«Hρακλής: οι 12 άθλοι»: Σάκης Ρουβάς, ο ποπ σταρ που έγινε ημίθεος! (φωτό)

Ποιος, εξάλλου, περίμενε πως θα υπάρξει στην Αθήνα ένα θέατρο-αρένα 1.600 θέσεων, όπως το Pantheon , ικανό να φιλοξενήσει ένα υπερθέαμα του Απόλλωνα Παπαθεοχάρη για όλη την οικογένεια –ακόμη και για σχολεία–, που συνταιριάζει την αρχαία ελληνική μυθολογία με τη λάμψη της show business;

Συνέντευξη στην Ιλειάνα Δημάδη - athinorama.gr
 
«Τι άλλο είναι η ζωή αν όχι η πορεία μας προς το “γνώθι σαυτόν”; Ο μύθος του Ηρακλή είναι μια σύντμηση της ζωής κι έρχεται να μας κάνει λιανά­ το εξής: η ζωή μας καθημερινά είναι γεμάτη άθλους και το τελικό ζητούμενο είναι πάντα η θέωση». Τάδε έφη Σάκης Ρουβάς στη συζήτηση που έχουμε λίγο πριν από την πρεμιέρα του «Ηρακλής: οι 12 άθλοι», όπου κρατά τον πρώτο ρόλο και παρεμπιπτόντως ερμηνεύει έξι τραγούδια. Έχει προηγηθεί η απαιτητική φωτογράφηση για το εξώφυλλο του «α», με τον Ρουβά να αποδεικνύει τον αδιαπραγμάτευτο επαγγελματισμό του και τον Απόλλωνα Παπαθεοχάρη, τον 35χρονο σκηνοθέτη του, να συντονίζει ταυτόχρονα τεχνικούς, μοδίστρες, ηλεκτρολόγους και ηχολήπτες. 
Παρακολουθώ τις δώδεκα –όσες και οι άθλοι– αλλαγές των σκηνικών: μαύρο φόντο, κατακόκκινα άλογα, λευκοί βράχοι, μια θεόρατη ελιά, χειροκίνητες υπερμεγέθεις μαριονέτες… 

Μέσα σε όλο αυτό το πανδαιμόνιο ο Ρουβάς μου μιλά για τα παιδιά του («διαβάζω στη μεγάλη κόρη μου –είναι 6 ετών– την “Ιλιάδα” και την “Οδύσσεια” κι έχει ξετρελαθεί» ) και… ­φιλοσοφεί: «Ο Ηρακλής επιλέγει την Αρετή, το δρόμο του ανθρώπου που συνειδητά ψάχνει να βρει ­ποιος είναι».

 
Σκέφτομαι με πόση προσοχή έχει χαράξει και το δικό του δρόμο ο ίδιος ο Ρουβάς. Κάνοντας διαρκές rebranding στη δημόσια εικόνα του, ο πιο διάσημος ποπ τραγουδιστής της Ελλάδας έχει εισβάλει σε σινεμά, τηλεόραση­ και θέατρο. Η φετινή επιλογή του να παίξει σε ένα υπερθέαμα­, το οποίο κατά βάση απευθύνεται στο ανήλικο κοινό, έχει άραγε υπαγορευτεί από το γεγονός πως είναι πλέον οικογενειάρχης­, πατέρας τριών μικρών παιδιών; Η απάντησή του είναι άμεση: «­Βεβαίως, αν και η σχέση μου με τα παιδιά ήταν πάντα κοντινή­. Πάντα αισθανόμουν την ενέργειά­ τους και, απ’ όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, πάντα ένιωθα μεγάλη οικειότητα μαζί τους. Η παράστασή μας όμως έχει πολλά στρώματα ανάγνωσης προκειμένου να την παρακολουθήσουν με το ίδιο ενδιαφέρον μικροί και μεγάλοι. Μπορεί κάποιος να σταθεί στην απλή εντύπωση “Α, τι ωραία τα άλογα και το λιοντάρι­”, “Πόσο δυνατός είναι ο Ηρακλής” και “Κοίταξε τον Ρουβά” ή να εμβαθύνει στο μύθο. Λέει, λόγου χάρη, κάποια στιγμή ο Ηρακλής στον Ιόλαο: “Μη φοβάσαι το φόβο”. Ο φόβος είναι πράγματι εκείνος που μας καθηλώνει. Εγώ, ενώ έχω φοβηθεί πολλές φορές στη ζωή μου, τον έχω απομυθοποιήσει το φόβο, δεν τον αφήνω­ να με ακινητοποιεί. Η καλύτερη αντιμετώπιση, εξάλλου, του φόβου είναι να ορμήσεις πάνω του». 

