Ο Στέφανος Κασιμάτης γράφει με απόλυτα ειρωνικό ύφος για την saga των Παπανδρέου και το γαϊδούρι τον Λεπέν!

Ξαφνικά ακούμε τον μπαμπά Λεπέν, στον συνηθισμένο οργίλο τόνο του δύστροπου παλιόγερου, να λέει ότι, όχι, αυτός δεν είναι Σαρλί! Οχι, διότι αυτοί ήταν «τροτσκιστές» και αυτός αντιπαθούσε την ασέβεια του χιούμορ τους! Κοιταχτήκαμε με το βλέμμα που σημαίνει «άκουσες αυτό που άκουσα;» και αμέσως ξεσπάσαμε σε γέλια. Για εμάς τουλάχιστον, η δυσαρμονία του Λεπέν με ολόκληρο το σύμπαν εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή ήταν το απαραίτητο αστείο για τη συναισθηματική εκτόνωση της κατάστασης.

Δεν ήταν βέβαια πρόθεση του Λεπέν να εκτονώσει την κατάσταση διασκεδάζοντάς μας―αυτός ήταν απλώς ένα γαϊδούρι και μόνο, επειδή θυμήθηκε την αντιπάθειά του για εκείνους που είχαν βρει έναν τόσο άδικο και σκληρό θάνατο. Ομως, η κραυγαλέα αντίθεση ανάμεσα στη μικρότητα του εγωισμού του Λεπέν και στο -κατά κυριολεξία- τρομερό γεγονός ήταν αυτή ακριβώς που παρήγαγε το αστείο. Η αντίδρασή του ήταν λες και είχε βγει μέσα από τους καλύτερους ρόλους του μεγάλου Λουί ντε Φινές.

Του Στέφανου Κασιμάτη - Καθημερινή

Υπό το πρίσμα αυτό, λοιπόν, άθελά του ο Λεπέν προσέφερε τον ακριβότερο φόρο τιμής στους δολοφονημένους γελοιογράφους: σε μια δύσκολη περίσταση, αυτός έπαιξε άψογα τον ρόλο του γελωτοποιού και μας θύμισε ότι στο τέλος το γέλιο κερδίζει, διότι έτσι είναι η ζωή.

Reservoir Dogs

Και τώρα τι θα κάνει; Το κόμμα -συγγνώμη, το κίνημα- που έφτιαξε για τις εκλογές όχι μόνον δεν φαίνεται να μπαίνει στη Βουλή, αλλά συμπαρασύρει εκτός Βουλής και το ΠΑΣΟΚ, από το οποίο άλλωστε αντλεί αυτό το 2% πάνω-κάτω που του δίνουν οι δημοσκοπήσεις. Επιπλέον, παρόμοια αποδοκιμασία δεν θυμάμαι να έχει καταγραφεί ποτέ στις δημοσκοπήσεις για το πρόσωπο ενός πρώην πρωθυπουργού. Με λίγα λόγια: αν δεν συμβεί το θαύμα, ο Γιώργος την έβαψε. Θα βρεθεί σε πολύ δεινότερη θέση από εκείνη στην οποία βρισκόταν (ή νόμιζε ότι βρισκόταν) προτού διασπάσει το ΠΑΣΟΚ, για τον προφανή λόγο ότι θα έχει στερηθεί την όποια προστασία θα μπορούσε να του παράσχει το ΠΑΣΟΚ.

Τι μπορεί να κάνει τώρα, λοιπόν; Μήπως να γυρίσει πίσω; Οχι. Ο Γιώργος είναι μεν σπουδαία μορφή της κωμωδίας, αλλά δεν τον έχω ικανό για τέτοια πλάκα, να βγει δηλαδή και να πει: Εεε... λάθος έκανα, παιδιά. Οπότε μη χρονοτριβούμε, εγώ το κλείνω το μαγαζί, εσείς ψηφίζετε ΠΑΣΟΚ κι όλοι μαζί το ξεχνάμε. Τότε, μήπως να μείνει ακίνητος; Θα μπορούσε και, βεβαίως, του ταιριάζει, αλλά δεν ωφελεί σε τίποτα. Επομένως, νομίζω ότι το πιο πιθανό είναι να συνεχίσει ακάθεκτος στον δρόμο προς την πολιτική ανυπαρξία. Ωστόσο, θα έχει πάρει τη θέση του στην Πολιτική Ιστορία του τόπου: θα είναι εκείνος που, αφού κατέστρεψε το ΠΑΣΟΚ, σηκώθηκε και, με την τελευταία πνοή που του είχε απομείνει, τράβηξε και τη χαριστική βολή. Το ΠΑΣΟΚ δεν τελειώνει ούτε με κρότο ούτε με κλαψούρισμα, όπως θα το ήθελε ο στίχος του Ελιοτ. Τελειώνει σαν ταινία του Ταραντίνο.

