Δεν είναι τόσο άσχημα να μεγαλώνεις χωρίς πατέρα - Να διώξεις τους μ@λ@κες ακόμη και από την οικογένειά σου

O πατέρας μου κι εγώ, αν και δεν μένουμε τόσο μακριά ο ένας από τον άλλον, δεν βλεπόμαστε για χρόνια. Μιλάμε στο τηλέφωνο μία στο τόσο, για πολύ επιφανειακά πράγματα. Με ρωτάει πώς πάει το πανεπιστήμιο και εγώ τον ρωτάω για τα νέα της πόλης του. Δεν έχω πολλά να του πω, επειδή πρακτικά δεν ξέρει τίποτα για μένα. Δεν ξέρει τους φίλους μου ή τι μου αρέσει να κάνω στον ελεύθερο χρόνο μου. Ο λόγος για όλα αυτά είναι ότι χώρισαν με τη μαμά μου όταν ήμουν μωρό. Το μόνο πράγμα στο οποίο συνέβαλε στη ζωή μου είναι στη θλίψη μου. Αλλά, όλα αυτά δεν ήταν τόσο τραγικά για μένα, ποτέ.

Προφανώς, κάποιες φορές ζήλευα ως παιδί όταν θα πήγαινα στο σπίτι κάποιου φίλου και θα έβλεπα πώς τους πρόσεχαν οι πατεράδες τους και ότι τους μάθαιναν πράγματα. Όμως, ευτυχώς αυτή ήταν μία μόνο μικρή φάση και συνειδητοποίησα ότι το να έχεις μια μητέρα που έχει αρκετή αγάπη να σου δώσει και για τους δύο γονείς και που μπορεί να τα καταφέρει όλα τρομακτικά καλά, έχει πολύ μεγαλύτερη αξία από έναν ακόμη άνθρωπο για τον οποίον δεν είσαι τίποτα παραπάνω από το αποτέλεσμα μιας φευγαλέας σχέσης.

Το μόνο περίεργο πράγμα της όλης αυτής κατάστασης είναι τα αστεία βλέμματα και οι άνθρωποι, που σου λένε «Αχ καημενούλα, πρέπει να είναι απαίσιο», αφού πρώτα σε ρωτήσουν για τους γονείς σου και τους πεις ότι ο μπαμπάς σου δεν είναι και πολύ στο προσκήνιο. Ποτέ δεν ήταν. Αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι. Ο πατέρας μου δεν ασχολούνταν ποτέ. Δεν μπορεί να σου λείπει κάτι που δεν είχες ποτέ. Οπότε, δεν μου έλειπε τίποτα. Είναι τόσο απλό.

Ακόμη χειρότερο είναι όταν οι άνθρωποι προσπαθούν να εξηγήσουν τις πράξεις μου με βάση το γεγονός ότι μεγάλωσα χωρίς πατέρα. Η παιδική μου ηλικία, σε μια μονογονεΐκή οικογένεια, δεν με μετέτρεψε σε κάποιο τέρας που μισεί τον εαυτό του και που προσπαθεί να αντισταθμίσει τα όποια θέματα μπορεί να έχει με οποιονδήποτε μαλάκα βρει μπροστά του. Σίγουρα, έχει τύχευ να τα «φτιάξω» με κάποια ηλίθια αγόρια, κάποιες φορές, αλλά αυτό δεν έχει να κάνει με κάποιο σύμπλεγμα της Ηλέκτρας. Οι άνθρωποι που μεγάλωσαν με πατέρα κάνουν ακριβώς το ίδιο πράγμα. Επίσης, δεν θα χρησιμοποιούσα ποτέ το θέμα με τον πατέρα μου σαν δικαιολογία για να φερθώ ανόητα. Δεν έχω πάθει κανένα τραύμα, ούτε είμαι αντικοινωνική.

Στη ζωή σου πρέπει να είσαι με ανθρώπους που συμπαθείς και σε συμπαθούν. Ο,τιδήποτε άλλο είναι κακό για την ψυχή σου.