Δέσποινα Μακρινού: Πρώτη φορά Αριστερά κλαίγαμε, αγκαλιαζόμασταν - Τι ωραία που είναι να ελπίζεις!

Ο αγώνας δικαιώθηκε! Ο ΣΥΡΙΖΑ με επικεφαλής τον Αλέξη Τσίπρα βγήκε πρώτο κόμμα με διαφορά! Κλαίγαμε, αγκαλιαζόμασταν, φιλούσε ο ένας τον άλλον... "Τα καταφέραμε" λέγαμε! Θυμάμαι έναν νεαρό Άγγλο φιλοξενούμενο να σέρνει τον καλαματιανό. Στο ηχείο ακούγονταν τα αντάρτικα και όλοι μαζί σιγοτραγουδούσαμε "Ήρωες, άπαρτα βουνά...". Μέχρι και την... τέντα συγκινήσαμε, που άρχισε σιγά - σιγά να δακρύζει! Τι ωραία που είναι να ελπίζεις!

Γράφει η Δέσποινα Μακρινού στην avgi.gr

Σχηματίστηκε αμέσως κυβέρνηση.

Στις πρώτες επίσημες συναντήσεις με τους εταίρους νιώσαμε αμέσως τη διαφορά. Η αξιοπρέπεια επανήλθε στο ελληνικό λεξιλόγιο. Γίναμε όλες Βαρουφίτσες...

Τα πρώτα σύννεφα άρχισαν να πλησιάζουν. Θα αντέξουμε;

Στο εσωτερικό σιγά - σιγά άρχισαν να φαίνονται τα πρώτα καλά δείγματα της αριστερής κυβέρνησης. Οι καθαρίστριες, οι σχολικοί φύλακες, οι διοικητικοί υπάλληλοι των ΑΕΙ, οι 100 δόσεις, τα μέτρα για την ανθρωπιστική κρίση, η ιθαγένεια, το σύμφωνο συμβίωσης, η ΕΡΤ... Για το τελευταίο, τα πράγματα εξελίχθηκαν με αρνητικό πρόσημο. Ο Ταγματάρχης, ο Τσακνής. Επιλογές που δίχασαν το κόμμα και τις οργανώσεις του. Επιλογές που ήταν σίγουρο ότι δεν επρόκειτο να δημιουργήσουν έναν νέο φορέα αντάξιο της πολλά υποσχόμενης νέας κυβέρνησης.

Το σημαντικό, ωστόσο, γεγονός της επαναλειτουργίας τού δημόσιου φορέα επισκίασε και τις επιλογές. Ας είναι, η Ιστορία δεν γράφεται μόνο από τα πρόσωπα!

Οι εξελίξεις στις διαπραγματεύσεις συνεχίστηκαν με ένα "βήμα μπροστά, δύο πίσω"!

Οι εταίροι σε κάθε δική μας "έκπτωση" ζητούσαν περισσότερα. Είπαμε, έτσι γίνεται όταν διαπραγματεύεσαι...

Σημειώθηκαν λάθη, κακοί χειρισμοί, βερμπαλιστικοί λόγοι και δεσμεύσεις. "Είναι το λιγότερο αφέλεια να διαπραγματεύεσαι και ταυτοχρόνως να υπονομεύεις την ίδια τη διαπραγμάτευση με εμπρηστικές δηλώσεις" υποστηρίξαμε.

Στο μεταξύ, στο εσωτερικό κάποιες από τις στοιχειώδεις αρχές της Αριστεράς, μπήκαν στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας (βλέπε διαχωρισμός κράτους και Εκκλησίας, φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας και λοιπά).

Ο ΕΝΦΙΑ! Αχ, αυτός ο ΕΝΦΙΑ! Μια υπόσχεση που μας χάρισε πολλές ψήφους!

