Νένα Χρονόπουλου όλη η καθηλωτική συνέντευξη για το παιδάκι της με ειδικές ανάγκες & τον Τάσο Μητρόπουλο: Μια δεμένη οικογένεια

Γιατί; Γιατί αναζητούσα πάντα μια συνέντευξη με τη γυναίκα που γήτευε τον φακό με το συγκλονιστικό μπλε των ματιών της, αλλά και με την προκλητική της ειλικρίνεια να απαντάει σε ερωτήσεις σχεδόν «απαγορευμένες».

Tης Νανάς Παλαιτσάκη - Εφημερίδα Freddo

Αν περιέγραφα τη ζωή της, θα έλεγα ότι μοιάζει με καιρικό φαινόμενο που θυμίζει μια ηλεκτρική καταιγίδα... Ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές της, ακόμη και όταν δεκάδες κάμερες και τηλεοπτικά συνεργεία «νέταραν» τις «μετωπικές της με τη ζωή», δεν απέφευγε να κοιτάξει απευθείας την κάμερα και να «κρεμάσει την ψυχή της στο περίπτερο». Με τον ίδιο τρόπο καθηλώνει και σήμερα με τα όσα αποκαλύπτει για τη ζωή της με ένα παιδί ειδικών αναγκών και με έναν σύζυγο, τον Τάσο Μητρόπουλο, για τον οποίο δηλώνει ότι το «άλλο μισό του Τάσου δεν είναι εκείνη, αλλά ο Χρήστος»!

Θα ήταν εντελώς υποκριτικό να πω ότι καταλαβαίνω τι σημαίνει να μεγαλώνεις παιδί με ειδικές ανάγκες. Θέλω την εμπειρία σου.

Οταν προσευχόμουν να γίνω μητέρα, μιας και το παιδί μου το απέκτησα με εξωσωματική γονιμοποίηση, δεν σκέφτηκα ποτέ ότι θα μπορούσα να περάσω το κατώφλι της προωρότητας. Βλέπεις, κανένας γιατρός ποτέ δεν έχει πει δημόσια τα πραγματικά προβλήματα που μπορεί να βιώσει ένα παιδί μέσα στη θερμοκοιτίδα. Ολοι πιστεύουμε ότι μπαίνει εκεί μόνο για να μεγαλώσει. Οχι, μόνο έτσι δεν είναι.

Η θερμοκοιτίδα σημαίνει «εντατική» με ό,τι κινδύνους συνεπάγεται. Ζήσαμε στιγμές πόνου, οι οποίες δεν θα ξεχαστούν ποτέ. Τον έχασα 10 φορές και οι γιατροί άλλες τόσες μου τον έφεραν πίσω με τη βοήθεια του Θεού. Είδα στον καρδιογράφο τους παλμούς του παιδιού μου σε ευθεία γραμμή. Και εκεί τελείωσα κι εγώ μαζί του και πάγωσαν όλοι οι πόνοι. Τι με νοιάζει που δεν μιλάει καλά, Νανά μου;

Ο Χρήστος μου αναπνέει πλέον χωρίς αναπνευστήρα, περπατάει χωρίς ναρθηκάκια, τρώει χωρίς τη βοήθειά μου, πηγαίνει μόνος του τουαλέτα και με φωνάζει «μαμάκα» για να με καλοπιάσει και «Νένα» για να με πειράξει. Ο Χρήστος ζει, είναι καλά και κάθε μέρα γίνεται καλύτερα. Και μαζί με τη δική του ζωή υπάρχει και η δική μου. Χωρίς Χρήστο η Νένα είναι απλώς ανύπαρκτη.

Οσο για το πόσο δύσκολο είναι να αντιμετωπίζεις τη διαφορετικότητα, ίσως είναι μέρος του χαρακτήρα μου. Ισως σου φανεί υπερβολή, παρ’ όλα αυτά είναι η αλήθεια. Από την αρχή ένιωσα πως είναι διαφορετικός, όχι με τον τρόπο που ο κόσμος το αντιλαμβάνεται, αλλά με τον τρόπο που νιώθω εγώ η ίδια το παιδί μου. Από το πρώτο του βλέμμα, ακόμα και τότε που τα μάτια του ήταν μόνο κόρη.

