Φυγή προς τα μπρος: Η Αριστερά να αλλάξει τα πάντα εκεί που δεν φτάνει το μακρύ χέρι του Σόιμπλε

Αυτή είναι δυστυχώς η πικρή αλήθεια για την κυβέρνηση, που αύριο βάζει τα καλά της και εμφανίζεται στη Βουλή με τις προγραμματικές της δηλώσεις. Και καθώς όλοι ξέρουμε την πραγματικότητα, κανείς δεν μπορεί να κάνει τα ξινά γλυκά.

*Γράφει ο Καρτερός Θανάσης στο avgi.gr

Τα προβλεπόμενα -δηλαδή οι απαιτήσεις των δανειστών- θα εφαρμοστούν. Κι αυτά μόνο θετικό αντίκτυπο δεν θα έχουν σε μια τραυματισμένη κοινωνία.
Θα ζήσουμε έτσι τη συνέχεια του πολιτικού παράδοξου που προέκυψε τους τελευταίους μήνες: Να συμφωνήσουν όπως συμφώνησαν και να καλούνται να εφαρμόσουν Μνημόνιο κόμματα και πρόσωπα σφόδρα αντίθετα μ' αυτό. Και με τους παραλογισμούς του. Αλλά έτσι είναι.

Κι επειδή η συζήτηση για όσα μεσολάβησαν και όσα μας περιμένουν έχει ξεχειλώσει, καλό είναι να μείνουμε στο έδαφος της σημερινής πραγματικότητας. Η οποία φοράει στην κυβέρνηση σιδερένιο κολάρο. Και της επιβάλλει να κάνει πράγματα που ούτε να διανοηθεί δεν θα ήθελε και το πιο συντηρητικό μέλος της.
Πάμε παρακάτω, όμως. Διότι κανείς δεν μπορεί να παραβλέψει τους σκληρούς όρους της συμφωνίας με τους δανειστές βεβαίως. Μπορεί όμως να προβλέψει με σχετική ακρίβεια δυο πράγματα. Πρώτον, ότι η κυβέρνηση Τσίπρα θα κάνει ό,τι μπορεί, θα διαπραγματευτεί, θα μηχανευτεί, θα σκιστεί, για να περάσει όσο γίνεται πιο ανώδυνα, για τους μη έχοντες τουλάχιστον, τα επώδυνα. Και, δεύτερον, ότι η ασφυξία από το κολάρο των δανειστών θα δώσει ώθηση και ταχύτητα στα "άλλα". Στα άκρως σημαντικά για το σήμερα και το αύριο. Για τα οποία δεσμεύτηκε προεκλογικά.

Μιλάμε φυσικά για τις βαθιές αλλαγές που πρέπει να γίνουν στο κράτος, στο κράτος, και στο κράτος. Γιατί από 'κεί ξεκινούν κι εκεί καταλήγουν όλα: Δικαιοσύνη, παιδεία, υγεία, φοροδιαφυγή, λαθρεμπόριο, ρεμούλα, κομματισμός. Κάθε αλλαγή στη ζωή του πολίτη έχει να κάνει με τις αλλαγές στο κράτος. Και κάθε αλλαγή στο κράτος θα πιστοποιεί τη διαφορετική ποιότητα αυτής της κυβέρνησης. Κι αν αυτό αρχίσει με αποφασιστικότητα, τόλμη και διάθεση να σπάσουν αβγά, θα είναι το πιο αποτελεσματικό αντίβαρο, αντίμετρο, ισοδύναμο για τα αρνητικά του Μνημονίου.
Κι έτσι ίσως ζήσουμε άλλο ένα πολιτικό παράδοξο. Η κυβέρνηση, με το κολάρο των δανειστών στο λαιμό, να στραφεί σε ριζοσπαστικές αλλαγές, έτσι όπως η Αριστερά τις καταλαβαίνει. Να απλώσει τις μάχες της στα πεδία όπου δεν φτάνει το μακρύ χέρι του Σόιμπλε. Κι αυτή μπορεί να είναι μια φυγή προς τα μπρος, που θα αλλάξει πολλά...