Αντίο στο Μάρκο Τσάκα, τον δημοσιογράφο του eirinika.gr που ο καρκίνος κυνηγούσε αλύπητα επί 4 χρόνια‏

Δουλέψαμε μαζί 1,5 χρόνο. Ήταν κύριος, ήρεμος και απίστευτα γενναίος....ρομαντικός...λάτρης της Λυρικής...του κτήματος Τατοίου... και των αγαπημένων του αποκλειστικών θεμάτων για τον Βασιλιά. Θα είμαστε μαζί ως τώρα αλλά δεν άντεξε την φωνή Prima Donnas, την δική μου και το πολύ πιεστικό δικό μου στυλ όταν δουλεύω. Ο Μάρκος ήταν ευγενικός, τρυφερός και καθώς πρέπει. Τελευταία φορά τον συνάντησα τον Απρίλιο στην Λυρική σκηνή οπού είχαμε πάει να δούμε και οι δυο το ''Θέλω να δω τον Πάπα'', φορούσε το παπιγιονάκι του. Ο Μάρκος ήταν μιας άλλης εποχής. Δανδής. Ένας κύριος με κουλτούρα, καλλιέργεια, υψηλά αισθήματα, εκτός εποχής δηλαδή. Γι αυτό απέδρασε. Για να ακούει για πάντα ουράνιες φωνές, να ζει με πρίγκιπες και με πριγκίπισσες, να ζει σαν στα παραμύθια . 

Του αφιερώνω το ''Con Te Partiro'' από το Μάριο Φραγκούλη 

Ειρήνη Νικολοπούλου

Δημοσιεύουμε και ένα δικό του κείμενο που είχε ο ίδιος αναρτήσει στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook ένα χρόνο μετά την πρώτη εμφάνιση του καρκίνου.

Ένα χρόνο μετά...! Νικητής δεν ξέρω αν είμαι, πάντως σίγουρα δεν είμαι ηττημένος!

29 Μαΐου 2013 στις 10:44 π.μ.
Τρίτη,29 Μαΐου 2012

Χτύπησε πρώτα το σταθερό, αλλά η αναγνώριση κλίσης δεν μου θύμισε κάτι. 17:22. Επόμενη κλίση, στο κινητό. Η Άννα Μαραγκάκη, η δερματολόγος, στην οποία την προηγούμενη Τετάρτη είχα πάει για την αφαίρεση της ελιάς στην ωμοπλάτη, μου λέει ότι βγήκαν τα αποτελέσματα της ιστολογικής εξέτασης: μελάνωμα. Δεν ξέρω τι να πω. Επόμενο βήμα, η εξέταση από ογκολόγο, η κ. Μαραγκάκη λέει «είμαι αισιόδοξη». Εγώ πάλι, δεν ξέρω. Θα δούμε.

Κάπως έτσι άρχιζα ένα σημείωμα, ένα χρόνο πριν, με αφορμή την ελιά που τελικά ήταν μελάνωμα. Κι ενώ η 29η Μαΐου, επέτειος Άλωσης της Πόλης, άρχιζε να ταυτίζεται με την πτώση του...Μάρκου, τίποτα από αυτά δεν συνέβη. Το σημείωμα έπαψε να γράφεται όταν μπήκα στο "Γενημματάς" για να κάνω την πρώτη επέμβαση. Η αρχική "τρομολαγνεία" που μας πιάνει όλους σε τέτοιες περιπτώσεις, σταμάτησε, μόλις σταμάτησα κι εγώ να "ενημερώνομαι" για το θέμα από το ίντερνετ. Κομμένο το ίντερνετ σε τέτοιες περιπτώσεις, παιδιά. Θα νομίζετε ότι πεθάνατε και δεν το ξέρετε!

Βασικό σε αυτές τις περιπτώσεις: ψυχολογία και άνθρωποι γύρω σου. Τα είχα και τα δυο. Είχα ανθρώπους που δεν περίμενα ότι θα έχω, και δεν είχα κάποιους άλλους, που περίμενα ότι θα έχω. Ας είναι όμως. Χρήσιμο κι αυτό. Εδώ ίσως θα ήταν χρήσιμο να παραθέσω κάποια αποσπάσματα από τις πρώτες μου σκέψεις :

Τετάρτη,30 Μαΐου 2012

Η μέρα ήταν γεμάτη Τατόι, το πρωί, ευτυχώς, γιατί ξεχάστηκα λίγο. Μετά το μεσημέρι όμως, πάλι οι σκέψεις. Πήγα στην Κορνηλία και στον Γιάννη, τους το είπα. Ο Γιάννης έδειξε πολύ στεναχωρημένος. Η Κορνηλία έχει εμπειρία από την μητέρα της, ήταν καθησυχαστική. Το απόγευμα, στο γηπεδάκι, μου δάνεισαν χρήματα. Δεν έχω λόγια. Το βράδυ το είπα και στην Ελένη.Μετά μίλησα με την Πόλα, που μου είπε τι να κάνω αρχικά, με ποιον να μιλήσω. Κι αυτή καθησυχαστική, αλλά οκ, ξαδέρφη είναι, τι μπορεί να πει… Θα δούμε.