Δεν είχε καθόλου ίριδα, σαν τα γατιά. Ε, λοιπόν, ποτέ δεν αντιμετώπισα ό,τι συνέβαινε στο παιδί μου σαν «πρόβλημα», είδα απλώς στάδια που έπρεπε να ακολουθήσω έτσι ώστε να διευκολύνω τη ζωή του να εξελιχθεί. Δεν κουράστηκα, όχι.

Εμαθα μαζί του τι σημαίνει αληθινή, αγνή αγάπη, πίστη, αφοσίωση και πειθαρχία. Πειθάρχησα στον Χρήστο και στον τρόπο που έπρεπε να είμαι συνεπής για να τον στηρίξω. Επίσης να αποδεχτώ τι; Οτι ο Χρήστος είναι «διαφορετικός»;

Αποδέχτηκα απλώς πως του λείπουν τα φτερά, γιατί αυτά τα παιδιά είναι Αγγελοι. Αποδέχτηκα πως με έκανε καλύτερο άνθρωπο, πως εκείνος δεν φταίει σε τίποτα και πως αν γύριζε ο χρόνος πίσω και είχα να διαλέξω σε ένα άλλο τυπικό παιδί και στον Χρήστο... τον Χρήστο μου θα διάλεγα. Απλώς θα παρακαλούσα τον Θεό να μην ξαναπερνούσε τόσο πόνο τους πρώτους μήνες της ζωής του. Πόνεσε το παιδί μου πολύ, για να επιβιώσει.

Σε τι κατάσταση είναι ο Χρήστος σήμερα και πόσο εύκολο είναι να διαχειριστεί κάποιες ανάγκες μόνος του;

Είναι ένα παιδί που μπορεί να συνεννοηθεί πλέον με τους άλλους, μιλάει, όχι εντελώς καλά, αλλά πηγαίνει σε ένα υπέροχο σχολείο, όχι δημόσιο. Περπατάει, τρέχει, σκαρφαλώνει και το μεγάλο του χάρισμα είναι ότι είναι μοναδικός κολυμβητής. Το παιδί μου είναι πραγματικό «δελφίνι». Ψάχνει να βρει τρόπο για να ζει και να κοιμάται μέσα στο νερό. Εμαθε να κάνει βουτιές κάνοντας αποσυμπίεση και κρατώντας την αναπνοή του για τουλάχιστον ένα λεπτό μόνος του. Μέσα από το νερό και τη μουσική εξελίσσεται.

Το παιδί έχει την «τύχη» και την «ατυχία» να μεγαλώνει δίπλα σε δύο εξαιρετικά αναγνωρίσιμους γονείς. Αυτό διευκολύνει την καθημερινότητά του ή όχι;

Ευτυχώς ο μικρός δεν έχει καταλάβει τι συμβαίνει με αυτό το θέμα. Εμείς έχουμε έλθει κάποιες φορές σε δύσκολη θέση από κάποια αδιάκριτα βλέμματα ανθρώπων, που αντιμετωπίζουν τη διαφορετικότητα με βλέμμα που λέει «αχ, καημένη μου, τι τραβάς με το ανάπηρο».

Ευτυχώς, λοιπόν, επειδή ο χαρακτήρας ο δικός μου και του Τάσου μοιάζουν, τους ανταποδίδουμε το βλέμμα με την αντίστοιχη απάντηση, που τους απαντά όπως πρέπει, και το θέμα τελειώνει εκεί.

Οχι, δεν ντρέπομαι για τυχόν κακές συμπεριφορές του παιδιού μου, προσπαθώ και τις οριοθετώ. Εχει χρειαστεί και να ξαπλώσω μαζί του καταμεσής σε λεωφόρο για να τον χαλαρώσω και να σηκωθεί και εκείνος από εκεί.

