H oικονομική ανελευθερία θρέφει τα άκρα-Το άρθρο του Άγη Βερούτη

Εδώ και χρόνια ακούγεται ότι γίνεται προσπάθεια μείωσης της γραφειοκρατίας και του κρατικού παρεμβατισμού στη χώρα, προκειμένου να μη φύγουν και οι τελευταίες ελληνικές επιχειρήσεις που μπορούν εκτός συνόρων. Επί πραγματικού τα βήματα που έχουν γίνει είναι ελάχιστα, και μάλλον επιτόπια.



Με ένα κράτος που προσπαθεί να αποφασίζει εκείνο για τον τρόπο διάθεσης της προσωπικής περιουσίας των πολιτών του, που θεωρεί δικαίωμα την είσπραξη μεριδίου από την ιδιωτική περιουσία του πολίτη, αλλά όχι υποχρέωσή του να αποδίδει λογαριασμό στο φορολογούμενο για το πού ξόδεψε τα χρήματα που εισέπραξε ως φόρους. Λέγω συγκεκριμένα ότι δεν αποδίδει λογαριασμό, διότι κανείς δεν μπορεί να μας πει πόσα λαμβάνει ο κάθε ένας δημόσιος υπάλληλος ως μισθοδοσία, πόσα του παρακρατά το κράτος ως εισφορές και φόρους, και πόσα αποδίδονται πραγματικά ως εισφορές για αυτόν.

Λέμε για παράδειγμα ότι οι συντάξεις του δημοσίου κοστίζουν στο φορολογούμενο 6 δισεκατομμύρια ευρώ ετήσια για 450.000 συνταξιούχους, αλλά σε αυτά δεν περιλαμβάνονται οι κρατικές επιχορηγήσεις των ταμείων συντάξεων της ΔΕΗ και του ΟΤΕ, που μαζί λαμβάνουν περί το 1,1 δισεκατομμύρια ευρώ. Για παράδειγμα, για κάθε έναν εκ των 46.000 δηλωμένων συνταξιούχων του ΟΤΕ το κράτος (δηλαδή οι φορολογούμενοι) πληρώνει ετήσια περίπου 11.000 ευρώ, δηλαδή 535.000.000 ευρώ συνολικά για το συνταξιοδοτικό ταμείο μιας ιδιωτικής πλέον εταιρίας. Στο αντίστοιχο ταμείο συντάξεων της ΔΕΗ, το κράτος παίρνει από τους φόρους των πολιτών και αποδίδει 565.000.000 ευρώ ετησίως, δηλαδή περί τα 17.000 ευρώ για κάθε συνταξιούχο. Αυτά φυσικά δεν είναι το σύνολο των αποδοχών των συνταξιούχων αυτών των ευγενών ταμείων, καθώς εισπράττουν και τις εισφορές που βάζουν οι εν ενεργεία συνάδελφοί τους, ώστε να δημιουργείται ανάγκη να τσοντάρει το κράτος αυτά τα 1,1 δισ. ευρώ κάθε χρόνο.

Οι περισσότερες συντάξεις του ιδιωτικού τομέα είναι μικρότερες από την ετήσια κατά κεφαλήν επιχορήγηση των  ευγενών ταμείων από το κράτος, δηλαδή από τους φόρους μας, δηλαδή από εκείνα που στερούμαστε ως πολίτες και τα δίδουμε στο κράτος για διαχείριση.

Εν προκειμένω, ένας άνεργος από εκείνους που δεν παίρνουν πια ταμείο ανεργίας διότι είναι πάνω από ένα χρόνο χωρίς δουλειά, πληρώνει στο σουβλάκι των €2 που θα φάει για μεσημεριανό ή βραδινό, τα €0,40 για την σύνταξη των προνομιούχων ταμείων που επιχορηγούνται από τους φόρους.  Με άλλα λόγια ο άνεργος και ουσιαστικά άπορος, πληρώνει τον προνομιούχο! Κάπως έτσι λειτουργούν και οι υπόλοιποι φόροι που πληρώνουμε κρυμμένοι είτε άμεσα, είτε έμμεσα ως φόροι υπέρ τρίτων, υποχρεωτικές πράξεις γραφειοκρατικής τρέλας, και υπερτιμολόγηση των υπηρεσιών των κρατικών μονοπωλίων.