Πέμπτη 31 Μαρτίου 2012

Από το πρωί είμαι «κάπως». Δεν ήθελα να σηκωθώ να πάω στην Αμαρυσία, με το ζόρι πήγα. Ήταν μάλλον επειδή έπρεπε να πάρω τη διάγνωση.Πήγα στην εφημερίδα και το είπα και στον Ζαγκλή, για να μπορέσω να εξασφαλίσω κάποια χρήματα. Το απόγευμα, πήγα στην δερματολόγο να πάρω κι «επίσημα» τη διάγνωση. «Χαρακτήρες οζώδους μελανώματος», το συμπέρασμα. Μίλησα και με τον κ. Τσούτσο, που μου υπέδειξε η Πόλα, κι αύριο θα πάω στο ΓΝΑ να με δει, στις 14:30. Θα δούμε… Το απόγευμα το είπα στον Σπύρο, αλλά λίγο πιο… χαλαρά, και δεν ξέρω αν το κατάλαβε ακριβώς επειδή έφευγε εκείνη τη στιγμή για τη δουλειά. Δεν ξέρω αν πρέπει τελικά να το πω ακόμη σε κάποιους πιο κοντινούς μου ή όχι. Να, το βράδυ το είπα στην φίλη μου, Μαρία Πετσούκη, στο Μαράκι από την Κρήτη που είναι πια στα Γιάννενα, και έβαλε τα κλάματα. Ευτυχώς μετά πιάσαμε την κουβέντα για τον Ιωβηλαίο της βασίλισσας και γελάσαμε και λίγο. Δεν θέλω να τους ανησυχώ,αλλά από την άλλη, να ναι σωστό να μην τους πω τίποτα;

Παρασκευή 1 Ιουνίου 2012

Πήγα το μεσημέρι στο Γενικό Κρατικό. Στις 2μιση ήταν το ραντεβού, και περίμεναν καμιά 25ρια άτομα πριν από εμένα. Και φυσικά, δυο τρεις μπήκαν με «παρεμβάσεις» γιατρών ή άλλων «γνωστών» εκτός σειράς. Τελικά μπήκα στις 4 και κάτι. Ο γιατρός κ. Τσούτσος με είδε και μου ανέλυσε ό, τι πρέπει να γίνει: να βγάλω από Τρίτη αξονικές κεφαλής-τραχήλου-θώρακος-άνω και κάτω κοιλίας. Και τη Δευτέρα 11 Ιουνίου, να πάω στο Γενικό για εισαγωγή κι εξετάσεις. Την επομένη, θα κάνουμε μια ακόμη επέμβαση, σαν αυτή της ελιάς, για να κόψουμε λίγο ακόμη από το «γύρω γύρω», καθώς και εξέταση ενός από τους λεμφαδένες, καθώς από εκεί πηγαίνει ό,τι «κακό» υπάρχει, στο υπόλοιπο σώμα.Λογικά είναι εύκολη επέμβαση, αλλά μόνο και μόνο ότι θα πρέπει να κάνω εισαγωγή, μου δημιούργησε και πάλι κατήφεια. Πήρα τηλέφωνο τον Λευτέρη Σκιαδά,να του πω ότι τουλάχιστον ως τις 15 Ιουνίου, δεν θα μπορώ να αναλάβω τη δουλειά που κανονίζαμε. Και μετά, τον Νίκο Βατόπουλο, για να ακυρώσω τη συμμετοχή μου στο Ηρώδειο την Τρίτη, 12 Ιουνίου. Συζήτηση με τον Σπύρο σε χαλαρό ύφος, για το τι θα γίνει με την μαμά και τι θα πούμε. Το βράδυ, η Κορνηλία και ο Γιάννης με πήραν και πήγαμε στο Tciou, και ξεχάστηκα και πάλι για λίγο. Αλλά μόλις γυρίζω σπίτι, πάλι οι σκέψεις…

Εβδομάδα 4-10 Ιουνίου

Τη Δευτέρα, πρωί πρωί πήγα στο ΙΚΑ, για να μου γράψει τις αξονικές ο γιατρός. Προς μεγάλη έκπληξη, τελείωσα σε λιγότερο από μισή ώρα.Οι αξονικές έγιναν την ίδια μέρα, στον Χρήστου, αν και χρειάστηκε να πάω πάλι την επόμενη, γιατί είχαν… ξεχάσει να μου κάνουν την εγκεφάλου. Όλες καθαρές,τουλάχιστον όχι με ευρήματα ανησυχητικά σε ό, τι αφορά στο θέμα που με απασχολεί.

Η εβδομάδα κύλισε πολύ πιο χαλαρά από την προηγούμενη,με μόνο άγχος το τι θα κάνω με τους δικούς μου. Τελικά, μετά από συζήτηση και με την Πόλα και με την δερματολόγο, δεν είπα τίποτα. Βόλτα με τα παιδιά από το Κάθε Σάββατο, στο Νομισματικό Μουσείο. 

