαμε: «Τι είναι αυτό τώρα; Από τη μια μπαίνουν, γιατί μας είπατε ότι εγκλημάτισαν, και από την άλλη αφήνονται ελεύθεροι υπό περιορισμό; Και μπαινοβγαίνουν και στη Βουλή;». Όμως, υπάρχει και το άλλο ζήτημα, που αφορά στο νόμο. Δεν μπορούμε να παραλείπουμε ορισμένα τυπικά μέρη που δεν επιτρέπουν στους αποδίδοντες Δικαιοσύνη, μέσα στη φόρτιση των καταστάσεων, να κάνουν πρωθύστερα πράγματα.

 Αυτό που έγινε, επειδή πήρε μεγάλη έκταση από τα ΜΜΕ, έφτιαξε εξ αρχής το συναίσθημα ότι: «Δόξα τω Θεώ, τελείωσε». Έπρεπε να μετρήσουν και το Σύνταγμα και ο νόμος και η απήχηση- γι’ αυτό ήρθε και «έδεσε» τόσο άσχημα. Δικαίως το κοινό αίσθημα δεν ικανοποιήθηκε. Όλοι έμειναν αρχικά ικανοποιημένοι, αλλά μετά αποσβολωμένοι άκουσαν το: «Περίμενε μια στιγμή, δεν έχουμε τελειώσει». Πώς, όμως, θα πεις «περίμενε», κύριε της Δικαιοσύνης, σε έναν λαό που «κατρακυλάει»;

 - Τα πολιτικά κόμματα καταδίκασαν τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, αλλά μετά ξανάρχισαν τις συγκρούσεις. Πόσο μακριά είμαστε από την αναγκαία – κατά πολλούς – συμπόρευσή τους;

Όταν γυρνάμε σελίδα στην ιστορία, αγγίζουμε πάντα πάτο, φτάνουμε στην τελευταία γραμμή της σελίδας, και τότε τη γυρίζουμε. Φαίνεται, λοιπόν, ότι δεν έχουμε φτάσει στην τελευταία γραμμή ακόμα, γι΄ αυτό και υπάρχει το χάος των πολλών κομμάτων, άρα και γνωμών, όπως και το χάος στη Δικαιοσύνη. Δεν πιστεύω ότι το κάνουν επίτηδες. Δεν πρόκειται δηλαδή για μια ομάδα 300 ανθρώπων, από τους οποίους όσοι ανήκουν στους κυβερνώντες προσπαθούν και οι άλλοι θέλουν το κακό μας. Απλά νομίζω ότι και οι ίδιοι έχουν χαθεί μέσα στις μεγάλες ανατροπές.

 Ο θάνατος του παιδιού ήταν το τελευταίο «πετραδάκι» που «γυρίζει τη σφαίρα ανάποδα», όπως έγινε με το ναζισμό. Τώρα, μας δίνει μαθήματα ποιός; Οι Γερμανοί… Χτυπάνε καμπάνες και είμαστε στη στιγμή που πρέπει να πούμε: «Για ελάτε εδώ μια στιγμή, σηκώστε τα μανίκια, όλοι μαζί λοιπόν πρέπει να πορευτούμε». Αν ανατρέξουμε στην ελληνική ιστορία, ο λαός μας μόνο κάτω από ακραίες καταστάσεις έδινε τα χέρια. Κατόπιν, «φαγωνόταν» ξανά και ξανά…

 Κανένα κόμμα δεν εκφράζει τον αστικό κόσμο

- Πιστεύεις ότι τα κόμματα εκφράζουν τον κόσμο; Πόσο μεγάλη είναι η κρίση αντιπροσώπευσης σήμερα;

