Η Άννα Μπιθικώτση μας έστειλε ένα ποίημα για τον πατέρα της & φωτό με χειρόγραφά του - 10 χρόνια χωρίς τον Σερ Μπίθι!

Γρηγόρης Μπιθικώτσης.

55 χρόνια προσφοράς, 83 χρόνια ζωής.

Μια επική φωνή που δεν σε αφήνει να κλάψεις παρά μόνο από περηφάνια.

Μια φωνή δωρική που «κοιτά»από ψηλά.

Μια φωνή που δίνει διέξοδο.

Τιμήθηκε, δοξάστηκε, αγαπήθηκε ενώ ζούσε, δεν περίμενε να πεθάνει για να γίνει μύθος.

*****

Αυτός ο μύθος ήταν ο δικός σας Μπιθικώτσης, ο δικός μου πατέρας Γρηγόρης, που θα ήθελα απόψε να με ακούσει να του λέω πώς κράτησα εγώ όλα αυτά τα χρόνια τη ζωή του

 Εγώ  πατέρα μου, κράτησα όλα αυτά τα χρόνια  τη ζωή σου

«Μέσα στις θαλασσινές σπηλιές», «Στο περιγιάλι το κρυφό»,

«Στα περιβόλια με τους ανθισμένους κήπους, στη «Φτωχολογιά»,

«Στο Περιστέρι», στη «Δραπετσώνα»,στην «Καισαριανή».

 Γιατί ένα «Δειλινό», σα «Χρυσοπράσινο φύλλο» μίλησες με τον «Καημό», γιατί ήσουν «Αετός χωρίς φτερά», «Άμαξα μες στη βροχή», γιατί ήταν «Άπονη η ζωή» μαζί σου τότε …

 «Μέσα στο παλιό μας σπίτι»,

Έκανες «Υπομονή», έλεγες «Αύριο πάλι»,

«Θα΄ ρθει άσπρη μέρα και για μας»…

 Ήσουν «Του Βοτανικού ο μάγκας»,

 μπήκες «Στου Αποστόλη το κουτούκι»,

 «Στου Μπελαμή το ουζερί»,

μες στην «Υπόγεια την ταβέρνα», φιλοσόφησες τη ζωή,

«Από το Α ως το Ω» και ας μην είχες «βγάλει το σχολείο» …

 «Άνθη της πέτρας» οι προσευχές σου στη «Μάνα και στην Παναγιά».

*****

«Μέρα Μαγιού»,«Μια Κυριακή», «Στο παραθύρι στέκοσουν» φοβόσουν μη χαθείς, μα εσύ «Γλυκέ μου, δε χάθηκες», στις φλέβες όλων μπήκες, γιατί «Ήσουν καλός, ήσουν γλυκός  κι είχες τις χάρες όλες»

Γιατί ήπιες το «Αθάνατο νερό για να χαρείς ακέριο το όνειρό σου» …

 Σε τούτο το στενό, σε τούτο το δρομάκι»,

« Όλοι οι ρεμπέτες του ντουνιά», ο Βαμβακάρης, «ο κυρ-Θάνος»,

«ο μπατίρης  ο Λουκάς», που δε «λογάριαζαν το χρήμα»,

μαζί τους και ο Μάνος με ένα «Γαρίφαλο στο αυτί»,

ο Μίκης με «Ροδόσταμο» στα χείλη,

ο Τσιτσάνης, ο Χιώτης και πόσοι άλλοι ακόμη παρέα με τους ποιητές, έριξαν μια «Ζαριά καλή» και για σένα,

«Έλαμψαν τα ματόκλαδά σου» και είπες: «ΔΟΞΑ ΤΟ ΘΕΩ!»

 «Ποιος να το πει» ότι θα «σήμαναν για σένα οι καμπάνες».

 Ότι θα σου «έσφιγγαν το χέρι», ότι θα «τράβαγε η ζωή σου την ανηφόρα κι εσύ ψηλά, πολύ ψηλά θ’ ανέβαινες,

με σημαίες και με ταμπούρλα».

