45 χρόνια ελληνική τηλεόραση: Τα σίριαλ της ζωής μας - Από τον «Αγνωστο πόλεμο» και το «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται» ως τη «Λάμψη» και το «Στο παρά πέντε»!

«Το σπίτι με τον φοίνικα», μια δραματική - ερωτική σειρά 13 ημίωρων επεισοδίων, σε σενάριο Κικής Σεγδίτσα και σκηνοθεσία Θεόδωρου Αδαμόπουλου και Ιάσονα Γιαννουλάκη, γυρισμένο με κάμερες του κινηματογράφου και όχι της τηλεόρασης, δεν είχε τύχη: όχι μόνο δεν σημείωσε την αναμενόμενη επιτυχία αλλά και ολοκληρώθηκε πριν από την ώρα του, εσπευσμένα, συν των άλλων επειδή ένας από τους πρωταγωνιστές του, ο Γιάννης Μιχαλόπουλος, αποχώρησε για επαγγελματικούς λόγους. Παραμένει όμως η παρθενική προσπάθεια της ελληνικής τηλεόρασης να στήσει μια αποκλειστικά δική της παραγωγή μυθοπλασίας. Μια προσπάθεια που σήμερα, 45 χρόνια μετά, και με την ιδιωτική τηλεόραση να έχει πάρει τη σκυτάλη από τη δημόσια, συνεχίζεται με έντονους ρυθμούς - έπειτα από ένα «διάλειμμα» λόγω κρίσης.

Τα σίριαλ, κυρίως τα κωμικά, είναι ένα είδος που αγαπήθηκε πολύ από το τηλεοπτικό κοινό και εξελίχθηκε πολύ μέσα στα 50 χρόνια ζωής της εν Ελλάδι τηλεοράσεως. Από την εποχή που ο Κώστας Καρράς και η Ερικα Μπρόγιερ ερμήνευαν το πρωταγωνιστικό ζεύγος στο «Σπίτι με τον φοίνικα», με τον ενθουσιασμό αλλά και την «αδεξιότητα» των ηθοποιών που δεν γνώριζαν τίποτε από τηλεόραση, ως σήμερα που οι περισσότεροι ηθοποιοί έχουν πλούσια εμπειρία από τις μεθόδους και τις τεχνικές της μικρής οθόνης, η τηλεοπτική μυθοπλασία έχει γράψει τη δική της, σημαντική ιστορία, χαρίζοντάς μας πολλές στιγμές απόλαυσης, συγκίνησης, αγωνίας, γέλιου... Ας θυμηθούμε μερικές.  

Εναν ακριβώς μήνα από την πρεμιέρα του αποτυχημένου «Σπιτιού με τον φοίνικα», στις 2 Μαΐου 1970, «Ο κύριος συνήγορος» έγινε το δεύτερο ελληνικό αλλά και το πρώτο επιτυχημένο σίριαλ στην τηλεόρασή μας. Πρωταγωνιστής ο Γιάννης Μιχαλόπουλος (αυτός ο ρόλος ήταν ο λόγος που αποχώρησε από τη σειρά των Σεγδίτσα - Αδαμόπουλου - Γιαννουλάκη), ο οποίος υπέγραφε μαζί με τον Μεγακλή Βιντιάδη και τη σκηνοθεσία. Το σενάριο ήταν του Κώστα Πρετεντέρη, ενώ τα επεισόδια (256 τον αριθμό) αρχικά προβάλλονταν σε απευθείας μετάδοση! Ο Πρετεντέρης έγραψε επιπλέον τα σενάρια του «Ο κύριος, η κυρία και η μαμά» (μιας κωμωδίας που ξεκίνησε να προβάλλεται τον Ιανουάριο του 1971, σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Νικολαΐδη, με τους Κώστα Καστανά, Σμάρω Στεφανίδου, Σούλη Σαμπάχ, Γιάννη Βογιατζή κ.ά.) και της «Κοκορόμυαλης» με την οποία έγινε ευρέως γνωστή η Κατερίνα Γιουλάκη. Την ίδια πάνω-κάτω εποχή που η «Κοκορόμυαλη» μεσουρανούσε, ξεκίνησε και μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της ελληνικής τηλεόρασης, ο «Αγνωστος πόλεμος» σε σενάριο Νίκου Φώσκολου και σκηνοθεσία Κώστα Κουτσομύτη. Ο Αγγελος Αντωνόπουλος ως συνταγματάρχης Βαρτάνης καθήλωνε τους Ελληνες στους δέκτες τους, με τη σειρά να καταγράφει μερικές από τις υψηλότερες τηλεθεάσεις στην ιστορία της ελληνικής τηλεόρασης.  

