«Είμαστε αγ@μητες και ζηλιάρες επειδή κρίνουμε την πανέμορφη ΟΝΝΕΔίτισσα που λέει ότι δεν υπήρξαν νεκροί στο Πολυτεχνείο;» - Διαβάστε το άρθρο της Χριστίνας Ταχιάου!

Θυμάμαι πριν πάρα πολλά χρόνια, σε ένα βιβλίο του, τον ψυχολόγο Γιώργο Πιντέρη να περιγράφει τη συνεδρία με μια γυναίκα ντυμένη πολύ προκλητικά. Χαοτικό ντεκολτέ, μίνι, τακούνια. Το πρόβλημα της γυναίκας ήταν ότι οι άνθρωποι δεν την έπαιρναν σοβαρά, γενικά, κι οι άντρες την ήθελαν μόνο για το σώμα της. «Τι λέτε εσείς;» τον ρώτησε. «Με συγχωρείς», της απάντησε ο Πιντέρης. «Δεν πρόσεχα τι έλεγες, κοίταζα το στήθος σου».

Μπορούμε να ακούσουμε στα σοβαρά τον λόγο μιας γυναίκας η οποία επιλέγει να απευθύνεται στους άλλους προβάλλοντας μονίμως με προκλητικό τρόπο την εξαιρετική εμφάνισή της; Προσωπικά, δυσκολεύομαι, το ομολογώ. Φαντάζομαι ότι για τους άντρες θα είναι ακόμη πιο δύσκολο.

Έλα, όμως, που δεν τολμώ να βγάλω μιλιά σχετικά! Κι αν δείτε στο facebook, αυτές τις μέρες, ελάχιστες γυναίκες τόλμησαν να κρίνουν την ανάρτηση περί Πολυτεχνείου της αρχαιολόγου-μοντέλου που προκάλεσε θόρυβο και παρέμβαση του επικεφαλής της παράταξης με την οποία η αρχαιολόγος-μοντέλο είχε κατέβει στις εκλογές για την Περιφέρεια Αττικής. Όπως, επίσης, ελάχιστες γυναίκες τολμούν να σχολιάσουν τις απόψεις της που, θέλουμε δε θέλουμε, εμφανίζονται μπροστά στα μάτια μας στην οθόνη του υπολογιστή ή του κινητού μας, καθώς η αρχαιολόγος-μοντέλο πληρώνει για διαφημιστικές καταχωρίσεις στο facebook εδώ και μήνες. Οι πολιτικές της απόψεις μπαίνουν σφήνα στις ζωές μας, πάντα πακέτο με υπέροχες φωτογραφίες της, κατά κανόνα ντυμένης πολύ ελαφρά.

Γιατί, όμως, δεν τολμάμε να εκφέρουμε άποψη για κάποια η οποία κάνει τα πάντα προκειμένου να εκφέρουμε άποψη για εκείνη; Είναι απλό: επειδή έτσι και διανοηθούμε εμείς οι γυναίκες να κρίνουμε τις απόψεις και τη συμπεριφορά που επιδεικνύει δημοσίως μια ωραία γυναίκα, αυτομάτως κρινόμαστε εμείς ως ζηλιάρες που δεν αντέχουν τις ωραίες. Και να κρινόμασταν μόνο ως ζηλιάρες, πάει κι έρχεται! Αποκαλούμαστε μεσόκοπες, γριές που ζηλεύουν τις νεότερες, χοντρές, άσχημες, ζαρωμένες. Άσε, δε, το αγάμητες, που πάει με όλα. Και για τους άντρες που αντιδρούν υπάρχουν ανάλογοι χαρακτηρισμοί. Ωστόσο, με τίποτα δεν συγκρίνεται με αυτά που ακούμε εμείς οι γυναίκες. Κι αν δείτε σχόλια στο facebook σχετικά με όσους κι όσες αψήφησαν την κρατούσα άποψη και τόλμησαν να κρίνουν την άποψη που η αρχαιολόγος-μοντέλο εξέφρασε, θα καταλάβετε… 

Πριν λίγο καιρό, τα άκουσα και για την αφεντιά μου επειδή τόλμησα να μιλήσω για την κυρία Κλούνεϊ. Ντρέπομαι λιγάκι που το λέω, αλλά υπήρξαν πάρα πολλοί άνθρωποι οι οποίοι μισοσοβαρά μισοαστεία είπαν ευθέως ή υπαινίχτηκαν ότι ζηλεύω την Κλούνεϊ. Ντρέπομαι γιατί θεωρώ λίγο κουτό το να πιστεύει κάποιος ότι μπορεί να ζηλεύω την Κλούνεϊ.

Συγγνώμη που σας το χαλάω, αλλά, ξέρετε, όλες οι γυναίκες δεν κοιμόμαστε και δεν ξυπνάμε κάνοντας βουντού στις πανέμορφες.

Συγγνώμη που σας το χαλάω, αλλά, ξέρετε, πολλές γυναίκες σήμερα είμαστε ικανοποιημένες από τις ζωές μας, όσο κι αν στερούμαστε του λούστρου και της λάμψης της ζωής των σταρ ή του θαυμασμού που απολαμβάνουν οι πανέμορφες: υπάρχουν πάμπολλες άλλες χαρές στη ζωή κι οι περισσότερες δεν περιλαμβάνουν ως προαπαιτούμενο την ανάγκη να μας λιγουρεύεται κάθε χρήστης υπολογιστή ή κάθε τηλεθεατής.

Συγνώμη που σας το χαλάω, αλλά, ξέρετε, υπάρχουν συγκροτημένες γυναίκες οι οποίες δεν έχουν καμιά ανάγκη να δείχνουν το ντεκολτέ τους για να τις προσέξουν.

Ναι, υπάρχει προκατάληψη, γενικά, για τα μοντέλα και τις πανέμορφες. Πάμπολλα, όμως, παραδείγματα ανά τον κόσμο -και την Ελλάδα- μας γοητεύουν με τη φινέτσα, το χιούμορ, τη συγκρότηση και την καλλιέργειά τους.

Συγγνώμη που σας το χαλάω, αλλά αναρωτιέμαι τι σόι παραστάσεις και απωθημένα μπορεί να έχουν όσοι πιστεύουν ότι όσες κρίνουν αρνητικά την Έλλη Παπαγγελή, το κάνουν επειδή ζηλεύουν την ομορφιά της. Ειλικρινά, δηλαδή…