Νίκος Φελέκης: Γκαρσόνια του Τσίπρα ο Βαγγέλης ο Σταύρος και η Φώφη & chapeau στον Πρωθυπουργό

Να έχει χάσει το 25% της δύναμής της και ο πρωθυπουργός, δίκην Καίσαρος, να κάνει ανασχηματισμό ωσάν να μην συμβαίνει τίποτε. Και το ακόμη πιό παράδοξο: να ψηφίζει στη Βουλή τα πιο σκληρά μέτρα και το πλέον επαχθές μνημόνιο από την ώρα που ξεκίνησε η κρίση και να μοιράζεται τη φθορά, λαμβάνοντας μάλιστα αυτή το μικρότερο μερίδιο.

Γράφει ο Νίκος Φελέκης στο matrix24.gr

Επιπροσθέτως, αντί να ευχαριστεί τους αντιπάλους της, τους κατηγορεί, τους επιρρίπτει ευθύνες και τους απειλεί αφενός με εκλογές και αφετέρου για όσα πρόκειται να κάνει στο μέλλον τόσο σ' αυτούς όσο και στους συμμάχους τους.

Προφανώς βρίσκει και τα κάνει και προφανέστατα τα κόμματα της αντιπολίτευσης ευρισκόμενα σε κατάσταση αποδιάλυσης, φοβούνται και τον ίσκιο τους. Τέτοια γενναιόδωρη, και χωρίς κανέναν όρο, στήριξη σε κυβέρνηση από αντιπολίτευση δεν έχει υπάρξει και δεν νομίζω να υπάρξει και στο μέλλον.

Ούτε νομίζω πρόκειται να επαναληφθεί το φαινόμενο μια κυβέρνηση που η ύπαρξή της εξαρτάται κυριολεκτικά από την αντιπολίτευση να συμπεριφέρεται και να αποφασίζει ωσάν να είναι ο απόλυτος ηγεμόνας.

Είναι τω όντι πρωτάκουστο μια κυβέρνηση μειοψηφίας, που έχει αναιρέσει ακόμη και τα "και" από τις προεκλογικές και προγραμματικές της δεσμεύσεις να ορίζει αυτή την ατζέντα των εξελίξεων στον πολιτικό και δημόσιο βίο των Ελλήνων.

Υποτίθεται ότι η στάση της αντιπολίτευσης υπαγορεύεται από την ευθύνη και το καθήκον να παραμείνει η χώρα στο ευρώ και σε ευρωπαϊκή τροχιά. Και πως το διασφαλίζει; Ψηφίζοντας απλώς τη συμφωνία; Μα, η παραμονή της χώρας στο ευρώ και σε ευρωπαϊκή τροχιά δεν συναρτάται μόνον με την ψήφιση της συμφωνίας, αλλά κυρίαρχα με την υλοποίηση όσων περιέχονται στη συμφωνία.

Πως λοιπόν διασφαλίζεται η υλοποίηση της συμφωνίας όταν ο ίδιος ο πρωθυπουργός, αλλά και οι 123 βουλευτές της συμπολίτευσης υποστηρίζουν ότι είναι κακή και δεν την πιστεύουν; Δεν θα έπρεπε λοιπόν η ψήφος που παρέχεται για να υπογραφεί η συμφωνία να συναρτάται και με συγκεκριμένες κυβερνητικές δεσμεύσεις ότι αυτά που ψηφίζονται θα υλοποιηθούν κιόλας;

Υπάρχουν τέτοιες; Ποιες είναι; Αντ' αυτών μαθαίνουμε ότι ο Αλ. Τσίπρας θα προκηρύξει εκλογές. Έτσι θα υλοποιηθούν τα μέτρα και θα γίνουν οι μεταρρυθμίσεις; Δεν θα έπρεπε τα κόμματα της αντιπολίτευσης να έχουν τουλάχιστον εξασφαλίσει τη δέσμευση ότι οι εκλογές θα γίνουν αφού πρώτα διαπιστωθεί πως η χώρα έχει επανέλθει στην κανονικότητα; Δεν θα έπρεπε να έχουν διασφαλίσει ότι η κυβέρνηση που θα αναλάβει να υλοποιήσει τη συμφωνία να είναι η καλύτερη δυνατή και οπωσδήποτε ευρύτερης συνεργασίας;

Γιατί, αφού είχαν την ευκαιρία, δεν έδεσαν χειροπόδαρα τον Τσίπρα για να κάνει πράξη τις δεσμεύσεις που με τη δική τους ψήφο αναλαμβάνει, αλλά τον άφησαν να ελεύθερο να αποφασίσει ότι δύο από τα μεγαλύτερα προβλήματα της χώρας, το ασφαλιστικό και τη διοίκηση, θα τα λύσουν ο Χαϊκάλης και ο Πολλάκης; Γιατί τον βοηθάνε να λύσει, με όρους εξουσίας, το εσωκομματικό πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ και ταυτόχρονα δέχονται να απαξιωθούν έτι περαιτέρω τα ίδια;

Έχω τη γνώμη πως ο ευρωπαϊσμός των κομμάτων της αντιπολίτευσης είναι ο φερετζές που καλύπτει την αδυναμία τους να αντιπαρατεθούν στον Τσίπρα. Η επίκληση της ευθύνης έναντι της χώρας είναι μουσαντένιος και το χέρι τους (που ψηφίζει χωρίς κανέναν όρο "ναι") είναι προέκταση της πολιτικής τους αναπηρίας. Μόνον πολιτικοί αβδηρίτες θα μπορούσαν να δεχθούν να βγει από το θυσιαστήριο ο αντίπαλους τους και να μπουν οι ίδιοι. Να αυτοκτονήσουν οι ίδιοι για να μην πεθάνει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Και φυσικά δεν μπορεί να μην βγάλουμε το καπέλο στον Τσίπρα που κατάφερε να παραμείνει όρθιος έχοντας πρώτον χάσει τους 39 από τους 149 βουλευτές του, δεύτερον έχοντας σβήσει κάθε κόκκινη γραμμή των δεσμεύσεων του ΣΥΡΙΖΑ προς το λαό, τρίτον έχοντας μετατρέψει το "όχι" του δημοψηφίσματος σε "ναι", τέταρτον έχοντας συμφωνήσει σ' ένα νέο επαχθές μνημόνιο και στην επιστροφή της τρόϊκας και πέμπτον έχοντας ζημιώσει με δεκάδες δις τη χώρα. Και όχι μόνον να παραμείνει όρθιος, αλλά και να φοβερίζει τους αντιπάλους του με εκλογές, από τις οποίες ο ίδιος ευελπιστεί ότι θα βγει ενισχυμένος και αυτοί ζημιωμένοι.

Αναμφίβολα, πρέπει να είναι κάποιος πολύ λέρα για να κυβερνά γαλέρα. Όμως στην περίπτωσή μας η γαλέρα αποδεικνύεται υποβρύχιο. Γλυκό, όχι σκάφος. Το οποίο, ειδικά τούτες τις μέρες του καύσωνα, είναι εκτός από ευχάριστο στη γεύση και δροσιστικό για τον Αλ. Τσίπρα και την παρέα του στου Μαξίμου. Στους αξιότιμους κυρίους Μεϊμαράκη και Θεοδωράκη και στην ερίτιμο κυρία Γεννηματά αξίζουν θερμά συγχαρητήρια για το ταρτάρισμα και για τον άψογο τρόπο με τον οποίον εκτελούν τα καθήκοντα του γκαρσονιού...