Ο Κριστιάν Καρεμπέ 10 χρόνια μετά το τέλος της καριέρας του μιλάει για το πάθος, τη συνέπεια, τον Ολυμπιακό στην Ελλάδα

Το Sport24.gr φιλοξενεί σήμερα μια μεγάλη ποδοσφαιρική προσωπικότητα, τον Κριστιάν Καρεμπέ. Ο "τρελός σκύλος", όπως ήταν το παρατσούκλι του μέσα στο γήπεδο ή αν προτιμάτε, ο "φιλόσοφος", όπως τον αποκαλούν εκτός γηπέδων, εγκατέλειψε σαν σήμερα (13/10), πριν 10 χρόνια, την αγωνιστική δράση και με αφορμή αυτό το γεγονός, παρουσιάζουμε την τεράστια καριέρα του. Ο σύμβουλος στρατηγικής της διοίκησης του Ολυμπιακού τα τελευταία δυόμισι περίπου χρόνια, μίλησε στο Sport24.gr και μοιράστηκε μαζί μας με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο στιγμές από το παρελθόν του, αλλά και σκέψεις του για το παρόν και το μέλλον, όλες μέσα σε ένα κοινωνικό πλαίσιο, με την γνωστή ευαισθησία που τον χαρακτηρίζει όχι μόνο για το ποδόσφαιρο, αλλά και για σαφώς πιο σημαντικά θέματα που αφορούν τη ζωή των ανθρώπων σε όλη τη γη.

Ο Κριστιάν Καρεμπέ γεννήθηκε τον Δεκέμβριο του 1970 στο Λιφού του αρχιπελάγους της Νέας Καληδονίας, μιας υπερπόντιας γαλλικής νησιωτικής κτήσης στον Ειρηνικό Ωκεανό, περίπου 1200 χιλιόμετρα ανατολικά της Αυστραλίας. Ο Κριστιάν μεγάλωσε σε αυτή την ξεχασμένη γωνιά της Ωκεανίας με πληθυσμό περίπου 230.000 κατοίκους (στην οποία τα επόμενα χρόνια αναμένεται να αποφασιστεί με δημοψήφισμα η ανεξαρτησία ή όχι από την Γαλλία). Οι γονείς του, ο ίδιος και τα 17 αδέρφια του! Εκεί τον ανακάλυψαν οι Γάλλοι και τον έφεραν στην Ευρώπη. Όμως πολύ πριν, η οικογένεια Καρεμπέ είχε μια τραγική ιστορία, σχετική με την ήπειρό μας. Παλιά, στο τέλος του 19ου, αλλά και στο ξεκίνημα του 20ου αιώνα, σε μια Ευρώπη που συνέχιζε να διοικεί εκατοντάδες αποικίες σε όλο τον κόσμο, ήταν πολύ συχνό φαινόμενο η διοργάνωση "Εκθέσεων" στις μεγάλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, στις οποίες παρουσιάζονταν προϊόντα, πλούτη, συνήθειες και εξωτικές παρουσίες από όλα τα μέρη της γης, έτσι ώστε οι "πολιτισμένοι" να έρθουν σε επαφή με τους σκλάβους και τις χώρες τις οποίες διαφέντευαν.

Αυτόχθονες από όλες τις αποικίες "εκθέτονταν" μέσα σε κλουβιά, δίπλα σε αιχμαλωτισμένα ζώα της ζούγκλας και συνοδεύονταν από ταμπέλες, στις οποίες αναγράφονταν οι προϊστορικές τους συνήθειες, δημιουργώντας έτσι ένα "κοντράστ" ανάμεσα στους "βάρβαρους" ξένους και τους καθώς πρέπει Ευρωπαίους. Στην Έκθεση του 1931 στο Παρίσι υπήρχαν ατελείωτα περίπτερα με κλουβιά που "φιλοξενούσαν" Ασιάτες, Ινδιάνους, Άραβες, Ωκεάνιους κλπ. Υπολογίζεται ότι στους έξι μήνες που διήρκεσε, την επισκέφθηκαν περισσότερα από 30 εκατομμύρια άτομα, αριθμός αστρονομικός για την εποχή. Ανάμεσα στους αυτόχθονες που είχαν "ταξιδέψει" στην πόλη του φωτός, ήταν και ο Γουίλι Καρεμπέ, παππούς του Κριστιάν, τον οποίο παρουσίαζαν ως κανίβαλο, βίαιο και αστοιχείωτο. Τίποτα από αυτά δεν ήταν αλήθεια, αλλά αυτό ελάχιστα απασχολούσε το "φιλοθέαμον" κοινό. Τα μικρά είχαν κάποιον να φοβούνται, οι μεγάλοι να καυχώνται για την ανωτερότητα των Ευρωπαίων και η κυβέρνηση να δικαιολογεί το στάτους που επέβαλλε στις αποικίες.

