Κατερίνα Λέχου: Αν κάνεις 18 εξωσωματικές, κάνεις λάθος - Σημασία έχει να αγαπάς το παιδί & ας μην είναι δικό σου

Το κύριο μέλημά σας στη ζωή, ποιο είναι; Η πρώτη σας προτεραιότητα;
 
Η εξέλιξή μου. Είναι τα πάντα ρευστά στη ζωή μας. Η ζωή αλλάζει, αλλάζουμε κι εμείς. Όλα ρέουν και οφείλουμε να πηγαίνουμε προς αυτή την κατεύθυνσή. Τίποτα δεν είναι δεδομένο, ούτε καν η ζωή μας. Ποτέ δεν ξέρεις. Πρέπει να κινούμαστε και να είμαστε ρευστοί.
 
Στο βωμό της εξέλιξης, όμως, της αλλαγής, δεν χάνουμε σταθερές, αγαπημένες συνήθειες, ακόμη και πρόσωπα από τη ζωή μας;
 
Μα, φυσικά! Αλλάζουν οι δρόμοι μας… Τις προάλλες μου ήρθε ένα παράδειγμα στο μυαλό. Ήταν μία ομάδα ανθρώπων στην έρημο και όταν χάθηκαν, ο ένας έλεγε «από εδώ να πάμε», ο άλλος «όχι, από εδώ είναι ο σωστός δρόμος». Τελικά μένουμε με αυτούς που κινούμαστε παράλληλα. Με αυτούς πάμε πάντα. Πάντα, όμως, θα υπάρχουν απώλειες. Σε όλες μας τις επιλογές. Και είμαστε μαζί για… όσο!
Όχι για πάντα;
 
Για όσο. Πίστεψα στο για πάντα. Συναισθήματα που βίωσα και θέλησα να ζήσω δεν άλλαξαν ούτε τα μετάνιωσα. Για πάντα είναι η μνήμη μου και όσα περιέχει. Όλα εκεί είναι. Όχι αυτά, τα τρέχοντα.
 
Με τη μοναξιά συμβιβαστήκατε ποτέ;
 
Μόνο με τη μοναξιά! Απολύτως! Μου αρέσει να μένω μόνη μου, αλλά ακόμα κι όταν είμαι με κάποιον, στα βαθιά και στα ουσιαστικά πράγματα, έχω τον εαυτό μου. Το πιο κρυφό μου κομμάτι. Αυτός με στηρίζει, αυτός είναι εκεί για μένα. Θα μοιραστώ κάποια πράγματα με τους άλλους, αλλά η πιο πολλή δουλειά, γίνεται εσωτερικά. Και να σας πω και κάτι; Είναι δύσκολη και μοναχική.
 
Αλήθεια, αφήνεστε ποτέ εντελώς συναισθηματικά;
 
Δεν ξέρω αν το κάνω ολοκληρωτικά, αλλά αφήνομαι. Πολλές φορές, ένα κομμάτι μέσα μας, είναι απόλυτα δικό μας. Το αγνοούμε κιόλας, πρέπει να σας πω. Αλλά είναι εκεί. Είναι το προσωπικό μας νησί, το καταφύγιό μας. Και δεν το κοινοποιούμε, όχι γιατί δε θέλουμε, αλλά γιατί έτσι είναι.
 
Και ο γάμος ήταν μία αντίφαση στα μέχρι τώρα πιστεύω σας όμως…
 
Ο γάμος ήταν ένα χαμένο στοίχημα. Αυτή ήταν η παρατήρησή μου, από την μέχρι τώρα εμπειρία μου, όλα αυτά τα χρόνια που προηγήθηκαν. Οπότε, φοβόμουν ότι θα πέσω κι εγώ σε αυτή τη λούμπα. Μετά σκέφτηκα «αν μπορείς, κάντο διαφορετικά!». Θα δείξει αν μπορώ. Μου αρέσουν οι προκλήσεις…
Είστε μαχητής όμως…
 
Ναι, όσο ζω θα μάχομαι. Όταν θα πάψω να μάχομαι θα το καταλάβετε γιατί θα έχω πεθάνει. Τότε μόνο θα εγκαταλείψω.
 
Είστε συμφιλιωμένη με τον εαυτό σας;
 
Ναι, καλά είμαι. Λέω «έτσι είμαι τώρα», αύριο μπορεί να κάνω μία άλλη επιλογή και να είμαι αλλιώς. Με τον χρόνο προσπαθώ να συμφιλιώνομαι, γιατί οι γυναίκες είναι σε μειονεκτική θέση σε σχέση με τους άντρες. Κι αυτό είναι άδικο. Όσο μεγαλώνω το βλέπω πιο συχνά γύρω μου. Όταν μία γυναίκα περάσει τα 40, οι άντρες θα πουν «άστη, είναι για τα μπάζα!». Αυτό είναι μόνιμο. Αλλά δεν λέγεται για τους άντρες. Και στη δουλειά μας είναι δύσκολο να αντιμετωπίσεις την εικόνα σου, γιατί το βλέπεις συνέχεια. Και βλέπεις ότι γερνάς. Γι’ αυτό οι άνθρωποι της showbiz μπαίνουμε στη διαδικασία να βελτιώνουμε την εικόνα μας. Είναι και η ματαιοδοξία, είναι όμως και η μάχη με τον εαυτό σου. Να, τώρα μου δείχνει η Ολυμπία, η φωτογράφος μας, τις φωτογραφίες μας αρετουσάριστες, και τα βλέπω όλα. Τις ρυτίδες, τα πάντα! Η μεγάλη μου αδελφή, δεν θα τα δει αυτά. Είναι στο γυμναστήριο, θα πάει μετά να μαγειρέψει στα παιδιά της και μία χαρά. Εγώ, όμως, τα βλέπω και έρχομαι συνέχεια αντιμέτωπη με όλα αυτά.
 
Παρεμβάσεις θα κάνετε;
 
Προσπαθώ να αντισταθώ σε όλο αυτό, αλλά βάζω κρέμες, που όλο γίνονται και πιο ακριβές… (γελάει). Ο πήχης ανεβαίνει. Κάτι δραματικό, φοβάμαι να κάνω.
 
Θα σας ολοκλήρωνε ένα παιδί;
 
Κανένας άνθρωπος δεν έχει την ίδια διαδρομή. Άλλος γίνεται γονιός, άλλος μοναχός, άλλος golden boy - είναι διαφορετικοί οι δρόμοι… Αν θελήσω ένα παιδί, θα προσπαθήσω να το κάνω. Αν δεν τα καταφέρεις με εξωσωματική, μπορείς να υιοθετήσεις. Πολλές γυναίκες προσπαθούν με εξωσωματική, κάτι που είναι επώδυνο. Κάποιες τα καταφέρνουν και κάποιες άλλες όχι. Ε, αν κάνεις 18 εξωσωματικές, κάτι έχεις κάνει λάθος. Κάτι δεν πάει καλά. Είναι κάτι που δεν θα το έκανα για πολύ. Άλλωστε, σημασία έχει να αγαπάς το παιδί, κι όχι να το θεωρείς δικό σου επειδή έχετε το ίδιο αίμα.