Κι έτσι φτάσαμε στην πρόταση Γιούνκερ. Ο Αλέξης Τσίπρας βρέθηκε σε δύσκολη θέση. Δεν μπορούσε να αποδεχθεί ένα σχέδιο που απείχε πολύ από το πρόγραμμα του κόμματος και αποφασίζει δημοψήφισμα.

Για μερικούς κακός χειρισμός, για άλλους αναγκαίος και για κάποιους λίγους έξυπνος.

Τα γεγονότα που ακολούθησαν μάλλον επιβεβαίωσαν τους πρώτους.

Ο πανικός που επικράτησε άδειασε κατά μερικά δισ. τα ταμεία των τραπεζών. Σημαντικό ρόλο έπαιξε το παλιό πολιτικό κατεστημένο και οι τράπεζες. Λίγες ώρες μετά, οι τράπεζες κλείνουν και επιβάλλονται capital controls.

Τα ΑΤΜ αδειάζουν, με ταλαίπωρους ηλικιωμένους να περιμένουν από τα ξημερώματα στη σειρά προκειμένου να πάρουν τη σύνταξή τους, που ευτυχώς είχε εξασφαλιστεί. Τα κανάλια "της διαπλοκής" στο απόγειο της δόξας τους.

Ο ιδιωτικός τομέας απολύει ή δίνει άδεια άνευ αποδοχών στους εργαζόμενούς του. Ο πόλεμος στο Facebook διαλύει φιλίες, συγγένειες, γάμους...

Και μέσα σ' αυτόν τον πανικό η συγκέντρωση στο Σύνταγμα! Για άλλη μια φορά η ελπίδα δηλώνει παρούσα. Ωστόσο, τώρα συνοδεύεται από ένα άλλο μεγάλο συναίσθημα, τον φόβο. Τι θα γίνει αύριο; Αν το "Nαι" υπερισχύσει, θα παραιτηθεί η κυβέρνηση και μετά τι, μετά ποιος; Αν το "Όχι" κερδίσει, θα υποχωρήσουν οι εταίροι, θα μπορέσουν να υπογράψουν μια έντιμη συμφωνία μέσα στην Ευρωζώνη;

Ανάμεικτα συναισθήματα χαράς, ελπίδας, φόβου για το αύριο. Το αποτέλεσμα μας εκπλήσσει. Την επόμενη μέρα έρχεται η παραίτηση Βαρουφάκη. Αναμενόμενο, αλλά προβληματικό.

Η διαπραγματευτική ομάδα της κυβέρνησης, με επικεφαλής τον Αλέξη Τσίπρα, ξεκινάει για το δύσκολο έργο, έχοντας στις αποσκευές της το μεγάλο "Όχι" του δημοψηφίσματος.

Όχι στην πρόταση Γιούνκερ, ναι στην Ευρωζώνη. Σουρεαλιστικό, αλλά ωραίο!

Τα πράγματα εξελίσσονται δυσμενώς για τη χώρα μας. Και φτάνουμε στην περίφημη Κυριακή των 17 ωρών. Ο Αλέξης Τσίπρας, με τον... "έρπη" του και εμείς στα ραδιόφωνα και στις τηλεοράσεις.

Δύο λύσεις υπάρχουν: ή υπογράφει ένα καινούργιο Μνημόνιο, ή θέτει σε μεγάλη δοκιμασία τον ελληνικό λαό με ένα σίγουρο πια Grexit.

Επιλέγει μια τρίτη λύση. Να παλέψει για ένα Μνημόνιο, με όσο γίνεται πιο ευνοϊκούς όρους. Τα περιθώρια στενεύουν και για τις δύο πλευρές.

Στα social media επικρατεί πανικός. "Αλέξη, γύρνα πίσω τώρα". Πάνω από 1.000.000 μηνύματα τον καλούν να τα παρατήσει και να γυρίσει πίσω. Του υπόσχονται δύο εκατομμύρια κόσμο στο αεροδρόμιο. Και μετά τι;

Πώς θα είναι η επόμενη μέρα με ανύπαρκτα συναλλαγματικά αποθέματα, με κλειστές τράπεζες και με μια οικονομία απολύτως εξαρτώμενη από τις εισαγωγές;

Ο φόβος της απόλυτης φτώχειας και της ευθύνης των έντεκα εκατομμυρίων πολιτών οδηγεί στην υπογραφή της συμφωνίας. Μια συμφωνία Μνημόνιο.