 Τα κόμματα έχουν χάσει το στίγμα τους. Τα ακραία μοιάζουν πολύ ξεκάθαρα, αλλά τα κεντρώα μπερδεμένα. Κι αυτό έχει συμβεί γιατί τα δεξιά κόμματα έρχονται με το πέρασμα των χρόνων προς το Κέντρο, όπως και τα αριστερά. Έτσι, έχουν μείνει τα δύο ακραία: Το ΚΚΕ είναι ξεκάθαρο, οι φασίστες (Χρυσή Αυγή) επίσης, και είναι μπλεγμένος ο τεράστιος χώρος του αστικού πληθυσμού. Γι’ αυτό έχουμε αυτή τη δυστυχία σήμερα: δεν έχει βρεθεί το κόμμα που θα εκφράσει το 80% του πληθυσμού. Έχουν βρεθεί αυτά που εκφράζουν ποσοστά της τάξεως του 5%. Το 90%, λοιπόν, είναι χωρίς «χρώμα». Πόσοι είναι αυτοί που σκέφτονται: «Ναι και η ΔΗΜΑΡ έχει δίκιο σε αυτό, αλλά και ο Τσίπρας στο άλλο ζήτημα, όμως έχει δίκιο και ο Σαμαράς στα άλλα». Στη μέση, λοιπόν, υπάρχει ένα συνονθύλευμα.

 Δικαιοσύνη; Μόνο όταν πληρώσουν όσοι φταίνε…

- Πώς βλέπεις τον Αντώνη Σαμαρά ως Πρωθυπουργό; Έχουν γίνει βήματα που θα οδηγήσουν στην ανάκαμψη, ή η μέγγενη θα σφίξει κι’ άλλο για τον Έλληνα;

 Ο Σαμαράς έχει κάνει λάθη, όπως όλοι μας, αλλά έχει κάνει και τεράστιες προσπάθειες. Τώρα βρίσκεται σε τεράστια φουρτούνα. Παλεύει με τα άγρια κύματα και πρέπει να βοηθηθεί όχι από έναν, αλλά από πολλούς, για να τα φέρει εις πέρας. Τους πολλούς δεν βρίσκει.

 Θα ήμουν άδικη αν έριχνα πάνω του όλη την ευθύνη για την πλήρη ασυνεννοησία. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι επίτηδες θέλει να «βασανίζει» τον λαό. Ούτε τα σενάρια που θέλουν ένα «κέντρο» που αποφασίζει και είμαστε όλοι πιόνια ενός συστήματος κλπ… Με αυτή τη λογική, όλοι οι ηγέτες των τελευταίων 50 χρόνων στην Ελλάδα ήταν πιόνια κάποιου συστήματος. Κάποιοι τους επέλεξαν όλους. Εγώ, λχ, δεν ήμουν περήφανη για τη γενιά του Πολυτεχνείου, που ήταν κοντά στη δική μου; Αυτή δεν ήταν όμως που έφερε τη διάλυση;

 Τώρα, σε ό,τι αφορά τη «μέγγενη», τι να πω; Ήδη το 70% του πληθυσμού πεθαίνει. Φτάσαμε να έχουμε κάνει τους μεγάλους ανθρώπους να πεθαίνουν κανονικά, τους νέους να μην έχουν όραμα, και αυτούς που φέρουν το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης να πληρώνουν το ίδιο με αυτόν που αργοπεθαίνει. Δεν μπορείς να παίρνεις το σπίτι αυτού που δούλευε μια ζωή για να το αφήσει στα παιδιά του, τώρα που πήγε 80 ετών. Ούτε να αφαιρείς τα όνειρα από ένα νέο παιδί και να το κάνεις μετανάστη, «εισάγοντας» παράλληλα τον ξένο. Με λίγα λόγια, το κοινό αίσθημα θα ικανοποιηθεί μόνο όταν ακούσει ότι πληρώνουν αυτοί που πραγματικά φταίνε. Μέχρι σήμερα πληρώνουν και αυτοί που δεν φταίνε. Δυστυχώς, κυρίως αυτοί.

 Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν προτείνει τίποτα συγκεκριμένο

- Ένα Αριστερό –άλλοτε μικρό- κόμμα, ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι αξιωματική αντιπολίτευση. Προτείνει ρεαλιστικές λύσεις για ανάκαμψη, αναστήλωση, επιστροφή της Ελλάδας στα προ ετών επίπεδα ζωής, εργασίας, αγοράς;

