Ας μιλήσουμε για όνειρα - Του Νίκου Μιχαλόπουλου

AΣ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΟΝΕΙΡΑ.

ΑΣ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΠΙΣΤΗ.

ΑΣ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΘΕΛΗΣΗ.

ΑΣ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΜΑΣ.

Τα παιδιά είναι το μέλλον μας, ας τ’ αφήσουμε να μας δείξουν το δρόμο κι όλη την ομορφιά που υπάρχει μέσα τους.

Στη ζωή δεν χρειάζεται να περπατάς στην σκιά κανενός, γιατί η δυνατότερη αγάπη και η δυνατότερη πίστη είναι η αγάπη και η πίστη στον εαυτό μας.

Θυμήσου, πως το χειμώνα κάτω από το χιόνι υπάρχει ένας σπόρος, που την άνοιξη με το φως του ήλιου θα γίνει ένα τριαντάφυλλο.

Μην παραδίνεσαι, άσε την καρδιά σου να γίνει ο οδηγός σου.

Υπάρχει πάντα ένα δώρο για αυτούς, που μπορούν να ονειρεύονται.

Νομίζω, πως είναι η πιο κατάλληλη στιγμή να θυμηθούμε την δύναμη του ονείρου και να την προσφέρουμε στα παιδιά μας, όχι γιατί μόνο μέσα στο όνειρο θα βρούμε αυτά, που δεν μπορούμε να έχουμε στην πραγματικότητα, αλλά γιατί το όνειρο είναι η προυπόθεση της πραγματικότητας κι αυτό το ξέρουν πολύ καλά όσοι ονειρεύτηκαν πραγματικά. Και όταν ονειρευτείς πραγματικά μέσα από μια δύναμη και πίστη, που μόνο εσύ μπορείς να αναγνωρίσεις, τότε γεμίζεις ελπίδα και προσδοκία για το καλύτερο, για το δικό σου καλύτερο. Αυτό, που και πάλι μόνο εσύ ξέρεις και αναγνωρίζεις για σένα.

Δυστυχώς ζούμε στην εποχή των έτοιμων ονείρων. Των ονείρων, που άλλοι πρόβαραν για εμάς, άλλοι δοκίμασαν για εμάς και άλλοι ζήτησαν για εμάς. Όμως το όνειρο πρέπει να είναι δικό σου, απόλυτα δικό σου για να μπορέσεις να χαθείς μέσα σε αυτό, χωρίς όμως να κινδυνέψεις να χάσεις το δρόμο σου.

Ξέρετε κάποτε υπήρχε ένα μικρό σκονισμένο δρομάκι, χαμένο στην ησυχία ενός απόμερου χωριού, Η καθημερινότητά του ήταν τα ζώα των χωραφιών, τα ποδήλατα των παιδιών και οι ρόδες των κάρων, που το πάταγαν, μέχρι που μια μέρα ένα κατακόκκινο σπορ γρήγορο αυτοκίνητο πέρασε ΚΑΤΑ ΛΑΘΟΣ από πάνω του και όλη του η ζωή άλλαξε.

Από το πρωί μέχρι το βράδυ το μόνο που ονειρευόταν ήταν να γίνει μια μεγάλη σύγχρονη λεωφόρος, που μόνο τέτοια σούπερ αυτοκίνητα θα την πέρναγαν και μάλιστα καθόλου ΚΑΤΑ ΛΑΘΟΣ.

 Και επειδή καμιά φορά οι ουρανοί είναι ανοιχτοί και κάθε επιθυμία πραγματοποιείται, το μικρό δρομάκι μας έγινε μια ολοκαίνουργια φαρδιά λεωφόρος και έζησε με κάθε επισημότητα το όνειρό του. Τί φώτα, τί εγκαίνια, τί τηλεοράσεις, τί επισημότητες κι όταν όλα τέλειωσαν ξαφνικά η απόλυτη μοναξιά. Τα παιδιά πια και τα παιχνίδια τους τα άκουγε από μακρυά, τα μικρά ζώα που τολμούσαν να το διασχίσουν το λέρωναν πια με το ίδιο τους το αίμα και οι νέοι του κόκκινοι, γρήγοροι φίλοι ούτε ένα δευτερόλεπτο δεν του διέθεταν από το αλαζωνικό τους τρέξιμο. Τα πράγματα δεν είχαν έρθει όπως τα είχε φανταστεί και τώρα ένα νέο όνειρο έπρεπε να σώσει την κατάσταση και έπρεπε να είναι το ίδιο ευφάνταστο και γυαλιστερό, γιατί το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω.

Και τότε το δρομάκι μας το βρήκε. Το νέο του όραμα είχε και λάμψη και μοναδικότητα και ανάλογη ματαιοδοξία. Θα γινόταν τούνελ. Σπάνιο και ξενικό.

Και πάλι οι ουρανοί άνοιξαν για να του κάνουν το χατήρι και τώρα οι επισημότητες ήταν πέρα από την φαντασία του. Όμως και πάλι έσβησαν τα φώτα της σύντομης γιορτής η απομόνωση ήταν απόλυτη και η μοναξιά αβάστακτη. Τώρα αυτά που έστω και από μακριά έβλεπε, ούτε να τα ακούσει δεν μπορούσε χωμένος κάτω από το υπερμοντέρνο μπετόν του. Φωνές, παιδιά, παιχνίδια και ζώα μια μακρινή ανάμνηση και σαν να μην έφτανε μόνο αυτό χάθηκαν και οι εποχές. Έβρεχε, χιόνιζε, έκανε ζέστη, όλα πέρα και μακριά από αυτό. Ούτε μέρα, ούτε νύχτα, ούτε φως, ούτε σκοτάδι. Όλα μια ψυχρή ομοιομορφία.

Και τότε όλα ξαναγύρισαν πίσω. Άραγε ως δυνατότητα επιλογής ή ως ανάμνηση;

Ας ξαναψάξουμε λοιπόν κι εμείς ξανά τα όνειρά μας, γιατί μπορεί τελικά να ήταν και δανεικά και ψεύτικα. Τα ομορφότερα πράγματα στη ζωή μας συνήθως είναι δίπλα μας και για κάποιους λόγους αυτό το ξεχνάμε και το παραγνωρίζουμε.

Ας ξανασκεφτούμε μήπως τελικά προτιμάμε να παραμείνουμε μικρά και ήσυχα δρομάκια, δείχνοντας και στα παιδιά μας τις απλές διαδρομές και τα ξέφωτά μας, σκεφτόμενοι καθώς θα καθόμαστε σε αυτά, πως οι μεγαλύτερες κρίσεις, που μπορεί να περάσει κάποιος είναι ΚΡΙΣΕΙΣ ΑΞΙΩΝ…