Στις 13 Ιουνίου 2011, σε ένα κείμενο στο protagon, με τίτλο “Ωμά ψέματα”, έδινα μία φιλική συμβουλή στον Γιώργο Παπακωνσταντίνου, που έβγαινε ολημερίς στα κανάλια ως Υπουργός Οικονομικών, αμολώντας στο οικοσύστημα χαμόγελα αυθεντίας, αυταρέσκειας και έπαρσης. “Είσαι κι εσύ άνθρωπος όπως όλοι, αλλά μην ξαναχαμογελάσεις δημόσια ποτέ! Για κανέναν λόγο. Ούτε σε ανέκδοτο. Απλά, απαγορεύεται! Είναι εικαστική πρόκληση. Δεν το καταλαβαίνεις και μόνος σου μωρέ;” Δεν ήταν πολιτικό το θέμα, ήταν καθαρά αισθητικό και αν το ξεχειλώσουμε λιγάκι θα το έλεγα και ηθικό. Χαμογελούσε στα δελτία του Μega όταν άκουγε κάποια κριτική στους χειρισμούς του, χλευάζοντας στην ουσία τους “αφελείς παραπονούμενους” που έβλεπαν την ζωή τους να καταστρέφεται. Το είχα ξαναδεί αυτό το χαμόγελο στον Γιάννο Παπαντωνίου, όχι μόνο όταν προέτρεπε τον κόσμο να παίξει στο Χρηματιστήριο υποσχόμενος πως θα φτάσει στις 7000 μονάδες, αλλά και χρόνια αργότερα όταν έπαιρνε μέρος σε πάνελ χαρίζοντάς μας απλόχερα την σοφία του για το πώς θα βγει η χώρα από την κρίση.