Top Woman η άγνωστη κόρη του Αλέξανδρου Λυκουρέζου: Η Βραζιλιάνα καλλονή ζει στην Αίγινα & φτιάχνει σαπούνια

Μια αλλιώτικη γυναίκα, με εικόνα ιδιαίτερη, σαν ζωγραφιά πολλών πολιτισμών μαζί, με ζωή πλούσια σε εμπειρίες και με πολλά χρώματα να τη βάφουν, από το πρασινοκίτρινο της Βραζιλίας ώς τα πιο μουντά της Ευρώπης, η Μαρίνα Κοριολάνο-Λυκουρέζου μάς ταξιδεύει παντού, μέχρι να φθάσουμε στον τωρινό, προσωρινό ίσως, προορισμό της, την Αίγινα, όπου δημιουργεί τα εξαιρετικά ελληνικά φυσικά σαπούνια Cool Soap.

Αυτή η start up επιχείρηση που αναφέρεται στην ελληνική παράδοση ήταν μόνο η αφορμή για τη συνάντηση, όπως αναφέρει το εξαιρετικό δημοσίευμα του doctv.gr

''Η μητέρα μου Αλίσια Κοριολάνο και ο πατέρας μου Αλέξανδρος Λυκουρέζος γνωρίστηκαν και παντρεύτηκαν στην Αθήνα αλλά έφυγαν επί χούντας για την Αγγλία, όπως λέει η ίδια 

Εκεί γεννηθήκαμε ο αδελφός μου Ιάσων και εγώ ενώ σύντομα θα πηγαίναμε όλοι μαζί στη Γαλλία - ήμουν μόλις 12 ημερών όταν ταξιδέψαμε, προφανώς αυτό συμβολίζει κάτι για τη ζωή μου, μιας και δεν ριζώνω ποτέ πουθενά.

Στο Παρίσι θα παραμείνουμε μόνο με τη μητέρα μου τελικά καθώς οι γονείς μου χωρίζουν και ο πατέρας επιστρέφει στην Αθήνα με την πτώση της χούντας.

Αποκτώ γαλλική παιδεία στα βασικά χρόνια ενώ τον Φεβρουάριο του 1983 φεύγω με τη μητέρα μου για Ρίο ντε Τζανέιρο ενώ ο αδελφός μου είναι πια σε boarding school στην Αγγλία. 

Στη Βραζιλία έζησα από τα 10 μου χρόνια ώς τα 17 σε μια μικροκοινωνία πολύ βραζιλιάνικη και πολύ καλλιτεχνική αφού η μητέρα μου είχε σπουδές κοινωνιολογίας ενώ ασχολήθηκε με αρχιτεκτονική και φωτογραφία.

Ανήκαμε λοιπόν σε αυτόν τον κύκλο, κάτι που δεν μεταφραζόταν σε χρήμα, αλλά σίγουρα σε μια συγκεκριμένη ατμόσφαιρα.

Έμαθα βραζιλιάνικα εκεί ακούγοντας κουβέντες και πολλή μουσική.

Το δεύτερο σπίτι όπου περνούσα πολύ χρόνο εκεί ήταν της Mαργκρίτ και του Ραμίρο - η Mαργκρίτ ήταν Ολλανδέζα, ο Ραμίρο Βολιβιανός, είχαν τρία παιδιά γεννημένα στην Ελβετία και μεγαλωμένα στο Ρίο.

Θέλω να πω ότι αυτό που ονομάζουμε πολυπολιτισμικότητα το ζω από μωρό και με ακολουθεί μέχρι σήμερα στην Αίγινα, όπου και εδώ οι φίλοι μας είναι διαφόρων εθνικοτήτων.

Αυτή η φιλοσοφία ζωής σε οδηγεί στο να ζεις και αλλιώς τις «πραγματικότητές» σου: λατρεύω το σπίτι μου στην Αίγινα, είναι η πραγματικότητά μου αυτή τη στιγμή, αλλά δεν είναι ο τόπος μου.