ΕΙΡΤ «εναντίον» χούντας
Στον αντίποδα του συντηρητικού «Πατρίς - θρησκεία - οικογένεια» που πρέσβευε ο «Αγνωστος πόλεμος», η σατιρική σειρά «Εκείνος κι εκείνος» ήρθε για να περάσει με ευφυή τρόπο μηνύματα κατά της χούντας - μην ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε στα τελευταία χρόνια της δικτατορίας. Πρωταγωνιστές της σειράς που έφερε την υπογραφή του Κώστα Μουρσελά ο Βασίλης Διαμαντόπουλος και ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος, ο Λουκάς και ο Σόλων, δύο κλοσάρ, δύο ερείπια της ζωής που κυκλοφορούν στους δρόμους για να σαρκάσουν αυτά που βλέπουν γύρω τους αλλά και να αυτοσαρκαστούν. Το πρώτο επεισόδιο προβλήθηκε στις 19 Ιουνίου 1972 και το τελευταίο στις 9 Φεβρουαρίου 1974. Δυστυχώς το σίριαλ δεν σώζεται, θύμα και αυτό της κακοδαιμονίας που μάστιζε την κρατική τηλεόραση, το αρχείο της οποίας λεηλατήθηκε ή διαγράφηκε. (Εκείνο που απομένει είναι το remake του, το 1989, με τους ίδιους ηθοποιούς, το οποίο όμως δεν έχει τη δύναμη του πρωτοτύπου.)

Από το χαρτί στην οθόνη
Η τηλεόραση αγαπάει (ή μάλλον αγαπούσε, γιατί τελευταίως της κάνει απιστίες) τη λογοτεχνία. «Οι έμποροι των εθνών» έγιναν το 1973 η πρώτη ελληνική τηλεοπτική σειρά που βασιζόταν σε λογοτεχνικό έργο - εν προκειμένω στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη.

Τη σκηνοθεσία έκαναν αρχικά ο παραγωγός Δημήτρης Ποντίκας (ο οποίος είχε την ιδέα) και στη συνέχεια ο Κώστας Φέρρης, ενώ εκτός από τους πρωταγωνιστές Κατερίνα Αποστόλου, Νίκο Τζόγια, Ανδρέα Μπάρκουλη, σε διάφορους ρόλους εμφανίστηκαν οι Στάθης Ψάλτης, Ελένη Χαλκούση, Μαρία Αλκαίου, Αντώνης Αντωνίου, Θόδωρος Μορίδης, Ειρήνη Κουμαριανού, Νικήτας Τσακίρογλου κ.ά. Ούτε αυτή η σειρά έχει διασωθεί, τότε όμως η επιτυχία της έδωσε το έναυσμα για τη δημιουργία και άλλων παραγωγών πάνω σε λογοτεχνικά κείμενα: το 1974 παίχτηκε η «Γυφτοπούλα», βασισμένη πάλι σε μυθιστόρημα του Παπαδιαμάντη, με τον Ποντίκα πάλι στην παραγωγή, με την Αποστόλου και τον Τζόγια να εμφανίζονται πάλι σε πρωταγωνιστικούς ρόλους. Σενάριο - σκηνοθεσία Παύλος Μάτεσις. Το 1975 ο Φέρρης σκηνοθέτησε τη «Μενεξεδένια πολιτεία» του Αγγελου Τερζάκη, ο Βασίλης Γεωργιάδης το «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται» του Νίκου Καζαντζάκη, οι Μάτεσις - Βαγγέλης Σερντάρης - Γιώργος Χαραλαμπίδης τη μυθιστορηματική σύνθεση του Διονυσίου Ρώμα «Περίπλους».