-------

Πριν μπούμε στο ευρώ, μια τότε δημοτική εταιρία ύδρευσης ενός νησιού που τυχαίνει να γνωρίζω, είχε ετήσια έσοδα περί τα 100 εκατομμύρια δραχμές. Αυτό ήταν περίπου 293.000 ευρώ. Υπολογίζοντας έστω με μέσο πληθωρισμό 5% στη δωδεκαετία, δηλαδή διπλασιασμό του κόστους λειτουργίας από το 2001, θα έπρεπε να έχει σήμερα ετήσιο τζίρο 600.000 ευρώ για το μονοπωλιακό προϊόν που παρέχει. Αντί αυτού έχει τζίρο σήμερα 6 εκατομμύρια ευρώ, δηλαδή δεκαπλάσιο από εκείνο που δικαιολογεί η εξέλιξη του κόστους ζωής. Ο αριθμός των υπαλλήλων παρέμεινε περίπου σταθερός, ενώ στο τιμολόγιο αναγράφεται ένα ποσόν ανά κυβικό που δικαιολογείται ως κόστος “συντήρησης και ανανέωσης δικτύου” που διπλασιάζει τον κάθε λογαριασμό. Ακόμη και αν η κατανάλωση του νερού έχει διπλασιαστεί σε εκείνο το νησί από το 2001, η τιμή που πληρώνει ο καταναλωτής είναι πενταπλάσια από τη δίκαια. Φυσικά έτσι αυξήθηκε και η τιμή του νερού και του ρεύματος, και όλων των κρατικών μονοπωλίων στο ίδιο διάστημα, δημιουργώντας μια διαστρωμάτωση δυο ταχυτήτων στην Ελληνική κοινωνία: των “εκ των έσω” και των υπολοίπων.

Σε ένα νησί που επιζεί από τον τουρισμό, ο δεκαπλασιασμός του κόστους του νερού καταστρέφει την ανταγωνιστικότητα του τουριστικού προϊόντος, όπου το νερό είναι προαπαιτούμενο για καθαρές τουριστικές εγκαταστάσεις, αξιοπρεπείς κήπους, πλυμένες πετσέτες και σεντόνια, πισίνα και άπλετο νερό για μπάνιο για τον ένοικο των ξενοδοχείων. Το ίδιο το κράτος μέσω των μονοπωλίων του υποσκάπτει τη δυνατότητα των επιχειρήσεων του τουρισμού να πουλάνε ανταγωνιστικό προϊόν και να δημιουργούν θέσεις εργασίας. Καθώς το τουριστικό προϊόν έχει ελαστική ζήτηση και τιμολόγηση, η αύξηση του μεταβλητού κόστους μιας ξενοδοχειακής νύχτας με τον 20πλασιαμό της τιμής του νερού σε 10 χρόνια δεν δίδει την αίσθηση λειτουργίας κράτους δικαίου. Θα έπρεπε κάποιοι με μια στοιχειώδη τσίπα μέσα τους να ψάξουν αν αυτές οι μονοπωλιακές πρώην δημοτικές εταιρίες πληρώνουν στρατούς εργολάβων να κάνουν σε δεκαπλάσια τιμή απ’την κανονική εκείνα που θα έπρεπε να κάνουν οι υπάλληλοί τους. Αν από αυτά τα πρόσθετα χρήματα, πλην αύξησης των μισθών σε πεντοχίλιαρα και δεκαχίλιαρα μηνιαίως των πρώην δημοτικών υπαλλήλων αποφοίτων δημοτικού, βγαίνουν και μίζες μέσω των εργολάβων, θα πρέπει να διερευνηθεί σε βάθος από εκείνους που έχουν την ευθύνη του ελέγχου των.

----

Η αίσθηση της απουσίας κράτους δικαίου περνάει σχεδόν σε κάθε επαφή που έχει ο απλός πολίτης με το κράτος. Βέβαια οι αποδέκτες των προνομίων εις βάρος της κοινωνίας είναι πολλοί, οπότε για εκείνους η πληρωμή μικρών καθημερινών “διοδίων” που έχει ορίσει το κράτος είναι μικρότερης σημασίας από το συνολικό πρόσοδο που τους έχει εξασφαλισθεί με την ανισονομία που θεσπίσανε σε όλη την οικονομία, φτάνοντας να βρισκόμαστε σε παγκόσμια κατάταξη στην 114η θέση αναφορικά στην οικονομική ελευθερία.

