Γιώργος Μαυρωτάς: «Η πολιτική; Όλα είναι θέμα προπόνησης» - Ο θρύλος του ελληνικού πόλο εξηγεί πώς κατευθύνεσαι από τις πισίνες και τα αμφιθέατρα στην Ευρωβουλή!

Αν έχει παρακολουθήσει στο ελάχιστο τον ελληνικό αθλητισμό των τελευταίων 30 χρόνων, το όνομα Γιώργος Μαυρωτάς προκαλεί αυτόματα σεβασμό. Αν, μάλιστα, έχει γνωρίσει τη μυρωδιά των αποδυτηρίων σε οποιοδήποτε επίπεδο οποιουδήποτε αθλήματος, ίσως προκαλεί και δέος. Ο τύπος συμμετείχε σε 5 Ολυμπιάδες. Από το Λος Άντζελες το 1984 σε ηλικία 17 ετών μέχρι το Σίδνεϋ το 2000, ήταν ο αρχηγός της ανεπανάληπτης συμμορίας του ελληνικού πόλο με την πρωτοφανή συνέπεια στα μεγάλα ραντεβού. Δεν είναι απλό. Το έχουν πετύχει μόνο άλλοι 6 πολίστες στην ιστορία και κανενας άλλος έλληνας σε ομαδικό άθλημα.



Συνέντευξη στον Παναγιώτη Μένεγο, Popaganda.gr

Από τα χρόνια που φορούσε το σκουφάκι, ο Μαυρωτάς έδινε καλές συνεντεύξεις, έκανε σοβαρές και όχι κλισέ δηλώσεις, η Πολυτεχνειακή μόρφωση και το επίπεδό του δε γινόταν να κρυφτεί. Φαντάζομαι, δεν υπάρχουν πολλοί έλληνες αθλητές έτοιμοι να σχολιάσουν στο twitter ένα κομμάτι των Gang Of Four που μόλις έχει παιχτεί στο ραδιόφωνο (δεν το βγάζω από το μυαλό μου, μας έχει συμβεί στο Λατέρνατιβ).  Μόλις αποσύρθηκε, μετά από 511 ματς με την εθνική και 1 κύπελλο κυπελλούχων με τη Βουλιαγμένη επέστρεψε στο Πανεπιστήμιο αρχικά ως λέκτορας και πια ως επίκουρος καθηγητής στη σχολή Χημικών Μηχανικών του Πολυτεχνείου. Διαβάζοντας τα άρθρα του ή ακούγοντας σποραδικά τις απόψεις του στα μίντια, ήταν ολοφάνερο ότι κάποια στιγμή η ενασχόληση του με τα κοινά θα ξεπερνούσε τα αυτοδιοικητικά της Βουλιαγμένης. Απλά, όταν είχαμε δει την υπογραφή του στο protagon, δε φανταζόμασταν ποτέ τον Σταύρο Θεοδωράκη να δηλώνει «γιατί όχι και πρωθυπουργός;» και τον Μαυρωτά να τον ακολουθεί ως υποψήφιος στις προσεχείς ευρωεκλογές.

Τον συνάντησα στο «σπίτι» του, στο Ναυτικό Όμιλο Βουλιαγμένης, ενω περίμενε τον, μικρότερο από τους δύο γιους του, Άρη να τελειώσει την προπόνηση στην πισίνα. Μιλήσαμε φυσικά για το «γιατί», βάλαμε κάτω τις πολλές απορίες που υπάρχουν για Το Ποτάμι (και την εύλογη κριτική που του ασκείται), συζητήσαμε την εμπειρία να πέφτεις στην αρένα της τηλεοπτικής πολιτικής και κλείσαμε με τις πολύ ενδιαφέρουσες απόψεις του για το ελληνικό πανεπιστήμιο. Το επιμύθιο; Τυπικά αθλητικό. “Practice Makes Perfect”.

Δε νομίζω να περιμένεις κάτι άλλο για πρώτη ερώτηση, κάτι διαφορετικό από το γιατί ασχολήθηκες με την πολιτική; Πώς πήρες την απόφαση να κάνεις το επόμενο βήμα από τα άρθρα γνώμης στο protagon και να κατέλθεις στις εκλογές; Όταν το συζήτησα μαζί τους, τον περασμένο Φλεβάρη που ανακοίνωσε ο Σταύρος (σ.σ Θεοδωράκης) το κόμμα και μου πρότεινε μια θέση στο ψηφοδέλτιο, όλοι οι φίλοι και δικοί μου άνθρωποι είπαν «πού πας να μπλέξεις;», «θα λερωθείς» και τα λοιπά γνωστά. Αυτή όμως είναι η μία πλευρά της ιστορίας. Η άλλη λέει ότι αν πω όχι κι εγώ, όπως όλοι όσοι διστάζουν, θα συνεχίσουν να κυβερνάνε οι ίδιοι και οι ίδιοι. Τα παιδιά του κομματικού σωλήνα, οι κολλητοί, τα ανήψια κτλ. όπως γίνεται τόσα και τόσα χρόνια. Το είδα σαν μια ευκαιρία συμβολής, έστω και σε μικρό βαθμό. Και πιστεύω ότι καμιά φορά καταγράφεται και η προσπάθειά σου απλά να αλλάξεις κάτι, ακόμα κι αν δεν το καταφέρεις. Όπως έλεγε και ο Μαίκλ Τζόρνταν, «μπορω να δεχτώ την αποτυχία, αλλά όχι το να μην προσπαθήσω».

