Vintage pics: Όταν η Λάουρα Αντονέλι γδυνόταν στην Malizia αισθησιακά & τρέλαινε έναν έφηβο

Ένας μύθος που μοιράστηκε ανάμεσα στο ερωτικό σινεμά των 70s και σε συνεργασίες με τους μεγαλύτερους Ιταλούς σκηνοθέτες, ανάμεσα στη δημόσια εικόνά της και το πληγωμένο κορίτσι που έκρυβε πάντα μέσα της.

«Ισως δεν ήμουν φτιαγμένη για να γίνω ηθοποιός. Δεν ήμουν καθόλου προετοιμασμένη για την καριέρα, την επιτυχία, τη δημοτικότητα, αυτό το περιβάλλον των ψευδαισθήσεων. Ημουν πάντα ένας απλός άνθρωπος, ντροπαλή...»
Χρόνια μετά από την εποχή που έμοιαζε με την απόλυτη ερωτική φαντασίωση της Ιταλίας, αλλά και ολόκληρου του πλανήτη, με μια μοίρα που δεν άξιζε σε ένα πλάσμα που εξέφρασε όλο τον ερωτισμό των 70s και έφτασε νομοτελειακά μέχρι το κύκνειο άσμα του Λουκίνο Βισκόντι, η Λάουρα Αντονέλι μπορούσε πια να μιλήσει χωρίς περιστροφές για τον εαυτό της. Για μια ζωή που πέρασε από πάνω της, αφήνοντας της δόξα αλλά και μοναξιά, μια σειρά από αντρες που δεν άξιζε να τους αγαπήσει και ένα βιογραφικό γραμμένο με πολλά ναρκωτικά και τον αισθησιασμό που δεν τελειώνει όταν κλείνουν οι κάμερες.

«Ζω μέσα στην ησυχία, είμαι πολύ εσωστρεφής, δεν εμπιστεύομαι κανέναν και δεν έχω φίλους. Νιώθω πως με αποσπά το παραμικρό: από το χτύπημα του τηλεφώνου μέχρι το μυστήριο του σύμπαντος.»

Γεννημένη το 1941 σε μια πόλη της Κροατίας, την Πούλα η οποία αποτελούσε τμήμα της Ιταλίας, η Λάουρα Αντονέλι κατέληξε μαζί με την οικογένειά της στη Νάπολι όπου και έγινε πρωταθλήτρια της γυμναστικής - επειδή οι γονείς της πίστευαν ότι ήταν άσχημη και πως αυτό θα της έδινε τουλάχιστον λίγη χάρη, όπως ομολόγησε η ίδια - για να φτάσει στη Ρώμη ως δασκάλα γυμναστικής και από εκεί να μπει στον κόσμο του μόντελινγκ και του σινεμά, αφού πρώτα κέρδισε την εμπιστοσύνη της Coca Cola για να γίνει ένα από τα κορίτσια των διαφημίσεών της στην Ιταλία.

Ξεκίνησε την καριέρα της στο σινεμά το 1965, παίζοντας ταυτόχρονα σε τρεις χώρες (Ιταλία, Αμερική, Γαλλία), ενώ από το 1972 μέχρι το 1980 ήταν η επίσημη αγαπημένη του Ζαν-Πολ Μπελμοντό, γεγονός που ανέβασε τη δημοτικότητά της που θα κορυφωνόταν το 1975 με την ίσως πιο διάσημη ταινία της, το «Malizia» του Σαλβατόρε Σαμπέρι που διαγωνίστηκε στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου και χάρισε στην Αντονέλι μια σειρά από βραβεία ερμηνείας.

Τυποποιημένη ως «ερωτική ηθοποιός», η Αντονέλι διεπρεψε σε αισθησιακές ταινίες των 70s (όπως το «Moliamente» του Μάρκο Βικάριο), αλλά συνεργάστηκε και με την αφρόκρεμα των Ιταλών δημιουργών, αξέχαστη στον «Αθώο», το κύκνειο άσμα του Λουκίνο Βισκόντι το 1977, το «Passione d'Αmore» του Ετόρε Σκόλα το 1981, το «Sesso e Volentieri» του Ντίνο Ρίζι το 1982 και σταμάτησε απότομα το σινεμά το 1991 (τελευταία της ταινίας ήταν το «Malizia 2000», μια προσπάθεια ενός σίκουελ της μεγάλης της επιτυχίας που απέτυχε παταγωδώς) για να αποσυρθεί για πάντα από τα εγκόσμια.

Δεν έφταιγε, όμως, μόνο η κατάρα της «Malizia», αλλά και το γεγονός την ίδια χρονιά, το 1991, βρέθηκε στο σπίτι της ποσότητα κοκαΐνης, η Αντονέλι συνελήφθη και καταδικάστηκε σε κατ' οίκον κράτηση σε μια υπόθεση που έληξε μόλις το 2006 με τα ιταλικά δικαστήρια να την αθωώνουν με αντάλλαγμα την επιβολή ενός χρηματικού προστίμου.
«Τα μεγαλύτερα λάθη της ζωής μου; Τα ναρκωτικά και το γεγονός ότι παντρεύτηκα στα 24 μου χρόνια, χωρίς να ξέρω τι ακριβώς κάνω», δήλωσε σε μια από τις συνεντεύξεις των τελευταίων της χρόνων, απομονωμένη στη βίλα της Λαντισπόλι, περίπου 40 χιλιόμετρα από τη Ρώμη, μετανιωμένη κυρίως για τους άντρες που αγάπησε «από την ανάγκη μου για στοργή», αλλά και για το θόρυβο των δεκαετιών που την κράτησαν μακριά από την πραγματική - γι' αυτήν - ουσία της ζωής.

«Ζω με ό,τι είναι αρκετό, η εποχή της πολυτελειας έχει περάσει για πάντα. Δεν χρειάζομαι βίλες, γιοτς και όμορφη ζωή. Ονειρεύομαι μια νέα ζωή ηρεμίας που θα μου δίνει ισορροπία και θα μου επιτρέψει να αντιμετωπίσω τα χρόνια που έρχονται, τα γηρατειά.»
Η Λάουρα Αντονέλι, ανεξίτηλος μύθος για το ιταλικό σινεμά αλλά και για μια ολόκληρη εποχή πέθανε στα 73 της χρόνια από έμφραγμα, στις 22 Ιουνίου του 2015. Αντίθετα με τη φήμη της, όπως δήλωνε και η ίδια: «Εχω πληγωθεί πολύ. Και πάντα έχω αυτήν την αυθόρμητη αντίδραση να κλείσω τα μάτια μου και να κουρνιάσω σε μια γωνία».