ΓΟΝΕΙΣ - ΠΑΙΔΙ

Υπάρχει μία διαδεδομένη πεποίθηση στην κοινωνία μας ότι το παιχνίδι με τα παιδιά είναι χάσιμο χρόνου. Πολλοί γονείς από την άλλη, ενώ αναγνωρίζουν τα οφέλη που έχει το παιχνίδι για τα παιδιά, δεν παίζουν μαζί τους θεωρώντας ότι είναι κάτι που πρέπει να κάνουν τα παιδιά ενστικτωδώς χωρίς την βοήθεια ενηλίκων.

Κάθε τέτοια εποχή οι γονείς άλλοι γιατί δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς καθοδηγούμενη λοιπόν από ανάγκη κι άλλοι γιατί το θεωρούν καλή ευκαιρία κοινωνικοποίησης των παιδιών τους λειτουργώντας δηλαδή από επιθυμία.

Όταν ήμασταν νέοι γονείς και ξεφυσούσαμε για τις δυσκολίες και τις αγωνίες που είχε το μεγάλωμα των παιδιών σ’ αυτή την ηλικία, ακούγαμε τους μεγαλύτερους να λένε (ίσως λίγο περιπαικτικά) "μικρά καράβια-μικρές φουρτούνες, μεγάλα καράβια-μεγάλες φουρτούνες", υπονοώντας ότι τα δύσκολα έρχονται... 

«Είμαι κάθε μέρα σπίτι μαζί του. Από νωρίς το μεσημέρι που επιστρέφω δεν ασχολούμαι με τίποτα άλλο πέρα από εκείνο!»

Ελάχιστες σχέσεις είναι τόσο στενές και τόσο ανταγωνιστικές όσο οι αδελφικές. Για πολλά αδέλφια, η αγάπη είναι γείτονας με το μίσος. 

Τα παιδιά που παρακολουθούν το μάθημα χωρίς παπούτσια έχουν περισσότερες πιθανότητες να επιδείξουν καλύτερη συμπεριφορά εντός και εκτός τάξης αλλά και να πετύχουν υψηλότερους βαθμούς, αποκάλυψε πρόσφατα μια νέα έρευνα.

Ένας μικρός συμπολίτης μας από την Ακράτα, ηλικίας μόλις 2 ετών, διαγνώστηκε με λευχαιμία και ζητάει τη βοήθειά μας.

Οι άνθρωποι απέκτησαν πιο εξελιγμένη νοημοσύνη από τα άλλα ζώα, επειδή υποχρεώθηκαν να αναλάβουν τις προκλήσεις της μακρόχρονης φροντίδας και ανατροφής των μικρών παιδιών τους, που για χρόνια ήσαν -και είναι- παντελώς ανίκανα να τα βγάλουν πέρα μόνα τους, σύμφωνα με μια νέα θεωρία αμερικανών επιστημόνων.
 

Κάθε τέτοια εποχή οι γονείς άλλοι γιατί δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς καθοδηγούμενη λοιπόν από ανάγκη κι άλλοι γιατί το θεωρούν καλή ευκαιρία κοινωνικοποίησης των παιδιών τους λειτουργώντας δηλαδή από επιθυμία, μπαίνουν σε διλήμματα όπως:

Εμείς οι Έλληνες πάντα καυχιόμαστε ότι αγαπάμε τα παιδιά μας πολύ περισσότερο από ότι οι άλλοι λαοί. Επί χρόνια κατηγορούσαμε τους άλλους Ευρωπαίους και τους Αμερικανούς ότι σκέπτονται περισσότερο τους εαυτούς τους παρά τα παιδιά τους.

«Θέλουμε να φτιάξουμε ένα σχολείο, του οποίου οι μαθητές δε θα φοβούνται. Θέλουμε να δείξουμε πώς το παιδί ελευθερώνεται μέσα από την εκπαίδευση του, με επιλογές και μεθόδους που του δίνουν χαρά και την ευκαιρία να αναπτύξει στο μέγιστο τις δυνατότητές».

Αρκετοί γονείς έχουν ένα αυταρχικό στυλ, που δεν επιτρέπει στα παιδιά να αναπτύξουν μια ελεύθερη φωνή. Στο άλλο άκρο, βρίσκονται εκείνοι οι γονείς που είναι ιδιαίτερα "ελαστικοί", με αποτέλεσμα να μην θέτουν επαρκή όρια και κανόνες στα παιδιά τους. 

Μία ερώτηση που κάνει τον γονιό να νιώθει άβολα και να μην ξέρει πολλές φορές τι να απαντήσει. 

Tο project Braille Bricks, το οποίο ξεκίνησε το Ίδρυμα για τυφλούς Dorina Nowill, βοηθά τυφλά παιδιά να μάθουν να διαβάζουν μέσα από το παιχνίδι. 

Πριν από λίγο καιρό επισκέφθηκα ένα μεγάλο πολυκατάστημα στο κέντρο της Αθήνας για να πάρω δώρο στον 5χρονο ανιψιό του αγοριού μου για τα γενέθλιά του.

Με έκπληξη πληροφορήθηκα πως το Υπουργείο Παιδείας σκοπεύει να μειώσει τη διδασκαλία του μαθήματος της Μουσικής κατά ένα δίωρο στο δημοτικό και ότι συνεχίζει να αφήνει τη δυνατότητα να ανατεθεί η διδασκαλία της Μουσικής σε εκπαιδευτικούς του κλάδου ΠΕ70 (δασκάλους γενικής παιδείας)!

Η Kim Tucci από το Πέρθ έκανε μεγάλη αίσθηση στο διαδίκτυο πέρσι, όταν έκανε μια φωτογράφηση, ενώ ήταν έγκυος.

Όλα τα παιδιά γεννιούνται με μια εσωτερική πυξίδα που, όταν προάγεται μέσω της θετικής άσκησης του δικού μας γονικού ρόλου, βοηθάει τα παιδιά να πιστεύουν στον εαυτό τους και να έχουν επιτυχία, τόσο στο σχολείο όσο και στη ζωή τους.

Για την κατάσταση της υγείας του, αλλά και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει το «Χαμόγελο του Παιδιού», μίλησε σε σημερινή συνέντευξη Τύπου στο Ιασώ General ο Κώστας Γιαννόπουλος, απευθύνοντας για ακόμη μία φορά έκκληση στον κόσμο και στην Πολιτεία να αγκαλιάσει τις προσπάθειες για να μη σβήσει ποτέ κανένα παιδικό χαμόγελο. 

Όλοι οι γονείς αγαπάμε τα παιδιά μας. Αυτό είναι σίγουρο - κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει. Όλοι οι γονείς νοιαζόμαστε για το καλό τους: προσπαθούμε να μην τους λείψει τίποτα, να μην έχουνε παράπονο, να τους παρέχουμε τα πάντα - μη τυχόν και νιώσουν άσχημα, στερημένα, αδικημένα...