Ο Στέφανος Κασιμάτης is back: "Ναφθαλίνη μεν η Ντόρα αλλά η γριά η κότα έχει το ζουμί"

 Το λέω εγώ, που δεν ανήκω σε αυτήν (είμαι Αγγλικανός, αν ενδιαφέρεται κανείς), όμως το αναγνωρίζω.

Προχθές, λ.χ., εξέδωσε μια ανακοίνωση με την οποία προτρέπει το ποίμνιόν της να μένει μακριά από τη γιόγκα, επειδή «τυγχάνει απολύτως ασυμβίβαστη με την ορθόδοξη χριστιανική πίστη μας και δεν έχει καμία θέση στη ζωή των χριστιανών».

Του Στέφανου Κασιμάτη από την Καθημερινή

Οπως εξήγησε, δε, στην «Καθημερινή» επαΐων περί τα εκκλησιαστικά, «ένας χριστιανός που μπαίνει στη διαδικασία της γιόγκα εξοικειώνεται με ένα διαφορετικό τρόπο θεώρησης του ανθρώπου και του θείου».

Προκύπτει, κατά συνέπεια, ότι η Εκκλησία της Ελλάδος απαγορεύει κάθε εξοικείωση του ποιμνίου της με τον έξω κόσμο. Κατανοητό – οι εποχές είναι πονηρές και ο ανταγωνισμός στην αγορά της πίστης αδυσώπητος…

Θα ήταν περιττό, νομίζω, για οποιονδήποτε θιασώτη του αντικληρικαλισμού να κατηγορήσει την Εκκλησία επειδή ενισχύει την περίφραξη του ποιμνιοστασίου της.

Η αγορά της πίστης λειτουργεί με δικούς της κανόνες και διαφέρει από τις άλλες της παγκόσμιας οικονομίας.

Συχνά μας διαφεύγει το προφανές: ότι το περιζήτητο αγαθό, γύρω από το οποίο διαμορφώνεται η συγκεκριμένη αγορά, είναι η πίστη σε κάτι μεταφυσικό, απόλυτο και αιώνιο – με άλλα λόγια, σε κάτι που δεν εξαρτάται ούτε από τόπο ούτε από χρόνο.

Επομένως, εκ της φύσεως του αγαθού, είναι λογικό η Εκκλησία να προσπαθεί να κρατεί το ποίμνιό της εκτός τόπου και χρόνου.

Δείτε, όμως, πώς η ύπαρξη αυτού του αρχαίου θεσμού, παρά τον ανυπόφορο συντηρητισμό που προβάλλει στον σημερινό κόσμο, κατορθώνει παραδόξως να μας επαναφέρει στην πραγματικότητα, ενώ την ίδια ώρα προσπαθεί να μας τραβήξει μακριά της.

Ερχεται, π.χ., τώρα, να ασχοληθεί με τη γιόγκα και μας θυμίζει –πάνω που το είχαμε ξεχάσει– ότι η πραγματικότητα του Υπαρκτού Ελληνισμού είναι να στέκεσαι ενσυνειδήτως και υπερηφάνως εκτός πραγματικότητας.

Οπότε, μόλις το θυμάσαι αυτό, αρχίζεις να κατανοείς πώς γίνεται εν έτει 2015 ο «εξυπνότερος λαός του κόσμου» να φλερτάρει με εκδοχές του κομμουνισμού. (Οχι ότι αυτό σε συμφιλιώνει με την ηλιθιότητα, αλλά η κατανόηση της λειτουργίας της είναι απαραίτητη...)

Ο κομμουνισμός –το έχει δείξει αυτό η Ιστορία– είναι μία μέθοδος διαχείρισης της φτώχειας, και μάλιστα η χειρότερη.

Εξαλείφει τη φτώχεια, όχι με την παραγωγή πλούτου, αλλά επιβάλλοντας τη φτώχεια σε όλους, ώστε να γίνει η φυσιολογική κατάσταση.

Με τα σημερινά δεδομένα, είναι μια επιλογή για υπανάπτυκτους και καθυστερημένους. Την ουσία αυτής της προσέγγισης στα πράγματα τη βρίσκουμε στις περίφημες προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ προς τους θεσμούς.

Διαβάστε τες. Θα δείτε ότι το μόνο σαφές που κομίζει στην οικονομική πολιτική ο ΣΥΡΙΖΑ με τις προτάσεις του είναι η εξόντωση της μέσης τάξης και των επιχειρήσεων, προκειμένου να χρηματοδοτηθεί προσωρινά ένα κράτος και ένα πλέγμα μηχανισμών προνοίας, που απλώς δεν είναι δυνατόν να επιβιώσουν με τη σημερινή μορφή τους.

Δεν είναι ανόητοι που το προτείνουν. Η αποδυνάμωση της μέσης τάξης και, εν τέλει, η εξάλειψή της είναι προϋπόθεση για τον κομμουνισμό.