Ο 17χρονος Κριστιάν μαζί με τους γονείς του, λίγο πριν αναχωρήσει για τη Γαλλία, αναζητώντας το ποδοσφαιρικό του πεπρωμένο

Ο Γαλλο-Βέλγος συγγραφέας, Didier Daeninckx, εξιστορεί την ιστορία του παππού του Καρεμπέ στο βιβλίο του, "Κανίβαλος". Ο ίδιος ο Γουίλι ποτέ δεν ξεπέρασε τον εξάμηνο εφιάλτη που πέρασε κλεισμένος μέσα στο κλουβί. Η εικόνα των "πολιτισμένων" που τον παρατηρούσαν, τον ακολούθησε σε όλη του τη ζωή. Περίπου επτά δεκαετίες αργότερα, λίγες εκατοντάδες μέτρα μακριά από τον χώρο της έκθεσης, ο εγγονός του γνώριζε την αποθέωση από τους Γάλλους, κατακτώντας το Παγκόσμιο Κύπελλο του ποδοσφαίρου. Έτσι είναι η ιστορία, ξέρει πώς να "ειρωνεύεται", χαρίζοντας μικρές εκδικήσεις σε πολιτισμένους και μη. Ο Γουίλι "πήρε πίσω το αίμα του", όταν μια μέρα ο νεαρός Κριστιάν έπαιζε μπάλα ξυπόλητος στο γυμνάσιο. Διηγείται ο ίδιος: "Ήταν μια ιστορία λίγο περίεργη. Με ανακάλυψε ένας τεχνικός της γαλλικής ομοσπονδίας που με είδε να παίζω χωρίς παπούτσια στην αυλή του σχολείου. Είχα έναν ξάδελφο που του άρεσε πολύ η μπάλα. Μαζί με τον αδερφό μου προσπαθούσαν να πλαστογραφήσουν ένα δελτίο για να μπορέσω να παίξω σε έναν τοπικό σύλλογο. Με είχαν πάρει σε ένα φιλικό ματς ανάμεσα σε δυο ομάδες. Έλειπε ένας παίκτης. Εγώ πίστευα ότι δεν μπορούσα να αγωνιστώ, αφού δεν είχα δελτίο. Όμως με φώναξαν να κατέβω από την εξέδρα για να παίξω. Κερδίσαμε τον αγώνα και ο ίδιος τεχνικός που με είχε δει στο Γυμνάσιο, με συνέστησε στην ομάδα της Ναντ. Έτσι ξεκίνησαν όλα".

Και συνεχίστηκαν σε μια πορεία που τα είχε όλα. Ο Καρεμπέ αγωνίστηκε στα τέσσερα από τα πέντε μεγάλα πρωταθλήματα της Ευρώπης, κατά σειρά στη Γαλλία (Ναντ), στην Ιταλία (Σαμπντόρια), στην Ισπανία (Ρεάλ Μαδρίτης) και στην Αγγλία (Μίντλεσμπρο). Μετά ήρθε στην Ελλάδα και τον Ολυμπιακό (2001-2004) και ολοκλήρωσε την καριέρα του επιστρέφοντας στη Γαλλία (Μπαστιά), αφού πέρασε από την ελβετική Σερβέτ. Μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια, αγωνίστηκε και στην Εθνική Γαλλίας, κατακτώντας τα πάντα: ένα Μουντιάλ (1998), ένα EURO (2000) και ένα Κύπελλο Συνομοσπονδιών (2001). Φυσικά και πολλούς τίτλους σε συλλογικό επίπεδο, όπου ξεχωρίζουν τα δυο Τσάμπιονς Λιγκ με τη Ρεάλ (1998 & 2000), το Διηπειρωτικό με τους "μερένγκες" (1998) αλλά και τα πρωταθλήματα σε Γαλλία (το 1995 με την Ναντ) και Ελλάδα (το 2002 και το 2003 με τον Ολυμπιακό). Όταν σταμάτησε το ποδόσφαιρο, ακριβώς πριν δέκα χρόνια, είχε συμπληρώσει 495 επίσημα παιχνίδια έχοντας πετύχει 24 τέρματα, ενώ ανακηρύχθηκε δυο φορές κορυφαίος ποδοσφαιριστής της Ωκεανίας (1995 & 1998). Τί είναι όμως αυτό που του άφησε τελικά το ποδόσφαιρο; Και τί είναι σε τελική ανάλυση το ποδόσφαιρο για τον ίδιο; Ιδού τί μας απάντησε:
Ο 17χρονος Κριστιάν μαζί με τους γονείς του, λίγο πριν αναχωρήσει για τη Γαλλία, αναζητώντας το ποδοσφαιρικό του πεπρωμένο

