Πρώτα το συγύρισμα και έπειτα οι μουσαφιραίοι-άρθρο του Παύλου Παπαδάτου

Η βίαιη προσαρμογή της ελληνικής κοινωνίας στα νέα οικονομικά δεδομένα ισοδυναμεί με μία μορφή κοινωνικού βιασμού ο οποίος ποτέ δεν θα μας αποφέρει τα αντίστοιχα οικονομικά οφέλη. 



Στο ερώτημα αν υπήρχε μία καλύτερη εναλλακτική λύση, η απάντηση είναι αρνητική. Υπήρχαν όμως, και εξακολουθούν να υπάρχουν, τεράστια περιθώρια καλύτερης διαχείρισης. Σκοπός της τρόικα είναι η δημοσιονομική εξυγίανση και όχι η ανασυγκρότηση της χώρας. Αυτή είναι δική μας υποχρέωση. Η τρόικα δεν μας εμποδίζει σε τίποτε. Απλούστατα, για πολλούς παίζει τον ρόλο των βαρβάρων του Καβάφη.
Η πραγματική οικονομία είναι άθλια και θα χειροτερέψει ακόμη περισσότερο. Το υπουργείο οικονομικών αντί να αποτελεί τον αναπτυξιακό βραχύωνα της χώρας, έχει μετατραπεί σε μηχανισμό παραγωγής γραφειοκρατίας και αντιαναπτυξιακών φορολογικών νομοσχεδίων. Η φοροδιαφυγή μέσω τριγωνικών χρεώσεων από εταιρίες «μαϊμούδες» φορολογικών παραδείσων προς ελληνικές, ανέρχεται σε δις και το υπουργείο ψάχνει φοροφυγάδες  μέσα στα ρολόγια της  ΔΕΗ!
To 2010, το χρέος της κεντρικής κυβέρνησης ήταν 310 δις και το εθνικό εισόδημα 230 δις. Σήμερα, μετά το «κούρεμα» των τραπεζών και την καταστροφή των ομολογιούχων και των ασφαλιστικών ταμείων, που κινδυνεύουν τον Νοέμβριο να μην μπορούν να πληρώσουν συντάξεις, το χρέος εξακολουθεί να είναι 309 δις, αλλά το εθνικό εισόδημα μόλις 185 δις! Δηλαδή, όταν το ΑΕΠ ήταν 230 δις δεν μπορούσαμε να εξυπηρετήσουμε το χρέος των 310 δις, με αποτέλεσμα να μπούμε στο μνημόνιο. Τώρα πώς θα εξυπηρετήσουμε ακριβώς το ίδιο χρέος, με το ΑΕΠ στα 185 δις και με  ύφεση που θα συνεχιστεί και του χρόνου;
Οι τράπεζες αδυνατούν να χρηματοδοτήσουν τις επιχειρήσεις, δικαιοσύνη δεν απονέμεται, το φορολογικό περιβάλλον είναι όσο πιο αντιαναπτυξιακό γίνεται, η γάγγραινα  της  γραφειοκρατίας ζει και βασιλεύει, το κόστος της ενέργειας είναι απαγορευτικό για κάθε λογικό επενδυτή και η διαφθορά έχει εμβολίσει όλα τα γρανάζια της κρατικής μηχανής. (Μήνες τώρα λιβανίζουμε τους επίορκους και την λίστα Λαγκάρντ)  
Συνεπώς όσα «επιτυχημένα» ταξίδια και αν κάνει ο πρωθυπουργός, όσες Κίνες και αν ανακαλύψει, κανένας σοβαρός επενδυτής δεν πρόκειται να επενδύσει ούτε ένα ευρώ στη χώρα μας. Εκτός και αν ταυτίζουμε τους πρόσκαιρους κερδοσκόπους της συμφοράς μας με επενδυτές. Προσωπικά θα ήμουν σίγουρος για την έξοδό μας από την κρίση, μόνο αν έβλεπα να γίνεται πραγματική επανάσταση διαρθρωτικών αλλαγών και όχι κυνήγι επενδυτών. Το πρόσφορο επενδυτικό περιβάλλον δεν χρειάζεται πρεσβευτές. Διαφημίζεται από μόνο του.
Η σοφή μητέρα μου έλεγε: Πρώτα συγυρίζουμε το σπίτι μας και έπειτα καλούμε μουσαφιραίους.
Σημείωση
Η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και η δειλή επιστροφή τους στη διατραπεζική αγορά φυσικά και δεν αποτελούν εγγύηση για τη σωτηρία τους, όπως φυσικά δεν είναι εγγυημένες και οι καταθέσεις μας, σύμφωνα με την πρόσφατη απόφαση του ευρωπαϊκού  συμβουλίου.  Έτσι… για να μην ξεχνιόμαστε.