Σταμάτης Γαρδέλης: «Είμαι σεξομανής, αλλά σιχαίνομαι το σεξ» - διάλεξε καλέ μου

Ο χρόνος είναι φίλος ή εχθρός σου;

Δεν το έχω σκεφτεί. Στην πράξη, ο χρόνος είμαστε εμείς. Δεν πιστεύω στο «να κρατούσε αυτό για πάντα». Θα ήταν πληκτικό να ήμουν μόνιμα ευτυχισμένος. Υπάρχουν στιγμές βιολογικής και συναισθηματικής ολοκλήρωσης και πνευματικής και σωματικής εκσπερμάτωσης, που λες «θέλω να πεθάνω τώρα». Αλλά δεν το εννοείς. Γιατί, μετά, ευχαριστιέσαι τον ύπνο σου. Και τον ευχαριστιέσαι ακόμα περισσότερο όταν κοιμάσαι μόνος σου το βράδυ στο κρεβάτι. Ίσως κάποιοι να το θεωρήσουν ακόμα μία ιδιορρυθμία μου. Ίσως είναι. Όσο μεγαλώνω δεν μου αρέσει η συχνότητα της επαφής με το ανθρώπινο σώμα. Είναι αυτό που λένε κάποιοι ομοφυλόφιλοι: «Είμαι gay αλλά σιχαίνομαι τους άνδρες». Έτσι κι εγώ. Είμαι σεξομανής, αλλά σιχαίνομαι το σεξ.

Πότε έγινες άνδρας;

Ποτέ έκανα σεξ; Στα δεκαεπτά. Τότε νόμιζα ότι έγινα άνδρας. Τώρα, ξέρω ότι ο ανδρισμός έχει να κάνει με τις σωστές αποφάσεις που παίρνει ο καθένας για τον εαυτό του και με την ωριμότητα. Πάντα είχα βαθιά ανησυχία με τις γνώσεις. Ήθελα να μάθω. Ήθελα να ξέρω, ώστε να μπορώ να απαντήσω σε περίπτωση που με ρωτούσαν. Όχι για το τι θα πει ο άλλος. Γιατί σε τέτοιο μικροαστικό συντηρητικό περιβάλλον μεγάλωσα. Ο άλλος τελικά δεν λέει ποτέ τίποτα. Ήθελα να γνωρίζω για μένα. Γινόμουν πιο ευτυχισμένος όταν γνώριζα κάτι παραπάνω.

Ένιωθες εξίσου ευτυχισμένος όταν, κάθε φορά που γύριζες στο σπίτι σου, έβλεπες δεκάδες κοριτσάκια να σε περιμένουν ή όταν όλα τα έντυπα της εποχής παράβγαιναν για το ποιο θα σε φιλοξενήσει στο εξώφυλλό του;

Εκείνα τα χρόνια κλεινόμουν στον εαυτό μου κάνοντας ενδοσκοπήσεις αναζητώντας το «νόημα», το «κάτι παραπάνω». Σταρ δεν ένιωσα ποτέ. Έβλεπα σνομπ συμπεριφορές συναδέλφων και με ξένιζε. Πολλοί υπήρξαν προκλητικοί και αλαζόνες. Η συμπεριφορά μου δεν έκρυβε τίποτα το ελιτίστικο μέσα. Ήμουν και εξακολουθώ να είμαι απλώς ιδιόρρυθμος.

Γιατί δεν σου άρεσε να δίνεις αυτόγραφα;

Έδινα, αλλά όχι με όρεξη. Το θεωρούσα κουτό. Δεν μου κάλυπτε την ουσιαστική σχέση που έψαχνα στους ανθρώπους. Ήταν κάτι εντελώς συμβατικό. Τώρα, βέβαια, καταλαβαίνω ότι αυτό το επιφανειακό έχει και τη γλύκα του. Πλέον, δεν μου φαίνεται όσο φοβερό μου φαινόταν τότε. Τότε με ενοχλούσε ας πούμε το θράσος της οικειοποίησης.

Στα ’80s υπήρχε αυτό το κρυφτό -ή έστω κυνηγητό- με τους παπαράτσι;

Όχι. Δεν μπήκα ποτέ σε πειρασμό, για παράδειγμα, να κρύψω ή έστω να προστατεύσω τις σχέσεις μου.

Κάθε φορά που δήλωνες ερωτευμένος τα κορίτσια έπεφταν σε μαράζι. Σωστό ή λάθος;

Έλα μωρέ! Πιστεύω ότι η σχέση του ειδώλου με τη θαυμάστρια κινείται σε ένα ιδεατό επίπεδο. Τα κοριτσάκια δεν ήθελαν να με παντρευτούν. Δεν ξέρω καν αν θαύμαζαν ή αν σκέφτονταν εμένα ή έναν άλλον Γαρδέλη που είχαν στο μυαλό τους. Το σίγουρο είναι ότι τα κοριτσάκια των 80’ς σήμερα είναι μαμάδες και γιαγιάδες.

Και, σίγουρα, θα σπεύσουν να σε δουν στο ’80s musical, στο οποίο θα πρωταγωνιστήσεις φέτος, στο θέατρο Πειραιώς 131!

Μακάρι. Η συμμετοχή μου στο μιούζικαλ «Barbarella», πάντως, δεν σημαίνει ότι έχω αφήσει κενά στο μυαλό μου ή έχω νοσταλγία ανεκπλήρωτων θεμάτων στα οποία ξαναγυρνάω. Ούτε ότι θέλω να συμπληρώσω κάτι που άφησα πίσω. Δεν θέλω να αισθάνομαι -και νομίζω ότι δεν είμαι- ακόμα ένας κολλημένος με την εποχή του ‘80. Είναι ένα κομμάτι της ζωής μου που το σέβομαι και μου αρέσει. Μιλάω για τα ‘80s και όχι για την… ‘80τίλα.

Ναι, ωστόσο, η δεκαετία σε στιγμάτισε!

Κάνεις λάθος! Τη στιγμάτισα κι εγώ τη συγκεκριμένη δεκαετία. Τα ίδια πράγματα που λέω τώρα τα έλεγα και τότε. Ίσως ο τρόπος μου να άλλαξε. Ίσως ο λόγος μου σήμερα να είναι περισσότερο καλλιεργημένος.