Ο Τσίπρας είναι έρωτας: Το 61% των συμπατριωτών μου είναι ερωτευμένοι - Είχαν τόσο καιρό να ερωτευτούν

Σε όλα τα γεγονότα και τα διλήμματα μπορώ ν' αναμετρήσω τα συν και τα πλην τους. Όλα μπορώ να τα κριτικάρω. Εκτός από ένα. Τον έρωτα και τον ερωτευμένο άνθρωπο.

*Της Ρέας Βιτάλη στο Protagon.gr

Ο έρωτας είναι αναρχική πράξη. Ο Τσίπρας είναι έρωτας. Το πήρα απόφαση. Το 61% των συμπατριωτών μου είναι ερωτευμένοι. Κι είχαν τόσο καιρό να ερωτευτούν! Σχεδόν δικαιούνταν έρωτα. Έχουν αναπτύξει δικούς τους κωδικούς αντοχής, υπομονής, παραδοχής, υποταγής, θαυμασμού. Κρέμονται από τα χείλη του. Εμπιστεύονται κάθε του λέξη. Παραδίδονται ψυχή τε και σώματι. Έχει την εξουσία και τη δυνατότητα να ανεβοκατεβάζει τους παλμούς της καρδιάς τους. Να παίζει με τις θερμοκρασίες τους. Να τους χαρίζει όμορφους θυμούς... Να λένε, να λένε, να λένε και μετά... Να εμφανίζεται εκείνος αστραφτερός μπροστά τους κι όλα ν' αλλάζουν με μιας. Και να σας πω την αμαρτία μου; Μέσα στην τόση, οργασμική σχεδόν, χαρά, μπορεί και οι λοιποί να μοιάζουμε ως παράταιρες γριές… Απ' αυτές που κοιτάζοντας ένα ζευγάρι να φιλιέται ρουφηχτά -σαν να μην υπάρχει αύριο- λένε με στριμμένη όψη «Δεν ντρέπεστε βρε! Πάτε αλλού να φιληθείτε. Υπάρχουν και παιδιά».

Ο Τσίπρας γεμίζει το πλάνο όλο. Χαμογελάει και χαμογελάει το σύμπαν. Ποιος να αναμετρηθεί μαζί του; Χαρά και στους εραστές της συμφοράς! Μπορεί νάναι και περσότερο. Καψούρα. Ακόμα χειρότερα, δηλαδή ακόμα καλύτερα! Ενέχει καταστροφή. Ενέχει στοιχεία «όλοι είναι εναντίον μας». Ενέχει όρκους «θα αντέξουμε κι ας είμαστε φτωχοί». Ενέχει σεβντά. Ενέχει πισωγυρίσματα "μη φύγεις θα φαρμακωθώ". Ενέχει ψέματα που ακυρώνει ένα απλούστατο "δεν είναι έτσι ρε χαζό". Ενέχει Βαρουφάκη που παραμερίζω για σένανε αχάριστη. Ενέχει ό,τι και να συμβεί «Χαλάλι του!».  

Μαζί με τον απόλυτο σεβασμό στον έρωτα αρέσκομαι ν' ακούω και ερωτικές ιστορίες. Μια τέτοια μου είχε διηγηθεί η κυρία Ελένη. Πέρασε τα μικράτα της σε ορφανοτροφείο της Θεσσαλονίκης, αποχαιρετώντας την αιματοβαμμένη Σμύρνη, μόνη ολομόναχη σε ένα καράβι προς το άγνωστο. Της το 'φερε η ζωή να περάσει τα νιάτα σε ορφανοτροφείο και τα γηρατειά στο γηροκομείο Αθηνών. «Μέσα στις τόσες συμφορές, ποιον γλυκαίνεται η σκέψη σου να θυμάσαι;» την είχα ρωτήσει σε μια μας συνάντηση. «Τον άνδρα μου» μου είπε και συμπλήρωσε «Όταν τον γνώρισα του είπα "Είμαι πολύ πονεμένη. Να με σεβαστείς" και κείνος με σεβάστηκε όσο έζησε, παιδί μου».

Λες να έχει η χώρα μου να διηγείται κάποτε, μια ιστορία έρωτα σαν της κυρίας Ελένης; Κι αν όχι… Τι να πεις; Αρκεί που το ζείτε συμπατριώτες.  

Υ.γ Πόσο δα κρατάει ένας έρωτας με αυτές τις προδιαγραφές; συνήθως ακολουθούν πατώματα.