Καλύτερο, χειρότερο τα προαπαιτούμενα θα το κρίνουν και οι επιπτώσεις που αυτά θα έχουν σε έναν ήδη δοκιμασμένο λαό.

Ο Τσίπρας επιστρέφει και θέτει τη συμφωνία σε έγκριση στη Βουλή.

Η πρώτη σοβαρή ρήξη στον ΣΥΡΙΖΑ εκφράζεται στην ψηφοφορία.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πια ενιαίο κόμμα. Έχει υποστεί μεγάλο πλήγμα και μαζί του όλη η Αριστερά.

Η καθαρότητα της γραμμής τού κόμματος βρίσκεται σε διεκδίκηση.

Η αντιμνημονιακή πολιτική του κόμματος, που καθόρισε το αποτέλεσμα των εκλογών του Ιανουαρίου, δεν υπάρχει πια. Το τρίτο Μνημόνιο έχει την υπογραφή του Τσίπρα.

Ωστόσο...

Ποτέ ο ΣΥΡΙΖΑ επίσημα δεν μίλησε για έξοδο από το ευρώ. Οι κάποιες φωνές που φλέρταραν με το εθνικό νόμισμα δεν υιοθετήθηκαν από τη βασική γραμμή του κόμματος.

Ακολούθησαν άλλες δύο ψηφοφορίες που διεύρυναν το ρήγμα. Η συμφωνία εγκρίθηκε με τις ψήφους των άλλων κομμάτων και του βασικού κορμού του ΣΥΡΙΖΑ. Με αυτά τα δεδομένα ο Αλέξης Τσίπρας προκηρύσσει εκλογές.

Το αδιέξοδο, η απογοήτευση και η θλίψη είναι τα μεικτά συναισθήματα που δημιουργούνται σε όλους εμάς που καλούμαστε για άλλη μια φορά στις κάλπες.

Άλλη μια διάσπαση. Σαν να μην πέρασε μια μέρα...

Πιστέψαμε στο όνειρο, υποτιμήσαμε τον αντίπαλο, υπερτιμήσαμε τα ευρωπαϊκά ιδεώδη.

Με βαθιά αυτοκριτική και πλήρη επίγνωση των λαθών μας, οφείλουμε να συνεχίσουμε.

Σίγουρα τίποτα δεν είναι το ίδιο. Το κόμμα, ο ΣΥΡΙΖΑ, οι σύντροφοι, ο Αλέξης, το όνειρο...

Το χρωστάμε στα παιδιά μας, σ' αυτά που "πέταξαν από κάθε γωνιά της Γης για τη Δημοκρατία" (flight for democracy), για να στηρίξουν την κυβέρνηση της Αριστεράς και προσωπικά τον Αλέξη Τσίπρα. Με την ελπίδα να καταφέρουν κάποτε με αξιοπρέπεια να γυρίσουν πίσω. Να ζήσουν με την οικογένειά τους. Να κάνουν τα ίδια οικογένεια.

Το οφείλουμε στην ίδια την Αριστερά. Το οφείλουμε ακόμη σε όσους μας ψήφισαν, σ' αυτούς που μας εμπιστεύτηκαν και που απογοητεύσαμε. Σ' αυτούς που πίστεψαν στις φιλόδοξες υποσχέσεις μας για λύτρωση. Να βρούμε τα όποια περάσματα μέσα από τις δύσβατες "περιοχές" του Μνημονίου και να υπογραμμίσουμε τη διαφορά. Κι αν δεν υπάρχουν, ας τα ανακαλύψουμε. Δεν έχουμε το δικαίωμα για τίποτε άλλο. Και ο χρόνος περνάει...