Λεηλασία των γενεών-ένα άρθρο του Άγη Βερούτη

Είναι ασφαλές να πω ότι οι διοικήσεις των ασφαλιστικών ταμείων σας, και οι κυβερνήσεις στη διάρκεια του εργασιακού σας βίου, σας έκλεψαν (και εμένα μαζί σας).



Είναι επίσης ασφαλές να πω ότι τα παιδιά που θα κληθούν να πληρώσουν εισφορές για αναδιανομή σε συνταξιούχους, τίποτε δεν έχουν φταίξει για την τιμωρία τους να εργάζονται χωρίς να πληρώνονται, προκειμένου κάποιοι άλλοι, όπως εσείς και εγώ, να πληρωθούμε χωρίς να εργαζόμαστε.

Ενώ αντίθετα, εσείς και εγώ έχουμε ένα κάποιο φταίξιμο, όπου γνωρίζοντας για τη λεηλασία που τα ταμεία υπόκεινται στα τελευταία 32 χρόνια, δεν είπαμε τίποτε, και δεν κάναμε τίποτε για να πιαστούν και να τιμωρηθούν οι πραγματικοί φταίχτες, σκοπεύοντας να απολαμβάνουμε την πληρωμή των ετών της σύνταξής μας από το μόχθο των επόμενων γενεών. Λάθος μας.

Εμείς θα πρέπει να πληρώσουμε το λάθος της ανοχής μας, και όχι τα παιδιά μας.

Μπορούμε βέβαια να πούμε ότι είναι άδικο κάποιοι που έχουν δουλέψει 30-40-45 χρόνια, και οι εισφορές των έγιναν πάμπερς από τον ακατονόμαστο ή συντάξεις αναπηρίας σε αρτιμελείς συμπολίτες μας, να βρεθούν ξαφνικά χωρίς το μαξιλάρι που υπελόγιζαν.

Είναι όμως λιγότερο άδικο από το να ζητήσουμε από παιδιά που ήταν αγέννητα όταν οι παραπάνω κλοπές συνέβαιναν σε κοινή θέα, και χωρίς καμία αντίρρηση από τα θύματα των κλοπών αυτών.

Το ζήτημα δεν είναι "τί είναι δίκαιο", αλλά δυστυχώς "τί είναι λιγότερο άδικο". Και είναι λιγότερο άδικο να υποστούμε εμείς τις συνέπειες για την αβλεψία και την ανοχή μας να αφήνουμε ατιμώρητους τους λεηλάτες των συνταξιοδοτικών μας αποταμιεύσεων.

Κάποιοι από τη γενιά μας, μας λεηλάτησαν. Αυτό όμως δεν μας δίνει το δικαίωμα να λεηλατήσουμε εμείς τις επόμενες γενιές.