Tο 30% που νοσταλγεί μαύρη χούντα και το 30% κόκκινη χούντα - Το τολμηρό άρθρο του Κώστα Στούπα στο Capital‏

Πριν λίγες μέρες η Ελευθεροτυπία δημοσίευσε μια δημοσκόπηση της Metron Analysis που μεταξύ άλλων είχε και ένα πίνακα όπου το 30% του δείγματος της κοινής γνώμης συμφωνούσε με την πεποίθηση πως στη δικτατορία τα πράγματα ήταν καλύτερα απ’ ό,τι σήμερα.



Εκ πρώτης όψεως αυτή η διαπίστωση σοκάρει αλλά περισσότερο σοκάρουν  μερικές από τις αντιδράσεις που ακολούθησαν.

Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ματαίωσε την εθιμοτυπική του επίσκεψη στα γραφεία της εφημερίδας.

Το ΠΑΣΟΚ υποστήριξε πως είναι ιστορικό λάθος οποιαδήποτε αναδρομική ανοχή ή επιείκεια προς τη δικτατορία.

Για να καταλάβω, οι επιφανέστεροι κληρονόμοι της μεταπολιτευτικής αριστεράς, η οποία αποτέλεσε και το πλειοψηφικό κοινωνικό ρεύμα που διαμόρφωσε τους όρους της μεταπολίτευσης με την σφραγίδα του Ανδρέα Παπανδρέου, άρα και της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής χρεοκοπίας, που ακριβώς έχει αντιρρήσεις;

Στο εύρημα ή στη δημοσίευσή του.

Χρειάζονταν η δημοσκόπηση, δεν είναι αρκετή η παρουσία της ΧΑ στη Βουλή.  Ποιος έκανε μια περιθωριακή ομάδα γραφικών τρίτο κόμμα;

Ποιος επί δεκαετίες και προς άγραν ψήφων εξέθρεψε τη συνδικαλιστική αριστοκρατία του δημοσίου και των ΔΕΚΟ που καταλύουν όποτε θέλουν το νόμο, κλείνουν τους δρόμους, κατεβάζουν διακόπτες και αρπάζουν από τον κρατικό προϋπολογισμό εκβιαστικά θέλουν ό,τι όποτε μπορούν;



Ποιος κατέστησε το κέντρο της Αθήνας οικονομικά «κρανίου τόπο» προκειμένου να μην κακοκαρδίσει  τους πελάτες ψηφοφόρους και άλλους επαγγελματίες διεκδικητές και διαμαρτυρόμενους;

Ποιος  άφησε χωρίς πατρονάρισμα οποιαδήποτε αντίθεση τοπικών κοινωνιών και περιθωριακών ομάδων με το γενικό συμφέρον;

Ποιος εκπαίδευσε σιγά-σιγά την κοινωνία στην ανοχή τριτοκοσμικών δικτατορίσκων και των παράδοξων πολιτικών φιλοσοφιών τους, από τον Καντάφι, το Σαντάμ και τους Κάστρο μέχρι το σχιζοφρενή κληρονόμο της Β. Κορέας;

Ποιος δήλωνε μες στη Βουλή πως το Σύνταγμα της χώρας δεν δεσμεύει και ορίζει τις πολιτικές του επιδιώξεις και πράξεις; Γιατί εκπλήσσονται τώρα που ένα 30% θέλει τους συνταγματάρχες να καταπατήσουν το Σύνταγμα; (Το ΚΚ έστω και αργά, μετά την εμφάνιση της ΧΑ, αντελήφθη τις συνέπειες των λόγων και πράξεων. Δεν ανέφερε ξανά περί απείθειας στο Σύνταγμα εντός Βουλής και στο πρόσφατο Συνέδριο είχε καλέσει τον πρόεδρο της Βουλής. Πράξη με έντονη συμβολική σημασία).

