Μπροστά σε μια νέα χρονιά: Τι γράφει στο άρθρο του ο Νίκος Μιχαλόπουλος για τη χρονιά που έρχεται!

Στο τέλος μιας χρονιάς ή στο ξεκίνημα μιας καινούργιας, όπως το βλέπει ο καθένας, συνηθίζουμε να σκεφτόμαστε όσα περάσαμε, όσα ακολουθούν, για όσα χαρήκαμε και για όσα κλάψαμε και κυρίως για όσα έχουμε μπροστά μας και περιμένουμε με δέος.Αυτές τις μέρες της κρίσης τα κινητά μας συνεχίζουν ακατάπαυτα να δέχονται μηνύματα ευχών από φίλους, συγγενείς, συνεργάτες, άγνωστους σε πολλές περιπτώσεις με τα περισσότερα από αυτά να ξεκινάνε με την έκφραση: ‘’…Στις δύσκολες μέρες που περνάμε…’’ και στιγμιαία μου έρχεται να ρωτήσω: ‘’Δύσκολες σε σύγκριση με τί; ‘’

Δύσκολες για αυτόν που έχασε την δουλειά του, δύσκολες για αυτόν που είναι στο νοσοκομείο, δύσκολες για αυτόν που έχασε αγαπημένα του πρόσωπα, δύσκολα για αυτόν που είναι μόνος, δύσκολες για τον επιχειρηματία που πήγε πολύ χειρότερα από πέρσι, δύσκολες για τον μετανάστη που άφησε την πατρίδα του, αλλά και για αυτόν που δεν βρίσκει μια καινούργια να τον στεγάσει, δύσκολες για το κοριτσάκι από την Ινδία που βιάστηκε ομαδικά, δύσκολες για το άλλο που χαροπαλεύει στο Αφγανιστάν επειδή τόλμησε να πάει στο σχολείο, δύσκολες, δύσκολες, δύσκολες για τόσο πολύ κόσμο και για τόσο διαφορετικές περιπτώσεις, που είναι αδύνατο όχι μόνο να καταγράψουμε, αλλά και να φανταστούμε.

Φυσικά και αυτές οι δυσκολίες έχουν μια διαβάθμιση και χωρίς αμφισβήτηση όλοι μπορούμε να τοποθετήσουμε τον εαυτό μας στο χειρότερο σενάριο και να συνειδητοποιήσουμε καλύτερα, πού βρισκόμαστε.

Ίσως τότε κάποια μηνύματα να μπορούσαν να ξεκινήσουν με την έκφραση: ‘’Στις καλές μέρες που περνάμε…’’.

Μπορεί να ακούγεται ουτοπικό, υπερβολικό, συναισθηματικό, μελό, ηλίθιο, ασυνείδητο, αστείο, μπορεί να ακούγονται όλα αυτά σκέτα λόγια, αλλά μήπως και όλα αυτά που μας έφεραν εδώ από κάποια λόγια δεν προήλθαν; Από λόγια που πιστέψαμε ή λόγια που δεν πιστέψαμε, γιατί δεν μας έπεισαν,  από ανθρώπους που γενικά έχουν εύκολα τα λόγια. Τουλάχιστον αυτά τα πιο αισιόδoξα είναι πιο ελπιδοφόρα και στο άγγιγμα μιας νέας χρονιάς το τελευταίο, που δεν πρέπει να χάσουμε, είναι η ελπίδα μας. 

Έχουμε χάσει τόσα πολλά, που η ελπίδα είναι το μόνο που μπορεί να κρατήσει το αντίβαρο. Χάσαμε χρήματα, χάσαμε δουλειές, χάσαμε ανεξαρτησία, χάσαμε αξιοπρέπεια, χάσαμε αρχές, χάσαμε ήθος, χάσαμε τον ίδιο μας τον εαυτό και αν κάτι είναι ικανό να μας κρατήσει, αυτό ίσως να είναι η ελπίδα μας, ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε.

Ας κλείσουμε τα μάτια μας και ας φανταστούμε.

Ας ξαναγίνουμε για λίγο ένα παιδί και ας δούμε τα πράγματα λίγο πιο απλά.

Όπως στα παραμύθια.

Ο Χάνς Κρίστιαν Άντερσεν έλεγε άλλωστε, πως τα παραμύθια γράφονται για να κοιμούνται τα παιδιά και να ξυπνάνε οι μεγάλοι.

Παραμύθι λοιπόν!

Κάποτε σε ένα μεγάλο και σκοτεινό δωμάτιο υπήρχε ένα παιδί. Ένα παιδί μόνο του και φοβισμένο από το σκοτάδι. Μοναδική του δύναμη και ελάχιστο θάρρος παρέμεναν τέσσερα κεριά, μικρά και αδύναμα που έκαιγαν σε κάποια γωνιά. Το παιδί δεν ήξερε τι να κάνει και πλησίασε τα κεριά, για να ζητήσει την βοήθειά τους και να τπαρακαλέσει να δυναμώσουν τις φλόγες τους, ώστε να μην φοβάται στο σκοτάδι.

‘’Σας παρακαλώ πέστε μου τι μπορώ να κάνω για να σας κρατήσω ζωντανά κοντά μου.’’

Και τότε το πρώτο κεράκι μίλησε.

