Η «κουλτούρα του γραφείου» πεθαίνει - Την άφησαν πίσω τους οι εργαζόμενοι όταν εγκατέλειψαν τα γραφεία τους το 2020 (φωτό)

Πολλοί εργοδότες καλούν τους υπαλλήλους πίσω στα γραφεία, προσπαθώντας να επαναφέρουν τον εργασιακό χώρο των προ της πανδημίας ημερών.

 Μαζί με την κάλυψη των θέσεων, επιδιώκουν επίσης να επαναφέρουν ένα άλλο κατάλοιπο: την κουλτούρα του γραφείου, σημειώνει το BBC.

Πριν από το 2020, η κουλτούρα του γραφείου ήταν συνώνυμη με το «cool» γραφείο: σκεφτείτε χώρους για να χαλαρώσετε, γεμάτα ντουλάπια και happy hours μέσα στο γραφείο που έδιναν και έπαιρναν ή πολυτελή «καταφύγια» και ασκήσεις ομαδικής ανάπτυξης που είχαν ως στόχο να ενισχύσουν την αίσθηση της «οικογένειας». Τα προηγούμενα χρόνια, αυτά τα προνόμια προσέλκυαν πολλούς εργαζόμενους στο γραφείο – σε ορισμένες περιπτώσεις, ολόκληρες εταιρείες αυτοπροσδιορίζονταν από την κουλτούρα του γραφείου τους.

Ο κόσμος της εργασίας μοιάζει και αισθάνεται εντελώς διαφορετικός από ό,τι μόλις πριν από λίγα χρόνια – ωστόσο πολλές εταιρείες εξακολουθούν να έχουν την πρόθεση να αναδημιουργήσουν τις «κουλτούρες γραφείου» που άφησαν πίσω τους οι εργαζόμενοι όταν εγκατέλειψαν τα γραφεία τους το 2020. Ενώ αυτές οι εταιρείες κάνουν κάποιες κινήσεις προσαρμογής – για παράδειγμα, επανασχεδιάζουν τους χώρους για να φιλοξενήσουν τις νέες προτιμήσεις και τις υβριδικές εργασιακές συνήθειες – πολλές εξακολουθούν να είναι αποφασισμένες να επαναφέρουν αυτό που προσέλκυε τους εργαζόμενους πριν από την πανδημία.

Ωστόσο, τμήματα εργαζομένων απλά δεν ενδιαφέρονται να γυρίσουν πίσω. Οι εργαζόμενοι απαιτούν ευέλικτη εργασία, δίκαιη αμοιβή και εστίαση στην ανθρωπιά στο χώρο εργασίας που υπερβαίνει τα προνόμια που αναζητούσαν χρόνια νωρίτερα, γράφει η Μαρία Γεωργακοπούλου στην Ναυτεμπορική.

Οι αλλαγές που έφερε η πανδημία
Η μετατόπιση των προτεραιοτήτων των εργαζομένων είναι φυσικό επακόλουθο της πανδημίας Covid-19, λέει στο BBC η Georgina Fraser, επικεφαλής του ανθρώπινου κεφαλαίου της παγκόσμιας εταιρείας εμπορικών ακινήτων CBRE. «Η πανδημία μας έδωσε αυτονομία με τρόπο που δεν είχαμε στο παρελθόν», λέει. «Μας έδωσε την ευκαιρία να επιλέξουμε πώς θα διαμορφώσουμε τις εργάσιμες ημέρες μας».

Και τώρα που οι εργαζόμενοι έχουν βιώσει αυτό το επίπεδο ισορροπίας μεταξύ επαγγελματικής και προσωπικής ζωής, δεν θα συμβιβαστούν με λιγότερα. Η Fraser προσθέτει: «Μετά την πανδημία, είδαμε μια αναζωπύρωση των ανθρώπων που μιλούσαν πολύ έντονα για το τι ήθελαν και τι χρειάζονταν, όχι μόνο από την κουλτούρα του γραφείου, αλλά και από τον ευρύτερο κόσμο».

Τώρα, λέει, οι εργαζόμενοι δεν ντρέπονται να «θέλουν να θεωρούνται ολόκληρος άνθρωπος – και αυτό επηρεάζει τη φυσική τους θέση, τον τρόπο με τον οποίο τους διαχειρίζονται οι [εργοδότες], την υποστήριξη που λαμβάνουν και τον τρόπο με τον οποίο οι [εργοδότες] ενσωματώνουν τις τεχνολογίες μεταξύ σπιτιού και γραφείου προκειμένου να τους υποστηρίξουν».