Πουθενά δεν είναι τόπος μου και ευτυχώς έχω ξεπεράσει την κρίση του «δεν ανήκω πουθενά».

Έχω επαφή με τη γη όχι με τους τόπους. Η Βραζιλία είναι αλήθεια ένα πανέμορφο χάος, που εκπέμπει παντού μια πηγαία δημιουργικότητα σε όλα τα επίπεδα.

Δεν έχεις τίποτα; Δεν πειράζει - θα παίξεις μουσική με ένα κουτάκι σπίρτα. Πηγάζει από πολύ βαθιά αυτό, είναι η αύρα θετικότητας του Νέου Κόσμου.

Πρόκειται όμως ταυτόχρονα για μια πολύ άδικη και άνιση κοινωνία. Δεν έχω ζήσει τη βία προσωπικά, αλλά τη βλέπεις, τη νιώθεις.

Και μετά έχεις και την παραλία, το σημείο συνάντησης όλων: δίπλα σου μπορεί να κάθεται ο πιο πλούσιος άνθρωπος και ο πιο φτωχός. 

Στα έξι μου χρόνια και όσο ζούσε η προ-γιαγιά μου πήγα στο Μανάος, την πόλη της, την πόλη που μοιάζει σαν να την έχτισε ένας τρελός στη μέση του Αμαζονίου.

Σε όλη τη χώρα συναντάς μια μείξη αδιανόητη... Στον Νότο υπάρχουν φερειπείν κοινότητες Πολωνών που ήρθαν στον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο και είναι φτωχοί αγρότες, ενώ ιθαγενείς της Βραζιλίας είναι και οι Αφρικανοί που έφεραν οι Ευρωπαίοι.

Το πιο ενδιαφέρον, που δεν ξέρει πολύς κόσμος, είναι ότι στη Βραζιλία υπάρχει η πιο μεγάλη γιαπωνέζικη κοινότητα εκτός Ιαπωνίας - είναι στο Σάο Πάολο, στην περιοχή Liberdade (που σημαίνει ελευθερία).

Και ύστερα ήρθε η Αγγλία, όπου φθάσαμε με τάνκερ από τη Βραζιλία. Αποφασίσαμε με τη μητέρα μου να ζήσουμε αλλιώς αυτό το ταξίδι και να αποχαιρετήσουμε τη ζωή μας εκεί σε δύο εβδομάδες εν πλω και όχι σε μερικές ώρες με το αεροπλάνο.

Σπουδάζω Ιστορία Τέχνης και Ανθρωπολογία στο School of Oriental and African Studies του University of London.

Με το τέλος των σπουδών και χωρίς να έχω αποφασίσει τι θέλω να κάνω ακριβώς, βοηθώ εθελοντικά μια γυναίκα που δούλευε με φυλακισμένες Αφρικανές.

Έκανα διάφορες δουλειές κι ενώ μου άρεσε η τέχνη, δεν ήθελα να γίνω ούτε θεωρητικός ούτε καλλιτέχνης, έπρεπε να ασχοληθώ με άλλα πράγματα που να με γεμίζουν. 

Και κάπως έτσι, λίγο τυχαία, φθάνω σε interview για δουλειά με τον Glenn Thompson o οποίος είναι από τους πρώτους μαύρους (Αμερικανός) στον χώρο των εκδόσεων στην Αγγλία, ανεξάρτητος εκδότης και ακτιβιστής, που πίστευε πως το βιβλίο πρέπει να είναι προσβάσιμο σε όλους τους ανθρώπους (για αυτό έκανε και τη σειρά For beginners που αργότερα του «έκλεψε» η Penguin) και επίσης πως αποτελεί το παράθυρο στη ζωή και την ελευθερία ενώ στήριξε ιδιαιτέρως την αφροαμερικανική ποίηση.