 Δεν προτείνει κάτι συγκεκριμένο. Εγώ, που ουδέποτε ήμουν των άκρων, ανήκα πάντα στον Κεντροαριστερό χώρο, δεν καταλαβαίνω από τον ΣΥΡΙΖΑ κάτι συγκεκριμένο. Ένα μόνο καταλαβαίνω: Τον «αέρα» του ότι δεν μπορεί να είναι χειρότερα. Δεν μπορούμε, όμως, να επιλέγουμε αρνητικά. Και είναι πολλές οι φωνές μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν έχουμε ακούσει κάτι συγκεκριμένο, πιθανότατα γιατί δεν μπορούν και οι ίδιοι να ενσωματωθούν σε μια ενιαία φωνή για την ανάκαμψη. Έτσι, όταν ερωτώνται για κάτι, αρκούνται στο να πουν: «Έτσι δεν γίνεται. Πρέπει να γίνει αλλιώς», χωρίς να διευκρινίζουν το πώς. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο δεν καταφέρνουν να προτιμηθούν από ακόμη περισσότερο κόσμο και να οδηγηθούν, τελικά, στην κυβέρνηση. Δεν απαντούν στο «πώς».

Ο Καραμανλής, ο Ανδρέας, ο Σημίτης, ναι. Οι άλλοι τίποτα…

 - Ποιός θεωρείς ότι ήταν ο καλύτερος έως τώρα «καπετάνιος» από τους τελευταίους διατελέσαντες πρωθυπουργούς και γιατί; [Σαμαράς, Παπανδρέου, Καραμανλής, Σημίτης]

Θα πάω πιο πίσω, αναγκαστικά, και θα «σταματήσω» στον «γέρο» Καραμανλή. Θα σου πω ότι και ο Ανδρέας ήταν μια ηγετική προσωπικότητα, η οποία αδιαμφισβήτητα έφερε μια αλλαγή, η οποία ωστόσο πάρα πολύ γρήγορα, μέσα σε 10-15 χρόνια, ξέφυγε από την κατάσταση. Από τους τελευταίους, τώρα, ο Σημίτης ήταν ένας άνθρωπος που «νοικοκύρεψε» όσο μπόρεσε, κι από κει και πέρα μας πήρε ο κατήφορος, μέσα σε ένα χάος μπερδεμένων ιδεολογιών και… κλεψίματος.

 - Το θέατρό σου βρίσκεται στην «καρδιά» της πόλης, σε περιοχή «προβληματική» και πυκνοκατοικημένη (Κυψέλη), με πολύ μεγάλο αριθμό λαθρομεταναστών. Τι θα μπορούσε να γίνει συντελεστεί για να βελτιωθεί το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων,  χωρίς να ευτελιστεί η ζωή των μεταναστών;

 Αυτό συνδέεται άρρηκτα με την Πολιτική. Ξέρεις όμως, ακόμα και σε φαινομενικά καλύτερες περιοχές, όπως λ.χ. στη Σόλωνος, πόσα περιστατικά σημειώνονται καθημερινά; Απλώς εδώ οι περιοχές είναι πιο πυκνοκατοικημένες από μετανάστες. Ωστόσο, πρέπει να αναρωτηθούμε: Τι έκανε ο Δήμος, η Δημοτική Αστυνομία; Η βοήθεια πρέπει να δοθεί συντονισμένα από το κράτος για να μπορέσουν να «ανασάνουν» αυτές οι περιοχές και οι κάτοικοί τους. Δεν μπορούμε μόνοι μας. Τι να κάνει ο ιδιώτης μόνος του; Έτσι, για να επανέλθω στην αρχή της κουβέντας μας, ήρθε η απελπισία ορισμένων ανθρώπων και ψήφισαν αυτούς που ψήφισαν.

 Ο Πλωρίτης θα ήταν δυστυχισμένος αν ζούσε

- Ο Μάριος Πλωρίτης, σε ένα από τα τελευταία του άρθρα στο «Βήμα της Κυριακής» είχε μιλήσει για  «νταβατζιλίκι» αναφερόμενος στις μεθοδεύσεις των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή. Σήμερα, τι νομίζεις ότι θα έλεγε, χρησιμοποιώντας τον ίδιο όρο, για το «νταβατζιλίκι» ναζιστών εις βάρος μεταναστών που, κατά τ’ άλλα, καταγγέλλουν;

 Ο Μάριος Πλωρίτης θα ήταν βαθιά δυστυχισμένος με όλα αυτά που συμβαίνουν. Για το τραγικό συμβάν με το θάνατο του παιδιού, θα έλεγε ότι είναι η αφορμή για να ανοίξουμε τα μάτια μας. Πιστεύω ότι το «νταβατζιλίκι», που εύστοχα ανέφερες ως παράδειγμα, θα ήταν πολύ λίγο για να εκφράσει (για τον Πλωρίτη) τη σημερινή κατάσταση. Σήμερα βιώνουμε τον απόλυτο εκφυλισμό του Πνεύματος, του Πολιτισμού και της Παιδείας.