Ένας σημαντικός παράγοντας αυτής της μεταβαλλόμενης στάσης είναι ότι πολλοί εργαζόμενοι αισθάνονται ότι η κουλτούρα του γραφείου απλώς δεν είναι εφαρμόσιμη σε έναν κόσμο με απομακρυσμένο και υβριδικό χαρακτήρα, όπου το φυσικό γραφείο μπορεί να αισθάνεται περιττό. Τώρα που ο χώρος εργασίας δεν χρησιμεύει ως κόμβος κουλτούρας όπως κάποτε, «οι εταιρείες έχουν πραγματικά αγωνιστεί να επαναπροσδιορίσουν τον ρόλο του γραφείου», λέει ο Lewis Beck, επικεφαλής του τμήματος χώρων εργασίας της CBRE για την Ευρώπη. Η κουλτούρα του γραφείου που κάποτε προοριζόταν να ενθουσιάσει τους εργαζόμενους δεν έχει την ίδια έλξη όταν οι χώροι εργασίας είναι γεμάτοι μόνο κατά το ένα τρίτο.

Και οι εργαζόμενοι που ενδιαφέρονται -ή είναι υποχρεωμένοι να κάνουν- δουλειά γραφείου δεν αναζητούν πολλά από τα προνόμια που καθόριζαν την κουλτούρα πριν από το 2020. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τους νέους εργαζόμενους.

Οι νέοι αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος του εργατικού δυναμικού
«Ονομάζουμε τη γενιά Z «γενιά ακτιβιστών» και βλέπουμε να ζητούν περισσότερη υπευθυνότητα», λέει η Fraser, επισημαίνοντας ανέσεις όπως τουαλέτες ουδέτερες ως προς το φύλο, επιλογές οικολογικών σνακ και χώρους γραφείων που προσφέρουν περισσότερες ευκαιρίες για την οικοδόμηση κοινότητας. Η ίδια σημειώνει επίσης: «Οι άνθρωποι που έχουν την ευκαιρία να προσφέρουν περισσότερες ευκαιρίες για την ανάπτυξη της κοινωνίας, είναι πολύ πιο ευάλωτοι από τους άλλους: «Βλέπουμε αυξημένες προσδοκίες γύρω από εκείνες τις στιγμές που δεν έχουν να κάνουν με τη δουλειά – ενώ, πριν από την πανδημία, οι άνθρωποι έρχονταν εστιάζοντας [πιο αυστηρά] στη δουλειά».

Επιπλέον, καθώς οι νέοι αποτελούν μεγαλύτερο μέρος του εργατικού δυναμικού, όχι μόνο δεν είναι ενθουσιασμένοι με την κουλτούρα γραφείου του παρελθόντος – δεν την έχουν βιώσει ποτέ.

«Δεν έχω γνωρίσει ποτέ κουλτούρα γραφείου που δεν ήταν απομακρυσμένη», λέει η 24χρονη Jamie Masterson, ειδικός στο ψηφιακό μάρκετινγκ, η οποία εισήλθε στο εργατικό δυναμικό των ΗΠΑ το 2021, στη δίνη της πανδημίας Covid-19. «Έχω ακούσει για τις περιβόητες «διασκεδαστικές» δραστηριότητες στο γραφείο – δροσεροί χώροι χαλάρωσης, τραπέζια πινγκ-πονγκ, τέτοια πράγματα. Και δεν νομίζω ότι με έχουν ιντριγκάρει ποτέ υπερβολικά».

Ο Masterson, αντίθετα, ενδιαφέρεται περισσότερο για απτές παροχές, όπως η αμοιβή, η υγειονομική περίθαλψη και το ευέλικτο ρεπό. «Οι άνθρωποι κάνουν διαλείμματα με τον δικό τους τρόπο και μπορούν να δημιουργήσουν σχέσεις με τον δικό τους τρόπο. [Τα προνόμια του γραφείου] να θεωρούνται «παροχές» σε σύγκριση με κάτι πραγματικά ωφέλιμο – κάτι χρηματικό – σε μια εποχή που οι άνθρωποι βρίσκονται σε κρίση και η χώρα μας σε κρίση, απλά μοιάζει λίγο κουφό».

Και εν μέσω ετών μαζικών απολύσεων που συνεχίζονται με σταθερό ρυθμό, οι εργαζόμενοι ανησυχούν περισσότερο για την οικονομική ασφάλεια και την ευημερία. Αυτό μπορεί να κάνει την εστίαση στην κουλτούρα του γραφείου να φαίνεται ιδιαίτερα άσχετη για εργαζόμενους όπως ο Masterson.

Τελικά, δεν υπάρχει τίποτα κακό με τα διασκεδαστικά προνόμια γραφείου – αλλά αν μια εταιρεία δεν μπορεί να τα υποστηρίξει με απτά οφέλη που θα βελτιώσουν τη ζωή των εργαζομένων, θα στερηθεί ταλαντούχα άτομα. «Η επόμενη γενιά αισθάνεται πολύ άνετα να υπερασπίζεται τις ανάγκες της», λέει ο 32χρονος Juan Franco,αναπληρωτής διευθυντής επιχειρήσεων που εργάζεται στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. «Και αν μια εταιρεία δεν προσαρμόζεται στις ανάγκες τους, δεν μπορεί να περιμένει να κρατήσει αυτόν τον εργαζόμενο ευχαριστημένο».