Ανάσταση με φαντασία - Toυ Σταύρου Θεοδωράκη στο Protagon

Δεν είναι μόνο οι πολιτικοί. Και όσοι νομίζουν ότι με μια αλλαγή στην κορυφή του πολιτικού συστήματος θα αλλάξει η καθημερινότητά μας, και πολύ περισσότερο η πορεία της χώρας, πλανώνται πλάνην οικτρά. Είναι και οι δημοσιογράφοι και οι «κολλητοί» και οι δικαστές και οι «λεφτάδες» και οι συντεχνίες…  

Πρωτομαγιά ερχόμουν από τη Θεσσαλονίκη. Μαζί μου στην έξοδο από το αεροδρόμιο πέντε «γαλλάκια» που θα έκαναν 2 μέρες διακοπές στην Αθήνα και 4 μέρες στην Πάρο. Η πρώτη τους αναζήτηση ήταν ο σταθμός του Μετρό. Τους έκανα νόημα να με ακολουθήσουν. Τα ρολά όμως ήταν κατεβασμένα στις προβλήτες. Νέκρα! Κανένας υπάλληλος, αλλά και καμιά ανακοίνωση. Οι Γάλλοι στράφηκαν στα κινητά τους. Ένα σάιτ που απαντά αμέσως στα ερωτήματα των Γάλλων εκδρομέων (ωραία ιδέα!) επιμένει ότι το Μετρό στην Αθήνα λειτουργεί κανονικά! Το ίδιο ξέρω και εγώ – σε όλους, όμως, μας διαφεύγει μια λεπτομέρεια. Το μετρό, ναι, λειτουργεί με εξαίρεση το δρομολόγιο Δουκίσσης Πλακεντίας – Αεροδρόμιο! Η συγκεκριμένη γραμμή υποστηρίζεται τεχνικά από τους εργαζόμενους του (ελλειμματικού) ΟΣΕ. Όταν λοιπόν απεργούν οι σιδηροδρομικοί, σταματάει και το μετρό να πηγαίνει στο αεροδρόμιο! Άντε τώρα να το εξηγήσεις αυτό στους Γάλλους, που πίστεψαν ότι  κάποιος είχε αποφασίσει να κάνει ένα καλό πρωτομαγιάτικο δώρο στους ταξιτζήδες. Και δεν κατάλαβαν ότι  το νόημα της εργατικής πρωτομαγιάς στην Ελλάδα είναι να εξυπηρετείς τους πολίτες σε 55 σταθμούς, αλλά να μην τους εξυπηρετείς στον σταθμό του αεροδρομίου!

«Δυστυχώς τα συνδικάτα, στη συντριπτική τους πλειονότητα, έχουν απαξιωθεί τελείως στη συνείδηση του κόσμου», ακούω στο ραδιόφωνο. Είναι η εκτίμηση του Γιώργου Ρωμανιά (εγώ τον γνώρισα ως επιστημονικό συνεργάτη του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΣΕ). Μιλάει για «μικρή συμμετοχή» και «υποτονικό κλίμα» στις κινητοποιήσεις των συνδικάτων για την εργατική Πρωτομαγιά ενώ την εικόνα της πλατείας Συντάγματος το βράδυ της Κυριακής, όταν ψηφιζόταν το πολυνομοσχέδιο του υπουργείου Οικονομικών, τη χαρακτηρίζει «θλιβερή». «Όταν είσαι συνδικαλιστής και κυκλοφορείς με αυτοκίνητο πολυτελείας, οδηγό και φρουρό και απολαμβάνεις την δημοσιότητα, δυστυχώς το τελευταίο που σε απασχολεί είναι αν ο κόσμος σε εκτιμά ή όχι», λέει ο –πολλά γνωρίζων- κ. Ρωμανιάς. Στο απεργιακό δελτίο που ακολουθεί πάντως, τα συνδικάτα είναι στιβαρά:

• Οι εκπαιδευτικοί απειλούν με νέο 1990. Τότε που αναβλήθηκαν οι εισαγωγικές εξετάσεις για τα Πανεπιστήμια και τελικά η Κυβέρνηση Μητσοτάκη τις έκανε τον Αύγουστο με επιστρατευμένους τους καθηγητές. Είκοσι τρία χρόνια από τότε οι καθηγητές απειλούν ξανά με απεργία μέσα στις εξετάσεις. Όχι, δεν ζητούν καλύτερα σχολεία και λιγότερη παραπαιδεία. Λιγότερη διδασκαλία διεκδικούν. Για την ακρίβεια, διαφωνούν με την αύξηση του διδακτικού ωραρίου από τη νέα σχολική χρονιά.
• Τριάντα εννιά μέρες κράτησε η κατάληψη των κεντρικών γραφείων του ΟΚΑΝΑ! Το συνδικάτο δικαίως διαμαρτύρεται για τη μικρή χρηματοδότηση του «Οργανισμού κατά των Ναρκωτικών» που «βάζει σε κίνδυνο τους 8.500 θεραπευόμενους στα προγράμματα υποκατάστασης». Αντί να βρει τρόπους όμως να πιέσει τον υπουργό Υγείας και τον υπουργό Οικονομικών κλείνει τον Οργανισμό που… υπερασπίζεται! Και, προσοχή, η κατάληψη δεν έληξε. Ανεστάλη λόγω της Μεγάλης Εβδομάδας.
• Χωρίς γάλα και γιαούρτι ΜΕΒΓΑΛ θα πορευθούμε μέχρι την Ανάσταση. Το συνδικάτο απεργεί από τις 25 Απριλίου απαιτώντας την καταβολή δεδουλευμένων. Και εδώ επίσης είναι μια δύσκολη εξίσωση. Οι εργαζόμενοι δικαίως απαιτούν να πληρωθούν αυτά που τους χρωστάνε, αυτό όμως δεν θα γίνει αν τα προϊόντα εξαφανιστούν από τα ράφια και η εταιρία περιοριστεί ή κλείσει. Η ΜΕΒΓΑΛ, ο μεγαλύτερος ιδιώτης εργοδότης στη Βόρεια Ελλάδα, πρέπει να σωθεί και οι απεργίες του τύπου «δεν διακινώ τα προϊόντα της» μοιάζουν με απονενοημένα διαβήματα.

Η κρίση, είναι φανερό, τα μπέρδεψε πολύ τα πράγματα. Κανείς δεν έχει το μάνιουαλ της σωτηρίας, στα χέρια του. Οι αποφάσεις των πολιτικών πρέπει να αμφισβητηθούν (πόσο μάλλον όταν στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι οι ίδιοι που μας βύθισαν στην κρίση). Δεν είμαστε όμως εκκλησία να επαναλαμβάνουμε κάθε μέρα-κάθε χρόνο το ίδιο τροπάριο. Πρέπει να αλλάξουμε. Να διεκδικήσουμε, να διορθώσουμε, να χτίσουμε. Να γίνουμε ποιο αποτελεσματικοί. Στον κούφιο -τις περισσότερες φορές- δυναμισμό τους, οι συνδικαλιστές πρέπει να προσθέσουν γνώση, κοινωνική ευθύνη και φαντασία. Το «κατεβάζω ρολά» (στο αεροδρόμιο - στις εξετάσεις - στο εργοστάσιο - στις κοινωνικές υπηρεσίες) δεν είναι λύση, είναι και αυτό ένα σύμπτωμα της κρίσης που πολεμάμε.