Σπόρος, όχι καρπός - Το άρθρο του Άγη Βερούτη υποψήφιου με την Νέα Δημοκρατία στην Β’ Αθηνών!

Κάποιοι επίσης θα πίστευαν ότι είμαι τρελός ή ανακόλουθος για να δεχθώ να είμαι υποψήφιος με τη Νέα Δημοκρατία, όταν στα δυόμισι χρόνια που κυβερνά την έχω επικρίνει όσο λίγοι για τα λάθη, τις παραλήψεις, τις ημιτελείς μεταρρυθμίσεις, τα πλήγματα και τον θυμό που έχει προκαλέσει στη μεσαία τάξη, στο πραγματικό θεμέλιο της οικονομίας, της χώρας και των ψηφοφόρων της.

Του Άγη Βερούτη - Capital.gr

Σας διαβεβαιώ, δεν είμαι τίποτε από τα δυο.

Καταρχήν, δεν περιμένω ότι θα εκλεγώ. Αν συμβεί αυτό θα είναι μεγαλύτερη έκπληξη για μένα από οποιονδήποτε άλλον. Μια γρήγορη ματιά στο ψηφοδέλτιο της ΝΔ στην Β’ Αθηνών αποκαλύπτει πως οι συνυποψήφιοί μου είναι τα ονόματα που μονοπωλούν την κοινοβουλευτική, κυβερνητική και τηλεοπτική συζήτηση της κεντροδεξιάς των τελευταίων 15 ετών. Άνθρωποι που έχουν αφιερώσει ένα μεγάλο μέρος της ζωής τους στα κοινά και διαθέτουν τόσο το επικοινωνιακό δίκτυο, όσο και τις οργανωτικές δομές για να εκλέγονται. Δεν διαθέτω τίποτε εκ των δύο.

Όσο για το δεύτερο ερώτημα, αυτό της κριτικής που έχω ασκήσει, απαντήθηκε στην συζήτηση της πρόσκλησής μου. Στην πραγματικότητα η ΝΔ δεν ενοχλήθηκε ποτέ από την κριτική μου, όχι γιατί αυτή δεν ήταν αρκετά κοφτερή, αλλά γιατί οι επικρίσεις μου ποτέ δεν ήταν για τις μεταρρυθμίσεις που γίνονταν, αλλά για εκείνες που έπρεπε να γίνουν και αργούσαν. Αυτή ήταν επαρκής εξήγηση για μένα προκειμένου να προχωρήσω μπροστά.

Η συστράτευσή μου με την Νέα Δημοκρατία αποτελεί κομμάτι από το άνοιγμά της στο μεταρρυθμιστικό κέντρο.

Ίσως κάποιοι να γνωρίζουν την πρότερη συμμετοχή μου τόσο στην ίδρυση της Δημιουργίας Ξανά (του Θάνου Τζήμερου) όσο και στην Δράση, και την ενεργή συμμετοχή μου στο προεδρείο και το πολιτικό συμβούλιο της πρώτης, όσο και τη διοικούσα επιτροπή της δεύτερης.

Οι λόγοι της αποχώρησής μου σε πρότερο χρόνο δεν είναι σημαντικό να αναλυθούν, αλλά ας δεχθούμε ότι ποτέ δεν έπαψα (ούτε θα πάψω) να στηρίζω τις θέσεις της κοινής λογικής, της ελεύθερης οικονομίας, του αποτελεσματικού και μικρού κρατικού μηχανισμού, της μηδενικής γραφειοκρατίας και διαφθοράς, της ελαχιστοποίησης της φορολόγησης.

Τί δουλειά έχει λοιπόν ένας κλασσικός φιλελεύθερος στη Νέα Δημοκρατία;

Δυστυχώς η ευκαιρία του Μαίου του 2012, να ενωθεί ο χώρος (Δημιουργία Ξανά, Δημοκρατική Συμμαχία, Δράση, Δημοκρατικοί) σε ένα ενιαίο κεντρώο μεταρρυθμιστικό πολιτικό σχήμα, με προοπτική εκπροσώπησης του 6%-7% των ψηφοφόρων, χάθηκε ανεπιστρεπτί.

Αυτό κόστισε τόσο σε όλους εμάς, όσο και στη χώρα, όπου κατέληξε τελικά να βάλει ρυθμιστή των πολιτικών εξελίξεων την ΔΗΜΑΡ, της οποίας η εμπλοκή στην κυβέρνηση την παρέλυσε στους πρώτους 12 μήνες της θητείας της, και ουσιαστικά ξεκίνησε τις μεταρρυθμίσεις μόνο μετά την αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ από αυτήν.