Είναι η πρώτη φορά που σου έχει προταθεί; Σε τέτοιο επίπεδο ναι. Έχω ασχοληθεί με τα τοπικά στη Βουλιαγμένη με τον Γρηγόρη Κασιδόκωστα και βέβαια έχω διατελέσει μέλος του ΕΣΚΑΝ (Εθνικό Συμβούλιο Καταπολέμησης του Ντόπινγκ) τόσο επί κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ όσο και ΝΔ. Είχε πλάκα γιατί οι μεν θεωρούσαν ότι είμαι άνθρωπος των δε, επειδή δεν ήμουν ενταγμένος κάπου και δεν κυκλοφορούσα με κομματική ταμπέλα.

Δε σε προβληματίζει ότι βουτάς σε βαθιά νερά σε μια εποχή που η αξιοπιστία των πολιτικών βρίσκεται ίσως στο χαμηλότερο σημείο της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας; Θέλω να το βλέπω αντίστροφα. Ως το κατάλληλο timing για να μπει στην πολιτική κόσμος χωρίς σκελετούς στη ντουλάπα, χωρίς βαρίδια του παρελθόντος να τον επηρεάζουν. Ούτως ή αλλως οι περισσότεροι στο Ποτάμι βλέπουμε την ανάμειξή μας να έχει ημερομηνία λήξης. Δε θέλω να γεράσω ως επαγγελματίας πολιτικός.

Προέρχεσαι όμως από το χώρου του αθλητισμού που είναι ο θρίαμβος της αξιοκρατίας και μπαίνεις στην πολιτική που μάλλον συμβαίνει το αντίθετο… Έχεις δίκιο για τον αθλητισμό – εκεί αν παίξεις καλά, κερδίζεις. Καιρός να το κάνουμε και στην πολιτική αυτό.

Ποιος συμπαίκτης σου θα γινόταν καλός πολιτικός πιστεύεις; Θα πω τον Γιάννη Γιαννουρή, για λίγο συμπαίκτη μου και για πολλά χρόνια προπονητή μου. Ηγετικός, με όραμα, θα είχε την ποιότητα να κάνει το βήμα.


Το Ποτάμι έχει εισβάλλει στο πολιτικό σκηνικό αυτοπροσδιοριζόμενο ως κάτι φρέσκο. Πως ορίζεις εσύ αυτό το νέο; Νομίζω ότι Το Ποτάμι εμφανίστηκε σε ένα κρίσιμο σημείο για να αλλάξει τον τρόπο σκέψης μας. Αν το καταφέρει θα έχει προσφέρει μεγάλη υπηρεσία. Μας χαρακτηρίζει η ευρωπαϊκή προοπτική της Ελλάδας που προϋποθέτει σύγκλιση με τα ευρωπαϊκά δεδομένα άρα μεταρρυθμίσεις, οι οποίες όλοι ξέρουμε ότι δεν έχουν γίνει. Το Μνημόνιο δεν ήταν μόνο περικοπές και φόροι, περιείχε κι αναγκαίες αλλαγές για τις οποίες αδιαφορήσαμε. Τι πρόβλημα είναι ότι αυτά τα δύσκολα χρόνια, τα κόμματα εξουσίας έχουν επενδύσει στη λογική των συγκρούσεων και όχι των συναινέσεων. Εμείς αυτές εκπροσωπούμε, όχι φυσικά στη λογική του 4-2-1 της πρόσφατης τριμερούς κυβέρνησης, αλλά στην ουσιαστική και με δίκαιους όρους εφαρμογή τους.



Πάντως και Το Ποτάμι μοιάζει να έχει φτιαχτεί πάνω σε μια λογική συγκέντρωσης προσωπικοτήτων όπως ο κύριος Γραμματικάκης που μίλησε πριν λίγο καιρό στην Popaganda, οι οποίες έχουν ευρεία αποδοχή αλλά όχι και μια ξεκάθαρη ιδεολογική πλατφόρμα για να τις συνδέσει. Θα έλεγα ότι σιγά σιγά κάνουμε ξεκάθαρες τις θέσεις μας και γινόμαστε ένα κόμμα που δανείζεται τις αξίες που θεωρεί σωστές από τις κυρίαρχες ιδεολογίες. Ένα σοσιαλφιλελεύθερο κόμμα, αν μπορώ να μιλήσω για ένα τέτοιο υβρίδιο. Που πιστεύει στον φιλελευθερισμό έτσι όπως σχηματίστηκε από τις αρχές της γαλλικής επανάστασης – προσοχή όχι στον μοντέρνο αχαλίνωτο νεοφιλελευθερισμό – και φυσικά συγκλίνει με τον ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα της αριστέρας.

Η γαλλική επανάσταση όμως μας έδωσε και τον διαχωρισμό της αριστεράς με τη δεξιά, με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε πολιτικά τον κόσμο εδώ και τρεις αιώνες. Θα τον καταργήσετε δηλώνοντας λίγο και από τα δύο; Μα έχουν αυτοί οι όροι το ίδιο περιεχόμενο που είχαν κάποτε; Μου θυμίζει τότε στο Πολυτεχνείο που έλεγε ο αείμνηστος Λευτέρης Παπαγιαννάκης, αδερφός του Μιχάλη, ότι πρέπει να υπάρχει σύνδεση των σπουδών με την επιχειρηματικότητα και την παραγωγή και τον επέκριναν ότι «ο λόγος του δεν ήταν αριστερός», απλά και μόνο επειδή ήταν ρεαλιστικός και σύγχρονος.

Εκεί θα έλεγες ότι είναι οι πολιτικές καταβολές σου; Στην ανανεωτική αριστερά; Μάλλον ναι, όπως και πολλών άλλων στο Ποτάμι. Ξαναλέω όμως ότι αυτό που έχει σημασία είναι τι πιστεύουμε και τι θέλουμε να κάνουμε τώρα.