Οι ικανοί και οι συκοφάντες-το άρθρο του Αλέξη Παπαχελά στην Καθημερινή

Ο οξύς αριστεροδεξιός λαϊκισμός μας έχει πείσει ότι οι άνθρωποι που αναλαμβάνουν κρίσιμες δημόσιες θέσεις πρέπει να πληρώνονται ελάχιστα. Πρόκειται για ένα ωραίο ιδεολόγημα ενός κομματικού μικρόκοσμου, ο οποίος με αυτό τον τρόπο αποκλείει ανθρώπους της αγοράς που θα ήθελαν ενδεχομένως να προσφέρουν και βοηθά τους διάφορους ανεπάγγελτους πολιτευτές, κομματικούς απαράτσικ κλπ.



Σαν να μην έφτανε όμως αυτό το πρόβλημα, όποιος αναλαμβάνει ή κατέχει δημόσια θέση διατρέχει τον «κίνδυνο του εισαγγελέα». Προφανώς και πρέπει ο καθένας που διαχειρίζεται δημόσιο χρήμα να νιώθει τον φόβο των ελεγκτικών μηχανισμών και της Δικαιοσύνης. Καμιά αντίρρηση. Το πρόβλημα αρχίζει από την ώρα που οιοδήποτε δημοσίευμα και κάθε συνδικαλιστική καταγγελία μπορεί να καταλήξει με συνοπτικές διαδικασίες σε μια ποινική δίωξη και τελευταία και σε περιοριστικούς όρους ή και προφυλακίσεις. Είναι λογικό, μέσα στο σημερινό περιβάλλον, το σύστημα της Δικαιοσύνης να αποφεύγει να στείλει υποθέσεις στο αρχείο, επειδή φοβάται τυχόν πολιτικές ή μηντιακές αντιδράσεις. Είναι επίσης λογικό, από μια άποψη, να υπάρξουν υπερβολές από την πλευρά της Δικαιοσύνης. Ελλοχεύει, όμως, ο κίνδυνος της σπίλωσης αθώων και μιας άκρως υπερβολικής σκληρότητας. Εχουμε σειρά παραδειγμάτων από απολύτως έντιμους ανθρώπους, οι οποίοι ούτε λαμόγια είναι ούτε κέρδισαν ένα ευρώ από τη θητεία τους στο Δημόσιο. Ταλαιπωρήθηκαν ή ταλαιπωρούνται επί πολλά χρόνια και χωρίς να το καταλάβουν βρίσκονται στο επίκεντρο κομματικών, συνδικαλιστικών ή επιχειρηματικών πολέμων. Και βεβαίως όταν κατηγορούνται η είδηση βρίσκεται στην πρώτη σελίδα, όταν αθωώνονται κάπου στα ψιλά των πίσω σελίδων.

Η ειρωνεία είναι πως κάθε κόμμα εκμεταλλεύεται πολιτικά το ευκολομάσητο σκανδαλολογικό «φαγητό» που του σερβίρουν διάφοροι επιτήδειοι και μετά όταν έρχεται στην κυβέρνηση υποφέρει από τους ίδιους…

Ετσι όπως πάμε, πάντως, κανένας στοιχειωδώς σοβαρός και ικανός άνθρωπος δεν θα αναλαμβάνει δημόσια θέση. Τα λεφτά είναι ελάχιστα, ο κίνδυνος της –προσωρινής έστω– ατίμωσης μεγάλος και το κέρδος... αφήστε καλύτερα.