«Όσοι διοίκησαν την Ελλαδα, ακολουθούσαν την προσευχή "δος ημίν σήμερον" και προέτρεπαν τους πολίτες να κάνουν το ίδιο!»: Άρθρο του Νίκου Παπαδάκου

Σε μία όχι και πολύ μακρινή εποχή, σε μία όχι και τόσο απομακρυσμένη χώρα συναντήθηκαν όχι το μηδέν και το άπειρο, όπως στο βιβλίο του Άρθουρ Κέσλερ, αλλά το μηδέν με τους άπειρους. Ήταν ένα καρμικό συναπάντημα στο σημείο εκείνο που συναντιέται το αύριο με το χθες. Μια αναγκαστική συνάντηση του παρελθόντος με το μέλλον. Μια κομβική διασταύρωση της Ιστορίας της χώρας.
Αυτή η χώρα έζησε για πολλά χρόνια με την πολιτική της ηγεσία να μην πονοκεφαλιάζει από τους (διαχρονικούς για την ανθρωπότητα) ηθικούς προβληματισμούς για το σωστό, το αναγκαίο, το δίκαιο και το ηθικό, αλλά με το πως θα οργανώνει τους μηχανισμούς αποκοίμισης του λαού για να περνάει ανώδυνα η κάθε επόμενη μέρα που ερχόταν. Όσοι μάλιστα την διοίκησαν ακολουθούσαν, με μια απολύτως ιδιαίτερη δική τους ερμηνεία, τα λόγια της Κυριακής προσευχής " δος ημίν σήμερον" και προέτρεπαν με κάθε τρόπο και τους πολίτες να κάνουν το ίδιο.
Η μόνη φροντίδα για τους πολιτικούς των κομμάτων  που την διοικούσαν ήταν η επιβίωση του ογκώδους ολιγαρχικού κράτους το οποίο τους συντηρούσε και μοναδική τους πίστη πως οι ξένοι εταίροι τους στην Ένωση (μία οικονομική κυρίως ένωση των γειτονικών χωρών, όπου οι δικοί μας με πλαστά στοιχεία κατάφεραν να τρυπώσουν) θα τους κρατήσουν με κάθε θυσία στην ηγεσία της μικρής αυτής χώρας για πάντα. 
Σιγά, σιγά, αυτή η σχέση με τους εταίρους ξεπέρασε την αρχική μορφή της απλής (ηθικά και νομικά ελεγχόμενης) συνδιαλλαγής και μετετράπη μέσα στα μυαλά τους σε μια πολύ μεγαλύτερη έννοια. Αυτή η νέα αντίληψη των κυβερνώντων άρχιζε αδιανόητα να παίρνει την διάσταση της αξίας, μπερδεύοντας έννοιες όπως την συναδέλφωση και την αλληλεγγύη χωρών και λαών της περιοχής (με τόσες κοινές ιστορικές και πολιτιστικές καταβολές) με τις οικονομικές τους συνδιαλλαγές. Έτσι δημιούργησαν ένα έκτρωμα που αφού του προσέδωσαν μεταφυσικές δυνατότητες και δυνάμεις το παρουσίασαν στον λαό τους σαν την "Ένωση". 
Ελάχιστες διαφορές βρίσκει βέβαια κανείς στην διακυβέρνηση αυτής της χώρας με την λειτουργία της αντίστοιχης εξουσίας στο έργο του Κέσλερ. Ακριβώς όπως στο βιβλίο, στο κόμμα που διοικεί, αξιωματική είναι η πίστη ότι η συλλογιστική των ηγετών του είναι η σωστή, έτσι και στην κοντινή μας χώρα, για ένα μεγάλο ιστορικό διάστημα, σχεδόν το σύνολο του λαού πίστευε στο αλάθητο των ξένων και ζούσε με τύψεις και ενοχές αναλαμβάνοντας την ευθύνη και το βάρος για όλα όσα στραβά του συνέβαιναν.
Μέχρι που κάποια στιγμή οι εξελίξεις σε συνδυασμό με τα ακραία μέτρα που τόσο η αλαζονεία των αντιστοίχων διοικούντων όσο και οι κρίσιμοι καιροί έφεραν (εξευτελισμός, καταπίεση, μαζικές εκτελέσεις κ.λπ. στο βιβλίο, μαζική εξαθλίωση, αυτοκτονίες, εθνική ταπείνωση στη χώρα που αναφερόμαστε), άλλαξαν το περιβάλλον. Άλλαξαν εκτός από  τις συνθήκες διαβίωσης των χωρών και τις αντιλήψεις των λαών τους.
