Το άρθρο της ημέρας - Καρτερός στην Αυγή: Τσίπρα κάντο όπως ο Ανδρέας κι όχι ο Λένιν - Δείξε Πυγμή

Ξεφορτώσου όσους σήκωσαν το χέρι εναντίον του δύσκολου συμβιβασμού με τους δανειστές. Κάν' το όπως ο Ανδρέας, είναι το παρασύνθημα. Που αναφέρεται, όπως καταλαβαίνετε, στην ευκολία και την ταχύτητα με την οποία ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ αποφάσιζε ότι έθεσαν εαυτούς εκτός κινήματος όσοι σήκωναν ανάστημα στις αποφάσεις του.

Γράφει ο Θανάσης Καρτερός στην avgi.gr

Από την ακριβώς απέναντι μεριά, με καλές προθέσεις, με κακές προθέσεις, με ύποπτες προθέσεις, το μήνυμα απευθύνεται μέσω Διαδικτύου, αρθρογραφίας, δημόσιων παρεμβάσεων, στους "διαφωνούντες" επίσης από πολλές πλευρές: Παρατήστε τους! Δεν έχετε πια κανένα κοινό τόπο μ' αυτούς και κανένα λόγο να μένετε στο ίδιο κόμμα μαζί τους.

Κάν' το όπως ο Λένιν, είναι το παρασύνθημα. Που παράτησε το ενιαίο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα και τους μενσεβίκους. Και έφτιαξε το νικηφόρο κόμμα των μπολσεβίκων.
Φαίνεται εύλογο κι απλό. Υπάρχει στρατηγική διαφωνία. Έκανε μπαμ στη Βουλή, με τα γνωστά αποτελέσματα. Συνεπώς, αν ο Τσίπρας δεν θέλει να χάσει τους πιο συντηρητικούς ψηφοφόρους και να παραμείνει κυρίαρχος, οφείλει να δείξει πυγμή. Ή αν η Πλατφόρμα και οι άλλοι θέλουν να διατηρήσουν το κομματικό τους ακροατήριο -και το όποιο ακροατήριο στην κοινωνία- οφείλουν να δείξουν αποφασιστικότητα. Άρα το διαζύγιο είναι η μόνη λύση.

Και η πιο καθαρή πολιτικά και ιδεολογικά.
Μπούρδες, είναι το σύνθημα για όλα αυτά, προς ευκόλως εννοούντες και θερμοκέφαλους. Ο Τσίπρας είναι αναμφισβήτητα κυρίαρχος αυτή τη στιγμή, αλλά σε καμιά κυριαρχία δεν υπάρχει ρήτρα ισοβιότητας. Μπροστά μας έχουμε αγώνα, αγώνα, κι αγώνα, κι όχι πάντα ευχάριστο. Διότι δεν είναι η συμφωνία ευχάριστη.

Και η κοινωνία είναι μπαϊλντισμένη. Η πολιτική και ανθρώπινη αιμορραγία που συνεπάγεται μια διάσπαση μπορεί συνεπώς να συμπαρασύρει και το κόμμα, και κυριαρχίες, και την κυβέρνηση.
Όσο για τους διαφωνούντες, η ζημιά που θα κάνουν αν επιλέξουν την έξοδο, θα μείνει στην ιστορία. Και παραπέρα επιχειρήματα επ' αυτού δεν χρειάζονται. Το παρελθόν κραυγάζει.... Το μέλλον όμως, με τα νέα δεδομένα, είναι μπροστά μας. Αυτό, κι όχι κάποια ενωτικά ευχολόγια, μπορεί να αποτελέσει τη βάση για μια νέα ενότητα.

Αν όχι όλων, τουλάχιστον των περισσότερων. Ένας οδικός χάρτης για το αύριο, συνεπώς, είναι αναγκαίος τώρα. Σαφής, δεσμευτικός, με καθορισμένα μέτωπα και στόχους.
Νέα δεδομένα, νέα καθήκοντα. Ένας τέτοιος χάρτης, που θα ξεκολλήσει τη συζήτηση από τα εφόδια του χθες στην έφοδο του αύριο, μπορεί να είναι η τελευταία διέξοδος για το κόμμα και την κοινωνία. Και από 'κεί και πέρα, καθείς και οι ευθύνες του...