Κοινωνία σαν ζόμπι από την αϋπνία, αγωνία, ταπείνωση, φόβο. Εσείς κοιμάστε ήσυχοι; Γράφει η Χριστίνα Πουλίδου

Οι εικόνες των ηλικιωμένων και των ανήμπορων, του παππού και της μάνας σας, που τους υποχρεώσατε να στέκονται ώρες στις ουρές, να ξεροσταλιάζουν, να λιποθυμάν και να συνέρχονται, δεν σας ταράζουν;

*Το άρθρο της Χριστίνας Πουλίδου στο «Protagon»

Ξέρω, λέτε ότι οι συγκεκριμένες εξελίξεις είναι ευθύνη των «ξένων». Ανίδεοι κι ανυποψίαστοι εσείς, πιαστήκατε στη φάκα; Επί έξι μήνες, όταν η οικονομική δραστηριότητα της χώρας βυθιζόταν σε μια σταδιακή ακινησία εξαιτίας της αδράνειας και της αβεβαιότητας, εσείς εξακολουθούσατε να τρώτε αμέριμνα το τυρί τη φάκας; Κάποια ευθύνη έστω; Για λάθη στη διαπραγμάτευση, για εσφαλμένη εκτίμηση του συσχετισμού των δυνάμεων, για ψευδαισθήσεις εναλλακτικών διεξόδων;

Λέτε επίσης ότι οι συνθήκες είναι δύσκολες, αλλά θα δοκιμαστούμε «για το καλό μας». Πείτε το σε αυτούς που τρώνε την ταλαιπώρια κατακούτελα - όχι άπαξ, καθημερινά. Σε αυτούς που δεν έχουν πια ελπίδες – οι προσδοκίες τους φτάνουν ως το τέλος του μήνα, «να πληρωθεί η σύνταξη». Σε αυτούς που υφίστανται την άλλη ταλαιπωρία με τα φάρμακα, καθώς μερικά φαρμακεία εκτελούν, και άλλα όχι, συνταγές ταμείων - νέες ουρές και νέα γυροβολιά στη γειτονιά. Που να τ’ αντέξουν τα βασανισμένα ποδάρια τους;

Βλέπετε άδειους δρόμους, άψυχες πόλεις και αντικρίζετε χωρίς τύψεις τα παιδιά σας; Λέτε ότι το «κάνετε για το καλό τους» - το άμεσο ή το μακροπρόθεσμο; Γιατί άμεσα βλέπουμε όλοι μπροστά μας μια Παιδεία που αποστρέφεται την «αριστεία», βλέπουμε στρατιές ανέργων, βλέπουμε επιχειρηματίες σαν κοτόπουλα να στέκουν ανήμποροι στο προσωπικό τους – «κάντε ό,τι καταλαβαίνετε» τους λένε. Για τη μακροπρόθεσμη προοπτική… ας φυλάξουμε αυτόν τον εφιάλτη για άλλη φορά.

Κοιμάστε ήσυχοι τα βράδυα όταν πυροδοτείτε με εμπάθεια και φανατισμό ένα κλίμα ακραίας πόλωσης, όταν κονιορτοποιείτε τα οικογενειακά εισοδήματα, όταν οικογένειες διασπώνται, φίλοι παιδικοί παίρνουν ηρεμιστικά για να μη σκοτωθούν, όταν από ανημπόρια δεν δίνουμε κουτουλιές ο ένας στον άλλον; Τον διχασμό όμως, προκαλεί αυτός που προβάλλει έναν καταγγελτικό λόγο από τη θέση ευθύνης που κατέχει και θυμάμαι πάντα το μήνυμα (που άφησε να διαβαστεί μετά θάνατον) ο Λεωνίδας Κύρκος: «ένα έχω να σας πω – μπείτε στη σύγκρουση ιδεών, αλλά όχι στη βία και τη μισαλλοδοξία».

Μια σκιά ντροπής δεν σκιάζει τη συνείδησή σας, όταν το Συμβούλιο της Ευρώπης (ο φάρος της δημοκρατίας από γενέσεώς του) χτυπά συναγερμό - πως το δημοψήφισμα δεν ανταποκρίνεται στις δημοκρατικές προδιαγραφές; Ο διεθνής μας συμπαραστάτης (από τότε που απέβαλε τη χούντα) σήμερα προειδοποιεί την ελληνική κυβέρνηση -  δεν σας δημιουργεί το ανυπόφορο βάρος ταπείνωσης της χώρας;

Εσείς -και οι υπερπατριώτες συνεταίροι σας στο «όχι»- δεν νιώσατε ένα σφίξιμο όταν η Τουρκία πήρε τα λόγια μας και μας τα αντέστρεψε; Όταν ο πρωθυπουργός Α. Νταβούτογλου δήλωσε πως «θέλουμε να είναι ισχυρή η Ελλάδα. Θέλουμε να γίνει λίμνη ειρήνης το Αιγαίο και να λυθεί το Κυπριακό. Γι' αυτό, η Τουρκία θα είναι θετική σε κάθε είδους πρόταση συνεργασίας» αισθανθήκατε περήφανοι από την πατερναλιστική και δηκτική εκφορά του  λόγου του;