Ήταν η στιγμή που στη μια χώρα ο Ρουμπάσοφ, ο ήρωας του βιβλίου του Κέσλερ, μέλος της ιστορικής ηγεσίας του κόμματος και πρώην λαϊκός επίτροπος σταματάει να πιστεύει πια στο αλάθητο του κόμματος και στην ανωτερότητα της αναγκαιότητας της λογικής απέναντι στην περιφρονημένη μικροαστική ηθική. Στην ψυχή του άρχισαν να φωλιάζουν οι ενοχές τόσο για την προπαγάνδα, τον κυνισμό και τον εκφοβισμό όσο και για την ωμότητα και την ψυχολογική βία, για τις μεθόδους που χρησιμοποίησε ακολουθώντας τους κανόνες της λογικής, για τα ψέματα που μεταχειρίστηκε, για τους φίλους και γνωστούς στους οποίους γύρισε φανατικά την πλάτη στην πορεία του προς τον ψεύτικο παράδεισο. Ήταν η στιγμή που ο  Ρουμπάσοφ, «όπου κι αν έστρεφε το βλέμμα του, το μόνο που έβλεπε ήταν η έρημος και το σκοτάδι της νύχτας».
Την αντίστοιχη χρονικά στιγμή, οι πολίτες της άλλης χώρας (αυτής του άρθρου) αντιλαμβάνονται από άλλη οπτική γωνία τα ίδια ακριβώς πράγματα. Αρχίζουν και συνειδητοποιούν τις μεθοδεύσεις και τις τεχνικές με τις οποίες τους κατεύθυναν όλα αυτά τα χρόνια. Τις μεθόδους με τις οποίες πρώτα τους αποπροσανατόλιζαν με ψεύτικα στοιχεία και στην συνέχεια τους δημιουργούσαν τις ενοχές για να τους υφαρπάζουν το μοναδικό όπλο που είχαν οι πολίτες στα χέρια τους, αυτό της ψήφου, ώστε να χρησιμοποιούν την δύναμη του λαού εναντίον του εαυτού του.
Η ίδια απρόσωπη, άτεγκτη, αναίσθητη λογική συνοδευόμενη από τα κατάλληλα ανά περίπτωση επιχειρήματα έπλασε την κόλαση και στις δύο χώρες αντί για την διαλαλούμενη γη της επαγγελίας. 
Στην περίπτωση του βιβλίου και ιστορικά 50 χρόνια μετά από την συγγραφή του το μηδέν και το άπειρο συναντήθηκαν μεταφυσικά και πάλι στα ερείπια του τείχους του Βερολίνου και συμφώνησαν να σχεδιάσουν μια νέα ελπίδα για τους λαούς αυτού του κόσμου.
Στην περίπτωση της άλλης χώρας (αυτής, αυτού του άρθρου) το μηδέν ( του παρελθόντος) συνάντησε τους άπειρους (του μέλλοντος) πάνω στα συντρίμμια 200 χρόνων σύγχρονης Ιστορίας.  Θα γίνουν πολλά, πρέπει να γίνουν πολλά περισσότερα. Η ευθύνη στις πλάτες των άπειρων είναι σαφώς πολύ μεγαλύτερη από μια απλή καταγραφή των ιστορικών στοιχείων και μια απλή πορεία μέσα στο χρόνο. Η ευθύνη των άπειρων είναι η ασφαλής μετάβαση της χώρας σε ένα υγιές μέλλον και για να το καταφέρουν πρέπει να συνεργαστούν με όσους έντιμους έμπειρους μπορούν να έχουν στην διάθεσή τους.
Ειπώθηκαν πολλά, θα ειπωθούν πολλά περισσότερα. Τα λόγια του Ρουμπάσοφ προς τον Ιβανόφ, παλαιό συναγωνιστή και μετέπειτα ανακριτή του, ότι «τότε γράφαμε Ιστορία, τώρα εσείς απλώς κάνετε πολιτική», μπορούν αν αντιστραφούν να περιγράψουν την κρίσιμη παρούσα κατάσταση και να αποτελέσουν το σύνθημα στα χείλη των νέων κυβερνώντων, την απάντηση σε όσους έφεραν την χώρα στην κατάσταση που βρίσκεται σήμερα: "Τώρα γράφουμε Ιστορία, τότε κάνατε απλώς πολιτική".
 
(Σημείωση του αρθρογράφου: Όπως ο Ρουμπάσοφ, ο ήρωας του Κέσλερ, κομμουνιστής στην ιδεολογία, απογοητεύτηκε από την εφαρμογή του στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού έτσι και ο υποφαινόμενος, βαθιά ευρωπαϊστής μέσα του, νιώθει καθημερινή απογοήτευση από την μεταστροφή του ρόλου της Ε.Ε., από υλοποιητή του ονείρου της ιστορικής και πολιτιστικής ενοποίησης των λαών της ηπείρου, σε ρυθμιστή των κερδοσκοπικών δραστηριοτήτων των χρηματοπιστωτικών της φορέων).
 
* Ο Νίκος Παπαδάκος είναι χημικός μηχανικός και επιχειρηματίας