Οπου επιβλήθηκε ο κομμουνισμός στην Ευρώπη (ακόμη και στη Ρωσία, που δεν είναι ευρωπαϊκή χώρα, παρά μόνο γεωγραφικά και εν μέρει), η επιβολή του ήταν σταδιακή και ξεκινούσε πάντα με την εξόντωση της μέσης τάξης. (Περιγράφεται έξοχα στο «Iron Curtain - The Crushing of Eastern Europe 1944-1956», της Αν Απλμπομ).

Εκεί το πέτυχαν βασιζόμενοι στην ισχύ των όπλων του σοβιετικού στρατού κατοχής. Εδώ θα το πετύχουν με τη δύναμη της διάχυτης βλακείας...

Υπό το πρίσμα αυτό, όταν έχουμε κυβέρνηση παλαβών που σπρώχνει τη χώρα προς τη μοναξιά του σοσιαλισμού και, επίσης, τολμάει να παίζει με γεωπολιτικούς εκβιασμούς, η Ντόρα έπραξε άριστα που πήγε και είδε τον Τσίπρα, ώστε να σταθμίσει μόνη της τον βαθμό του κινδύνου.

Η δε ενόχληση του Σαμαρά, όταν το πληροφορήθηκε, απλώς μας θυμίζει το περιττόν της ύπαρξής του στην ηγεσία.

Αυτή την ώρα, ο αστικός κόσμος της χώρας και, γενικώς, όσοι θέλουν το μέλλον μας στην Ευρώπη και τη Δύση, περιμένουν να τους εκπροσωπήσει κάποιος σε ένα δημόσιο λόγο που κυριαρχείται από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Κάποιος που θα τους ενθαρρύνει, όχι μόνο με τον δημόσιο λόγο του, αλλά και δείχνοντας ότι η ευρωπαϊκή παράταξη σε αυτήν τη χώρα δεν υποκύπτει σε εκβιασμούς, όπως αυτός που επιβάλλουν σε πλήρη σύμπνοια οι κ. Καραμανλής και Σαμαράς στη Ν.Δ.

Δεν γίνεται πια με το πρόσχημα της κρισιμότητας των περιστάσεων να συντηρείται το σάπιο.

Οι αναγνώστες της στήλης γνωρίζουν ότι, προσωπικώς, θα ήθελα να εκφρασθεί η ευρωπαϊκή παράταξη μέσα από τη φωνή κάποιου στελέχους της νεότερης γενιάς.

Οι φωνές τους όμως έπαψαν να ακούγονται εδώ και καιρό. Οπως φαίνεται, οι επίδοξοι διάδοχοι του Σαμαρά χάθηκαν μέσα στο πλέγμα των ισορροπιών που τηρούν – όπως οι Μεγάλες Δυνάμεις, στις αρχές του εικοστού αιώνα, χάθηκαν μέσα σε ένα λαβύρινθο συμμαχιών, ο οποίος εν τέλει αυτονομήθηκε και έφερε την καταστροφή του Μεγάλου Πολέμου.

Προ μηνός, όμως, όταν ήμαστε ακόμη στη φάση όπου η Ν.Δ. –εν αντιθέσει προς τον κόσμο που αξιώνει να εκπροσωπεί– ψαχνόταν για τη στάση που θα τηρούσε αν ο ΣΥΡΙΖΑ έφερνε συμφωνία, η Ντόρα ήταν η μόνη που βγήκε και δήλωσε κατηγορηματικά ότι θα ψήφιζε οτιδήποτε προκειμένου να μείνει η χώρα στην Ευρώπη.

Ξέρω ότι σε πολλούς δεν αρέσει αυτό που θα πω, αλλά πολύ σύντομα ο χρόνος απέδειξε ότι η Ντόρα είχε τοποθετηθεί με ευθύνη και συνείδηση των κινδύνων για τη χώρα.

Επιπλέον, έστω και αν το απώτερο κίνητρό της είναι η προσωπική εκδίκηση, το ότι τολμάει να φθαρεί η ίδια, προκειμένου να ταρακουνήσει τον Σαμαρά, είναι και αυτό δείγμα ευθύνης.

Διότι, στο κάτω κάτω, είναι απαραίτητο κάποιος να βγει μπροστά, αν είναι να φύγει ο Σαμαράς. Κάποιος πρέπει να το κάνει και φαίνεται ότι το επιχειρεί η Ντόρα.

Προ καιρού, την είχα χαρακτηρίσει «ναφθαλίνη». Αμφιβάλλω αν αυτό θα την κολακεύσει, αλλά τελικά καταλήγω ότι η γριά η κότα έχει το ζουμί και, ως γνωστόν, ο άνθρωπος όσο μεγαλώνει στην ηλικία συμφιλιώνεται με τις σούπες...