Ποιος μιλά κάθε μέρα στα κανάλια για τους πολιτικούς αντιπάλους με όρους, όπως κατοχικές δυνάμεις, Μερκελιστές, Τσολάκογλου κλπ;

Ποιος ανέχτηκε τον Άκη τόσα χρόνια και τώρα ανέχεται τα εξαπτέρυγά του για χάρη των ψήφων που κουβαλούν;

Γιατί εκπλήσσονται τώρα, που κάποιοι αντί των πολιτικών απογόνων  του Ζίβκοφ προτιμούν τους απογόνους του Πατακού;

Φυσικά ούτε  η Ν.Δ. και οι υπόλοιποι δεν εξαιρούνται των μεταπολιτευτικών ευθυνών της χρεοκοπίας που θάμπωσε την πίστη στα δημοκρατικά ιδεώδη.

Ο λαϊκισμός

Τα τελευταία χρόνια οι πολιτικοί μας ταγοί καθοδηγούνται από τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων. Αυτό ίσως αποτελεί έναν από τα βασικούς λόγους κυριαρχίας του λαϊκισμού και της δημαγωγίας που μας οδήγησαν εδώ που είμαστε.

Κανένα πολιτικός, ούτε από αυτούς που κυβέρνησαν, ούτε από αυτούς που αντιπολιτεύτηκαν δεν επέδειξε το σθένος να χαράξει μια «κόκκινη γραμμή» στην περαιτέρω διεύρυνση της ευημερίας με  δανεικά, της πελατοκρατίας, της παρασιτοκρατίας και τη διαφθοράς.

Λεφτά υπάρχουν, ήταν το δόγμα. Και όταν τα δανεικά τελείωσαν και βρεθήκαμε στο «κενό», οι πολιτικοί μας διαγκωνίζονταν ποιος θα χαράξει «κόκκινες γραμμές»  στους δανειστές  και θα πλασάρει στη λοβοτομημένη κοινή γνώμη την ψευδαίσθηση πως χρεοκοπήσαμε γιατί δεν μας δίνει η Μέρκελ να ξοδέψουμε, να δημιουργηθεί ζήτηση και μέσω αυτής οικονομική ανάπτυξη.

Λες και τριάντα χρόνια ελληνικού σοσιαλισμού με επιδοτήσεις και φθηνό δανεισμό λόγω Ευρω (τα τελευταία δέκα) δεν είχαμε ανάπτυξη και ευημερία μέσω δανεικών. Αυτό δεν ήταν το μοντέλο της μόχλευσης της ανάπτυξης μέσω της ζήτησης που μας χρεοκόπησε.

Λες και αν η ΕΚΤ έκανε «κονφετί» το Ευρω με τις εκτυπωτικές μηχανές να δουλεύουν όλο το 24ωρο, θα είχαμε ανάπτυξη και όχι αύξηση των εισαγωγών, πληθωρισμό και διάλυση στη συνέχεια.

Αντί αν εξηγήσουν στο λαό και τον κόσμο που τους  ακολουθεί, τι έχει συμβεί και έφυγαν από την Ελλάδα και οι λίγες παραγωγικές επιχειρήσεις που υπήρχαν, αντί  να προτείνουν τρόπους προσέλκυσης νέων επενδύσεων, παρίσταναν τους «παλαβούς». Λεφτά υπάρχουν, αλλά φταίει το Ευρώ και η λιτότητα που επιβάλουν οι δανειστές.

Ψάχνουν συμμάχους εκτός Ευρωζώνης, σε όλους του ανταγωνιστές του Ευρω για να επιβάλουν από κοινού στο Ευρω μια κατεύθυνση που θα το οδηγήσει στην καταστροφή.

Δηλαδή αν είχαμε δραχμή και χρεοκοπούσαμε, η λύση θα ήταν η εκτύπωση χρήματος και ο υπερπληθωρισμός;

Το εύρημα της δημοσκόπησης καθρεφτίζει την πραγματικότητα της ελληνικής κοινωνίας και της δημοκρατίας της πολιτικής και οικονομικής ασυδοσίας. Καθρεφτίζει τη σύγχυση μιας μεταβατικής περιόδου.

Φυσικά δεν είναι η δικτατορία η λύση. Ούτε είναι η επιστροφή σε μια νέου τύπου Οθωμανική Αυτοκρατορία, επειδή μας φαίνεται βαριά η «καλογερική» του δυτικού καπιταλισμού.  Ούτε η ανάσταση και ανασύσταση, επιτυχώς αυτού που απέτυχε στη Βουλγαρία και τη Ρουμανία.

