Τι έτρωγε η Αλίκη Βουγιουκλάκη για να μην πάρει κιλά; Η αυστηρή διατροφή της ηθοποιού πριν την παράσταση

Για την Αλίκη Βουγιουκλάκη μίλησε σε συνέντευξή του ο Γιάννης Καλατζόπουλος λέγοντας μεταξύ άλλων ότι η σταρ του παλιού ελληνικού κινηματογράφου «ήταν εγκλωβισμένη στην εικόνα που ήθελε ο κόσμος για εκείνη».

Ειδικότερα ο Καλατζόπουλος, που σαν παιδάκι ακόμα είχε παίξει μαζί της, έδωσε συνέντευξη στην Espresso και τον Νίκο Νικόλιζα αποκαλύπτοντας μεταξύ άλλων την διατροφή που έκανε η Βουγιουκλάκη και το τι έτρωγε πριν την παράσταση.

Απαντώντας στο ερώτημα «Αλίκη ή Τζένη» είπε χαρακτηριστικά: «Άλλο πράγμα η μία, άλλο η άλλη. Η Αλίκη ήταν εγκλωβισμένη στην εικόνα που ήθελε ο κόσμος για εκείνη. Πριν από την παράσταση έτρωγε μόνο ένα αβγό και ένα μαρουλόφυλλο για να κρατάει τη σιλουέτα της. Δεν μπορούσε να καπνίσει, δεν μπορούσε να πιει ούτε ένα ποτό. Φοβόταν για τα πάντα. Μόνο λίγα χρόνια προτού φύγει από τη ζωή είχε αρχίσει να καταλαβαίνει πόσο μικρή είναι η ζωή και άρχισε να ξεδίνει. Ενώ η Τζένη έζησε τη ζωή σε όλες τις πτυχές της».

Γιατί δεν συνεργαστήκατε ξανά με την Αλίκη;

Η Αλίκη είχε ήδη πάει στη Φίνος Φιλμ και εγώ ήμουν σε άλλες εταιρίες. Ξανασυναντηθήκαμε έπειτα από 15 χρόνια, όταν εγώ είχα ήδη ενηλικιωθεί. Με πήγε, λοιπόν, ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ στο καμαρίνι της. Έπαιζε τότε στο «Καίσαρ και Κλεοπάτρα». Η χαρά της ήταν τεράστια. Κάποια στιγμή με ρωτάει: «Πόσο είσαι, Γιαννάκη;» Της απαντάω ότι είμαι 18. «Και πόσο ήσουν, Γιαννάκη, όταν παίζαμε μαζί;» Της λέω εγώ: «Πεντέμισι». Γυρίζει και μου λέει: «Ε, όχι και πεντέμισι.

Ήσουν 13, γιατί ήσουν μπασμένο» (σ.σ.: γέλια). Ήθελε να δείχνει πάντα πολύ μικρότερη. Ωστόσο κάναμε αρκετή παρέα τα επόμενα χρόνια, λόγω των συνδικαλιστικών του ΣΕΗ. Θυμάμαι σε μια διαδρομή, που περπατούσαμε μέχρι το σπίτι της με τα πόδια, γυρίζει λυπημένη και μου λέει: «Πιστεύεις πως εγώ δεν θέλω να παίξω άλλους ρόλους, πιο δυνατούς, πιο δύσκολους; Δυστυχώς, όμως, είμαι εγκλωβισμένη στην εικόνα μου».

Τι θυμάστε από την ταινία «Το κορίτσι με τα παραμύθια»;

Θυμάμαι τα πάντα. Κάποια στιγμή η Αλίκη ήρθε αργοπορημένη στο γύρισμα. Άρχισε να αγχώνεται και να λέει: «Βγείτε όλοι από το καμαρίνι μου. Να μείνουν μόνο ο Αλκης (που βοηθούσε στο μακιγιάζ) και ο Γιαννάκης». Και έμεινα μέσα στο καμαρίνι και είδα την Αλίκη γυμνή που ντυνόταν, με αυτά τα υπέροχα στήθη που είχε και δεν τα ξεχνάω ποτέ.

Ήταν σταρ από τότε;

Δεν είχε γίνει σταρ ακόμα, όμως είχε την προδιάθεση να γίνει σταρ.

Πότε την είδατε τελευταία φορά;

Στο αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης. Εγώ ήμουν στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος και εκείνη έφευγε από τη Θεσσαλονίκη για την Αθήνα. Έπαιζε τότε στη «Μελωδία της ευτυχίας» και πετούσαμε με την ίδια πτήση. Με αγκαλιάζει και μου λέει: «Γιάννη, δεν είμαι καλά. Θα σταματήσω να παίζω. Είμαι πλέον πολύ κουρασμένη». Είχε ήδη αρχίσει για εκείνη η αντίστροφη μέτρηση!

Ισχύει ο όρος «παιδί-θαύμα» που σας έχουν κολλήσει ως ταμπέλα;

Όχι. Όλα τα παιδιά είναι θαύματα στο είδος τους. Ήμουν ένα παιδάκι χαριτωμένο, με μεγαλύτερη κοινωνικότητα από άλλα παιδιά.

Photo:ellinikoskinimatografos.gr.

Εσάς η εικόνα σας παγιδεύτηκε στην ταμπέλα «παιδί-θαύμα»;

Σαφέστατα. Έκανα μεγάλο αγώνα για να αποδείξω ότι είμαι ηθοποιός και όχι παιδί-θαύμα.