Μαζί κάναμε ένα ταξίδι στη Ζιμπάμπουε για μια έκθεση βιβλίου και εκεί ερωτεύθηκα την Αφρική, με την οποία είχα ήδη κοντινή σχέση λόγω Βραζιλίας. Μαζί ζήσαμε πολλά.

Το σπίτι μου στο Λονδίνο υπήρξε πραγματικά κέντρο συνάντησης ανθρώπων της τέχνης και του πολιτισμού που δεν θα είχα πουθενά την τύχη να έχω γνωρίσει. 

Ζω ήδη 15 χρόνια στην Ελλάδα, το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα που έχω ζήσει κάπου.

Εδώ και αρκετό καιρό στην Αίγινα, χωρίς να βαριέμαι, χωρίς να παραπονιέμαι. Ακόμη και τις στιγμές που σκέφτομαι να φύγω, συγκρατούμαι πια.

Δεν θέλω να φεύγω από τα δύσκολα. Σε αυτό έχει παίξει μεγάλο ρόλο και ο Γιάννης (σ.σ. Γιάννης Ζαγοριανάκος: χημικός, ζωγράφος, συνέταιρος και σύντροφος της Μαρίνας) με τον οποίο δεν μοιραζόμαστε μόνο δουλειά και ζωή αλλά κοινή φιλοσοφία για τα πράγματα, που είναι και το πιο σημαντικό. 

Tα Cool Soap είναι ένας κόσμος για τον Γιάννη και εμένα. Εγώ δεν είμαι άνθρωπος καριέρας. Μου αρέσει να γνωρίζομαι με ανθρώπους, τόπους και με πράγματα.

Το Cool Soap project λοιπόν μπορεί να μη με πήγε σε νέους πολιτισμούς αλλά με έφερε κοντά σε μια άλλη συνθήκη, αυτή της χειρονακτικής εργασίας που δίνει μια άλλη διάσταση στα πράγματα.

Θεωρώ επίσης εξαιρετικά σημαντικό το να ασχολείσαι με ένα επάγγελμα, μια τέχνη που χάνεται και να μπορέσεις να τη διατηρήσεις. Έχει μεγάλη αξία αυτό το τόσο απλοϊκό του «φτιάχνω κάτι με τα χέρια μου».

Δεν μένουμε όμως μόνο σε αυτό - μας αφορά πολύ η εικόνα και η προώθηση με την έννοια ότι πρέπει να αντικατοπτρίζουν αυστηρά τις αρχές μας, που είναι ποιότητα, σεβασμός, καθαρότητα.

Τα Cool Soap άλλωστε εντάσσονται σε ένα γενικότερο πλαίσιο Cool Projects που είναι υπό εξέλιξη.

Χρειάζεται πάντως οι άνθρωποι να κοιτάμε συνέχεια προς τα έξω, πιο «μακριά» και όχι μόνο τη σκιά μας και να καταναλώνουμε λιγότερο.

Δεν είναι μυστικό το να φτιάχνει κανείς σαπούνι, είναι στάση ζωής όμως το να το φτιάχνει φυσικά, χωρίς να εκμεταλλεύεται ανθρώπους και φύση.

Το Cool Projects δεν θέλει να γίνει πολυεθνική, θέλει να αναπτύξει ιδέες.

Και μακάρι να μπορούσε να ζήσει χωρίς να αμείβεται με χρήματα. 

Μακάρι γενικότερα να μπορούσαμε να ζούμε χωρίς να ανταλλάσσουμε χρήματα και να οριζόμαστε από αυτά.

Δεν έχω περιουσία και αυτό δεν με στενοχωρεί καθόλου.

Μένουμε με τον Γιάννη σε έναν οικισμό με 10 άτομα.

Ζω καθημερινά με απλούς ανθρώπους, από άλλους κόσμους, που στο τέλος της ημέρας όμως καταλήγουμε στις ίδιες ανησυχίες και στα ίδια άγχη.

Το χωριό μού δίδαξε τι θα πει ανθρωπισμός.