Τον διακόπτω: «Λένε πως οι φόβοι μας πηγάζουν από έναν πρωταρχικό, εκείνον του θανάτου, του τέλους μας». Κι εκείνος ανταπαντά: «Ή μήπως της αρχής; Για­τί ο φόβος πηγάζει ουσιαστικά από το άγνωστο. Αντιστεκόμαστε σε ό,τι μπορεί να μας αλλάξει. Για­τί λέμε μέσα μας: “Αν τώρα αλλάξω, θα είμαι πλέον κάποιος άλλος”. Κι όμως, το νόημα είναι μια νέα αρχή. Φουλ στην αλλαγή λοιπόν!» 

Δράττομαι της ευκαιρίας και τον ρωτώ: «Να θεωρήσουμε πως, έχοντας ήδη παίξει τον Διόνυσο στις “Βάκχες” το προηγούμενο καλοκαίρι και τώρα τον Ηρακλή, κάνετε κι εσείς μια αλλαγή από τη μουσική στο θέατρο;» Ο Ρουβάς είναι απόλυτος: «Το θέατρο είναι ένα μεγάλο σχολείο, όπως και καθετί που σε κάνει να διερευνάς τον εσωτερικό σου κόσμο. Νομίζω όμως πως το πιο μεγάλο σχολείο είναι η ίδια μας η ζωή, αρκεί να τη ζούμε σαν ένα δρόμο γνώσης. Γιατί τότε γινόμαστε όλοι καθημερινά… Ηρακλήδες!»
Η παραγωγή στην οποία ο Ρουβάς πρωταγωνιστεί έχει μεν τη μεγαλοπρέπεια του υπερθεάματος αλλά και ποιητική ευαισθησία (ο Στρατής Πασχάλης υπογράφει­ το αρχικό κείμενο ) όσο και φιλολογική εμβρίθεια (ο καθηγητής Γιάν­νης Λιγνάδης έχει αναλάβει τη διασκευή-δραματουργική επεξεργασία ). Για να σας δώσω ένα παράδειγμα, ιδού ένα απόσπασμα: «Στον καθρέφτη μόνο είδωλο βλέπεις / Λείπει το πρόσωπο το αληθινό / Ο εαυτός δυο όψεις έχει / Που αντιπαλεύουν ­διαρκώς».

Τώρα, το πώς όλα αυτά τα στοιχεία –μύθος, στίχος, υπερθέαμα και αυτογνωσία– θα συνομιλήσουν επί σκηνής εξαρτάται από το πώς θα τα συντονίσει το 15μελές επιτελείο της παράστασης και ο «αρχηγός» του, ο σκηνοθέτης, σκηνογράφος κι ενδυματολόγος Απόλλων Παπαθεοχάρης. Ο μικρός γιος του Γιάννη και της Νίκης Παπαθεοχάρη του ομώνυμου επιχειρηματικού ομίλου κέντρων διασκέδασης, στον οποίο ανήκει το Pantheon Τheater, έχει σπουδάσει ενδυματολογία στο Wimbledon School of Arts and Design της Αγγλίας. Αν κι έχει στο παρελθόν σκηνοθετήσει σόου γνωστών καλλιτεχνών και πολλά βιντεοκλίπ (από το «Άνεμος Αγάπης» της Ελένης Φουρέιρα μέχρι τη «Γιορτή» της Άλκηστης Πρωτοψάλτη ), ο Απόλλων κάνει με την παράσταση «Ηρακλής: οι 12 άθλοι» το θεατρικό του ντεμπούτο. Τον ρωτώ ποια παράσταση τον έχει συγκινήσει στη ζωή του. «Η “Οδύσσεια” του Ρόμπερτ Ουίλσον είναι σίγουρα η πιο πρόσφατη. Με έκανε να νιώσω και πάλι παιδί», μου λέει.