Ακολούθησαν, μεταξύ άλλων, «Γαλήνη» του Ηλία Βενέζη (ΕΡΤ 1976, σκηνοθεσία Κώστας Λυχναράς), «Γιούγκερμαν» του Μ. Καραγάτση (ΥΕΝΕΔ 1976 σε σκηνοθεσία Β. Γεωργιάδη - Βασίλη Βλαχοδημητρόπουλου και ΑΝΤ1 2007 σε σκηνοθεσία Γρηγόρη Καραντινάκη), «Η αναδυομένη» του Γρηγορίου Ξενόπουλου (ΥΕΝΕΔ 1978, σκηνοθεσία Ανδρέου),  «Λεηλασία μιας ζωής» του Αντώνη Τραυλαντώνη (ΕΡΤ 1978, σκηνοθεσία Λυχναρά), «Λεμονοδάσος» του Κοσμά Πολίτη (ΕΡΤ 1978, σκηνοθεσία Τώνιας Μαρκετάκη), «Η δασκάλα με τα χρυσά μάτια» του Στρατή Μυριβήλη (ΕΡΤ 1979, σενάριο Μαργαρίτας Λυμπεράκη και σκηνοθεσία Κώστα Αριστόπουλου), «Συνταγματάρχης Λιάπκιν» του Καραγάτση (ΥΕΝΕΔ 1979, σκηνοθεσία Β. Γεωργιάδης και Β. Βλαχοδημητρόπουλος), «Αστροφεγγιά» του Ι. Μ. Παναγιωτόπουλου (ΕΡΤ 1980, σκηνοθεσία Διαγόρα Χρονόπουλου), «Λωξάντρα» της Μαρίας Ιορδανίδου (ΕΡΤ 1980, σκηνοθεσία Γρηγόρη Γρηγορίου), «Μεθυσμένη πολιτεία» του Σωτήρη Πατατζή (ΕΡΤ 1980, σκηνοθεσία Λυχναρά), «Χατζημανουήλ» του Θράσου Καστανάκη (ΕΡΤ 1984, σκηνοθεσία Γιάννη Σμαραγδή), «Ακυβέρνητες πολιτείες» του Στρατή Τσίρκα (ΕΡΤ 1985, σκηνοθεσία Ροβήρου Μανθούλη), «Ο κίτρινος φάκελος» του Καραγάτση (ΑΝΤ1, 1990, σε σκηνοθεσία Κουτσομύτη), «Βαμμένα κόκκινα μαλλιά» του Μουρσελά (ΑΝΤ1, 1992, σε σκηνοθεσία Κουτσομύτη), «Οι φρουροί της Αχαΐας» του Τάσου Αθανασιάδη (Mega, 1992, σε σκηνοθεσία Γιάννη Διαμαντόπουλου), «Πρόβα νυφικού» της Ντόρας Γιαννακοπούλου (ΑΝΤ1, 1995, σκηνοθεσία Κουτσομύτη), «Το τρίτο στεφάνι» του Κώστα Ταχτσή (ΑΝΤ1, 1995, σκηνοθεσία Γιάννη Δαλιανίδη), «Η αγάπη άργησε μια μέρα» της Λιλής Ζωγράφου (ΕΤ1, 1997, σκηνοθεσία Κουτσομύτη), «Οι μάγισσες της Σμύρνης» της Μάρας Μεϊμαρίδη (Mega 2005, σκηνοθεσία Κουτσομύτη), «Το νησί» της Βικτόρια Χίσλοπ (Mega, 2010, σκηνοθεσία Θοδωρή Παπαδουλάκη).

Η εξέλιξη της κωμωδίας
 
Από το 1972 ως το 1977, επί έξι χρόνια, «Η γειτονιά μας», σε σενάριο του Πρετεντέρη, ψυχαγωγούσε τους τηλεθεατές. Ο καφετζής του Μάκη Δεμίρη, η κομμώτρια της Σάσας Καστούρα, ο σερβιτόρος-τραγουδιστής του Κώστα Καφάση και η αφελής ηρωίδα που ερμήνευε η Μαίρη Χαλκιά, κάτοικοι μιας γειτονιάς κάπου στην Αθήνα, αναδείχθηκαν σε μερικούς από τους πιο αγαπημένους χαρακτήρες στην ιστορία της ελληνικής τηλεόρασης. Την ίδια πάνω-κάτω περίοδο ο Δαλιανίδης με το «Λούνα Παρκ» (ΕΙΡΤ, 1974) έστηνε ουσιαστικά ένα ψυχαγωγικό σόου καθώς τα διάφορα νούμερα εναλλάσσονταν με τραγούδια ή παιχνίδια. Οι ατάκες «Πέντε κρίνοι ένα τάλιρο» που έλεγε η Κάτια Αθανασίου ως Τούλα και «Ουρανίααα! Το δίκαννο!» που έλεγε ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος ως κυρ-Γιώργης (Ουρανία ήταν η Αννα Παϊτατζή) έχουν μείνει κλασικές. «Οι τρεις χάριτες» των Μιχάλη Ρέππα - Θανάση Παπαθανασίου στα τέλη της δεκαετίας του '80 (Αννα Παναγιωτοπούλου, Μίνα Αδαμάκη, Νένα Μεντή) και «Οι απαράδεκτοι» της Δήμητρας Παπαδοπούλου (με την ίδια και τους Σπύρο Παπαδόπουλο, Γιάννη Μπέζο και Βλάση Μπονάτσο) στις αρχές της δεκαετίας του '90, και τα δύο του Mega, ήρθαν να ανανεώσουν την ελληνική κωμωδία και να «ξεσκονίσουν» το χιούμορ της.

