''Η Κιντή & ο Βερέμης το παίζουν Λούξεμπουργκ και Τσε της κοινωνίας των αρίστων"- Τον Μπαλτά υπερασπίζεται η Αυγή

Για να σώσουν το κράτος από τις ορδές της Κουμουνδούρου. Με την Κιντή και τον Βερέμη να το παίζουν Λούξεμπουργκ και Τσε της κοινωνίας των αρίστων.

Του Βασίλη Μουλόπουλου - Avgi.gr

Ήταν μαζεμένες όλες οι δυναστείες των αρίστων: πολιτικοί, δημοσιογράφοι, πανεπιστημιακοί, διασκεδαστές. Αυτοί που την αριστεία, την αξιοκρατία τις έχουν στο DNA τους.

Που κληρονομούν πολιτικές καριέρες, πανεπιστημιακές έδρες και μιντιακές καρέκλες και κρατικά οφίκια από πάππου προς πάππου, πάντα αξιοκρατικά. Όπως, παράδειγμα λαμπρό, η οικογένεια Μητσοτάκη.

Και την επαύριο, Τρίτη, να και τα κύρια άρθρα των mainstream μίντια να κλαίνε και να οδύρονται: Οι ιδεοληψίες του Μπαλτά μάς "θέτουν εκτός Ευρώπης". Οι ιδεοληψίες του Μπαλτά, όχι οι ελλείψεις κονδυλίων και προσωπικού, όχι το κλείσιμο των σχολείων και οι περικοπές στην έρευνα.

Μια, λοιπόν, που μιλάμε για ιδεοληψίες, θα σας πω κι εγώ τη δικιά μου: αξιοκρατία είναι η υπεράσπιση των προνομίων της κάστας. Των ταξικών συμφερόντων, όπως λέγαμε κάποτε.

Το 1958 ο Άγγλος κοινωνιολόγος και πολιτικός Μάικλ Γιάνγκ δημοσίευσε ένα σατιρικό δοκίμιο με τίτλο "The rice of meritocracy".

Σ' αυτό ο Γιάνγκ περιγράφει ένα οργουελιανό μέλλον της Αγγλίας από το 1953 ώς το 2033. Έτος κατά το οποίο ο λαός θα εξεγερθεί ενάντια στους "άριστους της εξουσίας".

Το έργο του κοινωνιολόγου χρησιμοποιήθηκε από το "New Labor", τους Μπλερ και την υπόλοιπη μεταλλαγμένη ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία του τρίτου δρόμου, στις ιδεολογικές αντιμεταρρυθμίσεις τους.

Αξιοκρατική κοινωνία ίσον δίκαιη κοινωνία λοιπόν. Ή, ακόμη καλύτερα, αξιοκρατία ίσον δημοκρατία.

Ο Γιάνγκ ανατρέπει στο δοκίμιό του όλο το οικοδόμημα του ιδεολογήματος. Έπειτα από μακρά σύγκρουση, η αξιοκρατία επιτέλους το 2033 κατακτά οριστικά την εξουσία.

Νίκησε τον νεποτισμό, που συνδέεται με κληρονομικά προνόμια. Έπειτα από μια σειρά μεταρρυθμίσεων στην Παιδεία στο νέο καθεστώς οι θέσεις αναθέτονται ανάλογα με τις δεξιότητες.

Ο Γιάνγκ δίνει μάλιστα και την εξίσωση: Μ=IQ+E  (Μ=Αξιοκρατία, IQ νοημοσύνη, Ε προσπάθεια).

Είναι το όνειρο που όλοι συμμεριζόμαστε. Μια κοινωνία δίκαιη, όπου κυβερνά μια άρχουσα τάξη επιλεγμένη με κριτήρια ισότιμα και διαφανή.

Αρκούν οι πρώτες σελίδες που περιγράφουν αναταραχές, που προκαλούν ομάδες "λαϊκιστών" σε αντιπαράθεση με το "κόμμα των τεχνοκρατών" (κάτι μου θυμίζει, κάτι μου θυμίζει) για να αντιληφθείς το πραγματικό μήνυμα του συγγραφέα. Που είναι η ειρωνικά εικονοκλαστική αποδόμηση της ιδεολογίας της αξιοκρατίας.

Εξάλλου, για να διαλύσει κάθε αμφιβολία επ' αυτού, στις 19 Ιουνίου του 2001 ο Γιάνγκ κατήγγειλε από τις σελίδες της "Guardian" τον Τόνι Μπλερ ότι αντέστρεψε το νόημα του βιβλίου του για την αξιοκρατία.

Σήμερα ο μετα-οργουελιανός εφιάλτης ενός ολοκληρωτικού κράτους του Γιάνγκ έχει γίνει η κυρίαρχη ιδεολογία της μεταμοντέρνας Αριστεροδεξιάς: Ο πολίτης, ο ενεργός πολίτης, όπως λέει και ο Σταύρος, είναι ένας μικρός επιχειρηματίας του εαυτού του, έτοιμος για όλα, προκειμένου να καταλάβει μια θέση πρώτο τραπέζι πίστα στην αγορά.

Η αλήθεια είναι ότι η ιδεολογία της αξιοκρατίας είναι ο πλέον αποτελεσματικός τρόπος για να γίνει απολυταρχική η κοινωνία μας... δημοκρατικά!

Και για να προστατευτούν οι οικονομικές και πολιτικές ελίτ με ολίγες επιλεγμένες μεταγγίσεις αρίστων από τις υποτελείς τάξεις. Ένας αγώνας δρόμου δημοκρατικός, με "ίσες ευκαιρίες για όλους" με μια μικρή λεπτομέρεια: οι πολλοί ξεκινούν πολλά στάδια πίσω. Είναι ήδη χαμένοι. Γιατί οι ευκαιρίες σε μια κοινωνία ανισοτήτων δεν είναι ίσες.

Στύψε, στύψε, αυτό είναι το ζουμί του συλλογισμού των αξιοκρατιστών: η οικονομική ανάπτυξη ως το μοναδικό κριτήριο. Μια ανάπτυξη αριθμητική, απογυμνωμένη από κάθε άλλη παράμετρο κοινωνικής ευημερίας, οικονομικό έπαθλο στην κυρίαρχη κάστα των αρίστων.

Αυτή η απάτη της αξιοκρατίας γίνεται ορατή όταν ακούς να την υπερασπίζονται οι γόνοι εκείνων που οικοδόμησαν, έκαναν καριέρα και πλούτισαν από την αναξιοκρατία.

Μια ύποπτη τουλάχιστον αντίφαση μεταξύ του λέγειν και του πράττειν. Μια ματιά στα βιογραφικά των συμμετεχόντων στο κίνημα σωτηρίας της Παιδείας θα ήταν αποκαλυπτική.

Και αυτή είναι η ειδοποιός διαφορά μεταξύ του Μπαλτά και των μπαλτάδων της Παιδείας.