Μας ζητάτε να κάνουμε υπερήφανα το άλμα στο κενό, γιατί μας κατέστρεψαν οι «ξένοι». Εσείς είστε αμέτοχοι σ' αυτό; Οι «Σαμαροβενιζέλοι» έκαναν το τελευταίο εξάμηνο τις «διαπραγματεύσεις»; Αυτοί έφεραν τον κόμπο στο χτένι; Αυτοί έκλεισαν τις τράπεζες; Ή μήπως εσείς μαζί με τον Σόιμπλε, σε αγαστή σύμπλευση, φέρατε αυτό το αποτέλεσμα; Διότι αν υποθέσουμε πως έχετε δίκιο και πως υπάρχουν ξένα κέντρα που ήθελαν να μας αποβάλλουν, δεν ήταν οι χειρισμοί σας που τους άνοιξαν τον δρόμο; Κι αν ήταν άλλοι στη θέση σας, θα τους χαρακτηρίζατε απλά «ατζαμήδες»;

Μας αντιρωτάτε με νόημα: «ήταν καλύτερα πριν;». Θυμόμαστε ακόμη «πώς ήταν πριν» -είχαμε χάσει το 30-35% του μισθού μας/της σύνταξής μας, το 65%-70% όμως το πληρωνόμασταν κανονικά και το κράτος λειτουργούσε, με αδυναμίες κι ελλείψεις, όμως λειτουργούσε. Σήμερα έχουμε το 10% των μισθών/συντάξεών μας με προοπτική το απόλυτο μηδέν. Τότε υπήρχαν καταθέσεις, γίνονταν αναλήψεις, υπήρχαν φάρμακα, δρομολόγια πλοίων και αεροπλάνων – οι άνθρωποι ταξίδευαν, μπορούσαν να ελπίζουν. Όλα αυτά χάθηκαν ή μειώθηκαν ασφυκτικά σε δυο εικοσιτετράωρα. Και οι στρατιές ανέργων (που υπήρχαν και πριν) τι ελπίδες να έχουν σε μια βυθισμένη οικονομία;

Λέτε ότι οι τράπεζες θα ξανανοίξουν την Τρίτη. Το πιστεύετε; Όταν το σπιράλ της κατάρρευσης τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα καίγοντας στο πέρασμά του την οικονομική δραστηριότητα στο σύνολό της, πώς «θα ξανανοίξουν οι τράπεζες» και με τι χρήματα; Με τις ελάχιστες, κουρεμένες στο μισό καταθέσεις μας, ή πια με δραχμές; Πώς μας κοιτάτε στα μάτια, μετά από τις εκατοντάδες αλλεπάλληλες διαψεύσεις;

Μας καλείτε να πούμε ένα «περήφανο Όχι» - σε τι; Σε ένα χαρτί που δεν υπάρχει; Και μετά; Πού θα στραφούμε μετά, όταν η Ευρώπη βοά ότι το «όχι» σημαίνει ρήξη με την ΕΕ; Στον Μαδούρο που μας θύμισε ότι στη χώρα του έτρωγαν «ζωοτροφές» ή στα πετρέλαια του Τσάβες που ποτέ δεν ήρθαν;

Μας καλείτε να συστρατευτούμε μαζί με τους διοργανωτές των λαϊκών γλεντιών στην επέτειο της 25ης Μαρτίου και με τη Χρυσή Αυγή, στην ίδια κάλπη, με το ίδιο ψηφοδέλτιο, όλοι μαζί; Στρατευμένοι ψηφοφόροι στο «περήφανο όχι»; Μας ενθαρρύνετε προβάλλοντας στο Κανάλι της Βουλής (όχι το «Good bye Lenin» ή «Οι ζωές των άλλων»), ένα ντοκυμαντέρ όπου υπογραμμίζεται η «ωραία ζωή» στην Ανατολική Γερμανία πριν από την ενοποίησή της, μοιράζοντας (οι θεσμικοί προϊστάμενοι) φυλλάδια στις δημόσιες υπηρεσίες με προτροπές υπέρ του «όχι», διορίζοντας -στο παρά ένα της αβύσσου- οικογενειακά πρόσωπα ή φίλους της κυβέρνησης παρά και κόντρα στην επετηρίδα, προσφέροντας αυξήσεις μισθών σε ανθρώπους που διαθέτουν το πεπόνι αλλά κυρίως το μαχαίρι, μεταβάλλοντας σε κουρελόχαρτα έννοιες ιερές, όπως η «Δημοκρατία» και η «αξιοπρέπεια»…

Ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας κυκλοφορεί σαν ζόμπι από την αϋπνία, την αγωνία, την ταπείνωση, τον φόβο. Εσείς κοιμάστε ήσυχοι τα βράδυα;