Παρακολουθώ, με αληθινό δέος ομολογώ, το τέλος της saga των Παπανδρέου, καθώς η μορφή την οποία παίρνει επιβεβαιώνει την πεποίθηση που απέκτησα στη μέχρι τώρα ζωή μου: καλύτερα στα χέρια κακού και έξυπνου παρά στο αντίθετό του...    

Ασχετο. Αναρωτιέμαι αν ο Νικόλαος των Παπανδρέου θα ανταποκριθεί στο χρέος που αναλαμβάνει απέναντι στην Ιστορία του Πνεύματος και των Γραμμάτων, γιατί αυτός πρέπει να γράψει τον κύκλο των κωμωδιών που μπορούν να αποδώσουν τέλεια το νόημα αυτής της τραγωδίας!..

Giga ή Gika;

Υπάρχει ένα σούπερ μάρκετ που λέγεται «Giga Bazar». Αγνοούσα την ύπαρξή του μέχρι χθες, που άκουσα να διαφημίζεται από το ραδιόφωνο. Πρόσεξα όμως ένα (αναπόφευκτο, όπως θα αποδείξω) σφάλμα στην εκφώνηση. Επειδή στα ελληνικά δεν έχουμε λέξεις με πολλά «γκ», η φωνητική εκφορά μιας λέξης όπως «γκίγκα» δεν είναι εύκολη. Ασυναίσθητα, λοιπόν, μαλακώνουμε το δεύτερο «γκ» και το κάνουμε να ακούγεται «κ». Αυτό συμβαίνει και στην εν λόγω ραδιοφωνική διαφήμιση, όπου το «γκίγκα μπαζάρ» ακούγεται κάποιες φορές «γκίκα μπαζάρ». Εγώ το επισημαίνω μόνο (και πείτε με σχολάρα, δεν με πειράζει...) προς αποφυγήν ανεπιθύμητων παρεξηγήσεων, δεδομένου ότι διανύουμε προεκλογική περίοδο και στην κυβέρνηση ο υπουργός Οικονομικών ακούει στο οπωσδήποτε ένδοξο όνομα Γκίκας...

Επικρατείας

Δύο παρατηρήσεις μόνον κι αυτές όχι επί της ουσίας. Από το ψηφοδέλτιο της Ν.Δ. υποκύπτω στο πάθος μου για τις λέξεις και τη μουσική τους και ξεχωρίζω την υποψηφιότητα της κυρίας Παγώνας Τσιριντάνη-Μανούσακα σε ασφαλή θέση του ψηφοδελτίου. (Ασφαλή ώστε να μη βγει...) Από τους Τσιπριστές-Λαφαζανιστές, ξεχωρίζω τον κ. Νίκο Τόσκα, επειδή έχει την ιδιότητα του στρατηγού εν αποστρατεία. Μένω κατάπληκτος, αν και θα έπρεπε να το περιμένω. Μα υπάρχουν κομμουνισταί στρατηγοί; Δεν θέλω να σκέπτομαι πόσο βαρύ θα είναι το κλίμα στην ιστορική Αθηναϊκή Λέσχη, ένθα κατοικοεδρεύει ο ανθός της ελληνικής Generalität...

Η σοφία των διαφημιστών

Αξιοσημείωτο οπωσδήποτε ότι, στα δύο πολυσυζητημένα τηλεοπτικά σποτ της προεκλογικής περιόδου, οι διαφημιστές διάλεξαν παιδιά για να συμβολίσουν τους ψηφοφόρους. Πράγματι, η πολιτική γίνεται αναγκαστικά μια παιδική χαρά, επειδή οι ψηφοφόροι έχουμε την πολιτική κουλτούρα κακομαθημένων παιδιών. Γι’ αυτό, ας υποκλιθούμε στη σοφία των διαφημιστών! Κανείς δεν καταλαβαίνει τους σύγχρονους Ελληνες καλύτερα από έναν έξυπνο διαφημιστή, διότι είμαστε κυρίως καταναλωτές―όπως και τα σημερινά παιδιά, εξάλλου...