 Νομίζω ότι ο ίδιος δεν θα μπορούσε να πιστέψει ποτέ ότι έζησε για να δει την καταστροφή, αν και είχε ζήσει τα γεγονότα το 1940, είχε ζήσει όλο το διχασμό. Δεν θα μπορούσε ποτέ να σκεφτεί ότι μέσα σε 60 χρόνια θα ξαναβρισκόμασταν σε αυτήν τη ακόμη χειρότερη κατάσταση.

 Ας μην ξεχνάμε, ότι τότε είχαμε να πολεμήσουμε έναν εχθρό και ήταν οξυμένα τα πνεύματα, τώρα έχουμε να αντιμετωπίσουμε έναν ψυχρό, οικονομικό πόλεμο μέσα από άλλου είδους πολέμους. Κι αυτό γιατί η εποχή έχει φύγει απ’ τον άνθρωπο και από τα όπλα και έχει «περάσει» στον πόλεμο του χρήματος.

 - Έχεις ερμηνεύσει πληθώρα κλασσικών και μη ηρωίδων, και έχεις «ανεβάσει» πλείστα έργα σε ευρύτατο φάσμα ρεπερτορίου. Το «Τζόρνταν», το «Master Class» και τα έργα της Αγκάθα Κρίστι απαιτούν την ίδια δυναμική; Πόσο επηρεάζεσαι από τις εξελίξεις γύρω σου αποδίδοντας έναν ρόλο;

Οι δυσκολότεροι και μαζί ωραιότεροι ρόλοι μου, ήταν αυτοί που ανέφερες, από κοινού με αυτούς στον «Γλάρο» και τον «Βυσσινόκηπο» του Τσέχωφ. Αυτοί ήταν, παράλληλα, οι αγαπημένοι μου αλλά και οι κορυφαίοι ρόλοι. Η δυναμική είναι πάντα ακριβώς η ίδια. Από κει και πέρα, στη σημερινή εποχή, πρέπει να σου πω ότι έχω ακόμη πράγματα που έχω στο μυαλό να κάνω, αλλά έχω έναν γνώμονα πάντα: Δεν θέλω να καταπιεστεί ο κόσμος.

- Τις τελευταίες θεατρικές σεζόν δίνεις έμφαση σε αστυνομικά θρίλερ είτε κωμικά έργα. Η δεύτερη κατηγορία είναι «δώρο» στον κόσμο που αναζητά να «ξενοιάσει» διασκεδάζοντας; Πόσο διαφορετικά βιώνει ο επισκέπτης τις παραστάσεις, σήμερα που ζει τα δυσκολότερα;

 Αναζητώ την κωμωδία, το γέλιο, και έργα που αγγίζουν συναισθηματικά τον άλλον. Πιστεύω και στα δράματα, που όμως δεν είναι «μαύρα», «άρρωστα» και «επιθετικά», αλλά αγγίζουν την ψυχή. Έχει αρκετά «ξεγυμνωθεί» η ψυχή του κόσμου, τώρα θέλει «ντάντεμα», αγκαλιά…

 - Είσαι υπέρ της άποψης ότι τα πολιτιστικά πράγματα στην Ελλάδα ανθούν σε περιόδους κρίσης πολλές η σημερινή; Το κοινό ήρθε κοντύτερα στην Τέχνη, στο θέατρο, τα τελευταία 2 χρόνια;

Φυσικά! Ο κόσμος αναζητά τον Πολιτισμό, γιατί του δίνει όραμα. Όταν π.χ. πηγαίνει το Εθνικό Θέατρο περιοδεία τις «Πέρσες», ο κόσμος «φυλάει τα πόδια» των ηθοποιών. Είμαστε ο λαός που τρώει τις σάρκες του και έχει καταστρέψει τον Πολιτισμό με τα ίδια του τα χέρια, βγάζοντας τα μάτια του. Ε, θα ξαναβάλουμε τα μάτια μας στη θέση τους γιατί έχουμε μεγάλη δύναμη…!