Και σε πληροφορώ ότι σηκώθηκε το επόμενο λεπτό χωρίς καμία αντίρρηση. Χωρίς κλάματα και υστερίες. Πάνω από όλα για το ίδιο το παιδί. Το σημαντικότερο, δε, είναι πως δεν το ξαναέκανε ποτέ. Το ότι είμαι αναγνωρίσιμη δεν σημαίνει πως θα ντραπώ να είμαι η μητέρα που πρέπει απέναντι στο παιδί μου. Ο μεγάλος ρόλος της ζωής μου είναι αυτός: το να είμαι «η μητέρα του Χρήστου».

Εχεις ακούσει γονείς να παρακαλάνε να είχε... πεθάνει το «ιδιαίτερο» παιδί τους γιατί δεν αντέχουν;

Εχω γνωρίσει γιατρούς που μου έχουν εξομολογηθεί: «Εχω κάνει πολλές αμαρτίες για να σώσω γονείς από Γολγοθά». Τότε δεν κατάλαβα τι εννοούσαν. Μετά κατάλαβα, όταν είδα πολύ βαριά περιστατικά μπροστά μου, όταν άκουσα με τα ίδια μου τα αυτιά μητέρες να λένε: «Σε παρακαλώ, έχω ένα παιδί άρρωστο ήδη στο σπίτι, μη με αφήσεις με άλλο ένα, άσ’ το να καταλήξει».

Δεν πίστευα στα αυτιά μου! Δεν μπορώ να κρίνω κανέναν, κάθε άνθρωπος έχει διαφορετικό τρόπο αντιμετώπισης των προβλημάτων και της ζωής του. Οι παράμετροι δεν είναι ίδιες για όλους. Μπορεί να σου φανεί παράξενο, αλλά τότε δεν ήξερα τι ακριβώς λένε, τι μπορεί να αντιμετωπίζουν ή τι μπορεί και εγώ να αντιμετωπίσω. Αγνοια λέγεται και, ναι, είχα πλήρη άγνοια.

Ομως, ο καλός Θεός με προστάτευσε και από αυτό. Το παιδί μου εξελίσσεται και δεν το βλέπω να υποφέρει. Συνεπώς δεν χρειάστηκε ποτέ να κάνω τέτοιες σκέψεις.

Τι σήμαινε για τον Τάσο να ακολουθήσει αγκαλιά με σένα κοινή πορεία ζωής;

Νομίζω ότι ο πιο κατάλληλος για να σου απαντήσει είναι ο ίδιος ο Τάσος, αλλά μια που μου δίνεις την ευκαιρία ίσως σε καλύψω και εγώ. Πρώτον, στον γάμο μας δεν είχαμε καλεσμένους κανέναν από το οικογενειακό μας περιβάλλον.

Δεν ήταν ούτε η μητέρα μου. Αυτό έγινε γιατί ήμασταν και οι δύο απόλυτοι σε αυτό το θέμα. Ο γάμος μας ήταν μία αυστηρά προσωπική μας στιγμή και τη ζήσαμε όπως εμείς οι δύο ονειρευτήκαμε. Δεύτερον, η γνώμη των κοντινών μας προσώπων στα προσωπικά μας θέματα είναι σεβαστή αλλά, με απόλυτο σεβασμό, μακριά από εμάς. Δηλαδή, ούτε ρωτάμε ούτε αφήνουμε κάποιον να εισχωρήσει διακριτικά ή αδιάκριτα. Τρίτον, δεν χρειαζόμουν προστάτη.

Εχω ένα εξαιρετικό άτομο στη ζωή μου, το οποίο αγαπώ, σέβομαι και είναι δίπλα πρώτα στον Χρηστάκο μου και κατά συνέπεια και σε εμένα, τον Βασίλη τον Στεφανάκο. Ο άνθρωπος αυτός είναι οικογένειά μου, φίλος μου, πατέρας μου, παρηγοριά μου στα δύσκολα.