Ο Γαλλο-Βέλγος συγγραφέας, Didier Daeninckx, εξιστορεί την ιστορία του παππού του Καρεμπέ στο βιβλίο του, "Κανίβαλος". Ο ίδιος ο Γουίλι ποτέ δεν ξεπέρασε τον εξάμηνο εφιάλτη που πέρασε κλεισμένος μέσα στο κλουβί. Η εικόνα των "πολιτισμένων" που τον παρατηρούσαν, τον ακολούθησε σε όλη του τη ζωή. Περίπου επτά δεκαετίες αργότερα, λίγες εκατοντάδες μέτρα μακριά από τον χώρο της έκθεσης, ο εγγονός του γνώριζε την αποθέωση από τους Γάλλους, κατακτώντας το Παγκόσμιο Κύπελλο του ποδοσφαίρου. Έτσι είναι η ιστορία, ξέρει πώς να "ειρωνεύεται", χαρίζοντας μικρές εκδικήσεις σε πολιτισμένους και μη. Ο Γουίλι "πήρε πίσω το αίμα του", όταν μια μέρα ο νεαρός Κριστιάν έπαιζε μπάλα ξυπόλητος στο γυμνάσιο. Διηγείται ο ίδιος: "Ήταν μια ιστορία λίγο περίεργη. Με ανακάλυψε ένας τεχνικός της γαλλικής ομοσπονδίας που με είδε να παίζω χωρίς παπούτσια στην αυλή του σχολείου. Είχα έναν ξάδελφο που του άρεσε πολύ η μπάλα. Μαζί με τον αδερφό μου προσπαθούσαν να πλαστογραφήσουν ένα δελτίο για να μπορέσω να παίξω σε έναν τοπικό σύλλογο. Με είχαν πάρει σε ένα φιλικό ματς ανάμεσα σε δυο ομάδες. Έλειπε ένας παίκτης. Εγώ πίστευα ότι δεν μπορούσα να αγωνιστώ, αφού δεν είχα δελτίο. Όμως με φώναξαν να κατέβω από την εξέδρα για να παίξω. Κερδίσαμε τον αγώνα και ο ίδιος τεχνικός που με είχε δει στο Γυμνάσιο, με συνέστησε στην ομάδα της Ναντ. Έτσι ξεκίνησαν όλα".

Και συνεχίστηκαν σε μια πορεία που τα είχε όλα. Ο Καρεμπέ αγωνίστηκε στα τέσσερα από τα πέντε μεγάλα πρωταθλήματα της Ευρώπης, κατά σειρά στη Γαλλία (Ναντ), στην Ιταλία (Σαμπντόρια), στην Ισπανία (Ρεάλ Μαδρίτης) και στην Αγγλία (Μίντλεσμπρο). Μετά ήρθε στην Ελλάδα και τον Ολυμπιακό (2001-2004) και ολοκλήρωσε την καριέρα του επιστρέφοντας στη Γαλλία (Μπαστιά), αφού πέρασε από την ελβετική Σερβέτ. Μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια, αγωνίστηκε και στην Εθνική Γαλλίας, κατακτώντας τα πάντα: ένα Μουντιάλ (1998), ένα EURO (2000) και ένα Κύπελλο Συνομοσπονδιών (2001). Φυσικά και πολλούς τίτλους σε συλλογικό επίπεδο, όπου ξεχωρίζουν τα δυο Τσάμπιονς Λιγκ με τη Ρεάλ (1998 & 2000), το Διηπειρωτικό με τους "μερένγκες" (1998) αλλά και τα πρωταθλήματα σε Γαλλία (το 1995 με την Ναντ) και Ελλάδα (το 2002 και το 2003 με τον Ολυμπιακό). Όταν σταμάτησε το ποδόσφαιρο, ακριβώς πριν δέκα χρόνια, είχε συμπληρώσει 495 επίσημα παιχνίδια έχοντας πετύχει 24 τέρματα, ενώ ανακηρύχθηκε δυο φορές κορυφαίος ποδοσφαιριστής της Ωκεανίας (1995 & 1998). Τί είναι όμως αυτό που του άφησε τελικά το ποδόσφαιρο; Και τί είναι σε τελική ανάλυση το ποδόσφαιρο για τον ίδιο; Ιδού τί μας απάντησε:
Κριστιάν Καρεμπέ, Ρομπέρτο Μαντσίνι και Χουάν Σεμπαστιάν Βερόν, συμπαίκτες στη Σαμπντόρια, φωτογραφημένοι ως Ινδιάνοι το 1996