 Εξάλλου, οι μεγάλοι μας μουσικοί, ζωγράφοι, καλλιτέχνες, ποιητές, αναδείχθηκαν μετά τον πόλεμο. Τώρα «γεννιώνται» οι αυριανοί δημιουργοί. Εσείς είστε η γενιά που θα δημιουργήσει από δω και πέρα, ακριβώς επειδή δεν θέλετε τον εφιάλτη που ζούμε όλοι σήμερα. Εμείς, οι παλαιότεροι, έχουμε άλλον «αγώνα». Για να μπορέσει να έρθει το κοινό κοντύτερα στην Τέχνη, έχουμε μειώσει στο μισό τα εισιτήρια και δεν τα βγάζουν πέρα τα θέατρα. Συμβαίνει, λοιπόν, το οξύμωρο: «Μπαίνει» ο κόσμος και δεν «βγαίνουν» οι επιχειρήσεις…

- Στο φετινό «Μάντεψε πολλές θα πεθάνει απόψε», που δεν κατάφερε να γίνει ταινία από τον Άλφρεντ Χίτσκοκ αν και το αποζητούσε, το φινάλε λέγεται ότι είναι μοναδικά απρόβλεπτο. Τι να περιμένουμε;

 Δεν μπορεί με τίποτα να συλλάβει το μυαλό του θεατή το φινάλε αυτού του έργου. Επίσης, πρέπει να διευκρινίσουμε ότι το έργο ανήκει στην κατηγορία «Αστυνομική Κομεντί» αντί «Αστυνομικής Κωμωδίας» για να μην θεωρηθεί ότι οι Μ.Ρέππας – Θ.Παπαθανασίου κάνουν παρωδία αστυνομικού έργου. Πρόκειται για αστυνομικό έργο με πολλές και μεγάλες ανατροπές, αλλά και πολλές «πινελιές» χιούμορ. Δεν πρόκειται, δηλαδή, για ένα «μαύρο θρίλερ», αλλά για ένα πραγματικά ευχάριστο έργο.

  Με τον Μπέζο «κυνηγιόμαστε» χρόνια…

- Τηλεοπτικά συμπορεύεσαι φέτος με τον Γιάννη Μπέζο, συμπρωταγωνιστώντας στη «Ζωή της Έμμας», ένα σήριαλ του MEGA. Πώς βιώνεις την συνεργασία σας;

Είναι η πρώτη φορά στην πολύχρονη, πλέον, καριέρα μου που παίζω με ηθοποιούς της γενιάς μου. Με τον Γιάννη «κυνηγιόμαστε» χρόνια, όμως πάντα κάτι συνέβαινε με άλλες συνεργασίες και μας το ανέβαλε. Αυτή η συνεύρεση έγινε απ’ το πουθενά. Γι’ αυτό πιστεύω, γενικότερα, ότι η ζωή θα φέρει αυτό που θέλει να φέρει, τη στιγμή που πρέπει να το φέρει. Γι’ αυτό προσπαθώ και είμαι μονίμως αισιόδοξη.

- Πες μου από μια φράση για τους μεγάλους συνεργάτες σου: Μάριος Πλωρίτης, Ζυλ Ντασέν, Δημήτρης Παπαμιχαήλ, Γιάννης Σμαραγδής, Νίκος Φώσκολος.

Μάριος Πλωρίτης: Ο άνθρωπος που φώτισε τη ζωή μου και την ψυχή μου από όλες τις πλευρές της.

 Ζυλ Ντασέν: Από τους πολύ αγαπημένους μου σκηνοθέτες και πολύ λατρευτός φίλος. Από τους πιο «γλυκόπιοτους» ανθρώπους μέσα στη σκληράδα του (ήταν σκληρός όταν ήθελε) και από τους πιο τρυφερούς φίλους.

 Μιχάλης Κακογιάννης: Εκτός από δάσκαλος, τόσο κοντινή οικογένεια σε μένα, δεθήκαμε πολύ.

