ΓΑΠ-Σαμαράς: Είναι και οι 2 μοιραίοι, λες και κάποιος τους έβαλε επίτηδες στο ίδιο δωμάτιο στη Βοστώνη - Σχολιάζει ο Ανδρέας Ζαμπούκας!

Εκλογές 1993. Ο Πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Μητσοτάκης δακρυσμένος παραιτείται από πρόεδρος της ΝΔ, έχοντας συγκεντρώσει το 40%. Ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε κυβέρνηση με 36%...!

Βραδιά εκλογών 2015: Ο Αντώνης Σαμαράς πάει στο Ζάππειο, δηλώνει ευχαριστημένος με το 27,5%. Έχει επίσης, την αλαζονεία να προτείνει τον εαυτό του, ως εγγυητή της ενότητας του κόμματος, από δω και πέρα.

Χθες, στο Μέγαρο Μαξίμου, δεν υποδέχεται τον νέο πρωθυπουργό, προκαλώντας αίσθηση μικρότητας στην κοινή γνώμη (ακόμα κι αν δεν είχε γίνει καλή συνεννόηση, όφειλε να έχει άγχος για το πρωτόκολλο).

Αυτός ο άνθρωπος, λοιπόν, αναδείχθηκε μέσα από ένα σαθρό πολιτικό σύστημα και κατέλαβε αξιώματα ευθύνης. Τον μεγάλωσαν και τον προετοίμασαν για να το κάνει. Τον σπούδασε η πλούσια οικογένειά του, τα δίκτυα του εξασφάλισαν προτεραιότητα στον πολιτικό «διορισμό» και, μολονότι απέτυχε παταγωδώς, τον επανέφεραν, για κάποιο αδιευκρίνιστο λόγο, στην εξουσία. Ήταν πάντα το αουτσάιντερ, που τελευταία στιγμή έβγαινε σώος στην επιφάνεια.

Είναι ο άνθρωπος που έριξε την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Που έθαψε και την τελευταία προσπάθεια να ευθυγραμμιστεί η ελληνική κοινωνία με τον φιλελεύθερο δυτικό κόσμο.  Είναι αυτός που άναψε τη φλόγα του εθνολαϊκισμού με το Μακεδονικό και με θράσος δεν μετανόησε ποτέ για τα τεράστια λάθη του. Και πάλι, όταν ο Καραμανλής του έδωσε κρυφά το δαχτυλίδι (ο ατσαλάκωτος Αβραμόπουλος απλά ενέδωσε, αδειάζοντας τη Ντόρα) ποιος ξέρει από πού ορμώμενος..., απέδειξε την αδιέξοδη τακτική του. Μη έχοντας άλλον τρόπο, επένδυσε και πάλι, στον γνωστό δεξιό λαϊκισμό (έθνος, θρησκεία και Γιακουμάτος…) αναζητώντας μαζική στήριξη από τα πιο ανενεργά και αντιπαραγωγικά στρώματα της κοινωνίας (αρκεί να σκεφτεί κανείς πως «ξεπούλησε» με τον Αρβανιτόπουλο τον νόμο-πλαίσιο της Διαμαντοπούλου, ψηφισμένο από τα 2/3 της Βουλής).

Και αυτός και ο ΓΑΠ, ανήκουν στην κατηγορία του “loser”. Kαι οι δύο, πέρα από τις πολιτισμικές διαφορές, έχουν δύο κοινά πράγματα: Τη δυστροπία σε συνδυασμό με την αίσθηση «τα γνωρίζω όλα» και κυρίως την έλλειψη εμπιστοσύνης σε οτιδήποτε. Από κει πηγάζει η αδυναμία προσέγγισης του σωστού timing για να ολοκληρώσουν τη δράση. Είναι και οι δύο μοιραίοι (λες και κάποιος τους έβαλε επίτηδες στο ίδιο δωμάτιο στη Βοστώνη), βγαλμένοι από μια εκφυλισμένη δημοκρατία που λειτουργεί με τακτικισμούς και πλήρη αδιαφορία για τα συμφέροντα των πολιτών της.

Ο Σαμαράς με τη διαχρονική του «αγένεια», έφερε στην εξουσία την αριστερά και απαξίωσε την κεντροδεξιά. Το μόνο καλό που μπορεί να μείνει από την άδοξη πολιτική του καριέρα, είναι η συμβολή του στην απομυθοποίηση του «θρύλου» της αριστεράς. Του «παραμυθιού» που στοίχειωσε την πολιτική ζωή της χώρας, πάνω από έξι δεκαετίες.

Όπως και να 'χει, όμως, μεταξύ κιτς και «παραλογισμού», προτιμώ τον «παραλογισμό». Ίσως αποδειχτεί μια κάποια «ανατρεπτική» λύση…