22 εκ. θαυμάζουν τα διάσημα κλικς του Νίκου Αλιάγα: Στον φακό του η Αντζελίνα Τζολί, ο Σον Πεν, η Μέριλ Στριπ, ο Τζορτζ Κλούνεϊ

Αυτή η γενναιοδωρία του είναι ίσως ο λόγος που ούτε ο Σον Πεν, ούτε η Αντζελίνα Τζολί, ούτε ο Κλούνεϊ και ο Ντε Νίρο μπόρεσαν να αντισταθούν στη φωτογραφική κάμερα του Νίκου Αλιάγα

«Γιατί ασπρόμαυρα πορτρέτα; Γιατί το ασπρόμαυρο δεν ωραιοποιεί την εικόνα. Γιατί εγώ ψάχνω την αλήθεια πίσω από την επωνυμία». Ο Νίκος Αλιάγας δεν καυχιέται ότι πείθει τους μεγαλύτερους σταρ του πλανήτη να ποζάρουν στην κάμερά του. Τουναντίον. «Σε παρακαλώ, να βάλεις τη φωτογραφία του Ελληνα ψαρά και του παπά από την Αμοργό. Αυτοί είναι το αρχέτυπο και όχι το στερεότυπο».

Μα πώς αποφάσισε να γίνει φωτογράφος; «Είμαι ερασιτέχνης φωτογράφος. Μπορεί να δίνω φωτογραφίες μου στο “Paris Match” και να συμμετέχω σε μεγάλες εκθέσεις στο Παρίσι, αλλά φυσικά δεν δηλώνω επαγγελματίας φωτογράφος. Δημοσιογράφος είμαι. Δημοσιογράφος δηλώνω ακόμη κι ας έτυχε να γίνω παρουσιαστής. 

Και με τις φωτογραφίες αυτό κάνω. Καταθέτω μια άποψη. Ούτε σεμινάρια έχω κάνει, ούτε τις πειράζω. Λίγο κοντράστ, λίγο definition. Οταν ξεκίνησα ως ρεπόρτερ σε αυτή τη δουλειά είχα κάμερες αναλογικές. Με φιλμ δούλευα. Τα άφησα στην αποθήκη ενός φίλου στην Ελλάδα και τα έχασα όλα σε μια πυρκαγιά. Αργότερα, με το κινητό, ήταν εύκολο στις συναντήσεις μου να τραβήξω μια φωτογραφία. Ξεκίνησε ως χόμπι και κατέληξε μεγάλος έρωτας. 

Πώς πείθει τους επώνυμους Χολιγουντιανούς σταρ να ποζάρουν στον δικό του φακό; «Η επωνυμία δεν μου λέει κάτι. Δεν φωτογραφίζω κάποιον επειδή είναι διάσημος αλλά επειδή αναζητώ την αλήθεια του. Η φωτογραφία μιλάει για σένα. Αυτό θέλω να μοιραστώ με τον θεατή. Το πρώτο κλικ είναι όλη η ουσία. Με ενοχλεί που με αναγνωρίζουν γιατί χάνεται η μαγεία. Ποτέ δεν κλέβω φωτογραφία. Δεν κάνω τον παπαράτσο. Ζητάω πάντα την άδεια. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Σον Πεν, συνοφρυωμένος, μια που σιχαίνεται τις φωτογραφίες. Τραβάω τις φωτογραφίες μετά από συνεντεύξεις που διαρκούν μία και μιάμιση ώρα. 

Κάπως αποτυπώνεται η κουβέντα σε μια φωτογραφία. Με έχουν μάθει πλέον οι δημοσιοσχετίστες  των ηθοποιών και των τραγουδιστών, μια που ξέρουν ότι πηγαίνω με την κάμερα, και μου λένε: “Δεν μπορώ να σου εγγυηθώ ότι θα συμφωνήσει να βγει φωτογραφία”. Ωστόσο κανείς δεν αρνήθηκε. Βέβαια, όταν βλέπω κάποιον κουρασμένο ή κακόκεφο, δεν κάνω κίνηση να βγάλω την κάμερα. Η φωτογραφία είναι τέχνη, όχι να εκμεταλλευτείς ένα διάσημο πρόσωπο». 

Μιλάει για την Ελλάδα με αυτούς τους πασίγνωστους καταξιωμένους καλλιτέχνες που το όνομά τους είναι αναγνωρίσιμο σε όλη την υφήλιο. «Με ρωτούν πάντα για την Ελλάδα. Με όλους μιλάω. Συνεχώς». 