 Εσύ, το «Ένα χελιδόνι», που βγήκε στους ουρανούς

«Με το λύχνο του άστρου», για να «Ανοίξεις το στόμα σου»

και να τραγουδήσεις τον «Ήλιο της Δικαιοσύνης»,

για να υμνήσεις «Της αγάπης τα αίματα».

 Εσύ, ο «ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ»,

που χθες βράδυ στο όνειρό μου,

μου κράτησες το χέρι,

με κοίταξες επίμονα με τα βαθιά μαύρα μάτια σου

και μου μίλησες πατέρα… για ένα «Όμορφο αμάξι με δυο άλογα»….

και εγώ σε άκουγα … σε άκουγα …

μετά το χέρι άπλωσα,

τα χείλη σου σφράγισα, σου χαμογέλασα και σου είπα:

«Εγώ πατέρα,  μόνο το ένα άλογο,

το άσπρο σου άλογο, πάντα θα θυμάμαι,

τα όνειρα που έκανες παιδί …

Ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης , ο άνθρωπος , ο ρεμπέτης , ο σερ, είναι εδώ , σε κάθε δέντρο που δε βολεύετε με λιγότερο ουρανό, στα σίδερα και στη φωτιά, στα χρυσοπράσινα φύλλα, στις φτωχογειτονιές, στο Πολυτεχνείο στους καημούς και στις χαρές, στις θάλασσές μας , στα αετόμορφα βουνά μας, στις υπόγειες ταβέρνες, στις καρδιές μας …

Γρηγόρη της Ελλάδας, είσαι τα καλύτερά μας χρόνια, τα νιάτα μας, τα όνειρά μας, οι ελπίδες μας, οι προσδοκίες μας, η αισιοδοξία μας, το τσιγάρο μας για εκείνα που θα ΄ρχονταν και που θέλαμε να τα κερδίσουμε. Γιατί, το χελιδόνι δεν ήταν μόνο ένα με σένα αλλά πολλά, χιλιάδες. Και η άνοιξη όχι μόνο ακριβή αλλά πλουμιστή στα χρώματά της και εμείς βιαζόμασταν, όπως κάνουν πάντα τα νιάτα και ας ήταν βγαλμένα μέσα από πολέμους αλλοφύλων και εμφυλίων. 

Άρχοντα με το γαρίφαλο στο πέτο, όταν μας σφίγγουν το χέρι πάντα θα είσαι Παρών. 
Φωνή της απεραντοσύνης, των πελάγων κι ας έλεγες πως το πέλαγο είναι μικρό και είχες δίκιο, είναι μικρό, πολύ μικρό και δεν μπορεί να χωρέσει την απουσία σου. 

Υπερασπιστή των αδικημένων για την άπονη ζωή και όπως είπες κάποτε, όταν δεν υπάρχουν ηγέτες, ο λαός μπορεί να σηκωθεί πάντα ψηλότερα και με τη δική του φωνή να γίνει μπροστάρης – πρωταγωνιστής διεκδικώντας τα δίκια του. 

Σου γράφω όλα αυτά όχι γιατί ταξίδεψες στην αθανασία, μιας και εσύ δεν έφυγες από κοντά μας ποτέ, μόνο που θα ΄θελα σαν θα΄ ρθει και η δική μου ώρα και το χώμα θα σκεπάσει το κορμί μου, τα τραγούδια σου και η φωνή σου να με συνοδεύσει σε αυτή την τελευταία μου σύναξη. Τίποτα άλλο … μόνο η φωνή σου. 

Αυτά όλα που είπες είναι το πραγματικό αλληλούια, ο πραγματικός αποχαιρετισμός αξιοπρέπειας σε αυτά που αγαπήσαμε, αγαπάμε και θα αγαπήσουμε και που συνοψίζονται στο βίο του καθενός μας. 

Σε ευχαριστούμε Γρηγόρη, 
σε ευχαριστώ, σε χιλιοευχαριστώ για όλα ακριβέ μου πατέρα. 

Η κόρη σου Άννα