Οπότε καμία ανάγκη δεν είχα για ψυχολογική υποστήριξη και δύναμη. Κάτι εγώ, κάτι ο Βασίλης, η δύναμη δεν έφυγε ποτέ από δίπλα μου. Και για να σου απαντήσω στο διά ταύτα, με τον Τάσο δεν ήταν ο έρωτας μόνο, ήταν η στάση ζωής, ο τρόπος που κοιτάζει τα μάτια του Χρήστου, η αγνότητα που και οι δύο έχουν στην ψυχή τους και ενώνεται. Ηταν τελικά το ότι ο Τάσος και ο Χρήστος μοιάζουν... είναι και οι δύο τους μοναδικοί. Το έτερον ήμισυ του Τάσου δεν είμαι εγώ, είναι το παιδί μου...

Γιατί δεν αποφάσισες με έναν άντρα που αγάπησες τόσο πολύ να κάνεις δεύτερο παιδί;

Γιατί δεν ήθελε εκείνος. Εγώ του το πρότεινα, αλλά τότε δεν ήταν έτοιμος ο ίδιος ψυχολογικά να γίνει πατέρας. Ηταν κάτι που για πολλά χρόνια, αν και το λαχταρούσε, το είχε βγάλει από το μυαλό του.

Είμαι σίγουρη ότι τον πονούσε, γιατί η αντίδρασή του ήταν εξαιρετικά αρνητική. Παρόλο που εγώ του το πρότεινα, ενώ είχα τεράστιο πρόβλημα στην εγκυμοσύνη μου και είχε κινδυνεύσει η ζωή μου στον τοκετό.

Τώρα, όμως, είμαι πλέον 47 κλεισμένα και δεν τολμάω να βάλω τη δική μου ζωή σε κίνδυνο. Εξάλλου ο Χρηστάκος είναι παιδί του πια, γιατί στη ζωή του δεν υπάρχει άλλος «μπαμπάς». Τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει τη σχέση τους.

Η δικαστική διαμάχη της κόρης της Ελενας Ναθαναήλ, Ινκας, με τον σύζυγό σου Τάσο Μητρόπουλο αναδείχθηκε από όλα τα μέσα. Σε ποιο σημείο βρίσκεται σήμερα η ρήξη;

Περιμένουμε το δικαστήριο στα τέλη του Γενάρη και ελπίζουμε μέχρι τότε να καταλάβει η άλλη πλευρά ότι δεν μπορεί ο άνθρωπος που σε μεγάλωσε και σε αγάπησε να μεταλλαχθεί σε «κλέφτη και απατεώνα» εν μία νυκτί.

Επίσης, να διευκρινιστεί πως ο Τάσος ποτέ δεν διεκδίκησε το κτήμα. Αυτά ήταν τεχνάσματα, που εντέχνως κατασκευάστηκαν για να προκληθούν εντυπώσεις στο δικαστήριο. Κάποιοι αναρωτιούνται γιατί πλήρωνε ακόμα και 30 μήνες μετά τον θάνατο της Ελενας.

Και θα απαντήσω με μία ανάλογη ερώτηση: Θα ήταν κύριος ο Τάσος αν μετά τον θάνατο της αγαπημένης του Ελενας εξαφανιζόταν και άφηνε όλα τα οικονομικά βάρη στη θυγατέρα της; Πληρώνεις, γιατί πληρώνεις, έχεις δόλο.

Δεν πληρώνεις, είσαι αλήτης, ξεμυαλίστηκες από τη νέα σου σύζυγο. Ου μπλέξεις. Πάντως, κανένας δεν διεκδικεί κάτι για το οποίο ποτέ δεν έχει τεθεί θέμα ιδιοκτησίας. Κανένας δεν κλέβει τα δικά του πράγματα, κανένας χορηγός δεν σταματάει χορηγία ζωής 28 ετών στα καλά καθούμενα. Απλά τα πράγματα. 

