O Τσίπρας οφείλει να πει την αλήθεια αφού θ' ακολουθήσει τελικά μνημονιακές πολιτικές - Γράφει ο Γιάννης Μακρυγιάννης

Φιλότιμη προσπάθεια, για την ακρίβεια η πρώτη ειλικρινής προσπάθεια που έγινε απο το 2010, αλλά χωρις το προσδοκώμενο αποτέλεσμα.

Η κυβερνηση ειναι υποχρεωμένη να εφαρμόσει υφεσιακές πολιτικές και κοινωνικά άδικες πολιτικές - αυτό σημαίνουν τα φορομπηχτικά μέτρα, νεα και παλιά και η υποχρέωση της γρήγορης δημοσιονομικής προσαρμογής. Αν βάλει κανείς και τις λεγόμενες "μεταρρυθμίσεις", που ειναι στην πραγματικότητα απορρυθμίσεις και νεοφιλελεύθερες εμμονές, τότε έχουμε αυτό που λέμε... μνημονιακές συνταγές.

Μπορεί να προκαλεί ανατριχίλα η διαπίστωση, αλλά έτσι ειναι.

Η κυβερνηση του Τσίπρα δεν βρέθηκε τυχαία μπλεγμένη με το μνημονιο, ούτε φυσικα ήταν η επιλογη της, όπως των προηγούμενων κυβερνήσεων. Ούτε παρέδωσε εύκολα τα όπλα, όση πίεση κι αν δέχθηκε από εξωτερικό και εσωτερικό.

Είχε να ανατρέψει συγκεκριμένες ισχυρές δεσμεύσεις της χώρας - δια της υπογραφής των προηγούμενων κυβερνήσεων - έναντι των δανειστών, ο οποίοι αποδείχθηκαν περισσότερο "συμμορία" και λιγότερο αλληλέγγυοι εταίροι. Ειναι χαρακτηριστικό οτι παρά τις διαπραγματευσεις μηνών, οι δανειστες ουδέποτε εγκατέλειψαν τα περίφημα 18 προαπαιτούμενα, που ειχε παρουσιάσει ήδη απο πέρσι η τρόικα και τα οποία προέρχονταν απο συμφωνίες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ μαζί τους τα προηγούμενα χρόνια. Οι πιστωτές αδιαφόρησαν παντελώς για τη φωνή ενός ολόκληρου λαού και επέμειναν στις συμβάσεις ενός προγράμματος, που κατα γενική ομολογία απέτυχε. Ειχαν τελικά τις δυνάμεις, το χρόνο, τις συμμαχίες και τον κυνικό τρόπο να επιβάλλουν την ισχύ τους.

Η κυβερνηση όφειλε να γνωρίζει ή να διαγνώσει έγκαιρα αυτή τη στάση και τακτική των δανειστών. Δεν το έκανε και περιήλθε με τον καιρό σε δυσμενή θέση στις διαπραγματευσεις. Δεν εξέτασε ουσιαστικά ποτέ κανένα εναλλακτικό σενάριο, καμία εκδοχή σύγκρουσης και ρήξης. Δεν αντιλήφθηκε έγκαιρα ότι η Ευρώπη έχει καταντήσει έρμαιο μιας αγέλης από αγρίμια. Ενώ επρόκειτο στην ουσία για μια μάχη Γολιάθ - Δαυίδ, δεν κινήθηκε με την ανάλογη αντίληψη και στρατηγική. Δεν κατάλαβε επαρκώς οτι μονο μίσος θα ειχαν έναντι μιας αριστερής κυβέρνησης.

Δύο είναι οι ελπίδες και οι προσδοκίες τωρα της ελληνικής κοινωνιας για έναν διαφορετικό δρόμο. Η μια εξαρτάται προφανώς από τη διάθεση των δανειστών και αφορά στην απομείωση του χρέους. Κανένα προγραμμα τοσο βαριάς δημοσιονομικής προσαρμογής δεν μπορει να ειναι πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά βιώσιμο χωρις αναδιάρθρωση χρέους.

Αν όντως ο επώδυνος και οχι αμοιβαία επωφελής συμβιβασμός του Τσίπρα συνοδεύεται απο ρύθμιση του χρέους, τοτε μιλάμε για δυνατότητα να ξεφύγουμε απο τον φαύλο κύκλο. Αν όχι, τοτε ο κίνδυνος της αποτυχίας ειναι θανάσιμος.

Η δεύτερη ελπίδα εξαρτάται απο την αποφασιστικότητα και την προετοιμασία του ΣΥΡΙΖΑ να αλλάξει τα πράγματα, να συγκρουστεί με τη διαφθορά και την ολιγαρχία, να προχωρήσει στην παραγωγική ανασυγκρότηση να αναζητήσει νεα μοντέλα ανάπτυξης. Να αξιοποιήσει τον όποιο χρόνο διαθέτει για να δώσει ενα διαφορετικό δείγμα γραφής στη διακυβέρνηση της χώρας.

Ο Τσίπρας οφείλει να πει την αλήθεια και να μην ακολουθήσει την πεπατημένη με τις υποκριτικές μεγαλοστομίες, τις κενές ουσίας θριαμβολογίες.

Επέλεξε να δωσει μια μάχη και απο μονη της αυτή η επιλογή ειναι μια νίκη και μια ένδειξη οτι η Δημοκρατία και η Πολιτική έχουν ακομα... σφυγμό έναντι της δικτατορίας των αγορών και του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Να πει ότι δεν κατάφερε όσα περίμενε ή, πολύ περισσοτερο, όσα ειχε υποσχεθεί. Όμως δεν τα παρατάει. Ότι αυτή η μάχη ήταν ο πρώτος γύρος, η αρχική προσπάθεια μιας άπειρης και σχετικά απροετοίμαστης αριστεράς. Και ότι δεν εγκαταλείπει πεποιθήσεις, ιδέες, πολιτικές αντιλήψεις και στόχους, που συνθέτουν και αποτελούν την αριστερή και προοδευτική εναλλακτική προοπτική...  Να τα πει... Αλλα κυρίως να βρει τρόπο να τα κανει και πράξη, έστω και στο στενό κουστούμι που μας φόρεσαν οι πιστωτές...