Story of the day: Μια κατσίκα στο χλιδάτο... Caravel! Αλήθεια τι δουλειά είχε και πώς βρέθηκε εκεί;

Ανεβαίνοντας τη σκάλα προς τον ημιώροφο του Κάραβελ όπου θα πραγματοποιείται η κοπή πίτας του Συνδέσμου Ελλάδας-Κίνας σκέφτομαι ότι θα αντικρίσω πολλούς Κινέζους -άλλωστε είναι ούτως ή άλλως ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΟΙ, το ξέρουμε αυτό- και πολλούς Έλληνες. Στην πραγματικότητα η αναλογία είναι 90%-10% υπέρ των Ελλήνων κι αυτό είναι, σαφώς, μια μικρή απογοήτευση.

Μέσα στην αίθουσα αντικρίζω σκούρα κοστούμια για τους άντρες, μαλλιά κομμωτηρίου, τουαλέτες και φορέματα κουμπάρας για τις κυρίες. Φαντάζομαι ότι όλοι δηλώνουν κινεζόφιλοι αλλά αρκετοί είναι αυτοί που στην πραγματικότητα κάνουν, ή έστω θέλουν, να κάνουν business με την πιο ανερχόμενη δύναμη αυτή τη στιγμή παγκοσμίως. Λες ότι θα είναι μια βαρετή βραδιά, τι μπορεί να γίνει, όλα είναι αναμενόμενα και τσουπ: Ο κ. Zou Xiaoli, ο πρέσβης της Κίνας στην Ελλάδα, ανεβαίνει στο πόντιουμ και μας καλωσορίζει στην χρονιά της Κατσίκας που μπήκε για τους Κινέζους στις 19 Φεβρουαρίου. Κάπου εκεί ο κ. Xiaoli απευθύνεται στον πρόεδρο του Συνδέσμου κ. Ανδρέα Ποταμιάνο και του λέει «Πέρσι ήταν η χρονιά του αλόγου και σας έφερα δώρο ένα άλογο, φέτος είναι η χρονιά της κατσίκας και το δώρο είμαι εγώ» γελάει, πλέκει τα δάκτυλα του και υψώνει πανηγυρικά τα χέρια του πολύ ικανοποιημένος με το αστείο του και σκέφτομαι α) ότι προφανώς εννοεί πως ανήκει στο κινέζικο ζώδιο της Κατσίκας β) ότι το weird χιούμορ των Κινέζων τους κάνει πραγματικά αξιαγάπητους, μοιάζουν κάπως με μικρά παιδιά που έχουν κάνει κάποια κουλή ζαβολιά που μόνο τα ίδια καταλαβαίνουν αλλά χαίρονται πολύ με το κατόρθωμά τους.  

Πάντως ο κ. Xiaoli δεν αρκείται στο να προσφέρει ως δώρο τον εαυτό του κι έτσι σε λίγο μια κυρία φέρνει μέσα στη φωτισμένη σάλα του Κάραβελ μια καφέ κατσίκα, δεμένη με σκοινί. Ο κόσμος γελάει και χειροκροτεί ευχαριστημένος και το ζώο είναι πολύ χαλαρό. Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι μια κατσίκα θα μπορούσε να παραμείνει τόσο cool σε μια αίθουσα δεξιώσεων ενός από τα πιο γνωστά και ακριβά ξενοδοχεία της Αθήνας. Ίσως το ζωντανό να σκέφτεται «αφού το τερμάτισαν αυτοί, τουλάχιστον ας μείνω εγώ σοβαρός». Επίσης, προσπαθώ να κάνω εικόνα ότι πέρσι τέτοια εποχή ένα άλογο πέρασε τις πύλες του Κάραβελ για να παραβρεθεί στην κοπή της πίτας του Συνδέσμου.

Κι εκεί που λέω ότι έχω δει ότι ήταν να δω για απόψε οι εξελίξεις είναι καταιγιστικές. Μια ξανθιά κυρία με στενό μαύρο φόρεμα που τονίζει τις καμπύλες της ανεβαίνει στο πάλκο και συνοδεία του αρμονίου που παίζει έναν μονότονο, ας τον χαρακτηρίσω έτσι, σκοπό τραγουδά/απαγγέλει ένα τραγουδάκι που πάει κάπως έτσι «Κατσίκα, κατσίκα είσαι μία γλύκα, κατσίκα κατσίκα έλα να σου δώσω ένα φιλί». Στην αρχή λέω «δεν μπορεί παράκουσα» όμως η συμπαθέστατη κυρία συνεχίζει ακάθεκτη να ραπάρει (και να γελάει ντροπαλά) ρίμες του τύπου «κατσίκα κατσίκα είσαι μια γλύκα, κατσίκα κατσίκα έλα πάρε με αγκαλιά» κι αν μη τι άλλο νομίζω ότι μόνο γι’ αυτό το στιγμιότυπο υπέρτατου αστικού σουρεαλισμού που μοιάζει να ξεπήδησε από υγρό όνειρο του Νίκου Καρβέλα η βραδιά θα αποτυπωθεί στη μνήμη μου ως μία από τις πιο παράδοξες που μου έχει προσφέρει αυτή η απρόβλεπτη πόλη. Τα πράγματα ηρεμούν, στη συνέχεια έχουμε επίδειξη πολεμικών τεχνών, παραδοσιακό κινέζικο χορό με βεντάλιες και φυσικά τον χορό των δράκων που πάντα φέρνει στη μνήμη μου εκείνο το μοναδικό σόου που είχα παρακολουθήσει πιτσιρίκα –θα ‘μουν δε θα ‘μουν 8 χρονών- από κινέζικο μπαλέτο στο Παλαιό Φρούριο της Κέρκυρας κι από τότε και για κανένα εξάμηνο είχα πρήξει τη μάνα μου λέγοντας της ότι κανονικά ήμουν κινεζάκι που έχασε τον δρόμο του προς το σπίτι και κατέληξε στο νησί.

Λίγο πριν τελειώσει το πανηγυρικό πρόγραμμα της βραδιάς κάνει την εμφάνισή του ένα χορευτικό συγκρότημα από την Κρήτη και μετά το μουσικοχορευτικό σχήμα της κ. Ευαγγελίας Ξενοπούλου, υπέρτατης μορφής και γνωστής ως το «αηδόνι του Καστελλόριζου» που κρατώντας την ελληνική σημαία ερμηνεύει το «Κυρά μου, Δέσποινα της Ρω».

Ο μπουφές ανοίγει, ο κόσμος γεμίζει τα πιάτα του με ελληνικά -και λίγα κινέζικα- εδέσματα, ένας κύριος παίρνει το μικρόφωνο και ξεκινά το τραγούδι.  Η φάση είναι πια armonio bar-restaurant, ακούω “aux Champs-Elysees (2) au soleil, sous la pluie, a midi ou à minuit, ll a tout ce que vous voulez”. Χαμογελάω καθώς αναρωτιέμαι: μην είναι το Πεκίνο-Αθήνα-Παρίσι μια ανάσα δρόμος αρκεί να βρεθείς στο κατάλληλο σημείο την κατάλληλη στιγμή; Έξω πάντως πάλι βρέχει. Λονδίνο γίναμε.

Δείτε όλο το ρεπορτάζ στο popaganda.gr