Δευτέρα 11 Ιουνίου

Ο Σπύρος με κατεβάζει στο Γενικό Κρατικό, για την εισαγωγή. 

Και μετά, το..."ημερολόγιο" του "ασθενούς" σταμάτησε. Στο Γενικό πήγαν όλα καλά, εκπληκτικά καλά για μένα που απεχθάνομαι τα νοσοκομεία. Λόγω του 2004, το Γενικό είναι σχεδόν...ξενοδοχείο. Τουλάχιστον η πτέρυγα της πλαστικής χειρουργικής. Από τους γιατρούς ως τις καθαρίστριες, η πρώτη ουσιαστική μου εμπειρία με το ΕΣΥ έχει μόνο καλά να θυμάται. Τι να πρωτοθυμηθώ: την οικειότητα αλλά και την ευθύτητα των γιατρών που ανέλαβαν να μου εξηγήσουν τι θα κάνουμε; Τον Κώστα Αποστόλου, τον Σεραφείμ Μπουλούμπαση, και πάνω απ' όλους, την Αριστέα Μάρρα, που θα γίνει από εκείνη τη στιγμή και τους επόμενους μήνες "φύλακας άγγελος" μου, μαζί με τον συνεργάτης της, Γιώργο Κεχαγιά; Την άψογη συμπεριφορά όλων, από την νοσοκόμα που μεταφέρει το φορείο ως την καθαρίστρια που με το χαμόγελο έμπαινε στο θάλαμο; Θα έπρεπε να γράφω για ώρες, αλλά θα ξεχάσω πολλούς. Όλη η πτέρυγα της πλαστικής χειρουργικής, με επικεφαλής τον "άγιο" διευθυντή της, Δημοσθένη Τσούτσο, είναι ένα υπόδειγμα για όλο το "άρρωστο" σύστημα υγείας".

Ένα σύστημα που θα το γνωρίσω καλά όλο τον επόμενο χρόνο, μιας και μετά και τη 2η επέμβαση, που έγινε τον Ιούλιο, για τους λεμφαδένες, ακολουθεί αγωγή με ιντερφερόνη: κάθε 3 μήνες, από ένα μήνα, κάθε μέρα, στο Λαϊκό, για ενδοφλέβια χορήγηση ιντερφερόνης. Ήταν το λιγότερο που μπορούσε να ακολουθήσει, μπροστά στα όσα είδα εκεί. Η ιντερφερόνη δημιουργεί συμπτώματα...γρίπης, ευτυχώς όμως, όχι βαριά, οπότε ήταν κάτι που μπορούσε να αντιμετωπιστεί. Σε χειρότερη, πολύ χειρότερη μοίρα ήταν άλλοι ασθενείς, που έρχονταν χρόνια στο Λαϊκό, άλλοι από την επαρχία, για να κάνουν τη θεραπεία τους. Εμένα δεν ήταν καν θεραπεία, ήταν αγωγή, μην είμαι κι αχάριστος.! Μια αγωγή που μπορεί να είχε πρωινό ξύπνημα στις 6μιση κάθε πρωί, αλλά αντιμετωπίστηκε κι αυτή με χαμόγελο. Με τη βοήθεια της δεύτερης-μετά τον κ. Τσούτσο-"αγίας" της ιατρικής, της ογκολόγου κ. Έλενας Γκόγκα, που ήταν εκεί για τα πάντα, αλλά και των βοηθών της, Σπύρου Μπούρου και Ματίνας Χατζηνικολάου. Και την πάνω απ'όλα, ευχάριστη συντροφιά των νοσηλευτριών του Λαϊκού, που 4 γυναίκες έπρεπε να ασχοληθούν με πάνω από 50 άτομα σε μια ώρα. Ας είμαστε επιεικείς λοιπόν όταν πάμε σε νοσοκομείο, με τους ανθρώπους που δουλεύουν εκεί. 

Αυτά τα λίγα, θεώρησα σωστό να γράψω, έναν ακριβώς χρόνο μετά την έναρξη της μικρής αυτής "περιπέτειας" μου. Πολλοί δεν μιλούν γι'αυτά, αλλά εγώ θεωρώ ότι δεν πρέπει να είμαστε επιφυλακτικοί στο να πούμε την εμπειρία μας από τέτοιες περιπέτειες. Γιατί μόνο έτσι θα βοηθήσουμε άλλους ανθρώπους και να είναι πιο προσεκτικοί, και να αντιμετωπίζουν τις καταστάσεις πιο υπεύθυνα αλλά και πιο...χαμογελαστά! 

Φυσικά, δεν ξέρω αν είμαι νικητής του "πολέμου" μετά από αυτή τη μάχη, αλλά το μόνο που ξέρω σίγουρα, είναι ότι δεν είμαι ηττημένος...

Καλημέρες, και να χαμογελάτε!

Δείτε εδώ σχετικά άρθρα - Άρθρα του ίδιου στο eirinika.gr