Σε τρία χρόνια χρεοκοπίας και μνημονίων, τίποτε δεν έχει διορθωθεί σε βαθμό που να νοιώθει ο πολίτης ότι δεν εξαπατάται καθημερινά από το ίδιο το κράτος και τους τροφούς του. Μάλιστα με την αύξηση του κόστους της ηλεκτρικής ενέργειας κατά 30%, ουσιαστικά τα αρπακτικά μείωσαν την ανταγωνιστικότητα όλων των ελληνικών προϊόντων, από το εξαγώγιμο αγροτικό προϊόν, ως το λεμόνι, το νικέλιο, και την τουριστική διανυκτέρευση ξενοδοχείου.

---

Σε όλο τον παραλογισμό του κράτους-απατεώνα, που είναι ταγμένο να ξεζουμίσει τον κοινό πολίτη για την συνέχιση της απόδοσης προσόδων στους εκλεκτούς του, μόνο σύμμαχο ο πολίτης ακούει πως έχει τα πολιτικά άκρα. Ειδικά στο θέμα της εγκληματικότητας, στην καταγγελία των στρεβλώσεων, στην υπόσχεση απόδοσης ευθυνών, μόνο τα άκρα εκφράζονται.

Το αίσθημα του πολίτη σήμερα είναι ότι οι εν ισχύ πολιτικοί φορείς προσπαθούν να συγκαλύψουν το πλιάτσικο που νοιώθει στο πετσί του ότι υπόκειται καθημερινά, ενώ τα πολιτικά άκρα υπόσχονται να τιμωρήσουν και να προπηλακίσουν τους κουρσάρους του μόχθου του καθημερινού πολίτη.

Με την αύξηση της πολιτικής εμπειρίας τους, τα άκρα θα σταματήσουν τις γκάφες με τα γκούλαγκ και τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως, και θα εκπολιτίσουν τον πολιτικό τους λόγο, προσελκύοντας πολύ περισσότερο κόσμο απ’ όσο έχουν σήμερα, αντλώντας από την τεράστια δεξαμενή των ολοένα και περισσότερο εξοργισμένων με την λεηλασία τους πολιτών.

Η υπερφορολόγηση, η εκμετάλλευση της δεσπόζουσας θέσης από το κράτος, και η απόδοση προσόδων στους φίλια προσκείμενους εν μέσω εξαθλίωσης των υπολοίπων ενισχύει την οργή του πολίτη, ως του σημείου που να βλέπει τα πολιτικά άκρα σαν τη μόνη του λύση για να επιβιώσει στη φαυλότητα.

Είναι επείγον να ξεκινήσουν να γίνονται κινήσεις προς την επαναφορά του κράτους δικαίου, με την άμεση δραστική πάταξη της γραφειοκρατίας που άλλωστε θρέφει την διαφθορά, και την παραδειγματική τιμωρία εκείνων που λεηλατούν την Ελληνική κοινωνία τόσα χρόνια. Διαφορετικά σε σύντομο χρόνο δεν θα έχει ευκαιρία κανείς από τους παραδοσιακούς πολιτικούς φορείς να διορθώσει τίποτε, διότι η εξουσία θα περάσει στα άκρα.

Αν αυτό δεν τους φοβίζει, θα έπρεπε, διότι κανένα αντιρατσιστικό νομοθέτημα για τον καραγκιόζη δεν θα μπορέσει να σταματήσει τη βία που τα πολιτικά άκρα υπόσχονται να αποδώσουν σε ανταμοιβή της αδικίας του στρεβλού μας συστήματος.

Με απλά λόγια, αν δεν επανέλθει το κράτος δικαίου με την υπάρχουσα κυβέρνηση, θα επέλθει με τις βιαιοπραγίες έναντι δικαίων και αδίκων που υπόσχονται τα άκρα εις αποκατάσταση ή έστω ισοκατανομή της εξαθλίωσης σε όλους, μόλις ο Λαός τους δώσει την εξουσία.


Πηγή:www.capital.gr