Ανοιξιάτικη πεζοπορία στην Πάρνηθα για να καθαρίσει ο νους & να αναζωογονηθεί το πνεύμα - Τόσο κοντά & όμως τόσο μακριά

Ετούτη τη φορά ήταν ο πεζοπορικός οδηγός «Πάρνηθα» των εκδόσεων onfoot (σε συνεργασία με την Trekking Hellas και το ορειβατικό καταφύγιο Μπάφι), που έφτασε πριν από λίγο καιρό στα χέρια μας και με τη βοήθειά του ακολουθήσαμε μια εύκολη διαδρομή στην πιο κοντινή μας... φύση.

Ηταν ένα ανοιξιάτικο πρωινό, μια απολαυστική Δευτέρα, χωρίς κίνηση και πολυκοσμία - ένα βουνό μόνο για εμάς. Στο ξεκίνημα της ημέρας τουλάχιστον. Συνοδοιπόρος στην εκδρομή και καλός οδηγός μας ο Χρήστος Λέπουρας, που μαζί με τον Γιώργο Γκίνη έχουν καταγράψει τις 18 ορειβατικές διαδρομές που παρουσιάζονται στον οδηγό «Πάρνηθα» και συγχρόνως μας παρακίνησαν να περάσουμε λίγες ώρες στο τόσο κοντινό μας βουνό. Τόσο κοντά στην Αθήνα, και όμως τόσο μακριά...

Αυτή είναι και η πρώτη εντύπωση που έχω να θυμάμαι από την εκδρομή: το χάσμα που ένιωσα να υπάρχει μεταξύ ημών των κατοίκων της πρωτεύουσας και της φύσης δίπλα μας· που είναι τόσο πλούσια (και ήταν ακόμη πλουσιότερη πριν από τις καταστροφικές πυρκαγιές του 2007), τόσο γαλήνια, τόσο αναζωογονητική. Κι ας έρχεσαι εδώ πάνω για να περπατήσεις σε ανηφόρες και κατηφόρες, κι ας σε καίει ο ήλιος της βαθιάς πια άνοιξης, κι ας σε λούζει ο ιδρώτας.

Με τον Χρήστο συζητάμε για όλα: για την πόλη, για τη φύση, για τον άνθρωπο και τη σχέση του με αυτήν. Και κυρίως για την Πάρνηθα. Για το βουνό μας, τον πλησιέστερο δρυμό σε πρωτεύουσα ευρωπαϊκής χώρας, για τα 38.000 προστατευόμενα στρέμματα από τα 250.000 της συνολικής της έκτασης, για τα 1.000 και πλέον διαφορετικά είδη φυτών της - μεταξύ των οποίων 96 ενδημικά της Ελλάδας, σπάνια ή απειλούμενα. Και για τα ζώα της. Για τα ελάφια που σώθηκαν από τη φωτιά, για τις χελώνες και τα ερπετά που χάθηκαν, για τους λύκους που λέγεται ότι επιστρέφουν.

Και περπατάμε. Ακολουθούμε την πρώτη διαδρομή του οδηγού από το καταφύγιο Μπάφι (1.161 υψ.) στο οροπέδιο της Μόλας (1.060 υψ. περίπου). Εχουμε φορέσει τα αθλητικά μας παπούτσια, έχουμε εφοδιαστεί με νερό και κινούμαστε μέσα σε πυκνό ελατόδασος. Σε ορισμένα σημεία με δυσκολία φτάνουν μέχρι το έδαφος οι ακτίνες του ήλιου. Περνάμε από τρεχούμενα νερά και πηγές, ανεβαίνουμε, κατεβαίνουμε και μετά από περίπου μία ώρα -ανυποψίαστοι για την εικόνα που θα αντικρίζαμε- το τοπίο ανοίγει και το πανέμορφο οροπέδιο απλώνεται μπροστά μας τεράστιο, ηλιόλουστο, καταπράσινο.

Δευτέρα γαρ, είναι και άδειο, γιατί, όπως μας πληροφορεί ο Χρήστος, τα Σαββατοκύριακα και τις αργίες δύσκολα βρίσκεις εδώ πάνω παγκάκι να καθίσεις (φτάνεις, άλλωστε, και με αυτοκίνητο). Το ίδιο και στο καταφύγιο Μπάφι, απ’ όπου ξεκινήσαμε και όπου καταλήξαμε μετά από άλλη μία ώρα περίπου πεζοπορίας, ή στο έτερο καταφύγιο, το Φλαμπούρι. Και στα δύο ξαποσταίνουν πεζοπόροι, ξεδιψούν ποδηλάτες και απλοί επισκέπτες του βουνού, ενώ υπάρχει και δυνατότητα για φαγητό και διανυκτέρευση.

Πράγματι, στο φιλόξενο (και προσφάτως ανακαινισμένο) Μπάφι φάγαμε νόστιμο σπιτικό μεσημεριανό -ό,τι πρέπει για μετά την πεζοπορία- ενώ είχαμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε και κάποιους από τους ανθρώπους του -όλοι τους καλοί γνώστες και λάτρεις του βουνού- στους οποίους μπορείτε να απευθύνεστε για πληροφορίες σχετικά με τον καιρό και τις διαδρομές. Εδώ μπορείτε επίσης να προμηθευτείτε και τον οδηγό «Πάρνηθα» (κόστος 15 ευρώ), στην έκδοση του οποίου έχουν συνδράμει τόσο το καταφύγιο (mpafi.gr) όσο και η Trekking Hellas (www.trekking.gr). Για τα υπόλοιπα σημεία διάθεσης (και άλλες εκδόσεις) πληκτρολογήστε onfoot.gr.

Λίγη ώρα μετά, επιστροφή και απότομη «προσγείωση» στο κλεινόν άστυ.

Πηγή: Κathimerini.gr