Το παιδάκι αμέσως έσκυψε κοντά του και το ρώτησε το όνομά του και το κεράκι απάντησε:

‘’Εμένα με λένε Αξιοπρέπεια και δεν βρίσκω τον λόγο να συνεχίζω να προσπαθώ να κρατηθώ στη ζωή, αφού οι άνθρωποι δεν μου δίνουν πια καμία σημασία και με περιφρονούν’’ κι έτσι όπως ξεστόμισε τις τελευταίες του κουβέντες, λες και ένα απαλό αεράκι πέρασε από πάνω του, έσβησε.

Το παιδάκι αμέσως έτρεξε στο διπλανό του και του είπε:

‘’Κεράκι, σε παρακαλώ πες μου τ ’όνομά σου και τι μπορώ να κάνω για σένα.’’

Και το κεράκι με ξεψυχισμένη φωνή απάντησε:

‘’Eμένα με λένε Αλήθεια και δυστυχώς δεν προλαβαίνεις να κάνεις τίποτα για μένα, γιατί εδώ και πάρα πολύ καιρό οι άνθρωποι με πληγώνουν και μου δείχνουν, ότι δεν με θέλουν πια κοντά τους’’ κι έτσι όπως με δυσκολία έλεγε τα λόγια του, έχοντας χάσει όλη του την δύναμη, έσβησε κι αυτό.

Το παιδάκι τρομαγμένο πια για τα καλά, βλέποντας το σκοτάδι να απλώνεται όλο και περισσότερο, έτρεξε στο επόμενο κεράκι.

‘’Κεράκι σε παρακαλώ μην σβήσεις. Πες μου τ ‘όνομά σου και μείνε κοντά μου’’

Το κεράκι αν και έτοιμο να σβήσει, βρήκε την τελευταία του σταγόνα δύναμης και απάντησε:

Τι κρίμα που συναντιόμαστε τώρα, που είμαι τόσο αδύναμο. Εμένα με λένε Σεβασμό και απ’ ότι φαίνεται οι άνθρωποι δεν με χρειάζονται πια, αφού δεν δείχνουν σεβασμό, ούτε στους άλλους, ούτε στον κόσμο γύρω τους, ούτε και στον ίδιο τους τον εαυτό. ΄Ετσι κι εγώ αποφάσισα να τους αφήσω ήσυχους από την παρουσία μου και χωρίς το παιδάκι να προλάβει να πει ούτε μια κουβέντα, η φλόγα από το κεράκι στη στιγμή χάθηκε.

Και καθώς το σκοτάδι πια απλώθηκε για τα καλά στο δωμάτιο, μια τελευταία φωνούλα αδύναμη αλλά χαρακτηριστική ακούστηκε από το τέταρτο κεράκι:

‘’Παιδάκι έλα κοντά μου και μην φοβάσαι, εγώ δεν θα σε αφήσω μόνο σου.’’

Το παιδάκι έτρεξε κοντά του και ξαφνιασμένο από την μοναδική αισιόδοξη κουβέντα, που για πρώτη φορά μέσα στο σκοτάδι άκουγε, ρώτησε αμέσως να μάθει, ποιος ήταν αυτός, που τον καλούσε κοντά του.

‘’Εγώ είμαι η Ελπίδα’’, είπε το κεράκι, ‘’και όσο είμαι κοντά σου μην φοβάσαι τίποτα, γιατί αν εσύ το θέλεις, όχι μόνο δεν θα σβήσω, αλλά μαζί θα μπορέσουμε να ξανανάψουμε και όλα τα προηγούμενα σβησμένα κεράκια μας.’’

Μπορούμε λοιπόν;

Tί λέτε;

Όταν φτάνουμε στα όριά μας καλό είναι να σκεφτόμαστε, ότι κάποιοι άλλοι τα έχουνε ξεπεράσει προ πολλού.

Τα πράγματα είναι πράγματι δύσκολα στην εποχή μας και μάλιστα σε παγκόσμιο επίπεδο για την πλειονότητα του κόσμου, όμως είναι ταυτόχρονα και πιο εύκολα από ακραίες καταστάσεις, που κάποιοι άλλοι συνάνθρωποί μας αντιμετωπίζουν και θα μπορούσαμε να είμαστε στην θέση τους, αλλά δεν είμαστε. Ας εστιάσουμε λοιπόν σε αυτό το ‘’δεν είμαστε’’ και ας κάνουμε ένα βήμα πιο μπροστά. Στον αθλητισμό συνήθως χρειάζεται να κάνεις ένα βήμα ή και δύο ή και περισσότερα προς τα πίσω, για να πάρεις μεγαλύτερη φόρα. Ας πιστέψουμε λοιπόν, πως είμαστε στην φάση αυτής της φόρας και ας μην ξεχνάμε πως: ‘’Αυτό που η κάμπια θεωρεί το τέλος του κόσμου, ο δημιουργός το ονομάζει πεταλούδα’’.( Richard Bach).

 Ο Επίκτητος έλεγε, πως οι άνθρωποι δεν ταράζονται από τα πράγματα, αλλά από αυτό που πιστεύουν για τα πράγματα.

Καλή Χρονιά!!!

* Ο Νίκος Μιχαλόπουλος είναι συγγραφέας και εκπαιδευτικός.  Επίσης  είναι αθλητής-μέλος του Laureus Sport For Good Foundation, που χρησιμοποιεί τον αθλητισμό ως μέσο για θετικές κοινωνικές αλλαγές.*