Να υποθέσω πως η προσδοκία του για τον «Ηρακλή» είναι να δημιουργήσει κάτι ανάλογο; «Η προσδοκία μου ορίζεται από την ίδια τη σοβαρότητα της δουλειάς», μου απαντά. «Έχει προηγηθεί μια δουλειά έξι μηνών με το δημιουργικό team: επί επτά ώρες την ημέρα μελετούσαμε και σχεδιάζαμε το κείμενο», ενώ διευκρινίζει πως την ιδέα για ένα θέαμα που να αφορά τους άθλους του Ηρακλή την είχε πολύ προτού δει την «Οδύσσεια». Μου λέει σχετικά: «Ο Ηρακλής ήταν πάντα ο πιο αγαπημένος μου ήρωας. Είναι το αρχέτυπο του ηρωισμού: όλοι οι ήρωες είναι βγαλμένοι από τον Ηρακλή».
 
Η Ναταλία Δραγούμη, η οποία κρατά το ρόλο της θεάς Αθηνάς, της προστάτιδας του Ηρακλή, αναφέρει: «Αν έπρεπε να κατατάξω κάπου την παράστασή μας, δίχως αυτό να σημαίνει πως τις συγκρίνω, θα ήταν στην ίδια κατηγορία με την “Οδύσσεια” του Ουίλσον. Η αισθητική του Απόλλωνα είναι ξεχωριστή, τη θαυμάζω πολύ. Το εντυπωσιακό όμως είναι πως δεν στέκεται αποκλειστικά και μόνο σε αυτήν: είναι πολύ βαθιά μέσα στον αρχαίο μύθο, γνωρίζει καλά το αντικείμενό του». 

Με τη σειρά της η Ρούλα Πατεράκη, η οποία ερμηνεύει τον βασιλιά Ευρυσθέα που αναθέτει στον Ηρακλή την εκπόνηση των άθλων, πιστεύει πως σε ένα θέαμα που απευθύνεται (και ) σε παιδιά «πρέπει να είσαι πολύ προσεκτικός πού τονίζεις τις λέξεις και σε ποιες συλλαβές. Κινδυνεύεις, αν τυχόν κάνεις λάθος, να σε διορθώσουν!» Τη ρωτώ ποια είναι η αγαπημένη ατάκα του ρόλου της: «Α, αυτή που τελικά μου έκοψαν! Κοιτούσα τον Ηρακλή και τον ­Ιόλαο και τους απειλούσα: “­Κτηνάκια, θα σας εξοντώσω!”» Θυμάμαι πως η Πατεράκη είχε­ σκηνοθετήσει τη «Μελωδία της ευτυχίας» με την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Τη ρωτώ αν, ύστερα από 20 χρόνια, θεωρεί πως το ελληνικό θέατρο κάνει ξανά μια στροφή στα θεάματα για όλη την οικογένεια. «Δεν πιστεύω στις στροφές», μου απαντά. «Κάποια πράγματα είναι ευκαιριακά, συγκυριακά, μόδες και lifestyle».

Ένα θέαμα που έρχεται να ανατρέψει τι θεωρούσαμε μέχρι τώρα lifestyle σκέφτομαι πως είναι ο «Ηρακλής» του Pantheon Theater, καθώς το επιτελείο του απαρτίζεται εξίσου από τη λεγόμενη αφρόκρεμα του θεάτρου όσο και της show business. εκτός από τους προαναφερθέντες, ας σημειώσω ενδεικτικά τους Γιώργο Θεοφάνους (τραγούδια ), Νίκη Παπαθεοχάρη (στίχοι ), Aγγελική Στελλάτου (κινησιολογία ), Λία Βίσση (φωνητική διδασκαλία ), Δημήτρη Λιγνάδη (καλλιτεχνικός σύμβουλος ) καθώς και τους ηθοποιούς Αγορίτσα Οικονόμου (Ήρα ), Ελένη Ρουσσινού (Αρετή ), Αντώνη Πριμηκύρη (Ιόλαος ), Γιάννη Αναστασάκη (Μόλορχος - Αυγείας ), Φαίδωνα Κεφαλέα (Φυλέας ), Έρρικα Μπίγιου (Ιππολύτη ), Φανή Αποστολίδου (Κακία ) κ.ά.