Η λύση είναι η φυγή προς τα εμπρός, προς την ανεύρεση μιας θέσης στο σύγχρονο οικονομικό και πολιτικό  κόσμο. Η παραμονή μας στον κύκλο των ανεπτυγμένων κοινωνιών και η εμπέδωση μιας δημοκρατικής και ελεύθερης πολιτείας και οικονομίας που θα επιβραβεύει τους άξιους και εργατικούς. Όχι τους εκβιαστές, τους τεμπέληδες και τους διεφθαρμένους.

Ο τρόπος που θα πορευτούμε στο νέο κόσμο βρίσκεται στο να μάθουμε από τους άλλους αυτούς που τα καταφέρνουν καλύτερα, αυτά που έμαθαν αυτοί από εμάς και τα έχουμε ξεχάσει...

Η όπλα μας*…   «Έχουμε δηλαδή πολίτευμα, το οποίο δεν αντιγράφει τους νόμους άλλων, μάλλον δε εμείς οι ίδιοι είμαστε υπόδειγμα σε μερικούς παρά μιμούμαστε άλλους. Και ονομάζεται μεν δημοκρατία, γιατί η διοίκηση είναι στα χέρια των πολλών και όχι των ολίγων.

Όλοι έχουν τα ίδια δικαιώματα έναντι δε των νόμων στις ιδιωτικές τους διαφορές, ενώ ως προς την θέση τους στον δημόσιο βίο κάθε ένας, ανάλογα με την επίδοση σε κάποιο τομέα, προτιμάται για ένα από τα δημόσια αξιώματα, και όχι από την πολιτική του παράταξη όσο από την αρετή του, ούτε εξαιτίας της φτώχειας, ενώ έχει την ικανότητα να παράσχει κάποια υπηρεσία στην πατρίδα του, εμποδίζεται από το γεγονός ότι είναι άγνωστος.

Εξαιτίας του μεγάλου αριθμού των κατοίκων της πόλης μας εισάγονται σε αυτήν προϊόντα όλου του κόσμου, και συμβαίνει να απολαμβάνουμε έτσι τα προϊόντα των άλλων χωρών με όση οικειότητα καταναλώνουμε τα δικά μας.

Την πόλη μας την παρέχουμε ανοιχτή, και ποτέ δεν αποκλείουμε κανέναν διώχνοντας τους ξένους από οποιοδήποτε μάθημα ή θέαμα, από το οποίο, αν δεν το κρατήσουμε μυστικό και το δει κανείς από τους εχθρούς μας, είναι δυνατόν να ωφεληθεί, γιατί πιστεύουμε όχι τόσο στις προετοιμασίες και τα στρατηγήματα όσο στην έμφυτη γενναιότητά μας στα έργα.

Μεταχειριζόμαστε τον πλούτο περισσότερο σαν μια ευκαιρία έργων παρά σαν αφορμή κομπορρημοσύνης, το να ομολογεί δε κανείς την φτώχεια του δεν είναι ντροπή, είναι όμως αισχρότερο να μην προσπαθεί να την αποφύγει με την εργασία.

Επί πλέον, οι ίδιοι εμείς είμαστε σε θέση να φροντίζουμε ταυτόχρονα για τις ιδιωτικές μας υποθέσεις και για τις υποθέσεις της πόλης μας, και ενώ ασχολούμαστε με διαφορετικά επαγγέλματα κατέχουμε καλά τα πολιτικά ζητήματα. Γιατί είμαστε ο μόνος λαός που αυτόν που δε μετέχει στα κοινά δεν τον θεωρούμε φιλήσυχο αλλά άχρηστο, και οι μόνοι που ή κρίνουμε ή διαμορφώνουμε σωστές γνώμες για τα πράγματα, γιατί δεν θεωρούμε τους λόγους εμπόδιο των έργων, αλλά μάλλον θεωρούμε εμπόδιο να μην έχουμε κατατοπισθεί προφορικά σε όσα έχουμε να κάνουμε, πριν καταπιαστούμε με αυτά.»

Πηγή:www.capital.gr