Στην επιχείρηση «ανανέωση» καθοριστική ήταν στη συνέχεια η συμβολή του Λευτέρη Παπαπέτρου με τα «Εγκλήματα» (ANT1, 1998) και το «Είσαι το ταίρι μου» (Mega, 2001) και του Γιώργου Καπουτζίδη με τις «Σαββατογεννημένες» (Mega 2003) και το «Παρά πέντε» (Mega 2005). Ενδιαφέρουσες, και εν πολλοίς καθοριστικές για την εξέλιξη του είδους, οι δουλειές του Αλέξανδρου Ρήγα («Η Ελίζα και οι άλλοι», «Ντόλτσε βίτα», «Οι στάβλοι της Εριέττας Ζαΐμη», «Το κόκκινο δωμάτιο», «Δυο ξένοι»...), του Χάρη Ρώμα («Οι μεν και οι δεν», «Κωνσταντίνου και Ελένης», «Το καφέ της Χαράς»...) και του Λευτέρη Καπώνη («Και οι παντρεμένοι έχουν ψυχή»). Πιο πρόσφατο δείγμα ενός νέου, ακραία σουρεαλιστικού είδους κωμωδίας το «Κάτω Παρτάλι» του Παπαπέτρου, ο δεύτερος κύκλος του οποίου θα αρχίσει να προβάλλεται σε λίγες ημέρες. Και το χρονικό των εν Ελλάδι σίριαλ συνεχίζεται. Με την κωμωδία (πρωτότυπη ή διασκευασμένη, βασισμένη σε επιτυχίες του εξωτερικού) να κυριαρχεί τα τελευταία χρόνια στις επιλογές των καναλιών και του κοινού, τις μεταφορές βιβλίων να έχουν εκλείψει (και επειδή είναι πιο κοστοβόρες), αλλά και με τα κοινωνικά δράματα να έχουν δώσει τη θέση τους στις (όλο και πιο καλογυρισμένες) σαπουνόπερες («Μπρούσκο», «Ρουά ματ», «Δικαίωση», «Κλεμμένα όνειρα», «Ορκος σιωπής»)... Η αλήθεια πάντως είναι ότι εφέτος οι θεατές δεν έχουν δείξει το ενδιαφέρον που έδειχναν παλαιότερα στη μυθοπλασία, τα νούμερα της τηλεθέασης είναι μάλλον πεσμένα. Σημείο των καιρών; Στο ρευστό τηλεοπτικό σκηνικό όπου όλα κύκλους κάνουν θα έρθει, υποθέτουμε, πάλι η εποχή που το σίριαλ, η κορωνίδα της τηλεοπτικής ψυχαγωγίας, θα ξαναζήσει ημέρες αίγλης. Αρκεί οι παραγωγές που θα έρθουν να σεβαστούν το κοινό και να εξελίξουν με την ποιότητά τους το είδος. Εν αναμονή των καλυτέρων λοιπόν...

«Λάμψη», η απόλυτη σαπουνόπερα

Εκείνος: «Τι τρέχει;».
Εκείνη: «Τίποτα δεν τρέχει, όλα είναι ακίνητα. Πρόσεξε όμως πού πατάς, υπάρχει κινούμενη άμμος».