 Γιάννης Σμαραγδής: Άνθρωπος της γενιάς μου, από τους πιο γλυκούς δημιουργούς που έχω γνωρίσει στη ζωή μου. Έχω απ’ αυτόν τις πιο γλυκές και άβολες συναντήσεις που έχω κάνει ποτέ στην επαγγελματική μου ζωή. Έχω, επίσης, μεγάλη πίστη στο ταλέντο του.

 Νίκος Φώσκολος: Λατρευτός. Ο άνθρωπος της πράξης, το πηγαίο ταλέντο, ο φίλος, ο άνθρωπος αυτός εξυψώνει τον καλλιτέχνη για να του δοθεί. Ταγμένος σε αυτό που κάνει. Παθιασμένος.

Για όλους τους παραπάνω θέλω να πω μια κοινή κουβέντα: Είχαν τεράστιο μέγεθος – Μέγεθος ψυχής.

- Μίλησέ μου για τις Μελίνα Μερκούρη, Έλλη Λαμπέτη, Αλίκη Βουγιουκλάκη, Τζένη Καρέζη.

 Θα μιλήσω πάλι για μέγεθος, γενικευμένα. Ήταν λατρευτές όλες τους. Τελείως διαφορετικές η μια από την άλλη. Τις έζησα από κοντά, τις αγάπησα πάρα πολύ. Αλλά θα μιλήσω και για φίλες μου σήμερα, όπως η Νόνικα Γαληνέα, η Ζωή Λάσκαρη, οι οποίες άφησαν εποχή. Αυτές οι προσωπικότητες έχουν μέγεθος. Τις θεωρώ μεγάλο θησαυρό στη ζωή μου.

 - Πως βλέπετε την επιλογή των κκ. Μπέζου, Φιλιππίδη και Λαζόπουλου ως συνεργατών στο Εθνικό Θέατρο;

 Είναι πολύ καλή κίνηση. Πιστεύω πολύ στο ταλέντο των ανθρώπων, τους εκτιμώ. Το ίδιο ισχύει και για τον Γιάννη Βούρο, στο Κρατικό Βορείου Ελλάδος.

 - Λείπει κάτι σήμερα από το ελληνικό θέατρο, την τηλεόραση και τον κινηματογράφο; Πώς βλέπετε τη νέα γενιά ηθοποιών;

 Λείπουν τα χρήματα (σ.σ.:γέλια). Έπειτα, λείπουν τα μεγάλα μεγέθη, που λέγαμε πριν. Θα βγουν όμως, βγαίνουν, υπάρχουν μέσα στους νέους. Αυτή η εποχή, που όλοι έχουμε φτάσει στον «πάτο», βοηθά να κάνουμε «ενδοσκόπηση» και να καταλάβουμε ότι πρέπει να ενωθούμε. Τα νέα παιδιά σήμερα υφίστανται υπερπληροφόρηση και έχουν πολλά «θέλω» που δεν τους επιτρέπει η εποχή να έχουν. Ε, αυτό δεν επιτρέπει το «μέγεθος» που επαναλαμβάνω ξανά και ξανά…

Δεν φοβάμαι το θάνατο ούτε τη μοναξιά…

- Κλείνω με ερώτηση που συνηθίζω σε συνεντεύξεις. Τι από τα παρακάτω φοβάσαι περισσότερο και τι λιγότερο (ταξινόμησέ τα): Χρυσή Αυγή, τρόικα, θάνατος, φτώχεια, μοναξιά.

 Το θάνατο δεν τον φοβάμαι, ούτε τη μοναξιά, καθόλου. Η τρόικα είναι μια καταστροφή, όμως δεν είναι μόνη, είναι μαζί της και η δική μας αντιμετώπιση στις υποδείξεις της. Όσον αφορά στη φτώχεια, όταν καταλάβουμε ποιοί είμαστε και τι μπορούμε, θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε και αυτήν, συνεκτιμώντας πράγματα και καταστάσεις.

 Συνοψίζοντας, δεν φοβάμαι τίποτα από τα παραπάνω, αλλά κάτι άλλο: Το πόσο θα αργήσει ο Έλληνας να καταλάβει ποιός είναι. Πιο απλά, φοβάμαι το χάσιμο της συνειδητότητας του Έλληνα…

Πηγη: aixmi.gr