Το βιβλιο της «αν μιλουσε το... Αι2ον» και η νεα «δευτερη» οικογενεια

Με δεδομένο τον θαυμασμό σου στην Ελενα Ναθαναήλ -θαυμασμό που γνωρίζω πολλά χρόνια πριν συναντήσεις τον Τάσο Μητρόπουλο- έχεις επιχειρήσει να συμβιβάσεις αυτή τη σύγκρουση;

Ο πατέρας μου και η μητέρα μου πάντα μου έλεγαν «τον μεγαλύτερό σου και τον ανώτερο σου και γάιδαρο να τον βρεις, δεν θα τον καβαλήσεις». Και συμπληρώνω με τη σειρά μου «πόσω μάλλον αυτόν που σε ανάστησε και που δεν έκανε δικό του παιδί, γιατί είχε εσένα και την αγάπη του προς τη μητέρα σου». Δεν μπορώ να συνεννοηθώ με κάποιον που έχει διαφορετική στάση ζωής από εμένα. Είμαι σίγουρη πως η Ελενα ποτέ δεν θα επέτρεπε να δημιουργηθούν τέτοιες καταστάσεις. Το είχε αποδείξει με τη συμπεριφορά της ολόκληρη ζωή.

Γιατί, Νένα, τώρα ξέσπασε αυτή η κατάσταση, κατά τη γνώμη σου;

Δεν μπορώ να μπω στο μυαλό κανενός. Μπορώ να πω ένα μόνο: ο Τάσος ποτέ δεν έφυγε από δίπλα της. Αυτό που πάγωσε τις σχέσεις τους ήταν δηλώσεις της άλλης πλευράς. Στις οικογένειες, Νανά μου, τα προσωπικά θέματα δεν λύνονται μέσα από δηλώσεις σε περιοδικά. Λύνονται με επικοινωνία και διάλογο.

Πάμε τώρα σε ένα θέμα που αφορά στο βιβλίο που ολοκλήρωσες και που ξέρω με πόσο πάθος το έγραψες. Μιλάμε λίγες μέρες πριν κυκλοφορήσει το βιβλίο σου «Αν μιλούσε το Αι2ον», βασισμένο σε ερωτικές ιστορίες. Τι αφορά ακριβώς;

Αφορά «αληθινές ερωτικές ιστορίες γυναικών», οι οποίες μου τις εμπιστεύτηκαν γνωρίζοντας πως θα γίνουν βιβλίο. Ηταν κάτι που είχαν ανάγκη να κάνουν, γιατί αισθάνονται οι περισσότερες καταπιεσμένες, όχι ερωτικά, αλλά να μπορέσουν ευθέως να πουν από τι ενοχλούνται. Και θα σου πω πως απ’ όλα έχει το πανέρι: επώνυμους, ανώνυμους, απλοϊκούς ανθρώπους. Το αγαπημένο μου κεφάλαιο είναι ο επίλογος. Είμαι σίγουρη ότι θα δικαιώσει πολλές και πως οι άνδρες θα με μισήσουν. Τι να κάνουμε, η αλήθεια είναι τις πιο πολλές φορές μισητή.

Είσαι υπεύθυνη Τύπου του Συλλόγου ΠΑΣΠΑ (Πανελλήνιος Σύλλογος Παραπληγικών). Πώς σε αντιμετωπίζουν τα υπόλοιπα μέλη;

Σαν δικό τους άνθρωπο που γνωρίζει τα προβλήματά τους και τους κατανοεί. Απέκτησα μία δεύτερη οικογένεια, γεμάτη δύναμη και ψυχή. Ευχαριστώ τον πρόεδρο κ. Βίγλα, που με αγκάλιασε από την πρώτη στιγμή και στηρίζει και τον αγώνα που κάνω για τα παιδιά ΑΜΕΑ και τα δικαιώματά τους.

Υπάρχει κάτι που πόθησες και δεν έκανες μέχρι σήμερα;

Δεν νίκησα τον θάνατο. Και μου κόστισε.