Ηταν ένας μόνο από τους χαρακτηριστικούς και άκρως σουρεαλιστικούς διαλόγους της Βίρνας και του Γιάγκου Δράκου (Κάτια Δανδουλάκη, Χρήστος Πολίτης) από τη «Λάμψη» του Νίκου Φώσκολου. Η... απόλυτη ελληνική σαπουνόπερα ξεκίνησε να προβάλλεται το Σάββατο 14 Σεπτεμβρίου 1991 στον ANT1 και ολοκλήρωσε τον κύκλο της στις 29 Ιουλίου 2005. Ως τότε είχαν προβληθεί περισσότερα από 3.400 επεισόδια, ενώ από το στούντιο είχαν περάσει περί τους 1.500 ηθοποιούς. Το γεμάτο υπερβολές και ακρότητες σενάριο έδωσε συχνά αφορμές για καυστική σάτιρα, ο δημιουργός όμως τη σειράς - ο οποίος μάλλον έπαιρνε τη δουλειά του, εν προκειμένω τη σαπουνόπερά του, πιο σοβαρά απ' ό,τι έπρεπε - επέμενε πάντα να την υπερασπίζεται λέγοντας πως επιτελεί κοινωνικό έργο με τα μηνύματα που περιέχει. Κατά τα άλλα «Σελήνη αγαπά Χόχο» που έλεγε και η Ελένη Κούρκουλα στον γνωστότερο ρόλο της.

Ξέρετε ότι...

Στους τίτλους των «Εμπόρων των εθνών» ακουγόταν το «Ητανε μια φορά» των Σταύρου Ξαρχάκου - Κώστα Φέρρη, με τη φωνή του Νίκου Ξυλούρη.

Η «Τερέζα Βάρμα Δακόστα», σε σκηνοθεσία Κώστα Κουτσομύτη με την Ελένη Ερήμου στον πρωταγωνιστικό ρόλο, ήταν το πρώτο μυθιστόρημα του Γρηγορίου Ξενόπουλου που έγινε σίριαλ το 1975 (ΕΙΡΤ). Ακολούθησε η «Αφροδίτη» με τη Νόρα Βαλσάμη και τον Χρήστο Πολίτη το 1977 (ΥΕΝΕΔ) σε σκηνοθεσία του Ερρίκου Ανδρέου. Και έπειτα: «Η Αναδυομένη» (1978), «Τυχεροί και άτυχοι» (1979), «Μυστικοί αρραβώνες» (1979), «Λάουρα» (1980), «Η απερίγραπτη» (1981), «Ο κόσμος και ο Κοσμάς» (1981), «Μαργαρίτα Στέφα» (1983).

Μακροβιότερη σειρά στην ελληνική τηλεόραση θεωρείται «Η λάμψη» του Νίκου Φώσκολου. Ακολουθούν το «Καλημέρα ζωή» του ιδίου, «Ο μεθοριακός σταθμός» του Γιώργου Πετρίδη και το «Λούνα Παρκ» του Γιάννη Δαλιανίδη.

«Οι Πανθέοι», βασισμένοι στο μυθιστόρημα του Τάσου Αθανασιάδη, με τους Κάτια Δανδουλάκη, Αγγελο Αντωνόπουλο, Στέλιο Καλογερόπουλο κ.ά. (ΕΡΤ, 1977), δημοσιεύονταν και ως φωτορομάντζο στη «Ραδιοτηλεόραση».

Με τη μορφή φωτορομάντζου δημοσιευόταν στο περιοδικό «Βεντέτα» και ο «Παράξενος ταξιδιώτης» (ΕΙΡΤ, 1972) με τον Αλέκο Αλεξανδράκη και τη Νόνικα Γαληνέα.

Η τολμηρότητα του θέματος, μια εικοσάχρονη (Μυρτώ Αλικάκη) που διατηρεί ταυτοχρόνως ερωτική σχέση με έναν πατέρα (Μηνάς Χατζησάββας) και τον γιο του (Αλκις Κούρκουλος), δεν εμπόδισε την «Αναστασία» (σενάριο Μιρέλλα Παπαοικονόμου, σκηνοθεσία Γιώργος Κορδέλλας) να γίνει μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του Mega, το 1993.

«Μίλα, σκουλήκι!»: κλασική πλέον η ατάκα του Αστυνόμου Θεοχάρη (κατά κόσμον Γιώργου Βασιλείου) από το «Καλημέρα ζωή» του Νίκου Φώσκολου (και των 3.179 επεισοδίων).