Πόσες ταινίες κάνατε συνολικά;

Νομίζω καμιά 20αριά. Δεν έκανα την καριέρα του Βασίλη Καΐλα, που ξεπέρασε τις 70 ταινίες!

Εσείς γιατί κάνατε τόσες λίγες ταινίες;

Γιατί κάποια στιγμή τα παιδιά μεγαλώνουν και δύσκολα τα παίρνουν σε ταινίες, αν έχουν κάνει καριέρα ως πιτσιρίκια. Εγώ παράλληλα άρχισα να παίζω επαγγελματικά και στο θέατρο. Θυμάμαι σε ηλικία 10 ετών με φώναξε ο Μινωτής, έπειτα από πολύ καλά σχόλια που είχε κάνει για μένα η Ελένη Χατζηαργύρη. Μετά με πήρε ο Κουν κι έτσι άρχισα να μπαίνω στο θέατρο ως έφηβος πλέον. Και δεν θα ξεχάσω ποτέ την εξής φράση που μου έλεγαν όλοι: «Πρόσεξε μην πάρουν τα μυαλά σου αέρα». Και κάποια στιγμή ο Βασίλης Διαμαντόπουλος στο έργο «Ο Γαλιλαίος» του Μπρεχτ γύρισε και μου είπε: «Γιάννη, τι θέλεις να γίνεις; Ηθοποιός ή σταρ;» Τον ρώτησα τι σημαίνει αυτό και μου απάντησε: «Ο σταρ είναι “κατοστάρης”, ο ηθοποιός είναι “μαραθωνοδρόμος”». Και τότε πήγα στους γονείς μου και τους είπα: «Εγώ δεν θέλω να ξαναπάω σε ταινία. Θέλω να σπουδάσω και να γίνω ηθοποιός».

Στη Φίνος Φιλμ κάνατε μόνο μία ταινία, την «Καφετζού». Γιατί αυτό;

Την απορία αυτή μου την έλυσε έπειτα από πολλά χρόνια ο Κατράκης, ο οποίος μου είπε: «Εκτός από μένα και τον Αλεξανδράκη, κανένας άλλος αριστερός δεν παίζει στη Φίνος Φιλμ. Και εσύ έχεις τη φήμη του αριστερού».

Ποιοι ήταν οι κυριότεροι σταθμοί στην κινηματογραφική σας καριέρα;

«Το κορίτσι με τα παραμύθια» με σημάδεψε σε όλη την καριέρα μου. Έμπαινα στο λεωφορείο για να πάω στο σχολείο και μου έλεγε ο κόσμος: «Αγνή, Αγνή, αδερφούλα μου». Επίσης, οι δύο ατάκες που έλεγα στην «Καφετζού», «Οχτώ νερά και δύο γλυκύ βραστούς», ήταν καταλυτικές μέχρι και σήμερα.

Ποιος από τους πρωταγωνιστές σάς έκανε περισσότερο εντύπωση;

Αναμφισβήτητα, ο Αυλωνίτης και η Βασιλειάδου. Ο Βασίλης στην «Καφετζού» καθόταν μαζί μου στα διαλείμματα και με πρόσεχε, γιατί η μάνα μου δούλευε και δεν ερχόταν. Τότε θυμάμαι έφερναν φαγητά για να φάμε από το Ideal. Όπως τα κοίταζα, μου λέει: «Αυτό πάρε. Είναι σνίτσελ βιενουά. Αλλά μην κοιτάς που έχει ρεζίλικο όνομα, είναι νόστιμο». Και όπως το έτρωγα γυρίζει και μου λέει με αυθορμητισμό: «Εσύ τώρα, να πούμε, είσαι συνάδελφος;» Και του απαντάω: «Είμαι παιδάκι». Γυρίζει και μου ξαναλέει: «Μωρέ, το βλέπω ότι είσαι παιδάκι, αλλά τα παιδάκια παίζουν με τα στρατιωτάκια τους. Δεν παίζουν με τη Βασιλειάδου (σ.σ.: γέλια)». Η Βασιλειάδου, από την άλλη, με έπαιρνε από το χέρι και με έσπρωχνε μπροστά στη σκηνή του θεάτρου για να παίρνω εγώ το χειροκρότημα.

Παίξατε αρκετά και με τον Μινωτή. Τι άνθρωπος ήταν;

Ο Μινωτής ήταν ταγμένος στο θέατρο. Είχε απίστευτο πάθος. Θυμάμαι όταν παίζαμε στην «Τρελή του Σαγιώρ», με πρωταγωνίστρια την Κατίνα Παξινού, ο Μινωτής υποδυόταν έναν ρακοσυλλέκτη και ήταν συγκλονιστικός. Ως άνθρωπος όμως ήταν ιδιόρρυθμος, σκληρός, δύσκολα γελούσε. Είχε το «σύνδρομο του δασκάλου».

Για πολλά χρόνια υπηρετήσατε το ΣΕΗ. Τι έχετε να πείτε για όσα είδαν το φως της δημοσιότητας με τα σκάνδαλα στον χώρο σας;

Το θέατρο πάντα είχε μια σκοτεινή πλευρά. Ξέραμε ότι κάποιοι συνάδελφοι ήταν «τέρατα» και πάνω στη σκηνή έκαναν τα πάντα για να φανούν μόνο αυτοί. Όμως, άλλο είναι αυτό και άλλο η σωματική βία. Άλλο να φλερτάρεις ένα κορίτσι ή ένα αγόρι και άλλο να του δώσεις ναρκωτικά για να το βιάσεις. Ξέραμε κάποια πράγματα, αλλά όχι σε αυτό τον βαθμό που αποκαλύφθηκαν!