Η μοιραία ΔΗΜΑΡ έσυρε την χώρα στις πρόωρες εκλογές, αρνούμενη να στηρίξει εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας με δέσμευση εκλογών μετά το καλοκαίρι, σε μια Ελλάδα που θα είχε εξέλθει από τη φάση των μνημονίων και θα είχε ξεπεράσει την μεταβατική περίοδο από το Μνημόνιο στον Μηχανισμό Προληπτικής Στήριξης με μεταβολή της συμφωνίας για πρωτογενή πλεονάσματα, ανταλλάσοντάς τα με ραγδαίους ρυθμούς ανάπτυξης.

Κι όλα αυτά για το τίποτα, αφού μόλις ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε από την ΔΗΜΑΡ αυτό που επιζητούσε, δηλαδή τις εκλογές της Κυριακής, εκείνος την παραμέρισε και προφανώς αθέτησε τα ανταλλάγματα της αμοιβαίας συνεργασίας που είχαν προσυμφωνηθεί. Άδειασμα ολκής.

Αν η ΔΗΜΑΡ ήξερε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα την άδειαζε έτσι, θα έριχνε πάλι την κυβέρνηση άραγε;

Δεν θα μάθουμε ποτέ.

Πώς μπορεί λοιπόν κάποιος στο μεταρρυθμιστικό κέντρο να επηρρεάσει τις εξελίξεις, παρά μόνον μέσα από ένα πολυσυλλεκτικό κεντροδεξιό πολιτικό φορέα, που κάνει μάλιστα το μεγάλο άνοιγμα στο μεταρρυθμιστικό κέντρο.

Όπως πάντοτε στο παρελθόν η ΝΔ ήταν ισχυρή μαζί με τον κεντρώο χώρο, και λιγότερο χωρίς αυτόν. Αντίθετα το Ποτάμι είναι ένα κυρίως κεντροαριστερό, σοσιαλιστικό πολιτικό σχήμα, όπου οι φιλελεύθερες φωνές θα χαθούν μέσα στον θολό σοσιαλίζοντα κρατισμό.

Ήδη υπάρχουν ισχυρές φιλελεύθερες φωνές μέσα στη Νέα Δημοκρατία, οι οποίες όμως χρειάζονται αριθμητική ενίσχυση. Ergo. Όλοι ξέρουμε ποιες είναι αυτές, και όλοι γνωρίζουν τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν στο μεταρρυθμιστικό τους έργο.

Γνωστός φιλελεύθερος υπουργός μου εκμυστηρεύτηκε σε ιδιωτική συνομιλία μας, ότι αν είχε τη δυνατότητα να αλλάξει κάτι στην θητεία του, αυτό θα ήταν να κάνει τις διπλάσιες μεταρρυθμίσεις, δυό φορές πιο γρήγορα.

Όπως και να είναι, οι αλλαγές και οι μεταρρυθμίσεις γίνονται από μέσα και όχι από την κερκίδα ή τον καναπέ. Και εκεί δίνω το παρόν. Τώρα. Ακόμα και χωρίς πραγματική προοπτική εκλογής μου.

Όχι, δεν είμαι τρελός. Ίσα-ίσα, ένοιωσα ευπρόσδεκτος στη Νέα Δημοκρατία, στην οποία θα ομολογήσω ότι είχα πρωτογραφτεί το 1979 ή το ‘80 στην ώριμη ηλικία των 16 ετών.

Η Δευτέρα το πρωί είναι πολύ κοντά, και η περίοδος των επόμενων μηνών θα είναι καθοριστική για την πορεία της Ελλάδας στις επόμενες δεκαετίες.

Είναι βέβαιο ότι μια ευρεία, πολυσυλλεκτική κεντροδεξιά Νέα Δημοκρατία, με υγιείς δόσεις της φιλελεύθερης φωνής, θα είναι ο ρυθμιστής της εξόδου της Ελλάδας από την κρίση ανεξάρτητα από το εκλογικό αποτέλεσμα της Δευτέρας. Ανεξάρτητα από το προσωπικό μου εκλογικό αποτέλεσμα της Δευτέρας, θα είμαι εκεί. Να φωνάζω.

Ο αριθμός των φιλελεύθερων φωνών στη ΝΔ φυσικά εξαρτάται από τη σταυροδοσία.

Η μάχη θα ειναι άνιση, ειδικά καθώς αρκετοί φίλοι και πολιτικοί συνοδοιπόροι απομακρύνθηκαν. Όμως αρκετοί άλλοι εμφανίστηκαν μετά από αυτή την απόφασή μου.

Παρόλα αυτά νομίζω ότι η επιλογή αυτή θα ανοίξει την πόρτα και σε πολλές άλλες φιλελεύθερες φωνές μελλοντικά, μέσα από τη διεύρυνση της ΝΔ προς το κέντρο και τους μεταρρυθμιστές.

Η απόφασή μου είναι σπόρος, όχι καρπός.