Θυμόμαστε πάντα…

Τον «Ονειροπαρμένο» με τον Κώστα Βουτσά (ΥΕΝΕΔ, 1973) να αποδίδει απολαυστικά το κείμενο του Πρετεντέρη.

Τον «Μεθοριακό σταθμό» του Γιώργου Πετρίδη (ΥΕΝΕΔ, 1974) που διαδραματιζόταν στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα αλλά στην πραγματικότητα γυριζόταν στα Κιούρκα.

Τον Θάνο Λειβαδίτη ως αδέκαστο και αδιάβλητο δικηγόρο Αγγελο Καρνέζη στους «Δίκαιους» (ΥΕΝΕΔ, 1974).

Τη «Βασίλισσα Αμαλία» με την Αλίκη Βουγιουκλάκη και τον Χρήστο Πολίτη στους ρόλους των πρώτων βασιλέων της Ελλάδας. Ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ ήταν ο συνταγματάρχης Καλλέργης και ο Χρήστος Καλαβρούζος ο στρατηγός Μακρυγιάννης (ΕΙΡΤ, 1975).

Τον Τάκη Μηλιάδη πρόεδρο του δικαστηρίου στο «Η Θέμις έχει νεύρα» του Δημήτρη Ψαθά (ΕΡΤ, 1975).

Τον «Φωτογράφο του χωριού» με τον Νάσο Κεδράκα σε μια μεγάλη προσωπική επιτυχία (ΕΡΤ, 1977) και τον «Ταξιτζή» με τον Θόδωρο Κατσαδράμη (ΥΕΝΕΔ, 1977) να κάνει τη δική του επιτυχία.

«Το ημερολόγιο ενός θυρωρού» με τον Κώστα Βουτσά (ΥΕΝΕΔ, 1979).

Τη Μαρία Αλιφέρη ως Τερέζα Φραντζή-Ρίχτερ στην «Κραυγή των λύκων» του Νίκου Φώσκολου (ΥΕΝΕΔ, 1981).

«Το φως του Αυγερινού» με την Κοραλία Καράντη και τον Αμπέρτο Εσκενάζυ (ΕΡΤ). Η σειρά προβαλλόταν την Τρίτη 24 Φεβρουαρίου 1981, την ώρα που χτύπησε (και) την Αθήνα ο σεισμός των 6,6 Ρίχτερ.

Την Πέμυ Ζούνη να ερωτεύεται τον Ηλία Γιαννίτσο στο «Γιάννης και Μαρία» του Πάνου Γλυκοφρύδη (ΕΡΤ, 1982) και όλη την Ελλάδα να αγωνιά για την έκβαση του ρομάντζου τους.

Τις δύο Αννες, την Παϊτατζή και την Παναγιωτοπούλου, να ερμηνεύουν απολαυστικά τη «Μαντάμ Σουσού» του Δημήτρη Ψαθά, η πρώτη το 1972 στην ΥΕΝΕΔ, η δεύτερη το 1986 στην ΕΡΤ2. Παναγιωτάκης της Παϊτατζή ο Ιάκωβος Ψαρράς, της Παναγιωτοπούλου ο Θανάσης Παπαγεωργίου.

Τους «Αυθαίρετους» Βάσια Τριφύλλη, Δημήτρη Πουλικάκο, Χρήστο Βαλαβανίδη, Νατάσα Τσακαρισιάνου, Θέμη Μάνεση και Βάνα Παρθενιάδου (Mega, 1989).

Τη Χρυσούλα Διαβάτη, τον Βασίλη Διαμαντόπουλο και τον Νικήτα Τσακίρογλου να σερβίρουν «Εκμέκ παγωτό» (Mega 1991), σε σενάριο του Βασίλη Νεμέα και σκηνοθεσία του Γρηγόρη Πετρινιώτη.

Το cult σήμερα «Ρετιρέ» του Γιάννη Δαλιανίδη (Mega, 1990).

Τις τρυφερές «Γυναίκες» της Μιρέλλας Παπαοικονόμου, με την Πέμυ Ζούνη και τη Θέμιδα Μπαζάκα (Mega, 1992).

Τις ενίοτε τρομακτικές αλλά πάντα εξαιρετικά σκηνοθετημένες αυτοτελείς ιστορίες της «10ης εντολής» του Πάνου Κοκκινόπουλου (Alpha, 2004).

Πηγή: ΒΗΜΑ - Κοσμάς Βίδος