Λειψοί: Η Καραϊβική του Αιγαίου με τους εξωτικούς ορμίσκους & το farniente στο γιαλό

Οι Λειψοί είναι από τους προορισμούς που υπάρχουν για να σου κλέβουν την κάρδια.

Το νησί της Καλυψούς

Η παράδοση θέλει τους Λειψούς ή τη Λειψώ να είναι η μυθική Ωγυγία, το νησί της νύμφης Καλυψούς. Με τέτοιο μυθικό υπόβαθρο στην ιστορία τους καταλαβαίνετε τι γίνεται! Με 700 περίπου κατοίκους σήμερα είναι ένα νησί με έναν οικισμό. Οι κάτοικοι προοδευτικοί, φιλόξενοι,  δείχνουν πως το νησί είναι ένα σωστό παράδειγμα ανάπτυξης.

Ησυχία, γαλήνη ψυχής, ψαράκι φρέσκο, γραφικές παραλίες, ωραίοι περίπατοι. Δημοτική συγκοινωνία για τις πιο γνωστές παραλίες με δύο πουλμανάκια του δήμου. Ενδιαφέρον εκκλησιαστικό, λαογραφικό μουσείο. Υπάρχουν παραδοσιακοί φούρνοι με ξύλα, δύο σουπερμάρκετ, αρκετές ταβέρνες και καφενεδάκια. Ε, μην τα περιμένετε όλα από μένα. Καιρός να ανακαλύψετε και μόνοι σας άλλες κρυμμένες ομορφιές!

Η Παναγιά του Χάρου

Στους Λειψούς εορτάζεται στις 23 Αυγούστου (εννιάμερα της Παναγίας) η Παναγιά του Χάρου. Τούτο είναι το μεγάλο, γνωστό πανηγύρι του νησιού. Σε μια ειδυλλιακή ως σήμερα τοποθεσία κτίστηκε από μοναχούς της Πάτμου, σε βυζαντινό ρυθμό, στα τέλη του 16ου αιώνα μ.Χ. το εξωμονάστηρο της Παναγίας. «Ο ναός είναι τρισυπόστατος, τον διακρίνει δε ο χαμηλός τρούλος, τα ακανόνιστα τόξα, που γι' αυτό αισθητοποιούν μια ασυνήθιστη γοητεία, τα λιγοστά και στενόμακρα παράθυρα, που το φειδωλό φως τους υποβάλλει τον προσκυνητή».

Μόλις κατέβει ο ήλιος, οι παραλίες αδειάζουν και ο κόσμος του νησιού έρχεται στο λιμανάκι που, με τα χαμηλά, απλά του κτίρια και τα χρώματα από τα ψαροκάικα, μοιάζει με παιδική ζωγραφιά. Μόνη εξαίρεση η μεγάλη εκκλησία του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου, που είναι συνήθως και η αφετηρία για να διασχίσεις το λιμάνι από άκρη σε άκρη. Θα χρειαστείς 10.’

Εκτός αν σταματήσεις για καψαλισμένα καλαμαράκια στην ταβέρνα του Θεολόγου και στο Καρνάγιο ή για να μάθεις τα ονόματα από τις βάρκες. Τον Τζακ Νίκολσον, για παράδειγμα, τον ξέρουμε όλοι. Αιγαιοπελαγίτικες φιλοσοφίες θα πεις αφού πιεις ούζα στου Σοφοκλή στην γωνία, που μένει πάντα για το τέλος μια και κλείνει αργά παίζοντας από ρεμπέτικο και έντεχνο.