"Το ποδόσφαιρο για μένα είναι πάθος. Είναι όλη εκείνη η ενέργεια που ξυπνάει μέσα σου και σε οδηγεί στο να πετύχεις τους στόχους σου. Το πάθος σε κάνει να ονειρεύεσαι τίτλους, το πάθος σε κάνει να τους κατακτάς. Όμως υπάρχει και κάτι ακόμα, χωρίς το οποίο δεν μπορείς να ολοκληρωθείς σαν παίκτης. Η δουλειά, ο επαγγελματισμός. Αν δεν εργάζεσαι σκληρά, αν δεν μάθεις να ξεπερνάς εμπόδια, δύσκολες στιγμές, ατυχίες, τότε, όσο πάθος και αν έχεις, θα συνειδητοποιήσεις ότι δεν είναι αρκετό. Ο σωστός συνδυασμός αυτών των δυο, είναι κατά τη γνώμη μου ότι πιο σημαντικό χρειάζεται ένας ποδοσφαιριστής. Στο άθλημα τώρα. Το ποδόσφαιρο είναι μαγικό. Είναι υπέροχο. Είμαι προνομιούχος που είχα την τύχη να αγωνιστώ σε αυτό και μάλιστα στο υψηλότερο επίπεδο. Το ποδόσφαιρο είναι εμπειρίες, είναι διασκέδαση, είναι πλούτος. Πέρασα από πολλές ομάδες, έμαθα τα διαφορετικά αγωνιστικά στιλ, είδα τις διαφορές στο στήσιμο, στις τακτικές, στην προπόνηση. Αγωνίστηκα σε μεγάλα πρωταθλήματα, αλλά παράλληλα γνώρισα άλλους λαούς, άλλες κουλτούρες, άλλες συνήθειες, άλλους πολιτισμούς".

Ο Καρεμπέ μιλάει για το ποδόσφαιρο με έναν σεβασμό σπάνιο για ποδοσφαιριστή, έστω πρώην. Σε πολλές παλαιότερες συνεντεύξεις του έχει κάνει λόγο για τον "διεθνισμό" του αθλήματος, για την ουσία του. Και στη δική μας συζήτηση, συνεχίζει στην ίδια γραμμή: "Όλοι μιλάνε για τα χρήματα που διακινεί το ποδόσφαιρο και δυστυχώς πολλοί είναι που σταματούν εκεί, αρνούμενοι να μελετήσουν όλα αυτά που μπορεί να προσφέρει μια από τις δημοφιλέστερες ασχολίες στον κόσμο, είτε σε επαγγελματικό, είτε σε ερασιτεχνικό επίπεδο, είτε απλά σαν παιχνίδι που συγκινεί οποιαδήποτε ηλικία. Κάθε διαφορετικότητα γίνεται αποδεκτή μέσα σε ένα γήπεδο. Ρίχνεις μια μπάλα σε ανθρώπους με διαφορετική προέλευση, θρησκεία, γλώσσα, φιλοσοφία και όλα αυτά εξαφανίζονται μεμιάς. Μένει μόνο η μπάλα που ενώνει. Στο οργανωμένο ποδόσφαιρο, το μάρκετινγκ, τα χρήματα, οι χορηγοί, όλα αυτά μένουν πίσω. Και όλα τα υπόλοιπα είναι μόνο το άθλημα.

Πιστεύω ότι αυτή θα είναι η φυσιολογική εξέλιξη του ποδοσφαίρου και θα πρέπει να μάθουμε από αυτήν. Μπορούμε να εκμεταλλευτούμε τα κεφάλαια που κινεί το άθλημα για να οργανώσουμε υποδειγματικά τους συλλόγους, αλλά και για να δημιουργήσουμε υποδομές που θα έχουν ως αποδέκτη τον άνθρωπο, τον θεατή, τον πιτσιρικά στις ακαδημίες, τον ερασιτέχνη, τον οποιονδήποτε αγαπάει το ποδόσφαιρο".

Δείτε όλη τη συνέχεια εδώ - sport24.gr