Γιατί δεν προβάλλει τις προσωπικές στιγμές και την οικογένειά του; «Δεν είναι αυτός ο λόγος που βγάζω φωτογραφίες, να προβάλλω εμένα. Στις δικές μου στιγμές τραβάω άπειρες φωτογραφίες της οικογένειάς μου. Να θυμάται η κόρη μου πόσο νέοι και ευτυχισμένοι ήταν οι γονείς της όταν την κρατούσαν αγκαλιά. Αλλά τη σέβομαι, κι εγώ και τα Μέσα, και δεν την εκθέτω σε κοινή θέα. Από μικρό στο οικογενειακό τραπέζι με θυμούνται οι γονείς μου να τραβάω με αόρατη κάμερα φωτογραφίες τις στιγμές τους, τις στιγμές που περνούν και χάνονται. Από μικρός μάλλον ήμουν “αλλού”. Για παράδειγμα, σιχαίνομαι τις selfies. Θα το κάνω καμιά φορά  αλλά, ξέρεις, δεν είναι κομμάτι της ζωής μου όπως η φωτογραφία». 

Ποια είναι η φωτογραφία που του έχει μείνει; «Συγκλονιστική είναι η φωτογραφία του Ντάστιν Χόφμαν. Εγώ αποφεύγω να χρησιμοποιώ φλας. Θέλω το φως της ημέρας. Πήγε μόνος του και στάθηκε δίπλα στο παράθυρο. Του ζήτησα να ποζάρει για να βγάλω μια φωτογραφία που να δείχνει πώς αισθανόταν μέσα του. Είχε προηγηθεί μια κουβέντα σχετικά με τη ζωή και τον θάνατο. Αυτή η μοναξιά του καλλιτέχνη, το πόσο εύθραυστος αισθάνεται, είναι ο λόγος που βγάζω πορτρέτα».

Γιατί δεν έχει βγάλει ένα φωτογραφικό λεύκωμα; «Μου το έχουν προτείνει. Πολλάκις. Δεν νιώθω έτοιμος ακόμη. Δεν είναι το επάγγελμά μου. Πρέπει να αποδείξω, πρώτα στον εαυτό μου, ότι αξίζω. Είχα εξαιρετικούς δασκάλους. Ελληνες κυρίως. Εχουμε πολύ καλούς φωτογράφους. Τον Βασίλη Αρτίκο. Ξέρεις, λατρεύω τον Σεμπαστιάο Σαλγκάδο, ζει στο Παρίσι, τον γνώρισα και τον φωτογράφισα. Μου είπε ότι του άρεσε που του το ζήτησα γιατί οι άλλοι φοβούνται. Ισως το έκανα επειδή είμαι αρχάριος, δεν φοβήθηκα». 

Τον έχει βοηθήσει αυτό το ελληνικό τσαγανό στην καριέρα του στη Γαλλία; «Προφανώς, ίσως ήμουν θρασύς. Ηταν χρήσιμο. Για λίγο. Μετά πρέπει με σκληρή δουλειά να αποδείξεις ότι είσαι σίγουρος για τον εαυτό σου ή τουλάχιστον να δείχνεις ότι δεν φοβάσαι. Γιατί όλοι φοβόμαστε. Εγώ πιστεύω ότι και λάθος να κάνεις, δεν είναι δα και έγκλημα. Είμαι 46 χρονών και ακόμη δουλεύω σκληρά. Στο ραδιόφωνο, στην εκπομπή, μετά στο δελτίο ειδήσεων που παρακολουθούν οκτώ εκατομμύρια άνθρωποι, στην παρουσίαση του “The Voice”». 

Δεν τον τρομάζει που τον παρακολουθούν τόσοι άνθρωποι, που μπορεί να τον αναγνωρίζουν στον δρόμο, που είναι μια δημόσια περσόνα; «Δεν το σκέφτεσαι. Δεν το λέω από ψευτομετριοφροσύνη αλλά επειδή έχω μάθει στα 28 χρόνια που δουλεύω, εκ των οποίων τα 20 έτυχε να κάνω τηλεόραση, ότι υπάρχεις επειδή το κοινό επιλέγει να υπάρχεις. Δεν είσαι τίποτ’ άλλο παρά ένας περαστικός».

Του ράβει ακόμη ο πατέρας του κοστούμια για την τηλεόραση; «Οχι, πλέον όχι. Αλλά το έκανε στην αρχή. Αυτό προσέχει ακόμη. Τον ρωτάω καμιά φορά: “Με είδες στην τηλεόραση; Τι σου έμεινε;”. Βαρύς είναι ο πατέρας μου, έχω μπαμπά τσέλιγκα. Θα μου πει ότι δεν κούμπωσα καλά το σακάκι». 

Είναι περήφανος που τόσοι άνθρωποι βλέπουν στο Flickr τις φωτογραφίες του; «Ναι. Με χαροποιεί που έγινα θέμα στο Yahoo USA και είχα 22 εκατομμύρια views από κόσμο που δεν με ήξερε από την τηλεόραση αλλά έβλεπε τις φωτογραφίες μου. Λένε ότι οι φωτογράφοι απαθανατίζουν αυτό που είναι οι ίδιοι. Τελικά νιώθω ωραία πίσω από την κάμερα».